Morgunblaðið - 20.05.2010, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2010
mjög kær í minningunni.
Góður maður er genginn eftir far-
sæla ævi, blessuð sé minning hans.
Jón Egilsson.
Nú er ættfaðirinn í fjölskyldu eig-
inkonu minnar fallinn frá. Alltaf
hafði hann einlægan áhuga á öllu
því sem börnin, barnabörnin, barna-
barnabörnin og makar þeirra tóku
sér fyrir hendur og hvatti alla stolt-
ur til dáða og samgladdist innilega
þegar áföngum var náð. Það kom
alltaf í ljós í heimsóknum í Fitjasm-
árann að Krúsi fylgdist vel með
fréttum og umræðunni í þjóðfélag-
inu og hafði ákveðnar skoðanir á
hinum ýmsu málefnum. Gátum við
því oft rökrætt um málefni líðandi
stundar og pólitík sem var
skemmtilegt þar sem hann er eini
alvöruframsóknarmaðurinn sem ég
þekki og ekki að ósekju að grænn
var uppáhaldsliturinn hans. Iðulega
var Krúsi einnig með sögu til að
segja og hlustaði maður af athygli
þó að sagan hefði verið áður sögð
t.d. þegar þeir fóru ungir til New-
castle á fótboltaleik og það var sleg-
ist allt í kringum þá. Þín verður sárt
saknað á mínu heimili og kveð ég
þig með söknuði í huga.
Valdimar Ármann.
Markús Stefánsson var fæddur
að Móum í Keldudal. Þegar Markús
var eins og hálfs árs dó faðir hans,
Stefán Guðjónsson. Þá var móðir
hans, sú frábæra kona, ein eftir með
litla drenginn sinn. En á næsta bæ,
Arnarnúpi, bjuggu heiðurshjónin
Guðbjörg Guðjónsdóttir, föðursystir
Markúsar, og Kristján Guðmunds-
son. Þau buðu mæðginunum að
koma til sín og í þeirra skjóli og
móðurinnar ólst Markús upp.
Þau hjónin voru barnmörg. Ma-
kús varð einn af systkinahópnum og
svo var alla tíð. Hann fékk
fyrirmyndaruppeldi, enda bæði
sóma- og regluheimili. Öll störf vou
unnin af samviskusemi og mynd-
arskap samfara leikjum og gleði í
stórum systkinahópi. Hann var því
eins vel undir lífsbaráttuna búinn
og best gat orðið.
Tvítugur fór Markús að Laug-
arvatni og var þar tvo vetur. Hann
var mikill framsóknarmaður í þess
orðs fyllstu og bestu merkingu.
Hinn 24. maí 1955 hittust 24 ungir
menn þar sem nú er Bogahlíð 12-18,
24 íbúða fjölbýlishús. Allir voru til-
búnir að leggja mikið á sig með
samstilltu átaki góða til að eignast
góða og vandaða íbúð með sem hag-
kvæmustum hætti. Bergur Óskars-
son sá um allan undirbúining af ein-
stökum dugnaði og fórnfýsi. Einn í
þessum hópi var Markús Stefáns-
son og þar hitti ég hann í fyrsta
sinn. Þau kynni héldust óslitið þar
til sonur hans hringdi í mig og tjáði
mér þau sorgartíðindi að faðir hans
væri látinn. Ég hringdi strax í kon-
una mína, sem þá var á sjúkrahúsi
og lét svo börn og fjölskyldu vita.
Öll minntust hans á sama veg. Hann
Markús var alltaf svo góður við
okkur í Bogahlíðinni og alltaf svo
skemmtilegur. Við bjuggum í sama
stigagangi og Markús og Hulda
þarna í Bogahlíðinni og þar voru
alls sex fjölskyldur. Kynnin urðu
vinátta sem hélst alla tíð síðan og
fastur liður að hittast til skiptis á
heimilum hvert annars rétt eftir
áramótin. Þetta hétu Bogahlíðarp-
artí og hafa alla tíð verið miklir
fagnaðarfundir þó margir séu falln-
ir frá í áranna rás. Þannig er lífið.
