Morgunblaðið - 16.11.2010, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 2010
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
likkistur.is
Íslenskar kistur og krossar.
Hagstæð verð. Sími 892 4605
Ég var á fimmta ári.
Ég sat við stofuglugg-
ann heima í Sólgötu 7 á
Ísafirði og fylgdist
með nokkrum krökkum sem voru að
leika sér í götunni. Ég heyrði inn um
gluggann þegar ein stelpan í hópnum,
Lára í Odda, sagði frá því að hún hefði
eignast systur. Hvað ég gat öfundað
hana af heppni sinni. Mig langaði ein-
mitt líka svo mikið að eignast systur.
Ég átti þrjá bræður en enga systur og
mér fannst að því þyrfti að breyta. Ég
hljóp til mömmu sem var eitthvað að
sýsla eins og venjulega og spurði;
„Mamma, get ég líka fengið systur
eins og hún Lára í Odda?“ Ég hafði
ekki hugmynd um að mamma væri
þegar ófrísk að næsta systkini mínu en
hún svaraði mér ljúflega „Það getur
vel orðið, Stína mín“. Um vorið fæddi
mamma síðan stelpu sem seinna var
skírð í höfuðið á föðurömmu okkar
Sveinbjörgu Kristjánsdóttur frá Mið-
hvammi í Dýrafirði. Atvikin höguðu
því svo að áður en mamma lagðist á
sæng var ég send inn að Kleifum í
Skötufirði til elskulegs afa míns og
ömmu og þegar ég loks löngu seinna
stend í ganginum heima hjá mér, kjag-
ar á móti mér lítil stelpa sem ég hafði
aldrei séð áður. „Hvaða stelpa er
þetta“ spurði ég mömmu. „Þetta er
hún Sveinbjörg litla systir þín, Stína
mín“. Hvað ég varð glöð að hafa nú
loks eignast systur. Við Björg urðum
strax miklar vinkonur og deildum
saman súru og sætu í uppvextinum.
Eitt af því sem við deildum með okkur
var gamla hjónarúmið hans Gísla afa
og Sveinbjargar ömmu. Þar sváfum
við saman systurnar þar til ég fór að
heima um tvítugt. Systir mín var
mörgum kostum búin sem of langt
yrði að tíunda til fulls. Eitt af því sem
einkenndi hana, var hve vel hún fór
með það sem hún eignaðist og annað,
hve kærleiksrík og góð kona og systir
hún var. Við systurnar nutum ekki
langrar skólagöngu, gafst ekki kostur
á því, þó báðar hafi okkur langað til að
læra meira. Eftir að ég hafði stofnað
heimili í Reykjavík, með manni mínum
Steingrími, kom Björg suður og dvaldi
Sveinbjörg
Kristjánsdóttir
✝ Sveinbjörg Krist-jánsdóttir, kölluð
Björg, húsmóðir,
fæddist á Ísafirði 22.
mars 1927. Hún lést á
heimili sínu í Garða-
bæ 9. október 2010.
Útför Bjargar var
gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 18.
október 2010.
hjá okkur um skeið.
Hún vann á þessum
tíma í versluninni
„Kjólnum“ sem þótti
með fínni kjólabúðum
bæjarins á þeim tíma.
Björg systir mín var
mikil gæfumanneskja í
sínu einkalífi. Hún
kynntist á þessum
tíma góðum dreng sem
ég segi með stolti að
hafi verið vinur minn.
Hann hét Páll Guð-
mundsson og hafði
flutt ungur frá Ísafirði
með foreldrum sínum. Palli og Björg
bjuggu í farsælu hjónabandi þar til
hann lést fyrir nokkrum árum. Við
systurnar rákum báðar stór heimili
sem tóku mikið af tíma okkar og
hugsunum en í erli dagsins héldum
við alltaf góðu sambandi og þegar við
hittumst var alltaf glatt á hjalla. Það
var ekki mulið undir okkur systkinin í
uppvextinum og húsakynnin voru
ekki stór. Þrátt fyrir það og kannski
þess vegna, bundumst við sterkum
tryggðaböndum sem héldu fram á
síðasta dag.
