Morgunblaðið - 21.01.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JANÚAR 2011
✝ Ingveldur Magn-úsdóttir húsfreyja
frá Ólafsvík fæddist
21. desember 1930.
Ingveldur lést á
Sankti Franciskus-
spítalanum í Stykk-
ishólmi 13. janúar
2011. Foreldrar Ingv-
eldar voru Magnús
Kristjánsson smiður,
f. í Ytra-Skógarnesi í
Miklaholtshreppi á
Snæfellsnesi 1.10.
1875, d. 22.4. 1963, og
kona hans Sigþrúður
Katrín Eyjólfsdóttir húsfreyja, f. í
Bjarneyjum 29.8. 1890, d. 26.5. 1949.
Ingveldur var yngst í hópi systkina
sinna en bræður hennar eru þeir
Eyjólfur Aðalsteinn, f. 23.10. 1923,
og Magnús, f. 20.6. 1926, báðir bú-
d. 1973. Ríkharður var annar í hópi
fjögurra systkina en þau eru Hugo,
f. 1926, d. 1985, Albin, f. 1933, Jo-
hannes, f. 1935, og Marguritta, f.
1937, öll búsett í Færeyjum ásamt
fjölskyldum sínum. Dóttir Ingveldar
og Ríkharðs er Katrín, f. 17.1. 1956,
gift Stefáni Ragnari Egilssyni, f.
3.10. 1954. Dóttir þeirra er Hafdís
Björk, f. 10.7. 1977, og er sambýlis-
maður hennar Sigurvin Breiðfjörð
Pálsson, f. 21.7. 1975, dóttir þeirra
er Ísabella Breiðfjörð Sigurvins-
dóttir, f. 9.12. 2009.
Ingveldur er fædd og uppalin í
Ólafsvík og héldu þau hjónin þar
fallegt heimili. Ingveldur var lengst
af heimavinnandi húsfreyja en vann
við fiskvinnslustörf á árum áður.
Ingveldur tók þátt í starfi Slysa-
varnafélagsins Sumargjafar sem og
Framsóknarflokknum auk þess að
vera umhugað um velferð sjó-
manna. Frá árinu 2004 dvaldi Ing-
veldur á Sankti Franciskusspítala í
Stykkishólmi við góða umönnun.
Útför Ingveldar verður gerð frá
Ólafsvíkurkirkju í dag, 21. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
settir í Reykjavík.
Hálfsystkini Ingveld-
ar samfeðra voru:
Þórður Magnússon, f.
8.7. 1902, d. 7.6. 1903.
Kristján, f. 14.3. 1904,
d. 5.9. 1905. Kristín, f.
5.9. 1905, d. 24.12.
1979. Lovísa, f. 22.11.
1907, d. 30.9. 1988.
Þorleifur, f. 5.7. 1910,
d. 7.4. 1970. Jóhann, f.
3.9. 1911 d. 31.1. 1969.
Ingveldur giftist
Ríkharði Jónssyni
fiskmatsmanni hinn
17. júní 1962. Ríkharður fæddist í
bænum Saksum í Straumey í Fær-
eyjum 13. október 1931, hann lést
15. janúar 2005. Foreldrar hans
voru Samulina Poulsen, f. 1898, d.
1965, og Jón Jóhannesson, f. 1893,
Elsku besta amma mín, þá er
komið að kveðjustund. Mikið líður
mér vel í hjartanu vitandi að þú sért
komin í faðm Guðs, ég fann það þeg-
ar þú kvaddir hve kærkomið og frið-
sælt þér þótti að hitta hann.
Í hjarta mér finn ég jafnframt til
söknuðar, söknuðar eftir að heyra
hláturinn þinn einu sinni enn, fá
faðmlag frá þér einu sinni enn og
spjalla við þig einu sinni enn. En þá
kveiki ég á kerti og horfi á mynd af
þér og hugsa um allar fallegu minn-
ingarnar sem ég á um yndislegu
ömmuna mína, sem mér þótti svo
vænt um og henni ekki síður um mig.
Að vera einkabarnabarnið þitt
voru svo sannarlega forréttindi, við
vorum alltaf nánar, elsku amma mín.
