Morgunblaðið - 04.06.2010, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 2010
Ég vil minnast
kærrar samstarfs-
konu, Guðrúnar Þórs-
dóttur, sem við kveðj-
um allt of fljótt.
Guðrún var hug-
myndarík og mikill vinnuþjarkur og
var iðulega skrefi á undan okkur
hinum en alltaf tilbúin að endur-
skoða þegar þess gerðist þörf. Þó
hugmyndirnar gætu virst erfiðar í
framkvæmd í byrjun endaði það yf-
irleitt þannig að eitthvað gott og
áhugavert kom út. Guðrún var
fylgin sér og hafði kraft og hug-
myndaauðgi til að vinna hugmyndir
áfram í raunhæfan búning. Það eru
ótal mörg verkefni sem í dag lifa
góðu lífi sem hún átti mestan þátt í
að koma af stað. Ég minnist
skemmtilegra og frjórra samræðna
okkar um málefni Vinnuskólans en
Guðrún hafði mikinn metnað fyrir
hann og fann til mikillar ábyrgðar á
öllu því unga fólki sem kom til
starfa. Guðrún vildi uppfræða þau til
að hjálpa þeim að verða nýtir þjóð-
félagsþegnar. Hún vildi sjálf vera
þeim góð fyrirmynd í umhverfis-
vænum lífsstíl og hún hvatti svo
okkur samstarfsmennina líka áfram.
Guðrún hafði gott lag á að laða til
sín hæfileikaríkt ungt fólk til starfa
fyrir Vinnuskólann og var svo sjálf í
fararbroddi fyrir góðu starfi. Hún
vann markvisst að því að bæta
ímynd Vinnuskólans og nokkuð víst
að hver ferilskrá verður betri sem
státar af starfi hjá Vinnuskólanum.
Guðrún var mikill félagi og hrókur
alls fagnaðar, henni var annt um að
stuðla að jákvæðu andrúmslofti og
lagði sitt af mörkum til þess að svo
yrði. Það er mikill missir að Guð-
rúnu sem samstarfsmanni og góðum
félaga og erfitt að sætta sig við að
hún sitji ekki lengur í ævintýraum-
hverfinu sem hún hafði skapað á
skrifstofunni sinni þegar komið er á
morgnana. Hún átti það reyndar til
að vera þar líka þegar maður fór
þrátt fyrir vinsamlegar ábendingar
um að hún ætti ekki að vinna svona
mikið.
Kæri Óli og fjölskylda, innilegar
samúðaróskir til ykkar allra.
Þórólfur Jónsson,
garðyrkjustjóri.
Fegursta lilja vallarins teygir
blómkrónu sína til himins mót hlýj-
um geislum sólarinnar. Á næsta
andartaki hnígur hún til jarðar og
sameinast moldinni. Í hringrásinni
miklu felst hinn guðdómlegi sann-
leikur. Náttúrubarnið Guðrún,
hjartkærasta vinkona mín frá æsku-
árunum, er látin í blóma lífsins. Í
huganum endurómar í sífellu: Það
getur ekki verið satt. Ekki hún Guð-
rún.
En Guðrún lætur sér fátt um finn-
ast, tekur bakföll af hlátri og hristir
höfuðið svo að hárið stendur beint út
í loftið, situr klofvega og öfugt í sæt-
inu sínu fremst í skólastofunni og
slær fótastokkinn svo að glymur í.
Það er kennslustund hjá Magneu í
6.B í Melaskóla. Ártalið er 1964. Ég
skrepp saman í sætinu aftarlega í
stofunni, því að ég veit að skilaboð-
unum er beint til mín og ávítur
kennarans stöðva ekki Guðrúnu.
Hún er yfirkomin af fögnuði yfir að
hafa farið með mér á hestbak daginn
áður. Það fær ekkert hamið gleði
hennar og áður en ég veit af finn ég
fullvissuna streyma um mig: Ég hef
eignast vinkonu. Hún er ekki hrædd
við neitt. Af hverju skyldi ég þá vera
það?
