Morgunblaðið - 09.07.2010, Síða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 2010
✝ Anna Erlends-dóttir fæddist 9.
ágúst 1919 í Odda á
Rangárvöllum. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi 2. júlí sl. For-
eldrar hennar voru
hjónin séra Erlendur
Þórðarson prestur í
Odda og Anna
Bjarnadóttir. Hún
átti eina systur, Jak-
obínu, f. 5. júlí 1922,
búsetta á Hellu á
Rangárvöllum.
Hinn 15. ágúst 1942 giftist Anna
Daníel Ágústínusarsyni, f. 18.
mars 1913, d. 11. apríl 1996, bæj-
arstjóra og bókara. Foreldrar hans
voru hjónin Ágústínus Daníelsson
bóndi í Steinskoti á Eyrarbakka og
Ingileif Eyjólfsdóttir. Börn Önnu
ur Þór, f. 5. janúar 1983. Dótt-
urdóttir Önnu, Bryndís Ingv-
arsdóttir, f. 14. janúar 1969, ólst
upp á heimili hennar, maki Helmut
Lugmayer. Alls eru lang-
ömmubörnin 14.
Anna ólst upp í Odda á Rang-
árvöllum. Hún stundaði nám í
Kvennaskólanum í Reykjavík og
útskrifaðist þaðan vorið 1937. Var
einn vetur í Danmörku í hús-
mæðraskóla í Sórö. Síðan vann
hún í Ráðherrabústaðnum hjá Her-
manni Jónassyni forsætisráðherra
þar sem leiðir hennar og Daníels
lágu saman. Þau stofnuðu síðan
heimili í Reykjavík. Árið 1954
flytja þau til Akraness og bjuggu í
Háholti 7 í um 50 ár. Hún var for-
maður kvenfélagsins og kirkju-
nefndar Akraneskirkju. Einnig tók
hún virkan þátt í starfi Norræna
félagsins. Síðustu árin bjó hún á
Dvalarheimilinu Höfða á Akranesi.
Útför Önnu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 9. júlí 2010, og
hefst athöfnin kl. 14.
og Daníels eru: 1) Er-
lendur, f. 18. október
1942, fv. lög-
reglumaður á Sel-
fossi, maki Gréta
Jónsdóttir. Dætur
þeirra eru Anna Ingi-
leif, f. 22. júlí 1967,
maki Grímur Þór-
isson; Dagný, f. 14.
sepember 1970, maki
Stefán Hauksson;
Viktoría Björk, f. 9.
janúar 1981, sam-
býlismaður Þorgils
Magnússon. 2) Ingi-
leif, f. 18. ágúst 1944, kennari,
maki Anton Ottesen bóndi Ytra-
Hólmi. Synir þeirra eru: Daníel, f.
27. maí 1979, sambýliskona Bryn-
hildur Stefánsdóttir; Helgi Pétur,
f. 27. maí 1980, unnusta Arna
Kristín Sigurðardóttir og Erlend-
Elsku mamma. Nú hefur þú lagt aft-
ur augun í hinsta sinn og fengið kær-
komna hvíld.
Lífsganga þín var löng og farsæl.
Ég mun alltaf minnast þín fyrir allt
það góða sem þú gerðir og allar stund-
irnar sem við áttum saman. Takk fyrir
alla þína ást, gleði og umhyggju sem
þú veittir okkur. Minningin um þig
verður ljós í lífi okkar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Ingileif Daníelsdóttir.
Í dag kveðjum við ömmu okkar á
Akranesi, sem lést á dvalarheimilinu
Höfða 2. júlí þar sem hún bjó síðustu
árin.
Margs er að minnast. Þegar við vor-
um að alast upp á Selfossi var þó nokk-
uð mikið ferðalag að fara upp á Akra-
nes. Dvöldum við þá oftast yfir helgi og
flestar páskahelgar vorum við þar en í
seinni tíð var bara skroppið.
Amma var glæsileg kona, alltaf svo
fín og snyrtileg. Afi og amma áttu
glæsilegt heimili, gætt mörgum falleg-
um hlutum sem smekklega var fyrir
komið. Þau voru mjög gestrisin og gott
að koma til þeirra. Glæsilega lagt á
borð, skreytt með kertum, servíettum
og jafnvel blómum. Alltaf séð til þess
að enginn færi svangur frá borði, því
hún lagði mikið upp úr því að allar
sortir væru prófaðar, ekki má gleyma
heita súkkulaðinu með rjómanum.
