Morgunblaðið - 08.01.2011, Side 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 2011
✝ Gunnar Ellertssonfæddist 24. janúar
1965 á Blönduósi.
Hann lést umvafinn
fjölskyldu sinni á
heimili sínu, Bjarna-
stöðum í Vatnsdal, að
kvöldi Þorláksmessu
23. desember 2010.
Foreldrar hans eru
Ellert Pálmason f.
16.4. 1938 og Vigdís
Theodóra Bergsdóttir
f. 28.2. 1941. Systkini
Gunnars eru 1) Pálína
Bergey Lýðsdóttir f.
27.10. 1960 gift Bjarna Kristinssyni
f. 20.8. 1960, þeirra börn eru a) Lilja
Guðný f. 15.5. 1985, gift Guðmundi
Arnari Sigurjónssyni f. 22.3. 1986,
þeirra sonur er Sigurjón Bjarni f.
12.8. 2008. b) Anna Kristín f. 18.4.
1987, c) Ásta María f. 7.5. 1991. 2)
Hekla Birgisdóttir f. 8.5. 1963,
hennar börn eru a) Vigdís Elva f.
27.8. 1980, hennar sambýlismaður
er Þröstur Árnason f. 5.3. 1975,
þeirra börn eru Auðunn Árni f. 18.1.
2001, Hekla Guðrún f. 13.5. 2003,
Ellert Atli f. 8.4. 2009. b) Gunnar
Örn f. 12.1. 1985. c) Sigurbjörn
Pálmi f. 26.11. 1988, hans unnusta
er Katrín Hallgríms-
dóttir f. 4.10. 1991. d)
Ingibergur Kort f.
27.4. 1998. 3) Pálmi
Ellertsson f. 21.6.
1966. 4) Oddný Rún
Ellertsdóttir f. 30.12.
1973.
Gunnar ólst upp á
Bjarnastöðum og bjó
þar alla sína tíð. Hann
lauk grunnskólaprófi
frá Húnavallaskóla
1981. Eftir það fór
hann að sinna bústörf-
um af fullum hug
ásamt bróður sínum og stefndi hug-
ur þeirra bræðra hátt á framabraut
bústarfa. Ásamt því að reka búið
vann hann mörg haust á sláturhús-
inu á Blönduósi, sinnti rúningi um
sveitirnar, sat í hreppsnefnd Sveins-
taðahrepps, var formaður Bún-
aðarfélags Sveinstaðahrepps, einn-
ig hjálpaði hann mörgum
bóndanum þegar hjálparbeiðni
barst. Bjarnastaðabúið hefur síð-
ustu ár blómstrað og vaxið undir
vökulum augum þeirrra bræðra.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Þingeyrakirkju í dag, 8. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
Elsku bróðir, elsku hjartans bróð-
ir minn. Guð einn veit hvað ég sakna
þín sárt. Tárin mín hrynja og hrynja
og eru búin að hrynja frá þeim fyrsta
degi sem þú greindist með þennan
sjúkdóm. Það er svo ótal margt, já
ótalmargt sem ég á þér að þakka og
er mér þá efst í huga þegar erfitt var
hjá mér og mamma okkar og pabbi
tóku Sibba minn að sér, hann þá að-
eins 7 ára gamall, þar varst þú með í
ráðum, þar ætlaðir þú að hjálpa til
sem þú svo sannarlega gerðir, þú
fylgdir honum eftir hvert sem hann
fór, þið pabbi voruð honum sem besti
faðir. Ég þakka fyrir það og þakka
líka elsku Pálma bróður okkar og
Nínu systur, öll hjálpuðuð þið til.
Eins var með hana Vigdísi mína,
sem ólst svo mikið upp hjá ykkur, öll
voruð þið henni svo góð og hennar
sál er svo falleg, það þakka ég ykkur.
