Morgunblaðið - 26.04.2010, Síða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. APRÍL 2010
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa frá
árinu 2000 og til dagsins í dag.
kvíða nokkru þar sem þetta reyndist
mér ógleymanlegt sumar, fullt hús af
börnum og mikið fjör sem hefur fylgt
þessari fjölskyldu ætíð og hef ég get-
að stolt sagt frá því að vera ættingi
þeirra allra.
Þegar ég og fjölskyldan mín flutt-
um búferlum austur á land var oft
komið við í Goðabyggðinni og vil ég
sérstaklega þakka fyrir þær yndis-
legu móttökur sem við fengum og
góðvild.
Gott er að minnast Erlu á einn
hátt en það er; heiðarleg, jákvæð og
einstaklega gjafmild, hvort sem það
var að matbúa, sem hún var snill-
ingur í, eða með fallegum kortum og
ógleymdum orðum. Ég kveð þig
elsku Erla, takk fyrir allt og mér
finnst þetta erfiðara en orð fá lýst að
geta ekki fylgt þér. Minnist þín með
sorg í hjarta en þakklát fyrir alla
samveruna og samtölin.
Þín frænka,
Guðrún Pálsdóttir (Gugga).
Elskuleg frænka, mig langar að
senda þér nokkur orð því mig langar
að þakka fyrir allar stundirnar sem
við höfum átt saman. Stundum verða
liðnar stundir dýrmætari en maður
heldur, öll ættarmótin sem við höf-
um átt saman sem og allar stund-
irnar í Goðabyggðinni þegar ég kom
þar með foreldrum mínum í æsku.
Man vel eftir búrinu í Goðabyggðinni
því þangað vildi maður náttúrlega
alltaf fara þar sem það var fullt að
ævintýralega góðu nammi úr heild-
versluninni ykkar og mér fannst ég
vara þokkalega lukkuleg þegar mað-
ur fór vel nestaður í bílinn og hélt
heim á leið eða áfram suður. Við
hlógum nú einhvern tímann að því að
kannski hefðum við nú ekki alveg
haft gott af þessu öllu en þú sást nú
bara eitthvað jákvætt við það, því í
þá daga fengum við svo lítið nammi.
Takk fyrir að koma þegar ég loksins
gifti mig, það var mér svo dýrmætt
að hafa þig með okkur, takk fyrir að
senda syni mínum ættarkrossinn í
fermingunni hans sem hann bar með
stolti. Þú tókst við af ömmu minni
sem var móðursystir þín en þið vor-
uð svo líkar í ykkur að það var ynd-
islegt þegar maður var búin að tala
við þig, þá hugsaði maður alltaf til
Ragnheiðar ömmu. Takk fyrir að
kenna okkur öllum að heiðarleiki, já-
kvæðni og falleg orð vega þyngst
þegar litið er yfir farinn veg, við sem
eftir sitjum munum reyna að finna
Erluna í okkur og minnast þessara
kosta og gæfu þeirra.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín frænka,
Elísabet Reynisdóttir (Beta).
Nú lít ég yfir farinn veg og hugsa
til þeirra góðu stunda sem ég átti
með Erlu frænku. Hún var einstök
kona, hjartahlý og full af kærleika.
Mínar fyrstu minningar um Erlu eru
síðan ég var barn á leið í frí með for-
eldrum mínum til systur minnar á
Vopnafirði. Að sjálfsögðu var stopp-
að á Akureyri og komið við í Goða-
byggðinni hjá Erlu og Leif. Okkur
var ávallt tekið opnum örmum og
ekki klikkaði hún frænka mín á veit-
ingunum, ó nei, enginn skyldi fara
svangur frá henni.
Það var ávallt margt um manninn í
Goðabyggðinni enda mörg systkini
og vinir í kringum þau. Það var þó
ekki fyrr en árið 1982 þegar ég réð
mig sem sjúkraliða á FSA að ég
kynntist henni og Leif ásamt allri
minni fjölskyldu fyrir norðan. Tel ég
það vera mitt happasumar því ynd-
islegra fólki hef ég aldrei kynnst,
enda var ég hjá þeim öllum stundum
þótt það ætti að heita að ég leigði
annars staðar. Hún Erla mín var
ótrúleg að hlusta á ungu frænku sína
masa út í eitt og gefa mér góð ráð,
enda var hún hrifin af því að ég
skyldi hafa valið mér starf í hjúkrun.
Það var einmitt það sem hún hafði
verið að læra þegar hún kom til Ak-
ureyrar sem hjúkrunarnemi og hitti
hann Leif sinn. Hún var einstaklega
góður hlustandi og mér fannst
stundum eins og að fara til sálfræð-
ings að tala við Erlu mína.