Elsku systir, nú erum við Olla ein-
ar eftir af systkinahópnum úr Sól-
götu 7. Þakka þér og þínum góða
manni vináttu ykkar og tryggð við
mig og fjölskyldu mína alla tíð.
Þóra Kristín Kristjánsdóttir.
Elsku amma mín.
Ég skrifa þér frá Sví-
þjóð en ég veit ekki
hvar þú ert stödd núna í veröld-
inni. Þegar ég kvaddi þig í síðasta
sinn í sumar sagðirðu að þér litist
„alveg hræðilega“ á fyrirætlanir
mínar að setjast á skólabekk hérna
í Svíþjóð. Þú margítrekaðir líka
fyrir mér að passa mig á lestunum,
vasaþjófunum og síðast en ekki
síst – á kvenfólkinu hérna. Það síð-
asta gekk ekki eftir, en ég get full-
vissað þig um að ég er í góðum
höndum núna. Og það vona ég
sannarlega að þú sért líka, elsku
amma. Síðast þegar þú veiktist
Ástríður Kristín
Arngrímsdóttir
✝ Ástríður KristínArngrímsdóttir
fæddist á Mýrum í
Dýrafirði 11. apríl
1935. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík
18. október 2010.
Jarðarför Ástríðar
fór fram frá Nes-
kirkju 27. október
2010.
sagðistu hafa farið
heilan hring, en hvor-
ugur hefði viljað þig
– „hvorki sá rauði né
sá svarti“. Þú sagðist
líka vera eins viss um
að það væri annað líf
„eins og ég stend
hérna“, sem var þinn
háttur að orða full-
vissu þína um allt
milli himins og jarð-
ar. Og þú varst fróð
um lífið, enda mátt-
irðu reyna margt á
eigin skinni. Þegar
þú spáðir fyrir öðru fólki á borðinu
þínu í Kolaportinu, eða Ruslasund-
inu eins og það hét á þínu litríka
og sérstaka máli, miðlaðirðu af
ríkri reynslu þinni af því sem þetta
líf hefur upp á að bjóða og erf-
iðleikunum sem það leggur stund-
um á herðar okkar. Af því síð-
arnefnda fórstu ekki varhluta, en
ég vona að þú sért í góðum hönd-
um núna elsku amma mín. Þú áttir
ekkert illt skilið í þessari veröld
heldur aðeins það besta.
Magnús Sigurðsson.
Elsku Ninna mín, nú
ert þú farin frá okkur.
Ég kom aldrei út í Eyjar í sumar til að
heimsækja þig. En í ágúst þegar við
hittumst þá var faðmlag þitt sterkt og
það mun lifa í minningunni.
Þegar við vorum samtíða á Hús-
mæðraskólanum á Laugum, en þú
varst kennari minn þar, þá er eitt at-
vik sem ég man svo vel. Við fórum í
Kasthvamm til Gunnlaugs gamla
frænda og gáfum honum mynd af
okkur saman, sem hann hafði alltaf á
skrifborðinu sínu. Því það var með
hann eins og alla aðra vini, að þú varst
okkur mikill gleðigjafi.
Ég man líka allar góðu stundirnar í
skólanum þegar þú spilaðir fyrir okk-
ur á gítarinn og ég söng manna mest.
Textabókin þín góða sem þú gafst mér
mun alltaf fylgja mér á gleðistundum.
Ævinlega verð ég þér þakklát fyrir
umhyggjusemina og hjálpina þegar
við bjuggum í Eyjum. Það fer engin í
sporin þín, elsku Ninna.
Kæra fjölskylda, takk fyrir að hafa
heimili ykkar alltaf opið fyrir okkur.
Það verður okkur ávallt ógleyman-
legt.
Elsku Hjálmar og aðrir aðstand-
endur. Guð veri með ykkur við fráfall
Ninnu okkar.