Já, bróðir minn, öllum börnunum
mínum og barnabörnum hefur þú
verið svo einstaklega góður. Betri
sál en þinni hef ég ekki kynnst og ef
allir hefðu eins sál og þú væri þessi
harði heimur öðruvísi. Ég veit ekki
hvar við fjölskyldan stæðum ef við
ættum ekki hana elsku Pöllu systur
okkar að. Í öllum þínum veikindum
hefur hún fylgt þér eftir hvert ein-
asta fótspor og útskýrt allt svo vel
fyrir okkur. Og eins í gegnum öll ár-
in með öll veikindi foreldra okkar
hefur hún verið okkar stoð og stytta.
Hún er hetjan okkar. Við getum
þakkað henni að ósk þín um að fá að
kveðja hinstu kveðju heima á
Bjarnastöðum varð að veruleika.
Friðsælli stund hef ég ekki upplifað
þar sem við öll fjölskyldan stóðum
eða sátum hjá þér, ásamt frændum
þínum í Hnausum og í glugganum
logaði á litlu kerti. En Guð minn góð-
ur hvað þetta tók á en það hjálpaði
hvað þú varst friðsæll og sáttur þeg-
ar þú sofnaðir hinum eilífa svefni.
En vilja Guðs get ég ekki skilið og
mun ekki skilja. Alla daga, allar næt-
ur var ég með bæn til hans um að þú
næðir bata og að við fengjum þig
heilbrigðan á ný. En nei, þarna var
ég ekki bænheyrð, því hann Guð, já
hann Guð sem öllu ræður veitti þér
farseðil í allt aðra átt en ég bað um.
Ég er reið, öskureið. Í dag biðla ég
til Jesú. Við vitum bæði/öll að
mamma okkar er alvarlega veik, ég
biðla til Jesú um bata fyrir hana.
Hér á litla heimili okkar Ingibergs
míns, frænda þíns, sem saknar þín
líka svo sárt, loga kertaljós, jafnt úti
sem inni, ljósin sendum við til þín og
biðjum alla fallegu englana um að
vaka yfir þér, vernda þig og leiða.
Ljósin sendum við líka heim í
Bjarnastaði og á báða Hnausabæina.
Við biðjum líka englana um að lýsa
upp sveitina okkar, Vatnsdalinn og
Þingið.Vertu sæll, elsku hjartans
bróðir minn, og megi öll ljós á himn-
um vera með þér.
Þín systir,
Hekla.
Nú hefur Gunni bróðir fengið
lausn frá meini sínu. Gunni er í mín-
um huga eitt af undrum veraldar,
meira gæðablóð er varla hægt að
hugsa sér. Hann hallmælti ekki
nokkrum manni og þolinmæði virtist
hann hafa óþrjótandi, hvort heldur
sem var í samskiptum við fullorðna,
börn, dýr eða veraldlega hluti.
Gunni var alltaf boðinn og búinn til
að aðstoða og þá var ekkert verið að
hangsa við hlutina, það var gengið
hratt og örugglega til verka. Ekki
var til það vandamál sem ekki var
hægt að leysa, Gunni hugsaði alltaf í
lausnum.
Léttleiki og jákvæðni einkenndu
Gunna, hann var óspar á að hrósa
hvort sem var mér litlu systur,
systkinabörnum eða litlum systkina-
barnabörnum. Um miðjan desember
var hann hjá okkur systrum í gula
húsinu, ég var að myndast við að
reyna að baka jólasmákökurnar og
þær voru afskaplega misfallegar en
hann var glaður með þær allar og
smakkaði eins og listin leyfði og lof-
aði þær í hástert. Um kvöldið sátum
við í litla eldhúsinu fram yfir mið-
nætti og smurðum kremi á smákök-
ur, við gerðum grín og höfðum gam-
an, þetta var eitt af mínum síðustu
kvöldum með honum þar sem hann
var ágætlega hress, ég mun geyma
það í hjarta mér.