Minningabrotin koma saman í hug-
anum. Við sitjum saman við eldhús-
borðið á Ólafsbrautinni hjá ykkur
afa, það er ilmur í lofti af nýsteiktum
hveitikökum, köld mjólk í glasi og þú
hefur lagt frá þér tuskuna. Dúlla,
kisan okkar, er malandi uppi á borði
hjá okkur og langavitleysan liggur á
borðinu fyrir framan okkur. Við er-
um að spila og spjalla auðvitað eins
og svo oft áður. Alltaf gafstu þér
tíma til að gera það sem mér þótti
áhugavert og fylltir svo sannarlega
æsku mína hlýju og gleði. Alltaf
komstu fram við mig sem jafningja
og segja má að við höfum skipt um
hlutverk eftir því sem árin liðu, þú
hélst í þetta barnslega og einlæga og
ég stóð við hlið þér og fylgdist með.
Hún Inga amma, eða Inga Magg
eins og hún var kölluð, var litríkur og
skemmtilegur karakter sem setti
sinn blæ á bæjarlífið í Ólafsvíkinni
en þar var hún fædd og uppalinn.
Hún var lítil og nett, kvik í hreyf-
ingum og glaðlynd og hláturmild
með eindæmum. Hún hafði yndi af
börnum og dýrum og þá sérstaklega
kisum og var Dúlla hennar í miklu
uppáhaldi. Það var sjaldnast logn-
molla í kringum hana ömmu hvorki í
gleði né sorg. Amma var ung að ár-
um þegar móðir hennar lést og hefur
það haft áhrif á hana alla tíð. Amma
var heilsulaus alla tíð og voru taug-
arnar oft að angra hana eins og hún
sagði sjálf. Frá árinu 2004 dvaldi
amma á Sankti Franciskusspítalan-
um í Stykkishólmi við góða og ein-
læga umönnun og fyrir það viljum
við fjölskyldan þakka.
Allar þær stundir sem við áttum
saman hafa kennt mér svo margt,
elsku amma. Að alast upp í faðmi þér
hefur kennt mér það að öllum eigi að
sýna fyllstu virðingu, alltaf skal mað-
ur vera góður við þá sem minna
mega sín og gera sitt til að öðrum líði
vel.
Ég kveð þig nú með einlægri þökk
fyrir allt sem þú hefur gefið mér. Ég
veit að þú hefur nú hitt afa, foreldra
þína, systkini og aðra samferða-
menn.
Um leið og við kveðjum þig í dag
ertu eflaust að halda upp á áttræðis-
afmælið þitt í þessum góða hópi, því
21. var jú dagurinn þinn og þú ætl-
aðir svo sannarlega að bíða eftir af-
mælinu þínu, sem þú gerðir, en fyrst
núna getur þú fagnað afmælisdeg-
inum þínum. Minningin lifir í brjósti
mínu um yndislega ömmu og elsku
Ísabella okkar, sem þér var svo um-
hugað um, á eftir að kynnast þér í
gegnum minningar og sögur og
þannig lifir þú áfram í hjörtum okkar
um ókomna tíð.
Góða nótt, elsku amma mín.
Þín
Hafdís Björk.
Ingveldur
Magnúsdóttir
✝ Sigurður Lár-usson var fæddur í
Neskaupstað 11. apríl
1918. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu á
Höfn 12. janúar 2011.
Hann var sonur
hjónanna Lárusar Ás-
mundssonar, f. 1885,
d. 1971, og Dagbjartar
Sigurðardóttur, f.
1885, d. 1977. Þau
bjuggu á Sjávarborg í
Neskaupstað. Sig-
urður var 6. í röð 12
systkina. Þau eru: 1)
Sigríður, f. 1909, d. 1917. 2) Óskar, f.
1911, d. 2002. 3) Fanney, f. 1913, d.
1999. 4) Þórunn, f. 1914, d. 2002. 5)
Halldór, f. 1915, d. 1977. 7) Ársæll, f.
1920, d. 1995. 8) Hermann, f. 1922, d.
1998. 9) Ásgeir, f. 1924. 10) Garðar,
f. 1925, d. 1986. 11) Aðalheiður, f.
1928. 12) Svavar, f. 1930.
Sigurður kvæntist árið 1943 Katr-
7) Grétar Lárus Sigurðsson, f. 1956,
og 8) Sigríður Katrín Sigurð-
ardóttir, f. 1958, gift Sæmundi Gísla-
syni. Barnabörnin eru 17 og barna-
barnabörnin eru 35.