Að heilsast og kveðjast, hér um fáa
daga, að hryggjast og gleðjast, það
er lífsins saga.
Markús var einstakt ljúfmenni og
alltaf hress og kátur. Með okkur
tókst einlæg vinátta sem aldrei
skyggði á. Veiðitúrarnir okkar í
Vatnsdalsá voru ófáir og jafnan
glatt á hjalla. Ekki átti Markús síst-
an þátt í því. Öll kynni fjölskyldu
okkar Margrétar af Markúsi og
Huldu hafa ævinlega verðið hlý og
björt. Á þessari sorgarstundu send-
um við hjónin, börn okkar og
tengdabörn Huldu, börnunum og
fjölskyldunni allri samúðarkveðju.
Nú kveðjum við kæran vin hinstu
kveðju og þökkum ljúfa samfylgd í
55 ár. Markús á vísan stað í fyr-
irheitna landinu enda heiðurs- og
drengskaparmaður. Minningin um
einstakan sómamann verður fjöl-
skyldu hans styrkur og bjart leið-
arljós um ókomin ár.
Blessuð sé minning hans.
Margrét Jörundsdóttir,
Kristinn Sveinsson frá Sveins-
stöðum, börn og fjölskyldur.
Oftast bregður manni við að
heyra um andlát manna, jafnvel
þótt viðkomandi sé kominn nokkuð
við aldur og maður hafi vitað um
veikindin, þá er eins og dauðinn
komi manni alltaf á óvart. Þannig
var um mig þegar ég heyrði um
andlát Markúsar Stefánssonar vin-
ar míns og félaga í GKG.
Markús og Hulda konan hans
hafa verið félagar í GKG árum sam-
an og þau ásamt þeim Óskari Gunn-
arssyni og Gunnari Magnússyni
mynduðu hinn fræga gönguhóp inn-
an GKG, sem árum saman hefur
mætt á golfvöllinn og gengið um
hann allt árið um kring. Það var
með ólíkindum að sjá þennan hóp
koma á völlinn nánast í hvaða veðri
sem var og labba sinn hring. Stund-
um og oftast með bolta og kylfu, en
ef snjórinn var of mikill þá var engu
að síður mætt og þá labbað án kylfu
og bolta. Það er einmitt svona fólk
sem maður vill hafa í kringum sig
og gefur góðum félagsskap gildi.
Auðvitað var ekki einungis talað
um golf heldur voru Markús og fé-
lagar lífsreynt fólk sem víða hafði
komið við á lífsleiðinni og kunni frá
mörgu að segja. Mér er ekki síst
minnisstætt að hlusta á þessa höfð-
ingja segja sögur og rifja upp eitt
og annað sem fyrir þá hafði komið í
gegnum tíðina. Ég vil með þessum
fátæklegu orðum þakka Markúsi og
hans góðu konu fyrir öll árin sem
við áttum saman og um leið senda
kveðjur frá félögunum í GKG, sem
nú kveðja einn sinn traustasta fé-
laga. GKG sendir Huldu og allri
fjölskyldunni sínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Kveðja frá GKG,
Guðmundur Oddsson formaður.
Fimmtudaginn 6.
maí síðastliðinn var til
moldar borinn Gísli
Emilsson sem giftur
var Fríðu frænku.
Ótal ánægjulegar minningar koma
upp í huga okkar, sem við áttum
með þeim Gísla og Fríðu. Gísli var
ávallt léttur, kátur og viðræðugóður
maður sem gott var að umgangast.
Við viljum með þessum orðum
Gísli Ólafur Emilsson
✝ Gísli Ólafur Em-ilsson, f. 16. sept-
ember 1924, lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Garð-
vangi 28. apríl 2010.
Útför Gísla fór
fram í kyrrþey frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 6. maí sl.
þakka honum fyrir
margar góðar sam-
verustundir.