Saman leiðumst við hönd í hönd í
gegnum æskuárin, Guðrún þó ætíð
skrefinu á undan. Lífsgleði hennar
eru engin takmörk sett og hún smit-
ar mig af dirfsku sinni. Á Haga-
skólaárunum erum við úti öll kvöld í
Guðrún Þórsdóttir
✝ Guðrún Þórs-dóttir fæddist í
Reykjavík þann 28.
júní 1951. Hún lést á
heimili sínu 25. maí
2010.
Útför Guðrúnar fór
fram frá Bústaða-
kirkju 3. júní 2010.
löngum gönguferðum
hlöðnum spennu, því
að oftar en ekki erum
við í hlutverki njósn-
ara, stundum í æsilegu
snjókasti við pilta í
hverfinu. Og hver
nema Guðrún býr til
atburðarásina! Þegar
heim kemur eru málin
krufin til mergjar yfir
ristabrauði og mjólk.
Engu breytir þótt
Guðrún flytji í annan
bæjarhluta, mitt ann-
að heimili færist þá til
Önnu og Þórs í Fagrabæinn með til-
heyrandi strætóferðum. Á sumrin
eru það Húsafellsskógur og síðan
Þórsmörk þar sem Guðrún hittir
Óla. Það er eldheit ást við fyrstu
sýn: „Hann er sætastur í heimi.“ Svo
mörg eru þau orð. Allt er klappað og
klárt.
Og Guðrún var jafn heil í ástinni
og í vináttunni. Ung varð hún móðir í
fyrsta sinn, kjarkmikil og sterk eins
og ætíð. Ský dró fyrir sólu þegar Þór
veiktist lífshættulega og við tók erfið
barátta fyrir heilsu hans. Virðing
mín og aðdáun á vinkonu minni
dýpkaði enn og jókst á þeim árum.
Börnin hennar Guðrúnar eru lánsöm
að hafa átt hana að móður. Að því
munu þau búa alla ævi. Ást hennar
mun umvefja þau og Óla alla tíð, svo
mikið er víst. Og aðra ástvini hennar
einnig. Kærleikurinn er sterkari en
dauðinn. Það vissi Guðrún.
Ég læt hér staðar numið þótt fátt
eitt sé sagt. Hugur minn er fullur
þakklætis fyrir vináttu Guðrúnar,
gróðurreitinn hennar í garðinum
mínum, stuðninginn á erfiðum tím-
um, og fyrir samveru okkar nú síð-
ast þegar tíminn þurrkaðist út. Guð-
rún var ætíð skrefinu á undan. Líka í
þetta sinn. Og eins og áður tekst
henni með hugrekki sínu og óútskýr-
anlegri visku að taka frá manni ótt-
ann. Ekki bara óttann við að kyssa
strák eða óttann við að vera ekki
eins og hinir. Nei, nú er það óttinn
við að deyja sem hún hefur tekið.
Hún er farin á undan til að búa okk-
ur hinum stað. Er það ekki henni
líkt?
Kristín Magnúsdóttir.
Guðrún Þórsdóttir, vinkona mín,
var einstök. Ég á henni margt að
þakka.
– Ég þakka henni vináttuna, ég
þakka henni gleðina, ég þakka henni
brosin, ég þakka henni ástúðina, ég
þakka henni ósérhlífnina, ég þakka
henni góðu ráðin, ég þakka henni
stríðnina, ég þakka henni umhyggj-
una, ég þakka henni hugrekkið, ég
þakka henni þrekið, ég þakka henni
margt, margt fleira, en sérstaklega
fyrir að vera einstök.