Afi lést 1996, amma bjó áfram í Há-
holtinu þangað til það var henni of erf-
itt, flutti hún þá að Höfða. Það var
ánægulegt að sjá hvað hún gat tekið
marga fallega hluti með sér á Höfða og
skapað sér fallegt heimili í smækkaðri
mynd af því sem hún hafði búið við.
Hún talaði oft um hvað sér liði vel og
vel væri hugsað um heimilisfólkið.
Ömmu þótti gaman að spila og var
mikið spilað þegar við komum í heim-
sókn, hvort heldur við vorum ungar
eða nú í seinni tíð, og þá bættust börn-
in okkar við í spilamennskuna.
Hún fylgdist vel með hvað við og
fjölskyldur okkar vorum að gera.
Við þökkum elskulegri ömmu fyrir
samfylgdina og segjum Guð veri með
þér, það var það síðasta sem hún sagði
við eina okkar tveimur dögum fyrir
andlátið.
Anna Ingileif, Dagný og Vikt-
oría Björk Erlendsdætur og
fjölskyldur.
Í dag verður amma mín jarðsett og
lögð til hinstu hvílu. Þegar ég minnist
ömmu minnar geri ég það með bros á
vör og söknuð í hjarta. Amma var
þannig manneskja sem tók á móti mér
alltaf brosandi og spurði frétta af því
sem ég tók mér fyrir hendur hverju
sinni í leik og starfi. Alltaf gat ég leitað
til ömmu þegar ég þurfti að fá per-
sónulegar ráðleggingar. Sagði hún
sína skoðun umbúðalaust á þeim mál-
efnum sem við ræddum um en því sem
hún taldi að ég þyrfti að átta mig á
sjálfur og finna út lét hún ósvarað.
Amma var vinmörg og báru henni allir
vel söguna enda talaði hún líka vel um
allt fólk og ekki man ég eftir því að hún
hafi hallmælt neinum.
Alla tíð man ég eftir ömmu vel til
fara eins og góðri frú sæmir og hélt
hún fallegt heimili á Háholti 7 þar sem
ég var tíður gestur alveg frá því ég var
smástrákur. Þegar ég var við nám í
Lögregluskólanum fyrir sex árum
prófaði ég að stunda heimalærdóminn
heima hjá ömmu við stóra skrifborðið
hans afa og endaði á því að vera þar í
heilt ár við lærdóminn eftir skóla.
Amma tók þá að venju alltaf á móti
mér og spurði hvort ég væri ekki
svangur og þótt ég neitaði sagðist hún
vera búin að taka til smáhressingu fyr-
ir mig og var það oftast heil máltíð.
Nærvera ömmu og metnaðurinn á
heimilinu hvöttu mig til dáða og reynd-
ist mér ómetanlegur stuðningur.
Amma náði vel athygli og aðdáun
barna og fórum við Thelma Rakel,
dóttir mín, oft í heimsókn. „Ertu kom-
in ömmustelpan mín“ voru þau orð
sem amma notaði þegar hún sá barnið
og síðan hjúfruðu þær sig hvor upp að
annarri og kyssti hún Thelmu ömmu-
kossi eins og hann var kallaður. Síðan
gaf hún sér nægan tíma til þess að
spila spil, segja sögur eða fara í hvers
kyns leiki sem barninu datt í hug og að
sjálfsögðu fékk Thelma góðan mola í
munninn eftir heimsóknina.
Amma lifði farsælu lífi og var mjög
sátt við sitt lífsskeið undir lokin, stolt af
fjölskyldu sinni og því sem hún hafði
komið til leiðar. Að lokum vil ég þakka
þér, amma mín, fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman og fyrir
að vera hornsteinninn í lífi mínu. Þín
verður saknað og minnst um ókomin
ár. Takk fyrir að hafa verið amma mín.
Þinn
Helgi Pétur Ottesen.
Anna, eða Bíbí, vinkona okkar
systra í áratugi, var dóttir séra Er-
lendar í Odda á Rangárvöllum og
Önnu konu hans. Í tíð þeirra sr. Er-
lendar og Önnu var Oddi sannkallað
höfðingjasetur, eins og fagurgræn eyja
umkringd söndum Rangárvalla. Húsin
svo falleg og vel viðhaldið að eftir var
tekið. Prestsmaddaman var höfðingleg
og jafnan uppáklædd, með uppgreitt
hár og drifhvíta svuntu. Allt var jafn
fágað og fægt, innandyra sem utan.
