Morgunblaðið - 20.05.2010, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2010
✝ Lilja Bjarnadóttirfæddist í Háu-
Kotey í Meðallandi,
Vestur-Skaftafells-
sýslu 26. júlí 1919.
Hún andaðist á Land-
spítalanum í Fossvogi
27. apríl 2010.
Foreldrar hennar
voru hjónin Bjarni
Pálsson frá Prest-
bakka á Síðu, f. 28.
júlí 1884, d. 22. apríl
1955, bóndi og síðar
ullarmatsmaður, og
Elín Sigurbergsdóttir
frá Fjósakoti í Meðallandi, f. 28.
júní 1896, d. 25. apríl 1986. Bróðir
Lilju var Kjartan, f. 1920, d. 1976.
Bjarni og Elín bjuggu fyrst í Háu-
Kotey hjá foreldrum Elínar, flutt-
ust árið 1920 að Leiðvelli í Með-
allandi. Árið 1933 fluttust þau út í
Árnessýslu og settust loks að í
Hveragerði þar sem Bjarni tók við
starfi ullarmatsmanns.
Eiginmaður Lilju var Magnús
Haraldsson stórkaupmaður, f.
1915, d. 1992. Þau skildu. Dætur
þeirra eru: 1) Þuríður Elín, (Þyri
Magnúsar), f. 9. apríl 1942, d. 6.
apríl 1998. Hún fluttist til Banda-
ríkjanna þar sem hún vann í tísku-
og fataiðnaði. Maður
hannar var Scott F.
Warner. Þau slitu
samvistir og voru
barnlaus. 2) Díana
Bjarney sjúkraliði, f.
7. október 1943.
Díana hefur verið bú-
sett í Danmörku og
er gift Flemming
Stahr skrifstofu-
manni. Þau eru barn-
laus. Lilja og Magnús
skildu um líkt leyti
og Díana fæddist og
átti Lilja eftir það
heimili með móður sinni og auk
dætra hennar ólst þar einnig upp
Theódór Kjartansson. Lilja naut
þeirrar skólagöngu sem tíðkaðist í
hennar æsku. Hún hafði góðar
námsgáfur og tileinkaði sér vel það
sem skólinn bauð upp á. Alla ævi
var hún bókhneigð og viðaði að sér
miklum fróðleik með lestri góðra
bóka. Lilja vann við saumaskap í
Hveragerði og eins eftir að hún
var flutt til Reykjavíkur og vann
m.a. á fataverkstæðinu Fasa þar til
hún rúmlega sjötug lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Útför Lilju fór fram í kyrrþey
frá Áskirkju þann 6. maí 2010.
Mér er efst í huga þakklæti og
virðing er ég kveð Lilju frænku
eins og ég kallaði hana alltaf, þó að
hún hafi verið mér meira eins og
amma.
Ég á henni mikið að þakka og
æskuminningar mínar eru tengdar
sterkum böndum til þessarar ein-
stöku konu.
Þær mæðgur, langamma Elín og
Lilja, áttu stóran þátt í að móta
æsku mína, þær kenndu mér góð
gildi, voru þolinmóðar og gáfu sér
alltaf tíma.
Það er svo margs að minnast.
Lilja kenndi mér að sauma út,
þar hafði hún mikla kunnáttu og öll
hennar handavinna var einstök.
Hún saumaði á mig skírnarkjólinn,
sem við systurnar vorum skírðar í
og einnig tvö af systkinabörnunum,
þennan kjól geymi ég enn.
Vorin voru yndisleg í Hveragerði,
langamma og Lilja kenndu mér að
þekkja vorboðana, lóuna, spóann,
tjaldinn og hrossagaukinn, og alveg
hreint óteljandi vísur og ljóð.
Ég var bara fimm ára þegar ég
stóð á potti og bakaði pönnukökur
með langömmu og Lilju, var að
„hjálpa“ þeim eldrauð í kinnum í
ákafanum að gera þetta sjálf, svo
var drukkið kaffi og spjallað og
jafnvel tekið í spil. Þær sögðu mér
sögur úr sveitinni í Meðallandi og
fóru svo út í ættfræði, en það var
mikið áhugamál hjá Lilju (ég held
að Íslendingabók hafi ekki roð við
þeim fróðleik sem Lilja hafði í þeim
efnum).