Síðustu árin leiddi hún mig í gegn-
um mína sorg þegar við hjónin
misstum dóttur okkar og áttum við
ófáar bænirnar í síma og var hún
mér eins og mamma í gegnum sorg-
ina. Enda var mamma móðursystir
hennar, þær mjög nánar og afar lík-
ar. Þrátt fyrir að þessi elska væri bú-
in að vera veik var hún ávallt bjart-
sýn og jákvæð og sagði að þetta væri
nú allt betra hjá sér og að þetta væri
allt að koma. Þannig var hún, alltaf
jákvæð og æðruleysið einkenndi
hana.
Langar mig og fjölskyldu mína að
þakka henni allar þær stundir sem
við áttum saman en þær munum við
geyma í hjarta okkar. Elsku systkini
og fjölskyldur, sorg ykkar er mikil
en minning um frábæra móður,
ömmu, langömmu og frænku mun
lifa með okkur um aldur og ævi.
Kveðjuorð hennar geri ég hér með
að mínum, Guð geymi þig elsku
frænka.
Bjarney Pálsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Erlu
Elísdóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Erla Elísdóttir
✝ Vilhelmína Sig-ríður Jónsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
1. júlí 1922. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 11. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jónína
Sesselja Jónsdóttir
frá Ytri-Galtarvík í
Skilmannahreppi í
Borgarfirði, f. 3.
febrúar 1891, d. 20.
nóvember 1958, og
Jón Þórarinsson
verkstjóri og fisk-
matsmaður frá Steinboga í Garði,
f. 26. mars 1892, d. 15. júlí 1969.
Foreldrar Vilhelmínu bjuggu all-
an sinn búskap í Hafnarfirði en
faðir Vilhelmínu var verkstjóri
hjá Akurgerði sem síðan varð
Bæjarútgerð Hafnarfjarðar. Vil-
helmína átti fjögur systkini, Axel,
f. 1916, d. 1973, Einar, f. 1918, d.
1977, Jón Vigni, f. 1919, d. 2004,
og Gísla Hvanndal, f. 1929.
Vilhelmína var gift Páli G. Páls-
syni, f. 1. október 1922 í Nesi í
Selvogi, d. 26. september 2009.
Þau voru gefin saman 1952. Sam-
an áttu Vilhelmína og Páll Önnu,
f. 24. október 1952, gift Ólafi Inga
Tómassyni, f. 21. október 1953,
börn þeirra eru: Páll og Hjördís
Ýr. Vilhelmína átti fyrir tvö börn
er Páll gekk í föðurstað, þau eru:
1) Þórarinn Smári Steingrímsson,
f. 22. febrúar 1943,
giftur Elínbjörgu
Stefánsdóttur, f. 23.
október 1945, börn
þeirra: tveir drengir
sem létust dags
gamlir, Guðrún og
Vilhelmína Sigríður.
2) Jónína Steiney
Steingrímsdóttir, f.
26.7. 1947, gift Helga
Ívarssyni, f. 19. mars
1948, börn þeirra
eru: Pálín Dögg, Ívar
og Telma Hlín.
Barnabarnabörn
Páls og Vilhelmínu eru tíu.
Vilhelmína starfaði lengst af við
fiskvinnslu, þar af mörg ár í Ís-
húsi Hafnarfjarðar, og fyrir
heimahjúkrun sinnti hún einnig
heimaaðhlynningu. Heimilið og
fjölskyldan voru Vilhelmínu alltaf
efst í huga. Þau Vilhelmína og
Páll byggðu sér og fjölskyldu
sinni hús á Arnarhrauni 5 árið
1956. Árið 1975 byggðu þau sum-
arhús í Þórisstaðalandi í Gríms-
nesi þar sem þau hjónin dvöldu
meira og minna á sumrin og var
þeim sem annað heimili og eiga
börn, barnabörn og barna-
barnabörn óteljandi skemmtilegar
minningar þaðan.
Útför Vilhelmínu fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 26.
apríl 2010, og hefst athöfnin kl.
11.