Presturinn, sem var listhagur, hafði
smíðað borðstofuhúsgögn og skorið út
með höfðaletri í stóla og bekki. Þar var
borðað. Sr. Erlendur var líka flinkur
að mála með olíu á striga fallegar nátt-
úrulífsmyndir sem margar hverjar
skreyttu veggi ásamt bókum og blöð-
um. Ekki var leiðinlegt að sækja blóm í
vasa í garðinn framan við húsin, eða að
tína kúmen í djúpum heimtröðum sem
kappar fóru um með gassagangi er
þeir riðu í hlað til forna. Þarna var Bíbí
uppalin.
Ég fékk að vera barnapía hjá Önnu
og Daníel Ágústínussyni, manni henn-
ar, þarna í Odda, þegar börnin tvö voru
lítil. Edda systir mín tók svo við þegar
systur Önnu, Jakobínu, sem bjó á
Hellu, vantaði „píu“. Okkur var mikill
heiður að fá að kalla Önnu Bíbí. Það
leyfi varaði ævina á enda. Á hverju ári
skiptumst við systur á jólakveðjum við
þau hjón. Börnin, Erlendur og Ingileif,
reyndust skemmtileg, greind og góð
eins og þau áttu kyn til og hefur vegn-
að vel í lífinu.
Anna var sérlega falleg, með rauð-
brúnt hár, létt á fæti og brosmild.
Gestir á heimili þeirra á Akranesi
skiptu örugglega hundruðum, enda
Daníel lengi erindreki Framsóknar og
ferðaðist mikið um landið. Með honum
komu alls konar gestir sem jafnvel
voru teknir „í kost og logi“ ef á þurfti
að halda.
Daníel varð síðar bæjarstjóri á
Akranesi og heimilið jafnan í miðju
mannamóta. Alltaf var Bíbí viðræðu-
góð og kát þótt hún stæði langar vaktir
og strangar. Svo skellihló hún að öllu
saman þannig að undir tók í húsinu.
Fyrir okkur systur er nú skarð fyrir
skildi. Við kveðjum vinkonu okkar,
Bíbí, með söknuði og biðjum börnum,
barnabörnum og öðrum ættingjum og
vinum blessunar.
Blessuð sé minning Önnu Erlends-
dóttur.
Elín og Edda Ólafsdætur.
Anna Erlendsdóttir „Blómarós frá
Odda“ sofnaði inn í morgunsól og
blómaskrúð hásumarsins. Traust vin-
kona er horfin af sjónarsviðinu. Senni-
lega hefur enginn utan fjölskyldu
hennar haft jafnlöng kynni af Önnu og
við fjölskyldan á Háholti 7, sambýli í
tvíbýlishúsi í 50 ár. Ég tel að það sam-
býli og kynni af þeim hjónum Önnu og
Daníel hafi verið mesta heillaspor sem
við höfum stigið. Þau urðu örlagavald-
ar í lífi okkar. Kynni mín af þeim hjón-
um má rekja allt aftur til 1939 og
snerta upphaf kennsluferils míns. Vor-
ið 1954 þegar ég sótti um og fékk kenn-
arastöðu á Akranesi var það fyrir
þeirra tilstilli að við fengum þá íbúð
sem þau höfðu fengið til bráðabirgða.
Daníel var ráðinn bæjarstjóri á Akra-
nesi og þau fluttu í stærra húsnæði.
Þessi samskipti urðu til þess að við
byggðum saman hús á Háholti 7. Við
fluttum þar inn sumarið 1956. Þegar
Anna flutti að Dvalarheimilinu Höfða
árið 2006 hafði sambýli okkar staðið í
hálfa öld án þess að nokkurn skugga
bæri þar á. Aldrei sundurorða eða
ágreiningur um eitt eða neitt. Hvílíkt
lán, þvílík gæfa. Einhver kann að halda
að þetta hafi verið skaplaust fólk eða
að annar aðilinn hafi ráðið öllu. En svo
var ekki. Anna var innanríkisráðherra
á efri hæðinni og hún var þannig skapi
farin og umgengnishættir á þá lund að
ósætti var víðsfjarri alla tíð. Einn
stærsti hluti Önnu í sambýlinu var
garðurinn og lóðin umhverfis húsið.