Lilja frænka var alltaf fín, hún
hafði heimsborgaralegan fatastíl og
átti fallega hatta sem hún gjarnan
setti upp. Hún hafði mikinn áhuga
á landinu sínu og ferðaðist mikið
um það.
Ég átti líka þau bestu og hátíð-
legustu jól sem hægt er að hugsa
sér. Með foreldrum mínum, systk-
inum, langömmu og þeim mæðgum
Lilju, Díönu og Þyrí. Það voru
sungnir sálmar á meðan maturinn
var að eldast, fólk gaf sér tíma til
að opna jólapakkana og síðan sát-
um við öll og hlustuðum á meðan
jólakortin voru lesin, ég er enn
mikið jólabarn og um hver jól
minnist ég jólanna í Hveragerði.
Það var svo yndislegt þegar við
komum til Lilju í febrúar í fyrra, ég
Norbert, Arnar, Dagný Rut og
barnabarnið mitt, hann Bragi Þór,
mánaðargamall, þvílík hlýja sem
tók á móti okkur og ekki vantaði
kaffið og meðlætið. Þegar Lilja tók
Braga litla í fangið þá ljómaði hún
eins og sól. Henni var mikið annt
um alla fjölskylduna sína og fylgd-
ist mjög vel með öllum.
Guð geymi Lilju.
Kærleikur hennar og minningar
munu búa með mér um ókomna tíð.
Ég færi þér elsku Díana mín
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
megi guð styrkja þig og blessa.
Trúðu á tvennt í heimi
tign sem æðsta ber:
Guð í alheimsgeimi,
Guð í sjálfum þér.
(Steingr. Thorsteinsson)
Rut Marrow Theodórsdóttir.
Vorið var uppáhaldstími ársins
hjá Lilju frænku. Hún sagði mér
sögur úr sveitinni sinni með
draumablik í augunum, þegar allt
vaknaði til lífsins, lömbin fæddust
og fuglarnir sungu ástarljóð. Lilja
átti stóran þátt í minni æsku,
kenndi mér til dæmis að þekkja
fuglahljóð, lesa blómin og læra fal-
leg ljóð.
Mig langar að þakka henni sam-
fylgdina og fyrir allt það sem hún
var mér og kenndi mér. Það gleym-
ist aldrei.
Lýsa geislar um grundir, glóir engi og
tún.
Unir bærinn sér undir, ægifagurri
brún.
Þar ég ungur að árum, átti gleðinnar
spor.
Hljóp um hagana, heilu dagana,
bjart er bernskunnar vor.
Elsku Lilja frænka, vertu Guði
falin.
Þín
Elín Theodórsdóttir.
Við viljum í örfáum orðum minn-
ast Lilju sem var með eindæmum
heilsteypt og ósérhlífin kona. Hún
átti fáa sína líka og það er hver
maður heppinn sem kynnist slíkum
einstaklingi sem getur gefið svo
mikið af sér. Við kynntumst Lilju
gegnum dætur hennar, Thyrí og
Díönu, sem við höfðum mikla
ánægju af að njóta samvista við, og
héldum við góðu sambandi við Lilju
æ síðan. Hún sinnti Thyrí og Díönu
einstaklega vel þrátt fyrir að hafa
alið þær ein upp. Thyrí, eldri dótt-
urin, lést fyrir aldur fram í Banda-
ríkjunum árið 1998 og skildi eftir
stórt skarð í lífi Lilju.
Díönu, sem lifir móður sína, og
Flemming vottum við okkar dýpstu
samúð.
Katrín og Guðmundur.
Lilja
Bjarnadóttir
✝ Sigrún Á. Krist-jánsdóttir fæddist
26. apríl 1936 að
Vestara-Landi í Öx-
arfirði. Hún lést á
dvalarheimilinu Hlíð
á Akureyri þann 20.
apríl sl.