Gunni var bóndi inn að beini og
byrjaði snemma að búa, ca. 6 ára að
eigin sögn en einmitt það sumarið
mokuðu þeir Pálmi bróðir úr einni
fjárkró og hlutu tvær botnóttar
gimbrar að launum og þar með voru
þeir orðnir fullgildir bændur að
þeim fannst, mikið sem honum
fannst gaman að segja mér þessa
sögu. Gunni var alltaf tilbúinn að
hafa litla aðstoðarmenn með sér við
útiverkin, allir gerðu gagn og gátu
hjálpað. Frá því meinið gerði vart
við sig var hann lítill bógur til lík-
amlegra verka en hann gerði það
sem hann gat.
Einn laugardagsmorgun í nóvem-
ber hringdi Gunni í mig og sagðist
vera í vandræðum og það bara mikl-
um vandræðum, ég vildi nú vita hvað
ég gæti gert til að hjálpa, jú þannig
var að það voru rúningsmenn að
rýja kindurnar, steikin í ofninum og
hann langaði svo að gera sósu með
steikinni, vandamálið var að hann
vissi ekki hvernig ætti að gera sós-
una. Að vísu hef ég hann grunaðan
um að hafa vitað upp á hár hvernig
gera skyldi sósuna en svona var
Gunni, vildi alltaf láta öðrum finnast
þeir gera gagn enda leið mér vel
með að geta leiðbeint honum. Hann
lét ekki sitt eftir liggja allt sitt líf og
tók ekki uppá því á lokasprettinum.
Gunni tók veikindum sínum af miklu
æðruleysi, kvartaði ekki eða barm-
aði sér, þetta væri verkefni sem hon-
um væri falið og hans að vinna úr því
eins vel og kostur var, jafnvel hans
síðasta dag svaraði hann til ef hann
var spurður um líðan að hann hefði
það ágætt, hann var alveg ótrúlegur,
drengurinn. Ég vildi að hægt væri
að veifa töfrasprota og ég gæti feng-
ið Gunna aftur. Fátækleg orð geta á
engan hátt lýst sorginni sem ég ber í
hjarta við að kveðja minn kæra
bróður. Honum hefur vafalítið verið
tekið opnum örmum á nýjum stað,
því meiri öðlingsdreng er vart hægt
að hugsa sér.
Minningar um kæran bróður
munu lifa í huga mér og hjarta um
ókomna tíð.
Þín systir,
Oddný Rún.
Hann Gunnar bróðir minn hefur
nú kvatt þetta líf. Allt of snemma
fyrir okkur sem eftir erum því það
er svo undarlegt til þess að hugsa að
halda áfram lífinu án hans. En lífið
er oft svo skrýtið og óskiljanlegt.
Hvernig á maður að skilja tilgang-
inn í því að kalla burt mann eins og
Gunnar, svona ungan mann sem allt-
af hefur verið hraustur og heilbrigð-
ur þar til fyrir fjórum mánuðum að
hann greindist með krabbamein.
Fram að þeim tíma má segja að
hann hafi aldrei kennt sér nokkurs
meins. En greiningin var komin og
honum ekki gefnar miklar vonir um
bata. Þeim fréttum tók hann af því-
líku æðruleysi og jafnaðargeði sem
og honum einum var lagið. Hann tók
stefnuna á einn dag í einu og sagði
oft við mig að maður flýði ekki örlög
sín en hvers tíma fyrir sig ætti mað-
ur að njóta.
Ég var svo lánsöm að geta fylgt
Gunnari og stutt hann í gegnum
hans veikindi og er sá tími mér
ómetanlegur. Það var aðdáunarvert
og okkur hinum oft á tíðum óskilj-
anlegt hvernig hann tókst á við sín
veikindi. Þvílíkt æðruleysi sem hann
sýndi. Alltaf hugsaði hann fyrst um
aðra, svo um sig.