Kveðja.
Alda Helgadóttir og fjölskylda.
Við vorum 7 ára gamlar og það var
fyrsti skóladagur okkar í Barnaskól-
anum á Siglufirði. Minningin er krist-
altær. Ég sá hvar hún stóð undir
skólaveggnum, dálítið afsíðis, feimin
og kannski hálfhrædd við þennan nýja
heim, eins og ég sjálf. Við þekktumst
eiginlega ekkert. Rétt í þann mund
sem skólabjallan hringdi ákvað ég að
fara til hennar og biðja hana að sitja
hjá mér í bekknum okkar. Þar með
var það ráðið, við vorum sessunautar
alla okkar barnaskólagöngu og hún er
mér afskaplega kær í bernskuminn-
ingunni. Við vorum mikið saman á
þessum árum frá 7-12 ára, þótt langt
væri á milli heimila okkar. Við fórum
oft á milli bæjarhluta til að leika okkur
eða læra saman. Á snjóþungum vetr-
um var þetta löng leið fyrir litlar
stelpur og oftar en ekki þurftu feður
okkar að fylgja okkur á milli þegar
stórhríðar skullu á, oft fyrirvaralaust.
Það var auðvitað ýmislegt brallað á
þessum árum, bæði sumar og vetur.
Þetta eru ljúfir tímar í endurminning-
unni.
Ninna var einstaklega skemmtileg
stelpa, létt og hláturmild. Seinna unn-
um við líka saman á Leikskálum, sum-
ardagheimili fyrir börn og við varla
orðnar fullorðnar. Ninna var ráðs-
kona í eldhúsi ásamt Eddu Jóns,
skólasystur okkar og ég var útistelpa
með barnaskaranum, 80-90 börnum á
aldrinum 2-7 ára, ásamt þremur öðr-
um stúlkum. Þetta var ógleymanlegt
sumar. Ninna var hrókur alls fagn-
aðar, og það var oft glatt á hjalla. Hún
var alltaf svo kát og spaugsöm . Alltaf
hlæjandi. Og hún var nú ekki að mikla
hlutina fyrir sér, að elda ofan í allan
þennan skara og okkur starfsfólkið.
Við hittumst síðast fyrir tilviljun, á
Selfossi, núna síðla sumars. Þá höfð-
um við ekki hist í fjölda ára, og enn
var hún glaðleg þrátt fyrir allt og við
féllumst í faðma þarna í miðju Kaup-
félaginu og áttum saman gott samtal.
Hún var á ferðalagi og sagðist bara
vera að njóta lífsins með sínum nán-
ustu. Hún leit svo vel út, falleg og fín.
Við kvöddumst síðan með þéttu faðm-
lagi og von um að hittast aftur fyrr en
seinna, og leiðir skildu. Ég var svo
Sveininna Ásta
Bjarkadóttir
✝ Sveininna ÁstaBjarkadóttir
fæddist á Siglufirði
12. apríl 1949. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 22. októ-
ber 2010.
Jarðarför Svein-
innu Ástu fór fram
frá Landakirkju í
Vestmannaeyjum 13.
nóvember sl.
innilega glöð að hafa
hitt hana aftur eftir öll
þessi ár, en um leið
döpur að vita hve veik
hún var. Komin aðeins
afsíðis, beygði ég af,
ennþá inni í verslun-
inni. Það kom bara eitt-
hvað yfir mig, sem ég
skildi varla sjálf.
Kannski bæði gleði og
sorg, kannski fann ég
að við myndum ekki
hittast oftar. Ég veit
það ekki, en þetta var
sérkennileg líðan.
Með þessum fáu minningarorðum
vil ég þakka Ninnu fyrir allar góðu
minningarnar sem hún gaf mér. Þær
eru mér ómetanlegar.
Fjölskyldu hennar sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Minn-
ing hennar er vafin hlýju og mun lifa
alla tíð.
Helga Ottósdóttir.