Foreldrar Sigrún-
ar voru hjónin Krist-
ján Jónsson, f. 15.
október 1895 í Ási í
Kelduhverfi, d. 14.
janúar 1977, og
Gunnína Sigtryggs-
dóttir, f. 2. janúar
1902 í Ási í Kelduhverfi, d. 27. apríl
1984. Sigrún var eina barn þeirra
hjóna.
Sambýlismaður Sigrúnar var Að-
algeir Aðdal Jónsson, f. 18.3. 1935.
Þau slitu samvistum. Synir Sigrún-
ar og Aðalgeirs eru 1) Sveinbjörn,
bóndi á Vestara-Landi,
f. 21.8. 1963, sonur
hans er Erlendur Gest-
ur, f. 3.3. 2007. 2) Vé-
steinn, sjómaður á Ak-
ureyri, f. 3.12. 1965,
kona hans er Kristjana
Sigurgeirsdóttir, f.
4.9. 1965. Börn þeirra
eru Sindri, f. 27.4.
1992, Geir, f. 11.4.
1995, og Ninna Rún, f.
8.7. 2002.
Á unglingsárum
sótti Sigrún nám við
Héraðskólann í Reyk-
holti og Húsmæðraskólann á Laug-
arvatni. Að lokinni skólagöngu bjó
hún og starfaði á Vestara-Landi
meðan heilsa og þrek leyfði, eða til
ársloka 2009.
Útför Sigrúnar hefur farið fram í
kyrrþey.
Í huganum hverf ég aftur í tím-
ann. Ég er nýflutt í sveitina og úti
ríkir norðlensk stórhríð sem dregur
snjakahvítar gardínur fyrir hvern
glugga. Ég rýni út um gluggann og
sé glitta í örlitla ljóstýru í eldhús-
glugga. Þessi litla tíra fyllir mig ör-
yggi því ég veit hvað að baki henn-
ar býr. Konan sem þekkir lífið á
þessum forkunnafagra stað. Þegar
ég hitti þessa konu með sína hvellu
rödd og hreinskilni í fyrsta sinn
grunaði mig ekki að hún yrði ein af
okkar tryggustu vinum. Það eru
margar dýrmætar stundir að minn-
ast. Vorin og haustin, sauðburður
og göngur, þegar við glöddumst yf-
ir nýbornu lömbunum og biðum
spenntar eftir að fá féð af fjalli. Oft
var mikið verk að vinna en Sigrún
hafði ánægju af stússinu við féð og
unni sér ekki hvíldar ef hún vissi af
einhverri skepnu í nauð. Hún sýndi
þeim nærgætni, ávann sér traust
þeirra og var einstakur græðari.
Heyskapur, berjatími, reyking eða
hvað annað sem þurfti að gera, allt-
af sami dugnaðurinn og eljan uns
verkinu lauk. Hún var bóndi af lífi
og sál en unni líka leiklistinni og
fögrum söng. Hún var í eðli sínu
mannblendin þótt hún væri heima-
kær. Kunni vel við sig í góðum fé-
lagsskap, fylgdist grannt með mál-
um líðandi stundar og hafði
ákveðnar skoðanir á þeim. Hún var
órög að segja mönnum til syndanna
ef henni mislíkaði en kunni líka að
hrósa. Hún var réttkjörinn mál-
svari málleysingjanna og ekki auð-
velt að snúa henni ef hún var búin
að bíta eitthvað í sig enda að eigin
sögn, þrjóskari en sjálf sauðkindin.
Hún var sjálfstæð bæði í orði og at-
höfnum, fór ekki endilega troðnar
slóðir og þótti af sumum sérvitur en
þá sérlega þeim sem ekki þekktu
betur. Fyrir það var hún líka ein-
stök. Hún unni landinu sínu og
kunni að lesa í náttúruna. Þekkti
hverja þúfu og hvert kennileiti.