Við hjónin vorum í vegavinnu á sumr-
in. Þau Anna og Daníel skipulögðu og
girtu lóðina, græddu upp, settu niður
tré og runna. Garðurinn varð yndi
Önnu og aukastarfsvettvangur. Það
brást ekki að hún væri búin að setja
niður sumarblóm 17. júní. Það var fal-
leg aðkoma. Ef ég nefndi að borga eitt-
hvað meira en sameiginlegan kostnað
var hendi veifað og sagt: „Það eru for-
réttindi að fá að vinna þetta.“ Þegar ég
hætti störfum varð samstarf okkar
Önnu með ágætum, án afskipta Daní-
els og Ingibjargar. Eitthvað tókst mér
að jafna vinnumetin síðustu áratugina.
„Nú er hún Snorrabúð stekkur“ og
garðurinn í vanhirðu því „ellin hallar
öllum leik“. Vegna sumarvinnu okkar
hjóna féll inniblómarækt niður. Önnu
tókst að endurvekja áhuga minn, gaf
mér græðlinga og tilsögn. Ég varð
með á annan tug innijurta og Anna var
„blómmóðir besta“. Við rifjum nú upp,
full þakklætis og gleði, svo margt og
ljúft frá þessari 50 ára samveru með
Önnu. Sérstakar þakkir flyt ég frá
konu minni fyrir nær daglegar heim-
sóknir á löngum veikindatímabilum
hennar. Alltaf var Anna ljúf og kát og
uppörvandi og það hressti jafnan.
Anna var vinmörg og hvers manns
hugljúfi. Jafnvel hörðustu pólitísku
andstæðingar Daníels gátu verið góð-
vinir Önnu. Allir báru virðingu fyrir
henni og aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkrum manni. Hún hafði þann
einstæða hæfileika að laða að sér fólk
en jafnframt að halda einkalífi sínu og
fjölskyldunnar fyrir sig. Um leið og við
fjölskyldan á Háholti 7 kveðjum höfð-
ingskonuna Önnu Erlendsdóttur frá
Odda með einlægri hjartans þökk fyrir
samveruárin 50 vottum við börnum
hennar, Ingileif og Erlendi, og öðrum
nákomnum einlæga samúð.
Þorgils Stefánsson.
Stuttu eftir að ég flutti á Akranes
1969 vakti athygli mína glæsileg, bros-
mild kona á góðum aldri. Ég komst að
því að hún héti Anna Erlendsdóttir og
væri móðir Ingileifar samkennara
míns. Eiginleg kynni mín af Önnu hóf-
ust ekki fyrr en nokkrum árum síðar
eftir að eiginmenn okkar fóru að vinna
saman að bæjarmálum á Akranesi.
Daníel maður hennar var bæjarfulltrúi
og um tíma forseti bæjarstjórnar og
Magnús maðurinn minn var bæjar-
stjóri.
Anna var mikilhæf kona og vel gerð-
ur persónuleiki. Hún var félagslynd og
hafði mikinn áhuga á félagsmálum.
Það var fyrir áhrif Önnu að ég hóf af-
skipti af málefnum Norræna félagsins
á Akranesi, þegar hún lagði til að ég
yrði varamaður í stjórn félagsins í
hennar stað. Þau hjónin voru áhuga-
söm um starf félagsins og norræna
samvinnu. Ég minnist ánægjulegra
ferða með þeim á vinabæjamót í När-
pes í Finnlandi og Tönder í Danmörku.
Þess má geta að síðasta samvera okk-
ar Magnúsar með þeim hjónum var á
afmælishátíð hjá Norræna félaginu á
Akranesi. Skömmu síðar héldu þau til
Kanaríeyja en í þeirri ferð lést Daníel.
Anna starfaði m.a. mikið í Kven-
félagi Akraness og var um árabil for-
maður þess. Á þeim vettvangi fékk ég
að kynnast skipulögðum vinnubrögð-
um hennar og vönduðum undirbúningi
fyrir þau viðfangsefni sem hún tók sér
fyrir hendur. Eitt af þeim verkefnum
sem félagið beitti sér fyrir í hennar for-
mannstíð var að kaupa listaverkið
„Pyramidisk Abstraktion“ eftir Ás-
mund Sveinsson í samvinnu við Menn-
ingarsjóð Akraness og Sementsverk-
smiðjuna og setja það upp á horni
Kirkjubrautar og Stillholts. Kven-
félagskonur stóðu fyrir kaffisölum og
tískusýningum til að afla fjár í þessu
skyni.
