SunnudagsMogginn - 17.07.2011, Síða 34

34 17. júlí 2011
G
rýttur vegslóði, erfiðleikar,
mótlæti, og tíminn sem það
tekur er ástand á milli hug-
mynda, hugsjóna – að tak-
markinu!
Við Ólöf vorum sammála um að ganga
á Keili 8. júlí síðastliðinn. Við settum
okkur markmið áður en við fórum af
stað – að snúa við frekar en lenda í
vandræðum, Eiga flóttaleið til baka! Það
sem mælti með þessari ferð: Veðrið var
ákjósanlegt, við vorum í sæmilegu
formi, höfðum léttan og góðan fatnað,
góða skó, borðuðum góðan mat áður en
við fórum af stað, en höfðum samt nesti
og nóg vatn meðferðis. Það eina sen
mælti á móti ferðinni var okkar árgerð,
1939 og 1946.
Fyrsti áfanginn var úfið hraun og við
vorum strax sannfærð um að við kæm-
umst aldrei alla leið, þetta yrði bara
öðruvísi gönguferð en venjulega. En svo
komumst við yfir hraunið og gönguslóð-
inn varð auðveldari.
Keilir virtist mjakast nær og hann
virtist líka stækka við hvert skref. Við
settumst oft niður og fengum okkur
vatn en bara lítið í einu. Þegar við vor-
um komin að rótum Ófreskjunnar sett-
umst við niður í fallegri grasi gróinni
laut sem var yndisleg vin í þessu úfna
hrauni.
Við gáfum okkur góðan tíma og gerð-
um nýja áætlun. Númer 1: Nota alla þá
skynsemi sem við höfðum (gera enga
vitleysu).
Lagt til atlögu við Ófreskjuna
Hvíldum okkur vel, borðuðum hluta af
nestinu, Skildum bakpokann eftir en
tókum með okkur vatn sem við töldum
að myndi duga, Ólöf hringdi í Guðjón
son sinn, til að láta vita af okkur.
Nú var lagt til atlögu við Ófreskjuna,
hún yrði ekki sigruð með áhlaupi –
heldur skref fyrir skref og síðan fet fyrir
fet, ekki tala of mikið, það tekur ótrú-
lega orku. Stoppuðum nú oftar en áður
og að sama skapi minnkar vatns-
skammturinn, of mikið vatn er slæmt.
Þegar við vorum komin upp fyrir
miðju fjallsins, ræddum við um hvort
við ættum að snúa við, þurftum að hafa
orku til að komast til baka, það getur
verið erfitt að ganga niður. Þetta var
Lífið er eins og fjallganga
Fyrsti áfanginn var úfið hraun og við vorum
strax sannfærð um að við kæmumst aldrei alla
leið. En svo komumst við yfir hraunið og göngu-
slóðinn varð auðveldari. Keilir virtist mjakast
nær og hann virtist líka stækka við hvert skref.
Texti og myndir: Hans Óli Hansson og Ólöf Ólafsdóttir
Ólöf við græna blómaþúfu á toppi Keilis. Stórmerkilegt að þar skuli þrífast gróður.
Daginn eftir gönguna flaug Hans yfir Keili og tók þessa mynd.
Hans Óli Hansson og Ólöf Ólafsdóttir stolt á tindi Keilis fyrr í þessum mánuði.
Hans og Ólöf hvíla lúin bein á
leiðinni. Það er hægara sagt
en gert að ganga á Keili.