Far vel í friði
til frænda þinna
lofi leyfður
og ljóðstöfum;
far, öðlingur,
og alda lýstu
bifröst vorra
bestu manna.
(M. Jochumsson)
Hvíl í friði, kæri
vinur.
Elsku Heiðar, Stef-
anía, Fríða Kristín og Sigríður, við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ykkar frændfólk og vinir,
Guðrún, Viðar, Heiða,
Eiríkur, Karen og Helgi.
Elsku amma okkar.
Nú ertu komin til
himnaríkis og ert við
hlið afa. Það var alltaf
svo dásamlegt að vera
hjá þér og fá heimsins bestu vöfflur
með rabarbarasultu og rjóma. Það
var líka alltaf gotterí í silfurskál
uppi á hillu í stofunni. Við systurnar
lékum okkur endalaust með gamla
apann sem hægt var að trekkja upp
eða dönsuðum við lagið frá spiladós-
inni sem var inni í litla herberginu í
Torfufellinu.
Einnig var yndislegt að koma í
sumarbústaðinn sem þér þótti svo
vænt um. Það var alltaf hægt að
finna upp á ævintýralegum leik og
fara með sykurskálina út í garð og
borða rabarbara. Elsku amma okk-
ar með fallega hvíta hárið og góða
hjartað. Við söknum þín og óskum
þér góðrar ferðar á þinni leið.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Katrín Sif og Svava Kristín.
Rósemd og góðmennska barst
ávallt frá Bryndísi ömmu, og þau
áhrif hafði hún á aðra í kringum sig.
Sem börn, áður en við komumst til
vits og ára, vissum við að henni þótti
afskaplega vænt um okkur. Svo
sterka nærveru hafði hún. Fjöl-
skyldan var henni greinilega mjög
mikilvæg sem sannaðist meðal ann-
ars í því hversu oft og fallega hún
talaði um systkini sín. Þegar minn-
isleysið tók að sverfa að síðustu árin
reyndi hún eftir fremsta megni að
rifja upp fjölskyldumeðlimi og ætt-
ingja svo hún myndi ekki gleyma
þeim. En núna ættu allar minningar
hennar að vera komnar aftur. Og að
auki verður minningin um hana ætíð
sterk.
Einlægni og góðmennska ömmu
birtist ekki aðeins í gjörðum hennar
og tali, heldur einnig í listinni. Hún
var fær á mörgum sviðum listsköp-
unar en málverkin báru af. Á því
sviði hafði Bryndís amma þróað með
sér einstaklega frumlegan og litrík-
an stíl, þar sem hún nýtti gjarnan
grunnformin og bjarta liti til þess að
Kristín Bryndís
Björnsdóttir
✝ Kristín BryndísBjörnsdóttir
fæddist á Skálum á
Langanesi 10. mars
1924. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 10. maí sl.
Útför Bryndísar fór
fram frá Grafarvogs-
kirkju 17. maí 2010.
skapa veröld án alls
ills, og fulla af gam-
ansemi. Amma hafði
nefnilega sterka
kímnigáfu og hló inni-
lega að því þegar við
sögðum einhverja
kjánalega sögu. Þá
skipti engu hvort sag-
an var af okkur sjálf-
um eða öðrum. Hún
hlustaði og veitti öll-
um athygli.
Líkt og þegar afi
kvaddi okkur fara
ósjálfrátt af stað
minningar um sumarbústaðinn
góða; um vöfflurnar, berjatínsluna,
ruggustólinn og litla sjónvarpið sem
var rekið áfram af slitnum raf-
magnskassa. Tvímælalaust hugsa
öll barnabörnin þeirra til bústaðar-
ins núna þegar þau eru farin, og það
er ekki að undra, því með þessum
heimilislega, vinalega – og ævin-
týralega heimi í augum barna –
meitluðu þau frábærar og ómetan-
legar minningar í huga okkar.