Því einstakur er orð sem notað er
þegar lýsa á því sem engu öðru er
líkt, faðmlagi eða sólarlagi, eða
manneskju sem veitir ástúð með
brosi eða vinsemd. Einstakur lýsir
þeim sem stjórnast af rödd síns
hjarta og hefur í huga hjörtu ann-
arra. Einstakur á við þá sem eru
dáðir og dýrmætir og hverra skarð
verður aldrei fyllt. Einstakur er orð
sem best lýsir Guðrúnu. Þegar ég sá
þennan texta fyrst þá fannst mér
hann strax passa við vinkonu mína.
Með betri orðum er ekki hægt að
lýsa henni þegar tregt er tungu að
hræra.
Ég votta Óla mínum, börnum,
tengdabörnum, litla sólargeislanum,
ömmustelpunni Guðrúnu, bróður,
móður og tengdamóður Guðrúnar
mína innilegustu samúð. Ég veit að
það birtir upp um síðir, gleðin og
bjartsýnin á lífið kemur aftur inn í
tilveru þeirra. Ekki síst vegna þess
hve Guðrún er eftirminnileg þeim
sem elska hana. Hún hverfur aldrei
en lifir með fólkinu sínu það sem eft-
ir er. Hún stráði um sig geislum
gleði, hjálpsemi og hugrekkis. Ég á
alltaf eftir að búa að því hve mikill
styrkur það er að hafa átt hana að
vini. Ég kveð vinkonu mína með
miklum söknuði og óska henni góðs
á nýrri vegferð.
Sigrún Björnsdóttir.
Mín yndislega vinkona, Guðrún
Þórsdóttir, er látin langt um aldur
fram. Ég var svo lánsöm að leiðir
okkar lágu saman á Fræðsluskrif-
stofu Reykjavíkur á 9. áratug síð-
ustu aldar og síðan á Fræðslumið-
stöðinni. Við áttum nána samvinnu
sem kennsluráðgjafar við grunn-
skóla borgarinnar á báðum skrif-
stofunum.
Guðrún var afar áhugasöm um
allt sem gat stuðlað að velferð og
góðu námi allra nemenda og lagði
kapp á að hvetja til fjölbreyttra
vinnubragða svo að hver einstakur
nemandi fyndi eitthvað við sitt hæfi.
Hún var alltaf hress og glöð og
geislaði af orku sem hún bjó yfir til
að framkvæma óþrjótandi hug-
myndir varðandi ný vinnubrögð og
má þar nefna náttúrufræði, nýsköp-
un og lífsleikni sem skipuðu stóran
sess. Hún skipulagði fyrir 10 ára
nemendur borgarinnar í samvinnu
við kennara gróðursetningu trjáa í
borgarlandinu. Nemendahópum var
úthlutað ákveðnu svæði við strendur
borgarinnar til að kynnast lífi fjör-
unnar og hreinsa það sem ekki átti
heima þar. Hún var fyrst til að koma
á skipulagðri kennslu sem stuðlaði
að nýsköpunarvinnu nemenda í sam-
vinnu við Kennaraháskólann og
handmenntakennara og svo sá hún
um að bestu hugmyndir nemend-
anna væru verðlaunaðar og stund-
um tókst að finna framleiðendur til
að framleiða hluti úr nýsköpun nem-
endanna. Hugmyndir Guðrúnar til
gjöfullar námsvinnu nemenda gætu
fyllt heila bók, svo ég læt hér staðar
numið.
Það er ekki hægt að hugsa sér
betri vinnufélaga en Guðrúnu. Hún
var svo hlý, skilningsrík og traust
svo ekki sé minnst á hvað hún var
skemmtileg og drífandi í félagsstarfi
vinnufélaganna.