Eftirminnilegasta samvera okkar
Önnu er án efa ferðin til Grænlands
1978. Þá fóru 24 konur frá Kvenfélaga-
sambandi Íslands, þar af fimm frá
Akranesi, þangað í ógleymanlega viku-
ferð. Í þessari ferð skeði margt óvænt
og skemmtilegt og skrifaði Jakobína
frænka Önnu ferðasöguna í tímaritð
„Húsfreyjuna“. Anna naut sín vel í
þessari ferð. Mér verður sérstaklega
minnisstæður síðasti morgunninn okk-
ar þar en þá um nóttina höfðum við
gist víðsvegar á heimilum kvenfélags-
kvenna í Brattahlíð. Þá birtist Anna
glettin á svip með blóm í hendi og
sagðist hafa gist hjá Eiríki rauða um
nóttina. Þegar við hinar drógum það í
efa náði hún í myndarlegan Grænlend-
ing máli sínu til sönnunar og kynnti
hann sem Erik den Röde óðalsbónda í
Brattahlíð. Minningar um gott veður,
gestrisni Grænlendinga og óvæntar
uppákomur hafa æ síðan glatt okkur.
Þegar Anna varð 90 ára sl. sumar voru
fjórar úr ferðinni í afmælisveislunni og
að sjálfsögðu var talað um Grænlands-
ferðina forðum.
Ég minnist Önnu Erlendsdóttur
með virðingu um leið og ég þakka
henni vináttu og góðar en jafnframt
gefandi samverustundir á liðnum ár-
um. Við hjónin sendum börnum henn-
ar, þeim Ingileif og Erlendi, og fjöl-
skyldum þeirra einlægar
samúðarkveðjur.
Svandís Pétursdóttir.
Látin er hún góða Anna, eins og
börnin okkar nefndu hana gjarnan í
æsku. Hún var merkileg kona. Vel gef-
in, lengst af stálminnug og þekking-
arbrunnur um menn og málefni. Ró og
gleði ríkti yfir öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún var fáguð og snyrtileg í
öllum háttum og gerðum. Reglusöm,
nákvæm og traust. Anna var fé-
lagslynd og umtalsgóð, þó að stundum
væri sviptingasamt í pólitísku starfi
Daníels. Hún sá alltaf það góða og
besta í fólki. Vildi gera gott úr öllu.
Langrækni var henni fjarri. Yfir henni
var ómeðvituð reisn. Fyrir henni báru
því allir sem til hennar þekktu ósjálf-
rátt virðingu og hlýju. Anna var glað-
leg og skemmtilega hraðmælt. Spurði
oft beinskeyttra spurninga um ólíkleg-
ustu hluti af áhuga og fróðleiksfýsn.
Hún var afar umhyggjusöm um fjöl-
skyldu sína og vini og spurul og áhuga-
söm um fjölskyldur, börn og barna-
börn allra sem hún þekkti. Anna bjó
þeim Daníel fallegt menningarlegt
heimili, lengst af í Háholtinu, og komu
þangað margir. Hún var gestrisin með
eindæmum, myndarleg húsmóðir,
gjafmild og barngóð. Nutum við þess
ríkulega þegar við bjuggum á Akra-
nesi með ung börn okkar og alla tíð síð-
an. Að leiðarlokum þökkum við Önnu
samfylgdina sem var fyrir okkur í senn
gefandi og ógleymanleg. Börnum
hennar og fjölskyldum þeirra sendum
við samúðarkveðjur.
Jón Sveinsson og Guðrún S.
Magnúsdóttir.
Anna Erlendsdóttir
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGURLAUG GUÐJÓNSDÓTTIR,
frá Fögruhlíð,
Fljótshlíð,
lést á dvalarheimilinu Kirkjuhvoli, Hvolsvelli,
laugardaginn 3. júlí.
Útförin fer fram frá Breiðabólsstaðarkirkju í
Fljótshlíð, laugardaginn 10. júlí kl. 10.30.
Ingilaug Guðmundsdóttir, Brynjólfur Guðmundsson,
Steinunn Guðmundsdóttir, Einar Þorbergsson,
Theodór Guðmundsson, Brynja Bergsveinsdóttir,
Guðjón Guðmundsson, Ágústa Guðjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur frændi okkar,
KRISTINN HALLDÓRSSON,
Öldugötu 12,
Seyðisfirði,
lést á Landspítalanum föstudaginn 2. júlí.
Útförin fer fram frá Seyðisfjarðarkirkju laugardaginn
10. júlí kl. 11.00.
Systkinabörn.