Í huga mínum geymi ég margar
minningar um Gunnar bróður minn
og allar eru þær góðar. Þannig var
hann bara, góður í gegn. Hann var
einstaklega hjálpsamur og greiðvik-
inn og alltaf snöggur til ef einhvern
eða einhvers staðar vantaði aðstoð.
Það þurfti ekkert frekar að biðja um
aðstoðina, hann bara sá það og var
til staðar.
Gunnar var sérlega barngóður og
börnin drógust að honum. Enda
ekki svikin af samskiptum við hann.
Alltaf var hann tilbúinn að hafa þau
með sér í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Þá var alveg sama hversu
stór eða smá þau voru, þau litlu
hafði hann bara á handleggnum við
verkin.
Ég held að þau hafi aldrei upplifað
það í kringum Gunnar að vera fyrir,
því hann var einstaklega laginn við
að láta þeim öllum finnast þau gera
gagn. Þetta átti líka við í hans sam-
skiptum við fullorðna. Allir skiptu
máli í hans augum. Vandfundið er
jafn gott samband og milli þeirra
bræðra minna, Gunnars og Pálma.
Þeir ólust upp saman heima á
Bjarnastöðum og þar stunduðu þeir
síðan sinn búskap í sátt og samlyndi.
Aldrei varð maður var við hnökra
eða leiðindi í samskiptum þeirra og
samvinnan gekk eins og um einn
mann væri að ræða. Í þeirra augum
var aldrei neitt mál þó að annar
þeirra brygði sér af bæ til að aðstoða
aðra. Það var bara sjálfsagt í þeirra
huga að veita þá hjálp og aðstoð sem
þeir gætu annars staðar. Sá sem eft-
ir var heima tók þá bara verkin þar
og skipti engu hvor það var sem eftir
var. Bara hvort hentaði hverju sinni.
Af þessari alkunnu hjálpsemi
bræðra minna höfum við Bjarni
minn og dætur okkar oft notið góðs.
Það er ómetanlegt að eiga góða að
og því er erfitt að hugsa til þess hvað
Pálmi bróðir minn hefur misst mik-
ið, því erfitt verður að fylla það
skarð sem Gunnar skilur eftir sig.
Í dag kveð ég Gunnar bróður
minn og ylja mér við minningarnar
um hann. Þær er ég svo heppin að
eiga og allar eru þær góðar. Gunnar
átti engan sinn líka og betri bróður
var ekki hægt að hugsa sér.
Pálína Bergey Lýðsdóttir.
Í dag geng ég þau erfiðu og þungu
spor að fylgja systursyni mínum
honum Gunnari síðasta spölinn hér á
jörð. Aldrei hvarflaði að mér að
svona gæti orðið en enginn veit hver
öðrum fylgir, sem betur fer.
Snemma kom í ljós hvern mann
Gunnar hafði að geyma, þegar hann
smápatti og var búinn að vera dálítið
líflegur bað amma hans hann um að
vera kyrran smá stund, stráksi leit á
ömmu sína og sagði, já en amma, ég
bara get það ekki.
Duglegur, viljugur, ósérhlífinn og
tillitssamur eru þau lýsingarorð sem
koma fyrst upp í huga mér þegar ég
hugsa um hvernig ég myndi lýsa
Gunnari. Alltaf tilbúinn við matar-
borðið að mata frændsystkini,
ganga frá og þvo upp eða þurrka,
alltaf sjálfsagt þótt hann hljóti oft að
hafa verið þreyttur, búinn að vaka
nær allan sólahringinn við sauðburð.
Fyrir tíu árum vantaði hjálp við
sauðburðinn í sveitinni og varð úr að
við hjónin fórum það vor og höfum
farið á hverju ári síðan. Þarna fékk
ég tækifæri til að kynnast betur
þeim bræðrum Gunnari og Pálma.
Það var einstök upplifun að sjá þá
bræður vinna saman eins og einn
mann (hægri og vinstri hönd), alltaf
jafn ljúft og aldrei misfella á þeirra
samskiptum. Þetta er ekki öllum
gefið, sá kærleikur sem ég varð vitni
að í fæðingarorlofinu eins og sagt er
af sumum, smitaðist til mín og fór ég
suður með hann í hjarta mér.