Sigurður byrjaði ungur í sjó-
mennsku á árabáti með föður sínum
og síðar á trillu. Hann gerðist síðar
skipstjóri hjá bróður sínum Óskari
Lárussyni. Hann stundaði sjó-
mennsku frá 13 ára aldri, og allt
fram á 6. áratug síðustu aldar.
Fyrsta skipið sem Sigurður gerði
sjálfur út var Hrönn frá Fáskrúðs-
firði, árið 1953, sem hann leigði
ásamt félögum sínum. Síðar kom
Sigurfari (sá fyrri) sem hann keypti í
félagi við aðra árið 1954 og að lok-
um Sigurfari (hinn seinni). Sigurður
átti farsælan útgerðarferil sem lauk
þó á sorglegan máta þegar Sigurfari
fórst árið 1971, þá lét Sigurður af út-
gerð. Sigurður vann að lokum hjá
fiskiðju kaupfélagsins á Höfn á ann-
an áratug og lauk þar sínum starfs-
ferli.
Útför Sigurðar fer fram frá Hafn-
arkirkju á Höfn í dag, 21. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
ínu Ásgeirsdóttur, f.
1918, d. 1993. For-
eldrar Katrínar voru
þau Ásgeir Guð-
mundsson smiður og
Soffía Ragnhildur
Guðmundsdóttir hús-
móðir. Þau hófu bú-
skap í Guðmundarhúsi
á Höfn en byggðu síð-
an íbúðarhús sitt á
Bogaslóð 4 á Höfn.
Sigurður og Katrín
eignuðust 8 börn, þau
eru: 1) Ásgeir Sigurðs-
son, f. 1943. 2) Guð-
mundur Sigurðsson, f. 1944, kvænt-
ur Vilborgu Jóhannsdóttur. 3)
Hilmar Sigurðsson, f. 1945, kvæntur
Guðrúnu Kristjánsdóttur. 4) Dag-
björt Sigurðardóttir, f. 1948, gift
Finni Jónssyni. 5) Aldís Sigurð-
ardóttir, f. 1949, gift Guðmundi Ei-
ríkssyni. 6) Karl Þór Sigurðsson, f.
1953, kvæntur Svövu Eyjólfsdóttur.
Ættar okkar elsti sar,
er alinn upp við öldulag.
Hefur siglt á sævarmar,
seglum þöndum vítt um haf.
(HS)
Sigurður Lárusson, fv. útgerðar-
maður, hefur nú leyst landfestar og
lagt upp í sína hinstu för. Hann
kvaddi sáttur við guð og menn. Hann
hefði orðið 93 ára gamall 11. apríl nk.
Pabbi bar aldurinn fádæma vel og
hélt andlegri reisn alveg fram undir
það síðasta. Hann bjó á Hornafirði
stærstan hluta ævinnar, allt fram á
dánardag. Pabbi hafði gaman af því
að taka í spil og var auk þess lunkinn
billjardspilari. Pabbi var einn þeirra
fyrstu sem fengu leyfi til að kaupa bíl
á eftirstríðsárunum. Hann tók bíl-
próf á fullorðinsaldri og eignaðist
marga fallega bíla. Hann keyrði fram
á háan aldur. Það stytti dagana að
fara í bíltúr út í Ósland eða niður á
höfn og fylgjast með aflabrögðum og
lífinu þar. Pabbi var með afbrigðum
snyrtilegur og óhugsandi var að hann
færi út úr húsi án hálstaus og hatts.
Hann var gestrisinn með eindæmum
og átti ávallt kökur, ýmis sætindi og
eðalvín til að bjóða í staup. Síðastliðið
ár tók aðeins að fjara undan hjá hon-
um en hann naut einstakrar aðhlynn-
ingar og aðstoðar aðstandenda. Við
þökkum öllu því góða fólki sem ann-
aðist hann.