Heimili þeirra mun einnig seint
hverfa úr hugskotssjónum. Þegar
við vorum í heimsókn var mikið á að
líta, ýmiss konar hlutir og myndir
sem vöktu forvitni. „Fullorðinsveisl-
ur“ geta oft verið ansi þreytandi
fyrir börn, og við systkinin vorum
þar ekki undanskilin, en svo var
ekki heima hjá ömmu og afa. Alltaf
var eitthvað nýtt til að skoða og
velta fyrir sér.
Amma og afi voru ekki lengi að-
skilin. Núna er þau saman á ný og á
betri stað. Þau ólu af sér mörg börn,
sem ólu aftur af sér enn fleiri börn
og svo framvegis. Sem sagt, arfleifð
þeirra lifir svo sannarlega áfram.
Við kveðjum þig Bryndís amma með
miklum söknuði og biðjum að heilsa
afa.
Hörður, Emil, Víðir og Bryndís.
Nú hefur amma mín kvatt þetta
jarðlíf. Reyndar hefur hún verið að
að fara smátt og smátt undanfarin
ár þar sem minnisleysi var farið að
setja mark sitt á hana. Ég hef reynt
að setja mig í spor hennar, en það
hlýtur að vera erfitt og skapa óör-
yggi að þekkja ekki sína nánustu og
muna ekki hvað á daga manns hefur
drifið í gegnum lífið. En núna þegar
amma er laus úr viðjum síns sjúk-
dóms trúi ég því að henni líði betur.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar ég hugsa um ömmu.
Þegar ég var barn skruppum við oft
í heimsókn í Torfufellið eða í sumar-
bústaðinn þar sem tekið var á móti
okkur með gómsætum vöfflum eða
pönnukökum. Einnig eru mér minn-
isstæð öll jólaboðin sem amma og
afi héldu þar sem stórfjölskyldan
hittist og borðaði saman ilmandi
hangikjöt og tilheyrandi meðlæti
sem amma kunni svo sannarlega að
matreiða.
Amma var mikill listunnandi og
tjáði sig í gegnum listina bæði í mál-
verki og textíl. Það eru ófá verkin til
eftir hana, olíumyndir, vatnslita-
myndir og hekluð veggteppi og hélt
hún nokkrar sýningar, meðal ann-
ars í Grafarvogskirkju. Hún heklaði
líka og prjónaði á okkur systurnar
þegar við vorum litlar. Þessar flíkur
hefur verið haldið vel upp á og það
er gaman að geta klætt barnið sitt í
falleg föt sem amma hefur búið til af
ást og alúð. Amma stundaði þessa
iðju sína eins lengi og heilsan leyfði
og það er ómetanlegt að eiga verk
eftir hana sem geyma góðar minn-
ingar.
Amma vildi vera vel til fara og
hafði gaman af að klæðast fötum í
líflegum litum og hafa fallega hvíta
hárið sitt smekklega greitt.
Mér er minnisstæður einn falleg-
ur sumardagur þegar amma og afi
komu í heimsókn til mín fyrir
nokkrum árum þegar sonur minn,
Marinó, var nýfæddur. Þau komu
færandi hendi með teppi sem amma
hafði heklað, afi reffilegur að vanda
og amma í fallega grænum sum-
arkjól.
Síðast koma amma í heimsókn til
mín eftir að dóttir mín Máney fædd-
ist, en hún verður eins árs í sumar.
Við áttum góða stund saman, borð-
uðum vöfflur og spjölluðum. Amma
naut þess augljóslega að hitta börn-
in og lét sig ekki muna um að grín-
ast svolítið í Marinó, sem kvaddi
hana með knúsi og studdi út í bíl.
Það er gott að eiga þessar og
margar fleiri góðar minningar um
ömmu. Takk fyrir þær, amma mín.
Hvíldu í friði.
Hilda.
Elsku amma. Ég var svo viss um
að við myndum hittast aftur. Þótt
þú ættir erfitt með að muna margt
síðast þegar ég heimsótti þig, þá
virtist þú enn svo sterk.
Við hittumst sjaldan þegar ég var
barn og þegar við hittumst var allt
fullt af fólki. En þegar ég fluttist til
Reykjavíkur sem unglingur gátum
við loks tengst á okkar forsendum.