Að hausti var farið í réttir og var
sama upplifun, bræðurnir eins og
einn maður. Í haust brá öðruvísi við
því Gunnar var orðinn veikur af
þeim sjúkdómi sem að lokum hafði
betur og lagði hann af velli rétt fyrir
hátíð ljóss og friðar. Úr þessari rétt-
arferð fór ég suður með mikla sorg í
hjarta og margar spurningar í huga.
Hann Gunnar sem lifði svo heil-
brigðu lífi og ekkert gerði rangt.
Svörin fæ ég kannski einhvern tím-
ann, hver veit, kannski aldrei.
Eitt sinn spurði frænka Gunnars
hvað hann gerði, svarið var, hann er
bóndi og spurði hún þá, er það fullt
starf? Oft hefur þetta verið rifjað
upp og haft gaman af. Hann Gunnar
var sjaldan í fríi, alltaf nóg að gera,
hver önnin tekur við af annarri í
sveitinni. En hann undi hag sínum
vel og glaður við sitt. Við mig var
sagt, ef þú skrifar um hann Gunnar
verður það ekki erfitt því um hann
er ekki hægt að skrifa neitt nema
gott, en það er erfiðara en orð fá lýst
því hann kveður þessa jarðvist allt
allt of snemma og of ungur. En
svona er lífið og hefur nú kertið hans
Gunnars brunnið að stjaka.
Vil ég og öll mín fjölskylda votta
foreldrum, systkynum og fjölskyld-
um þeirra okkar dýpstu samúð.
Sorg ykkar er mikil en minningin
um góðan og gegnheilan mann mun
hjálpa ykkur í sorginni. Að leiðar-
lokum við ég þakka ljúf og góð
kynni, kæri systursonur.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Valgerður Auðbjörg
Bergsdóttir.
Gunnar Ellertsson, systursonur
minn, verður jarðsettur frá Þing-
eyrakirkju í Húnaþingi í dag, hinn 8.
janúar 2011. Gunnar lést af völdum
illvígs sjúkdóms langt fyrir aldur
fram einungis 45 ára gamall. Okkur
hjónin langar til að minnast hans
með nokkrum orðum.
Gunnar bjó alla sína tíð á Bjarna-
stöðum í Vatnsdal. Hann var
ókvæntur og barnlaus. Gunnar gekk
í Húnavallaskóla þar sem hann hlaut
menntun sína. Gunnar sinnti alla tíð
bústörfum sem áttu hug hans allan
og rak ásamt Pálma bróður sínum
myndarlegt fjárbú á jörðunum
Bjarnastöðum og Hnausum í Vatns-
dal.
Gunnar var alla tíð heilsuhraustur
og orkumikill. Það kom því eins og
reiðarslag þegar hann greindist síð-
sumars 2010 með illvígan sjúkdóm
sem nú hefur dregið hann til dauða á
skömmum tíma. Einhvern veginn
hafði manni aldrei komið til hugar
að þetta gæti gerst og frekar séð
fyrir sér að Gunnar yrði allra karla
elstur. Það er ljóst að við ráðum ekki
örlögum okkar.
Gunnar var vel gerður og gæddur
miklum mannkostum. Hann var ljúf-
menni, barngóður og hjálpsamur.
Hann var traustur, ósérhlífinn og
harðduglegur.