Það er skammt stórra högga á
milli. Aðeins hálfu ári frá fráfalli
tengdaföður míns, Páls Pálssonar,
hefur Villa tengdamóðir mín kvatt
þennan heim. Mín fyrstu kynni af
Villu voru þegar ég var að byrja
að slá mér upp með dótturinni
Önnu, allt frá þeim tíma vorum við
Villa miklir vinir. Minnisstæðar
eru ferðir okkar Önnu með þeim
Villu og Palla í hjólhýsið og svo
síðar ásamt börnum okkar í sum-
arbústaðinn sem þau byggðu sér
og var þeirra paradís. Villa var
einstaklega lagin við alls kyns
saumaskap og einnig hafði hún
mikið yndi af því að dunda sér við
garðrækt. Garðurinn á Arnar-
hrauninu og sumarbústaðalandið
bera þess glöggt vitni hve mikla
alúð þau Villa og Palli lögðu í að
græða upp og fegra sitt nánasta
umhverfi. Villa og Palli höfðu gam-
an af að hafa barnabörnin með sér
í sumarbústaðinn, og hlökkuðu
börnin alltaf til að fá að fara með
ömmu og afa í sveitina þar sem
börnin hjálpuðu við að gróðursetja
og nutu þess að vera í sveitinni
þar sem farið var svo í pottinn eft-
ir annasaman dag. Heimilið og
fjölskyldan var ávallt efst í huga
Villu, hún naut sín best þar sem öll
fjölskyldan var samankomin og
gjarnan við slík tækifæri, sem
voru nokkuð algeng, var slegið
upp veisluborði með alls kyns tert-
um og kökum. Villa var einstök
kona sem hafði ávallt velferð ann-
arra að leiðarljósi. Það er með
þakklæti og söknuði sem ég kveð
Villu. Þakklæti fyrir allt það sem
hún gaf af sér til okkar með já-
kvæðu hugafari og hugulsemi.
Söknuði, þar sem ég fæ ekki notið
nærveru einstakrar manneskju
sem ég var svo heppinn að kynn-
ast.
Ó, minning þín er minning hreinna
ljóða,
er minning þess, sem veit hvað tár-
ið er.
Við barm þinn greru blómstur alls
hins góða.
Ég bið minn guð að vaka yfir þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti)
Ó. Ingi Tómasson.
„La vie c’est la morte.“ Lífið er
dauðinn.
(Claude Bernard)
Hún Villa tengdamamma mín
hefur nú fengið hvíldina og er
komin til Palla síns sem hún und-
anfarið hefur saknað sárt. Villu
hitti ég fyrst er ég var þriggja til
fjögurra ára, en þá leigðu pabbi og
mamma hjá foreldrum hennar á
Norðurbraut, Hafnarfirði. Fyrstu
orðaskipti okkar voru víst þau, að
ég gerði þá athugasemd að mér
fannst hún vera eins og appelsína,
enda var hún þá með Önnu mág-
konu mína í maganum. Okkar leið-
ir lágu svo aftur saman þegar ég
kynntist konunni minni, og vorum
við tengdamamma alla tíð síðan
góðir vinir. Þau Palli reistu sér
hús á lóðinni Arnarhrauni 5 í
Hafnarfirði árið 1956. Villa og
Palli voru mikið fyrir að ferðast
innanlands sem utan, vera úti í
náttúrunni, sinna trjárækt og
garðrækt enda var hún Villa með
„sérlega græna fingur“. Á ég
margar skemmtilegar minningar
úr ferðum sem við fórum saman,
en hún var alltaf skemmtilegur
fjörkálfur. Árið 1974 festu þau
Palli kaup á sumarhúsalóð í Þór-
isstaðalandi í Grímsnesi þar sem
þau byggðu sér sumarhús og undu
sér þar vel. Eigum við börn,
barnabörn og barnabarnabörn
óteljandi skemmtilegar minningar
þaðan. Hún Villa var öllum sér-
staklega elskuleg og góð, ég
heyrði hana aldrei halla á nokkurn
mann. Það er mikil eftirsjá að
þessari glæsilegu konu.
Með kærum þökkum frá tengda-
syni,
Helgi Ívarsson.
Elsku amma, þetta er mín
hinsta kveðja til þín.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann frá því ég var lítil og
eyddi flestum sumrum hjá ykkur
afa í Hafnarfirðinum. Einnig
minnist ég þess þegar ég bjó hjá
ykkur þegar ég fór í fyrsta sinn að
heiman, þá til náms. Mikið var ég
nú heppin að eiga svona góða
ömmu og góðan afa. Ég sagði víst
oft, þegar ég var lítil og mér líkaði
ekki svör foreldra minna, að ég
væri þá bara farin til ykkar því
þar mætti ég allt. Svona var þetta
næstum því en auðvitað voru ein-
hver boð og bönn. Ekki gleymi ég
ferðunum í hjólhýsið en það stóð á
Þingvöllum og svo á Laugarvatni,
voru þetta yndislegir tímar ýmist í
leik eða dundi með þér amma mín.
Ég verð líka að minnast á hvað þú
varst alltaf huggulega til fara, það
er falleg föt, hár og svo auðvitað
alltaf með varalit. Það var eitt sinn
er þú sóttir mig í skóla þar sem ég
var með jafnöldrum mínum að
skólasystkini mín efuðust um að
þú værir amma mín sökum útlits.