Þá gat ég komið til þín í Breið-
holtið og við gátum lokað okkur af,
einar inni í eldhúsi, og talað um lífið
og listina. Við lokuðum á afa úti í
stofu svo hann sæi ekki módelteikn-
ingarnar þínar sem þú sýndir mér.
Það var gott að koma til þín og vera
bara vinkonur. Þegar ég flutti utan
hitti ég þig sjaldnar en þá vorum við
búnar að vefa okkar eigin vef og átt-
um traustan vinskap.
Seinna, áður en þú fórst að
gleyma, töluðum við um trúna. Og
um að ferðalagið byrjar og endar
hjá Guði.
Ég óska þér góðrar ferðar amma
mín.
Guðrún Tinna Lúðvíksdóttir.
Elskuleg systir mín er látin 86
ára. Við systkinin fimm fæddumst
öll á Skálum á Langanesi, en flutt-
um til Vestmannaeyja árið 1934 og
áttum þar yndislega æsku og ung-
lingsár. Við áttum heima á Strembu
(Lukku). Þar var dásamlegt útsýni
yfir eyjarnar og mér finnst það hafa
verið algjör forréttindi að hafa feng-
ið að alast upp í Eyjum í leik og
gleði og öll áttum við okkar vini. Við
áttum fjögur hálfsystkini, öll fædd
af sömu móður.
Bryndís var ung þegar hún gifti
sig Jóel Þórðarsyni frá Ísafirði og
bjuggu þau þar fyrri hluta ævi sinn-
ar. Þau eignuðust sex börn sem öll
eru myndarfólk og hafa komið sér
vel áfram í lífinu. Þau fluttu til
Reykjavíkur þegar börnin voru
komin vel á legg, þá fór hún í nám
sem sjúkraliði og vann við það í tutt-
ugu ár. Einnig var hún mikil hand-
verkskona og gerði mörg frábær
veggteppi sem hún heklaði, einnig
málaði hún mikið af málverkum sem
hún hafði mjög gaman af.
Ég þakka systur minni samfylgd-
ina í lífinu, blessuð sé minning henn-
ar.
Þín systir,
Elín.
Það leita á hugann
minningar frá löngu
liðnum tíma þegar
kær vinur kveður. Við
Grétar kynntumst ár-
ið 1952 þegar við unn-
um við keyrslu hjá
Hamilton á Keflavíkurvelli ásamt
mörgum öðrum góðum félögum sem
nú eru farnir yfir móðuna miklu.
Við ásamt Döddu heitinni kon-
unni hans eyddum saman mörgum
góðum stundum, börn okkar fædd-
ust á svipuðum tíma og vorum svo
lánsöm að eiga öll miklu barnaláni
að fagna. Lífsbaráttan var oft
strembin á þessum árum og vinnu-
tími langur en við nutum frístund-
J. Grétar Þorvaldsson
✝ J. Grétar Þor-valdsson fæddist í
Hlíð í Garði 21.9.
1933. Hann lést 5.5.
2010.
J. Grétar var jarð-
sunginn frá Grens-
áskirkju 17. maí 2010.
anna saman. Árin liðu
og sambandið varð
minna, sérlega eftir
að Dadda lést. Grétar
var harðduglegur og
farsæll leigubílstjóri
og var vinnan honum
allt, því var það hon-
um mikið áfall nú í
haust þegar hann
varð að hætta sökum
aldurs.
Nýlega áttum við
saman góða kvöld-
stund, nokkrir gamlir
vinir, og rifjuðum upp
margar góðar stundir frá liðnum ár-
um. Það hafði dregist að hóa saman
þessum hópi, engan grunaði þá að
þetta yrðu síðustu samverustund-
irnar, en svona er lífið, enginn veit
hvað morgundagurinn ber í skauti
sér.
Við viljum votta börnunum hans
innilega samúð og jafnframt þakka
allar góðar minningar liðinna ára.
Rúnar, Sigurlína, Óskar, Lísa.