Tólfta fjórða fjörutíu og níu
fæddist lítil snót.
Árin urðu sex sinnum tíu
og aðeins eitt í viðbót.
Elsku Ninna. Já, árin þín hérna
urðu alltof fá. Minningarnar tekur þó
enginn frá okkur.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
Húsmæðrakennaraskóla Íslands fyr-
ir um 40 árum síðan.
Þá hittist svo á að við tvær urðum
brautryðjendur í ráðskonumenntun á
Íslandi, en við tvær skráðum okkur í
nýstofnaða ráðskonudeild við Hús-
mæðrakennaraskólann. Síðan urðu
þetta fræðingar en við urðum og
verðum alltaf ráðskonur.
Það má með sanni segja að þú varst
hreinlega fædd í þetta starf. Mynd-
arskapurinn þvílíkur að hálfa væri
nóg eins og þú sagðir svo oft.
Þrátt fyrir afar langa búsetu mína
erlendis þá voru böndin okkar á milli
óslitin. Auk annarra tengsla voru
skyldusamtöl tvisvar á ári, 12.4. og
23.12., en það eru afmælisdagar okk-
ar. Þá var rabbað eins og við hefðum
verið saman deginum áður. Þannig
varstu bara alltaf eins. Þegar búið var
að óska til hamingju og allt það þá var
fyrsta spurningin þín „Og hvað seg-
irðu mér svo af drengjunum þínum?“
En fjölskyldan átti hug þinn allan.
Þegar hópurinn hittist var oft glatt
á hjalla. Ninna með gítarinn og allar
syngjandi glaðar. Tónlist var stór
þáttur í þínu lífi og ekki langt að
sækja það.
Fyrir mánuði síðan kom ég til þín í
Eyjum. Mikið rosalega er ég þakklát
fyrir að hafa átt þær stundir með þér.
Að venju frábærar veitingar og síðan
spjall um heima og geima. Við
skemmtum okkur vel við að rifja upp
gamlar minningar frá skólaárunum.
Sérlega er ég þakklát fyrir þennan
dag þar eð aðstæður eru þannig að ég
fylgi þér aðeins í huganum síðasta
spölinn.
Hjalla, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum vottum við Finnur okk-
ar dýpstu samúð.
Minningin um frábæra konu mun
alltaf lifa.
Þakka þér fyrir allt.
Eyrún.
Kveðja frá árgangi 1949
á Siglufirði
Áfram þjóta árin
sem óðfluga ský.
Og tíðin verður tvenn og þrenn,
og tíðin verður nú.
En það kemur ekki mál við mig
ég man þig fyrir því.
(Jóhann Jóhannsson.)
Mundu mig – ég man þig. Þessa
setningu, ásamt vísu, skrifaði Ninna
skólasystir í eina minningabókina fyr-
ir rúmlega hálfri öld. Þetta var al-
gengasta setningin í minningabókum
þeirra tíma og hefur reynst hjá okkar
árgangi í fullu gildi til þessa dags, og
verður vonandi áfram. Við höfum
munað hvert annað og á einu ár-
gangsmóti okkar á Siglufirði var lesið
upp úr minningabókum heilt kvöld
við mikinn fögnuð. Menn voru ekki
pennalatir á þeim árum og stundum
var dýrt kveðið þrátt fyrir ungan ald-
ur.
Árgangur 4́9 á Siglufirði var fjöl-
mennur, taldi á sjöunda tug sprækra
einstaklinga sem létu sér fátt óvið-
komandi og voru mjög samtaka í
ýmsum uppátækjum. Mörgum full-
orðnum þótti nóg um en við höfum
alltaf verið sammála um að ekki sé til
betri árgangur, og bernsku- og ung-
lingsárabrekin hafa verið endalaus
uppspretta skemmtilegra endur-
minninga. Við nutum áhyggjuleysis
æskunnar. Lékum okkur í ræningja-
leik og boltaleikjum í siglfirskri sum-
ardýrð og þegar aldurinn var orðinn
nógu hár, svona 10 ár, tókum við þátt í
atvinnulífinu og fylgdumst með
mannlífinu sem var stundum eins og
iðandi síldartorfa.