Vissi hvar best var að beita fénu,
hvar hætturnar leyndust, hvar voru
bestu berjalöndin og var þannig
hafsjór fróðleiks. Hún var líka
sjálfri sér samkvæm og bar höfuðið
hátt þegar erfiðir tímar gengu í
garð. Andinn var hugumstór, fullur
af lífsvilja og baráttuþreki. Af
æðruleysi barðist hún við vágestinn
og við vorum bjartsýn. Svona kona
sem er þverari en sauðkindin sjálf
hlýtur að sigra. Um tíma hafði hún
líka vinninginn. Sú reisn sem hún
bjó yfir á þessum erfiðu tímum kom
svo vel í ljós þegar vágesturinn
bankaði aftur upp á. Allan þennan
tíma stóð fjölskyldan sem klettur
við hlið hennar sem var henni ómet-
anlegt. Ég heimsótti hana á spít-
alann og við spjölluðum saman á af-
ar hreinskiptinn hátt. Með
hreinskilni sinni gerði hún okkur
þessi þungbæru skref auðveldari
sem er verðugt til eftirbreytni. Enn
birti um stund en skyndilega fór
heilsunni hrakandi. Með dyggum
stuðningi þinna nánustu varst þú
búin að heyja harða baráttu og um-
vafin hlýju þeirra hvarfst þú á
braut. Ég sé þig standa hjá mér í
Sigtúnum á fallegum degi. Þú
mundar kíkinn og skimar eftir
þeirri gráu sem átti að vera niðri í
Byrgi. Þannig vil ég minnast þín og
þakka um leið fyrir allan þann trún-
að og vináttu sem okkur fór á milli.
Í mínum huga var það einstakt.
Helga Þorsteinsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Sigrún Á.
Kristjánsdóttir
Kvatt okkur hefur
Krúsi afi. Er ég sest
niður og leiði hugann
til baka rifjast upp minningarnar.
Efst í huga mér er minningin um
ljúfan, sterkan, stoltan og einstak-
lega hjartahlýjan mann sem bar
óblandna virðingu fyrir mönnum,
dýrum og náttúru.
Krúsi afi kom úr sveitinni, en
ekki bara einhverri sveit, sveitin
hans afa var Keldudalur í Dýrafirði.
Sveitin hans var honum ætíð of-
arlega í huga, ósjaldan talaði hann
um sveitina sína og sagði okkur að
Vestfirðirnir skörtuðu fegurstu
fjöllunum, þá átti amma það til að
að segja okkur að alls staðar væri
fallegt í góðu veðri, en afa varð
hvergi haggað.
Árið sem afi varð áttræður fór
stórfjölskyldan saman að heim-
sækja sveitina hans afa til þess að
fagna afmælinu með honum. Stoltur
sagði afi okkur frá sveitinni sinni,
æskunni, heimilinu, fjölskyldunni,
steininum hennar Ingu ömmu, fjöll-
unum, dalnum, bæjunum, skóla-
haldinu, og bæjarlæknum sem varð
að stórfljóti í einni sögunni. Svo ein-
beittur var afi í frásögn sinni að
hann tók ekki einu sinni eftir því að
hann stæði við stórt og mikið geit-
ungabú með her af geitungum
sveimandi í kringum sig. Já, afi var
svo sannarlega stoltur af uppruna
sínum og sveitinni sinni.
Afi var mikill veiðimaður, stund-
aði hann bæði skot- og stangveiði.
Ég minnist þess í æsku þegar við
áttum það til að laumast til að kíkja
á veiðina sem hékk úr loftinu í bíl-
skúrnum í Barðavoginum og trúði
ég því varla að afi væri í alvörunni
með dauða fugla hangandi í bíl-
skúrnum sínum. Laxveiðin var
áhugamál sem afi deildi með ömmu
og eru þær ófáar veiðiferðirnar sem
þau fóru í saman. Amma þótti sér-
staklega fiskin kona og saman báru
þau heim afla úr veiðiferðum sem
oft taldi tugi fiska. En stærsta veið-
Markús Kristmundur
Stefánsson
✝ Markús Krist-mundur Stef-
ánsson fæddist á Mó-
um í Keldudal í
Dýrafirði hinn 23.
janúar 1928. Hann
lést á líknardeild
Landakots hinn 8.
maí síðastliðinn.