Pabbi var einn af þessum gömlu
hvunndagshetjum sem fæddust á
Norðfirði frostaveturinn mikla árið
1918. Hann er einn úr stórum og
föngulegum systkinahópi þeirra Lár-
usar Ásmundssonar útvegsbónda og
Dagbjartar Sigurðardóttur húsmóð-
ur, sem jafnan gengu undir nafninu
amma og afi á Sjávarborg, hjá okkur
krökkunum. Eins og efni stóðu til fór
hann mjög ungur til sjós, strax þegar
Lárus afi sleppti af honum hendinni
og hafði kennt honum allt sem þurfti
til þess að hann gæti kallast maður
með mönnum og ráðið sig fyrir hlut,
sem hálfdrættingur að vísu, aðeins 13
ára gamall. Upp frá þeim tíma átti
sjómennskan hug hans allan. Á þess-
um árum tíðkaðist að útgerðarmenn
og sjómenn flyttu á veturna bækistöð
sína suður með Austfjörðum, og var
Höfn í Hornafirði mjög þéttsetin sem
útgerðarstöð Austfirðinga. Það kom
einkum til vegna góðrar lífhafnar
skipanna og nálægðar við gjöful
fiskimið. Á þessum árum voru ver-
búðir og fiskverkun í Álaugarey og
Mikley auk heimabryggjanna. Pabbi
var sem sagt einn af þessum svoköll-
uðum farandsjómönnum, þá korn-
ungur maður með sterka sjálfsvit-
und. Á Höfn fann hann ástina sína,
Katrínu Ásgeirsdóttur. Þau giftust
1943. Katrín var dóttir Ásgeirs Guð-
mundssonar og Soffíu Guðmunds-
dóttur, sem kennd voru við Guð-
mundarhús. Samband þeirra hjóna
var svo gott alla tíð að erfitt er að
hugsa sér föður minn án þess að
mamma sé þar einhvers staðar
nærri, jafnvel þótt langt sé liðið frá
andláti hennar, en hún lést árið 1993.
Mamma og pabbi byggðu sumar-
bústað í Lóni og höfðu af honum
ómælda ánægju. Þar undu þau sér
við ræktun og oft var tekið í spil og
sungið. Heima á Sigurhæð var ávallt
mikill gestagangur og öllum tekið
fagnandi, með góðum veitingum og
þægilegu viðmóti.
Hilmar Sigurðsson,
systkini og fjölskyldur.
Pabbi tilheyrði þeirri kynslóð sem
upplifði bæði fátækt, heimskreppur,
heimsstyrjaldir og alhliða tæknibylt-
ingu. Það reynist nútímamanninum
erfitt að setja sig í spor þess sem
slíka hluti hefur reynt. Ég tel að
kvæðið Íslands Hrafnistumenn eftir
Örn Arnarson lýsi vel þessari miklu
byltingu t.d. í sjómennskunni, en þar
segir:
Íslands Hrafnistumenn
lifðu tímamót tvenn,
þó að töf yrði á framsóknar leið.
Eftir súðbyrðings för
kom hinn seglprúði knörr,
eftir seglskipið vélknúin skeið.
En þótt tækjum sé breytt,
þá er eðlið samt eitt –
eins og ætlunarverkið,
er sjómannsins beið.
Mín kynslóð sem fædd er og uppal-
in í sjávarplássi úti á landi á ljúfar
minningar af bryggjunum. Það var
sá akur sem við helst vildum yrkja,
það var vettvangur lífsins skóla. Þar
slógu æðar atvinnulífsins, þar hittum
við gömlu karlana sem voru okkur
fyrirmynd, sem við litum upp til og
reyndum að líkjast í orðum og at-
höfnum. Þannig hefur pabbi örugg-
lega orðið fyrirmynd margra ungra
manna þegar hann gekk um bryggj-
urnar, stóð við beitningu, í aðgerð
eða með nálina að taka í kríulöpp.
Þannig er ljúft að minnast hans og
annarra samtíðarmanna, sem allir
eiga það sameiginlegt að geta kallast
frumkvöðlar vélbátaútgerðar á Höfn.
Fyrstu árin á Höfn gegndi pabbi
skipstjórastöðu fyrir Óskar bróður
sinn, þá innan við 25 ára gamall.
Fyrsti báturinn var Skúli, hann var
átta brúttólestir að stærð. Þá kom Óli
sem Óskar leigði. Hann var 12
brúttólestir. Þessa vertíð var pabbi
langaflahæstur á Höfn með rúmlega
600 skippund frá febrúar til byrjun-
ar maí. Næst kom Hafþór sem var
25 tonn. Allan tímann sem pabbi var
skipstjóri hjá Óskari var Denni
mágur hans vélstjóri og reyndist
hann pabba ómetanlegur bæði sem
félagi og vinur.
