Skólablaðið - 01.04.1988, Side 12

Ég sit í sólinni og finn undurblíða
geisla hennar leika um andlit mitt í
gegnum kuldann. Napur vindurinn
næðir um trén í garðinum, en uppi
við vegginn, þar sem ég sit, er
skjól, svo að ég get notið þessarar
stundar, meðan ég bíð, án þess að
skjálfa. Án þess að skjálfa, segi ég.
Samt titra ég eins og þaninn
strengur, strengur spenntur í
ofvæni og kvíða. Því að ég veit
ekki hvað bíður mín, þegar hann
kemur, eða hvort hann kemur yfir-
leitt. Samt er eins og það skipti
ekki öllu máli akkúrat núna, sól-
argeislarnir, sem hlaupa sem fætur
Saga
toga yfir hjarnið til mín og ylja mér
um frostbitinn varigann, ná að
eyða öllum kvíða. Allt er svo
undurfagurt hér í skjólinu við
vegginn og hjarta mitt fyllist smám
saman friðsælli ró og ég sameinast
umhverfinu, renn saman við trén,
snjóinn, vindinn, sólina og tignar-
lega timburhúsið, sem stendur svo
hnarreist að baki mér. Á vatninu
synda endur í lítilli vök, svo hóg-
værar á að líta, og mig langar mest
að stökkva út í til þeirra, en mér
líður svo vel í skjólinu við gamla
timburvegginn að ég sleppi því.
Allt í einu fljúga þær burt og ég
svipast um eftir orsök þessarar
truflunar og sé að hann kemur
gangandi gegnum garðinn, milli
trjánna, yfir snjóinn og nálgast mig
óðum. Ég ætla að standa á fætur og
hlaupa til hans og kalla nafnið
hans, en það verður engin hreyf-
ing, það kemur ekkert hljóð, og
hann gengur fram hjá mér og
hverfur út í kuldann, en ég sit ein
eftir í skjólinu við vegginn, sam-
einuð sólinni og bíð eftir að hún
gangi til viðar og að ég hverfi með
henni.
Elsa B. Valsdóttir.
samskipti
augnagotur
hönd í hönd
hlátur
orðaskipti
hönd úr hönd
grátur
Ásta Kristjana Sveinsdóttir
eins og menn
ævir manna
ekki eins
grafir manna
eins
Ásta Kristjana Sveinsdóttir
12