Á veturna vorum við saman í skól-
anum og, þegar tími gafst til, á skíð-
um og skautum í mánaskini og við
dansandi norðurljós. Minningin er
björt eins og siglfirsk vornótt þótt
okkur rámi stundum, núna á upprifj-
unarárum, í mikla fannkomu og veð-
urofsa dögum saman. „Ninna var
yndisleg stúlka eins og hún átti kyn
til,“ sagði einn bekkjarbróðir okkar
við andlátsfregnina. Það er ekki of-
sagt. Ninna var jákvæð, hress og
skemmtileg og hló smitandi hlátri.
Hún bjó með foreldrum sínum og
systkinum í sannkölluðu fjölskyldu-
húsi á Laugarvegi 5. Við vorum alltaf
velkomin þangað. Magga mamma
Ninnu var brosmild og skrafhreifin
og Bjarki pabbi hennar góður tónlist-
armaður sem samið hefur mörg falleg
lög og texta. Má þar t.d. nefna ljóðið
Siglufjörður, sem lýsir vel bænum og
fólkinu þar, og Dísir vorsins sem
fjallar um það hvernig dagarnir lengj-
ast og dimman flýr þegar vorar. Ár-
gangurinn okkar hittist síðast á Siglu-
firði í júlí í fyrra til að halda upp á
sextugsafmælin. Ninna ætlaði að vera
með okkur þá en þurfti svo að mæta
annars staðar. Við vissum að hún
gekk ekki heil til skógar og fórum
stuttu síðar nokkrar saman í heim-
sókn til hennar á sjúkrahús og hittum
þar sömu gömlu Ninnu sem þrátt fyr-
ir veikindin var létt í lundu og með
bros á vör. Við munum hana þannig.
Eiginmanni hennar og fjölskyld-
unni allri sendum við einlægar sam-
úðarkveðjur. Við minnumst Ninnu,
gömlu vinkonu og skólasystur, með
hlýhug.
– Nú stillt og rótt ein stjarna á himni
skín
sú stjarna leiðir huga minn til þín.
(Ó. J. S.)
Fyrir hönd árgangsins,
Jóna Möller.
Látin er um aldur fram kær skóla-
systir og vinkona, Sveininna Ásta
Bjarkadóttir. Fyrir 40 árum hittumst
við 13 ungar og bjartsýnar stúlkur í
Háuhlíð 9. Alla tíð síðan höfum við
hittst reglulega og hópurinn staðið
þétt saman. Margar góðar minningar
koma upp í hugann þegar horft er til
baka frá samverustundum í gegnum
árin.
Ninna lék þar stórt hlutverk, því
oftast var það hún sem hélt uppi fjör-
inu með gítarspili og söng. En eins og
allir vita sem þekkt hafa Ninnu þá var
hún fær gítarspilari og hún kunni
ógrynni af söngtextum og lögum.
Ninna var rösk, glaðvær, bjartsýn,
traust og hlý kona. Hún tók veikind-
um sínum með miklu æðruleysi og leit
á þau eins og hvert annað verkefni í
lífinu. Með fráfalli elskulegrar Ninnu
okkar hefur myndast stórt skarð í
hópinn, en minningar um einstaklega
lífsglaða og góða vinkonu lifa.
Við sendum fjölskyldunni allri okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Með erindi úr „Ofurlítill friður“ eft-
ir föður hennar, Bjarka Árnason,
kveðjum við Ninnu og þökkum henni
samfylgdina.
Dagur er liðinn og dögg skín á völl,
dularfull blámóða sveipast um fjöll,
lækurinn hjalandi hoppar á stein,
hjúfrar sig fugl á grein
F.h. skólasystra úr HKÍ 1973,
Sigríður Kristín Óladóttir.