Þegar leiðir skildi á Fræðslumið-
stöðinni sá Guðrún um að við sem
höfðum haft nánasta sambandið
héldum áfram að hittast einu sinni á
ári á heimilum okkar. Við hittumst
síðastliðið haust og þá hvarflaði ekki
að okkur að heilbrigða sjósunds- og
hjólreiðakonan yrði nokkrum mán-
uðum síðar að hverfa frá okkur
vegna illvígs sjúkdóms. Vinkona
okkar sem lifði svo heilbrigðu lífi og
var að koma svo miklu til leiðar, nú
síðast sem skólastjóri Vinnuskóla
borgarinnar.
Vinátta Guðrúnar og tryggð verð-
ur ekki fullþökkuð en ég hafði oft á
orði hve þakklát ég var fyrir árin
sem við unnum saman og gátum þá
styrkt hvor aðra í vandasömu starfi
kennsluráðgjafans.
Við Jón Freyr vottum allri fjöl-
skyldu Guðrúnar innilega samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Matthildur G. Guðmundsdóttir.
Kær vinkona og samferðamaður í
áratugi er látin í blóma lífsins. Guð-
rún Þórsdóttir, skólastjóri Vinnu-
skóla Reykjavíkur, helgaði sig allan
sinn starfsferil kennslu, kennsluráð-
gjöf og skólastjórnun. Hún lét sér
ekkert mannlegt óviðkomandi í
störfum sínum og var ávallt tilbúin
að styðja góð málefni sem vörðuðu
heill og hagsmuni grunnskólabarna.
Það voru mér mikil forréttindi í
starfi skólastjóra að eiga Guðrúnu
að, þegar leita þurfti stuðnings eða
ráðgjafar. Hún var í hverju máli ein-
staklega ráðagóð. Hrósyrði hennar,
áhugi og hvatning voru mikils virði,
sögð beint frá hjartanu af sannfær-
ingu og gleði. Við Guðrún vorum
alltaf sammála í öllu því sem við
ræddum, einstök málefni og öll sam-
eiginleg verkefni. Það þurfti því ekki
langa umhugsun eða marga fundi til
að afgreiða erindin þegar leitað var
til hennar sem verkefnisstjóra í ný-
sköpunarstarfi grunnskóla eða sem
skólastjóra Vinnuskólans um stuðn-
ing við skákstarf í Rimaskóla. Guð-
rún var allan sinn starfsferil réttur
maður á réttum stað og í réttu
starfi. Fyrir það eiga ótalmargir
nemendur grunnskólanna í Reykja-
vík og Vinnuskóla Reykjavíkur
henni mikið að þakka.
Við Guðrún höfðum í gegnum árin
haft tækifæri til að gleðjast saman
yfir árangri skólabarna sem náðu
glæsilegum árangri í ýmsum ólíkum
viðfangsefnum sem kölluðu á sköp-
unargleði og rökhugsun. Stuðningur
og hvatning Guðrúnar og Vinnu-
skóla Reykjavíkur vó þungt í þeim
árangri. Ég kveð þessa dugmiklu og
hæfileikaríku konu með mikilli eft-
irsjá en fullur þakklætis. Blessuð sé
minning Guðrúnar Þórsdóttur.
Helgi Árnason.
„Guðrún mín er farin“ stóð svo
átakanlega í skeytinu frá æskuvini
mínum Óla í liðinni viku.
Samferð frá því á seinni hluta
unglingsáranna skyndilega lokið á
ótrúlega skjótan hátt. Fjölskyldan
algerlega þrumu lostin og á engan
hátt undir þessa atburði búin.
Gleðin sem með réttu hefði átt að
ríkja á heimilinu, þegar dótturdóttir
fæddist og yngsti sonurinn fagnaði
stúdentsprófi, sveipaðist áhyggjum
og döprum hugsunum um afleiðing-
ar sjúkdóms þess, er hafði heltekið
Guðrúnu.
Já, sorgin og söknuðurinn hefur
svo sannarlega barið að dyrum í
Vergakoti.