Með Gunnari er genginn drengur
góður og vandséð að skarð hans
verði fyllt. Við kynntumst þessum
mannkostum frænda míns betur en
áður þegar við hjónin fórum að
dvelja á Hnausum fyrir um tíu árum
og samskiptin urðu meiri en þau
höfðu verið fram að þeim tíma. Dvöl-
in á Hnausum hefur verið mér og
mínu fólki ómetanleg, þar höfum við
átt ánægjulegar stundir og kann ég
frændum mínum miklar þakkir fyrir
aðstöðuna. Það var gaman að fylgj-
ast með Gunnari að störfum við bú-
ið, áhuga hans á öllu sem því viðkom
og einstöku samstarfi þeirra bræðr-
anna. Gunnar hafði börnin í fjöl-
skyldunni iðulega með sér við bú-
störfin og sinnti þeim af natni og
umhyggju. Þeirra missir er mikill.
Það var aldrei svo mikið að gera hjá
Gunnari að hann væri ekki tilbúinn
að veita aðstoð sína jafnt í smáu sem
stóru ef á þurfti að halda. Það hefur
oft komið sér vel að eiga góða að í
sveitinni þegar við veiðimenn kom-
um okkur í vandræði með fastan eða
bilaðan bíl á rjúpnaveiðum og ekki
stóð á þeim Bjarnastaðabræðrum að
rétta hjálparhönd.
Eftirfarandi vísa úr Hávamálum
kemur upp í hugann þegar Gunnars
er minnst. Blessuð sé minning hans.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Sigurður Skúli Bergsson,
Þuríður Árnadóttir.
Elsku besti frændi minn.
Ég sakna þín, ég mundi óska þess
að þú kæmir aftur. Ég man þegar þú
leyfðir mér alltaf að keyra og svo
þegar við náðum í hestana. Það er
mjög sárt að missa þig. Ég bað alltaf
Guð á kvöldin um að lækna þig. Ég
sakna þín ofsalega mikið. Þú ert með
hjarta sem gull. Þú ert besti frændi
minn, ég elska þig og mun alltaf
hugsa um þig. Ég vona að ég verði
eins góður maður og þú. Ég veit að
englarnir passa þig.
Takk fyrir allt og ég geymi vel
minningarnar um þig.
Þinn frændi,
Ingibergur Kort.
Stórt skarð hefur myndast í fjöl-
skylduna á Bjarnastöðum. Það var á
Þorláksmessukvöld sem við fengum
hringingu um að Gunni frændi væri
fallinn frá eftir stutt og erfið veik-
indi.
En þegar lóan kemur, skólarnir
fara í frí, þá ríkir vanalega mikil til-
hlökkun hjá okkur þar sem leiðin
liggur norður í Vatnsdal. Síðastliðin
tólf vor höfum við stór hluti Bæj-
arskersfjölskyldunnar dvalið saman
í veiðihúsinu Steinkoti í Vatnsdal.
Hjá mörgum var það ekki einungis
veiðin sem stóð uppúr heldur var
það samverustundin með hvert
öðru, ásamt því að kynnast hefð-
bundnum dagsverkum hjá ættingj-
um okkar á Bjarnastöðum. Hann
Gunni okkar var allt í öllu þessa
daga, sá til þess að börnin fengju
sem mesta innsýn í sveitalífið allt frá
því að fara með þau í fjárhúsin til að
taka á móti lömbunum, sækja hesta
og teyma undir börnunum sem ekki
voru komin með færni í því að vera
ein á hestbaki. Fyrstu árin var farið
í leiðangur á laugardögum þar sem
settar voru niður kartöflur sem end-
aði með því að nammibarinn í kaup-
félaginu á Blönduósi var tæmdur og
kom Gunni ætíð út með stærsta
nammipokann. Þessar ferðir hafa
verið algjör ævintýri.
Minning um barngóðan, ljúfan og
kærleiksríkan mann lifir í hjörtum
okkar allra.
Við biðjum þig, guð, að geyma
elsku Gunna frænda, honum munum
við aldrei gleyma.
Minningu eigum við bjarta,
um mann með stórt og gullið hjarta.
Allt vildi hann fyrir alla gera,
besti vinurinn og frændinn vera.
(ÞEJ)
Elsku Dósý, Elli og fjölskyldur,
Gunnar Ellertsson