Þú varst alltaf svo mikil skvísa.
Nú er komið að lokum hjá þér á
þessari jörð. Nú ertu komin til
elsku afa sem kvaddi fyrir svo
stuttu. Ég veit hversu sárt þú
saknaðir hans, þú sagðir okkur
Maríu Bóel það fyrir stuttu. Ég
hvíslaði í eyra þitt á lokastundu
lífs þíns að nú væri afi kominn að
sækja þig, ég er sannfærð um að
það var svo. Eyrún Björg mín náði
að kveðja þig og er ég líka þakklát
pabba og Villu systur fyrir ferðina
suður til þín. Þú kvaddir sátt við
Guð og menn, södd lífdaga.
Takk fyrir allt og allt elsku
amma mín, þú varst yndisleg kona.
Guðrún Smáradóttir.
Elsku Villa amma okkar hefur
nú fengið hinstu hvíld. Hún er nú
komin aftur við hlið Palla afa, en
hann féll frá fyrir hálfu ári og var
söknuður ömmu eftir honum mik-
ill, enda voru þau mjög samrýnd
og miklir félagar. Við sjáum þau
fyrir okkur aftur saman útitekin
og frísk á sælureitnum sínum í bú-
staðnum Sunnuhvoli, að dytta að
og sinna gróðrinum af þeirri alúð
sem við einnig nutum sem barna-
börnin þeirra.
Það eru forréttindi að hafa haft
ömmu og afa í sama húsi og hár-
greiðslustofa mömmu og Önnu, því
fyrir vikið áttum við sennilega
meiri samskipti og samverustundir
með þeim. Þær eru dýrmætar
stundirnar sem við sátum að
spjalli yfir kaffi- eða mjólkursopa í
eldhúsinu, en amma var mikill
húmoristi og stutt í dillandi hlát-
urinn hennar. Hún var mikill skör-
ungur, alltaf dugleg og sterk og
það var sama hvaða starfi hún var
að sinna, hún var alltaf svo fín og
vel til höfð, með hárið lagt og
varalit þó að hún væri að taka upp
kartöflur, taka slátur, eða sinna
trjágróðrinum.
Amma og afi og foreldrar okkar
áttu sumarbústaði hlið við hlið svo
þegar við vorum í bústaðnum var
stutt að fara til að kíkja á ömmu
og afa. Við eigum líka ómetanlegar
minningar úr sumarleyfisferðum
til útlanda, ferð til Spánar og ferð
í bílaleigubíl um Evrópu. Amma og
afi voru skemmtilegir ferðafélagar
sem nutu þessara ferða fram í
fingurgóma. Þau höfðu oft aðra
sýn á það sem fyrir augu bar og
við upplifðum, sem gerði ferðirnar
enn eftirminnilegri.
Villa amma var hlý og um-
hyggjusöm amma, alltaf tilbúin að
sinna okkur barnabörnunum. Hún
var sérstakur dugnaðarforkur, lið-
tæk hannyrðakona og alltaf að,
saumaði föt og breytti þeim ef
henni fannst þurfa. Meðan hún
hafði heilsu hafði hún alltaf eitt-
hvað á prjónunum og var einnig
liðtæk við að hekla. Hún útbjó
heilu dressin á dúkkurnar okkar
sem nú eru sum hver notuð af
langömmubarni, og sængur og
sængurver á dúkkurúmið sem afi
hafði smíðað. Þegar við urðum
eldri sá hún okkur fyrir vettling-
um, og við fengum nýtt par í
hverri heimsókn. Hún fann sér
líka tíma til að búa til öskupoka
með okkur og föndra ýmislegt.
Þau amma og afi voru alltaf
höfðingjar heim að sækja, hvort
sem var á Arnarhrauninu eða á
Sunnuhvoli, og var amma oftast
með nýbakaðar formkökur, vöffl-
ur, pönnukökur og bangsakleinur
á boðstólum. Oft fengum við
krakkarnir líka að hjálpa til við að
snúa kleinunum en magnið var
slíkt að öll borð í eldhúsinu voru
þakin kleinum. Amma og afi voru
alltaf dugleg að hafa okkur krakk-
ana með sér, bjóða okkur í ótelj-
andi sunnudagsbíltúra eða upp í
bústað og á leiðinni var ósjaldan
stoppað í Eden í Hveragerði og
farið í bíltúra á Bakkann.
Við minnumst með þakklæti
ánægjulegrar samfylgdar við
ömmu Villu, kveðjum með söknuði
og yljum okkur við allar dýrmætu
minningarnar. Við gleðjumst yfir
því að hún sé nú aftur komin til
Vilhelmína Sigríður
Jónsdóttir