Við sem þekktum Guðrúnu fylgd-
umst máttvana með atburðum ger-
ast, vonuðum að kraftaverk gerðist
og trúðum því að ef einhverjum tæk-
ist að sigrast á erfiðum sjúkdómi, þá
mundi það verða hún Guðrún. Þessi
einbeitta, viljasterka vinkona okkar
hafði svo oft sýnt og sannað styrk
sinn til að leysa úr erfiðum verk-
efnum í lífinu að við leyfðum okkur
að trúa því að hún mundi vinna bug
á sjúkdómnum.
Guðrún var glæsileg kona með
skarpleitt andlit, ljós yfirlitum og
það sópaði að henni. Hvellur dillandi
hláturinn gaf alltaf til kynna að Guð-
rún væri á staðnum. Hún var ein-
beitt og rökföst og það var alltaf
gaman að spjalla við hana um hvað
sem var. Óli og Guðrún voru sam-
hent hjón og héldu vel utan um fjöl-
skylduna. Bjuggu börnum sínum
tryggt og hlýtt heimili og hugsuðu
með alúð um foreldra sína.
„Ég kveiki á kertum mínum við
krossins helga tré“ segir í sálmi
Davíðs Stefánssonar um dauða
Krists.
Við vinir Guðrúnar munum
kveikja á kertum og horfast með
auðmýkt í augum á það sem enginn
maður ræður við og okkar allra bíð-
ur. Við biðjum Guð að styrkja og
lýsa vegferð fjölskyldunnar, sem nú
þarf að vinna sig burt frá sorg og
söknuði með því að kalla fram ynd-
islegar minningar sem Guðrún skil-
ur eftir sig.
Elsku Óli, það er engin mildi í
þeirri atburðarás sem nú er orðin,
en ég finn að vilji þinn og styrkur til
að takast á við erfiðleikana, styðja
og hjálpa börnum ykkar, er þér nú
efst í huga. Og þannig geri ég ráð
fyrir að Guðrún hafi lagt línurnar,
þegar ljóst var hvert stefndi.
Við þökkum okkar kæru vinkonu
samfylgdina og biðjum fjölskyldunni
Guðs blessunar.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Þórsdóttur.
Jón og Halldóra.
Lífið er hverfult og við eigum að
njóta hvers dags með ástvinum okk-
ar líkt og væri hann sá síðasti. Það
er sá lærdómur sem ég hef dregið af
atburðum síðustu vikna. Að hugsa
til þess að Guðrún hafi nú kvatt
þennan heim er óraunverulegt og
fyllir hug minn trega. Orkumikil,
lífsglöð og hjartahlý eru orð sem
lýsa Guðrúnu vel og fá mann til að
spyrja hvers vegna fólk búið slíkum
kostum er hrifið burt langt fyrir ald-
ur fram. Mér segir svo hugur að
þörf hafi verið fyrir krafta hennar
og þeirra sé nú notið á öðrum stað.
Ég er fædd á afmælisdegi Guð-
rúnar og allt frá því ég man eftir
mér var mér sagt að hún hefði feng-
ið mig í afmælisgjöf. Við deildum
fleiru en afmælisdegi því áhugi á
menntunarfræðum var okkur sam-
eiginlegur og hvatti hún mig áfram á
þeirri braut. Guðrún var fyrirmynd
á fleiri sviðum því móðurhlutverkinu
sinnti hún af alúð eins og öðru auk
þess sem leitun var á konu með aðra
eins orku og kraft til ræktar líkama
og sálar. Á gleðistundum fjölskyld-
unnar tók Guðrún ævinlega til máls
til að heiðra þann sem stundina átti
og ég á hlýja minningu frá því þeg-
ar hún mælti fögur orð í mínu
brúðkaupi. Guðrúnar verður sárt
saknað og eftir situr stórt skarð í
fjölskyldunni en nafn hennar mun
lifa í litla ljósinu, barnabarninu
sem hún fékk að njóta alltof
skamman tíma. Elsku Óli, Þór,
Stefán, Anna Hulda, Friðrik og
fjölskyldur, megi Guð vera með
ykkur og styrkja á þessum erfiða
tíma.