Útför Markúsar fór
fram frá Bústaða-
kirkju 17. maí 2010.
in hans afa var án efa
hún amma okkar,
kjarkmikil og dugleg
kona.
Afi var ákaflega
stoltur af sinni konu
og þreyttist ekki á að
hæla henni og
dásama, sérstaklega
eldamennsku hennar.
Sérstakt dálæti hafði
afi á rabarbarasult-
unni hennar ömmu,
sem hún útbjó úr rab-
arbaranum sem þau
ræktuðu í fallega
garðinum sínum í Barðavoginum,
en hana gat hann borðað eina sér.
Fjölskylda afa og ömmu er stór,
barnahópurinn fer sífellt stækkandi
og bætist hratt í barnabarnahópinn.
Afi hafði alla tíð mikinn áhuga á
barnabörnum sínum, barnabarna-
börnum og mökum þeirra. Stoltur
fylgdist hann með áföngum þeirra
og bar lof á þau við hvert tilefni sem
hann fann.
Elsku afi, mér þykir sárt að
hugsa til þess að Óðinn minn litli,
sem fæddist í miðjum veikindum
þínum, hafi ekki fengið tækifæri til
að kynnast þér. En minning þín er
sterk og mun verða haldið á lofti um
ókomna tíð.
Elsku afi, takk fyrir allt, hvíl í
friði.
Þín
Jóhanna.
Þann 17. maí 2010 var Markús
Stefánsson kvaddur hinstu kveðju
frá Bústaðakirkju. Markús var
móðurafi Margrétar eiginkonu
minnar og langafi barnanna okkar
þriggja.
Ég hitti Markús og Huldu, eft-
irlifandi eiginkonu hans, í fyrsta
sinn fljótlega eftir að við Margrét
kynntumst árið 2001. Markús var á
þeim tíma kominn á áttræðisaldur
og sestur í helgan stein eftir að hafa
gegnt ábyrgðarstörfum hjá Sam-
bandinu um áratugaskeið.
Markús hafði ekki lagt árar í bát,
þótt hann væri hættur sínum dag-
legu störfum hjá Sambandinu. Þau
hjónin hafa þvert á móti haft nóg
fyrir stafni og nýtt tímann vel til að
sinna fjölskyldu, vinum og áhuga-
málum.
Fjölskyldan er stór, enda eign-
uðust þau hjónin fimm börn, barna-
börnin eru þrettán og barnabarna-
börnunum fjölgar stöðugt. Þau
hjónin hafa sýnt það í verki hvað
fjölskyldan og velferð hennar er
þeim mikilvæg. Þau hafa alltaf
fylgst mjög vel og af áhuga með því
sem allir í fjölskyldunni eru að gera
og veitt stuðning og góð ráð eftir
því sem við átti hverju sinni.
Hjá þeim hefur líka alltaf verið
opið hús fyrir fjölskylduna, kaffi og
kökur fyrir alla. Oft áttum við
Markús skemmtilegar samræður
yfir kaffinu enda var hann bæði
mjög minnugur og fróður eftir
langa ævi. Hann þekkti mikið af
fólki víða um land og hann þekkti
landið sjálft og söguna betur en
flestir. Hann fylgdist vel með frétt-
um og gat yfirleitt varpað nýju ljósi
á atburði líðandi stundar í ljósi
reynslunnar.
Markús var mikill sambands- og
framsóknarmaður, en fyrst og
fremst var hann þó gegnheill Ís-
lendingur sem elskaði landið sitt.
Hann hafði rétta forgangsröðun í
lífinu að leiðarljósi og sýndi það í
verki að hann setti manngildi ofar
auðgildi og mættu fleiri gera þau
orð að sínum.
Ekki verður skilið við þessa grein
án þess að minnast ferðarinnar
vestur í Dýrafjörð árið 2008. Mark-
ús varð áttræður það ár og af því
tilefni fór nær öll ættin saman á
æskuslóðirnar hans, en hann ólst
upp á Arnarnúpi í Keldudal við
Dýrafjörð. Þar áttum við öll saman
góða sumardaga og naut Markús
þess mjög að vera þar með öllu sínu
fólki. Þessi ferð var honum síðan