Helena Katrín.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt
og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Á sólríkum sumarmorgni, þegar
náttúran vaknar af vetrardvala,
sofnar annað líf. Hugsanir streyma
fram og ljúfar minningar renna
fyrir hugskotssjónum. Þannig lifir
minningin um vinkonu okkar, Guð-
rúnu, sem lést að morgni þriðju-
dagsins 25. maí.
Guðrún Þórsdóttir var stórglæsi-
leg kona, hávaxin, teinrétt og með
afar fallegt ljóst sítt hár. Hún var
full af lífsþrótti og hreystin upp-
máluð. Guðrún var brosmild og
með glettið blik í augum. Hún gerði
grín að nefi sínu og hló þá gjarnan
hátt eins og hún gerði oft; svona
svolitlum hrossahlátri. Guðrún
sýndi samtímamönnum sínum
áhuga, átti auðvelt með að setja sig
í spor annarra og gefa góð ráð.
Guðrún unni fjölskyldu sinni mjög
og ber heimili og garður þeirra Óla
þess glöggt merki. Vergakot er
einstaklega lifandi og hlýleg fjöl-
skylduparadís. Við Guðrún höfum
þekkst í rúm fjörutíu ár og margt
brallað um dagana. Ungar kynnt-
umst við mönnum okkar, sem eru
æskuvinir. Við ásamt fleiri vinum
höfum haldið hópinn alla tíð og oft
ferðast saman. Guðrún var góður
ferðafélagi og upp úr standa þrjár
ferðir með hópnum.
Á Kúbu nutum við góða veðurs-
ins, gróskumikillar náttúru og fal-
legs mannlífs. Alls staðar var gróð-
ur, meira að segja hringaði
bergflétta sig upp girðingarstaura
og fólkið var elskulegt, fallegt og í
litríkum fötum. Á hverjum áning-
arstað var tónlist og dans og nutum
við þess að reyna að dansa eins og
innfæddir. En við íslensku konurn-
ar, með stífu mjaðmirnar, náðum
illa að dilla okkur eins og fólkið
sem hefur drukkið dansinn í sig
með móðurmjólkinni. Þá hlógum
við oft og mikið. Einn daginn
ákváðum við Guðrún að fara í
skólaheimsóknir og bera saman
kjör nemenda á Kúbu við kjör
þeirra íslensku. Sá dagur varð einn
sá eftirminnilegasti á Kúbu og höf-
um við oft rifjað hann upp. Þar
sáum við nemendur með stílabæk-
ur sem klipptar höfðu verið í
þrennt og með svo þykk blöð að
þau líktust helst þerripappír. Stíla-
bókin var nefnilega notuð ár eftir
ár og vinna vetrar strokuð út til að
bókin nýttist aftur næsta vetur.
Önnur ferð er ekki síður eftir-
minnileg en þá áttum við saman
nokkra fallega sumardaga í Fljóta-
vík á Hornströndum þaðan sem Óli
á ættir að rekja. Í vetur fórum við í
afar skemmtilega ferð til Berlínar
þar sem við upplifðum sögu Evr-
ópu í hverju skrefi.
Og nú þegar sorg og söknuður
ríkir í huga mér, ylja þessar ljúfu
minningar og fyrir þær er ég óend-
anlega þakklát. Ég á eftir að sakna
Guðrúnar og nærveru hennar. Um
leið og við Þórður þökkum Guð-
rúnu fyrir góða samfylgd vottum
við Óla, okkar kæra vini, og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu sam-
úð. Litla nýfædda Guðrún á eftir að
veita þeim styrk til að takast á við
sorgina. Minningin um góða og
skemmtilega konu lifir. Blessuð sé
minning Guðrúnar Þórsdóttur.
Marta María Oddsdóttir.