Víkur nú sögunni að eigin útgerð
og bátum. Fyrst var það vetrarver-
tíð með leiguskipið Hrönn. Eftir vel-
gengni þann vetur ákvað hann að
kaupa eigið skip í félagi við aðra,
Sigurfara (þann fyrri) sem var um
40 tonn. Pabbi keypti síðar Sigur-
fara (þann seinni) einn síns liðs.
Skipið var 75 tonn og smíðað í Nor-
egi. Í báðum tilvikum var um ný-
smíði að ræða. Þetta þættu nú ekki
stórir bátar í dag en á þessum tíma
voru þetta með stærri landróðrabát-
um sem þekktust og voru hrein ný-
sköpun. Aflinn á vetrarvertíðum var
allt frá 900-1.400 skippundum, dá-
góður afli það. Í gegnum tíðina óf
Hornafjarðarós pabba grimman ör-
lagavef. Ekki aðeins lenti hann sjálf-
ur þar í sjóslysi, þá ungur maður, og
komst af, heldur varð það hörmu-
lega slys að skipið hans, Sigurfari,
fórst við Hornafjarðarós árið 1971
og með því átta skipverjar. Blessuð
sé minning hinna látnu. Þar með
lauk sögu sjósóknar og útgerðar
pabba.
Með þessum orðum og minning-
arbrotum viljum við minnast föður
okkar og móður og þakka þeim árin
góðu heima á Höfn sem við áttum
saman, allur hópurinn heima á Sig-
urhæð. Blessuð sé minning þeirra.
Karl Þór Sigurðsson,
systkini og fjölskyldur.
Nú þegar afi minn er farinn lang-
ar mig að minnast hans í nokkrum
orðum. Það fyrsta sem ég man eftir
voru sendiferðirnar upp á Sigurhæð
með fisk frá pabba eða að fá lánað
smotterí fyrir mömmu hjá Kötu
ömmu. Við eldhúsborðið sátu þau
gömlu og spiluðu rommí og deildu
svo skemmtilega um spilin, þá var
mér strax ljóst að afi var óskaplega
tapsár í spilum. En ef hann vann
ljómaði hann allur og gaf manni
jafnvel gotterí í gleðivímunni.
Svo voru það sendiferðirnar í búð-
ina fyrir ömmu og fékk ég oft að fara
með í amerísku drossíunni þar sem
sá gamli var allur uppáklæddur með
virðulegan hatt. Í búðinni var oftar
en ekki kippt með vínarbrauði eða
gotteríi sem var svo maulað á í bíln-
um. Afa fannst ekki leiðinlegt að
kitla pinnann og átti ég að fylgjast
með hraðamælirnum. Kom það fyrir
að ég gaf upp vitlausar tölur og þeg-
ar slegið var af reyndist lokahraðinn
allt annar en ég gaf upp, sagði ég afa
strax frá þessu og bjóst við skömm-
um en hann hló og sagði að við
skyldum ekki segja ömmu frá.
Mínar bestu stundir með afa voru
úti í firði á litla innanfjarðabátnum.
En 11-12 ára gömlum fannst
mömmu betra að vita af einhverjum
með mér úti á firði og var auðsótt að
fá þann gamla, enda með ólæknandi
veiðiáhuga. Kata amma smurði
nestið, hitaði hún kaffi fyrir afa en
kakó fyrir mig. Afa fannst óvenjuoft
bensínlaust þegar hann kom með
enda borgaði hann á tankinn. Úti í
firði ljómaði hann allur af spenningi
og stundum gekk svo mikið á ef
hann sá silung í netinu, að engu
munaði að hann færi á eftir honum,
ég tala nú ekki um ef glitti í lax, þá
þurfti nánast að halda í fæturna svo
hann færi ekki alveg. Slík var leynd-
in yfir öllu að laxinn var falinn og
enginn mátti vita hvar hann kom í.
Svo var lagst við fast eða farið út í
eyju og nestast, þá drakk hann hálf-
an kaffibolla og spurði svo hvort
ekki væri til nóg af kakói en þá nut-
um við okkar.
Undir það síðasta hitti ég hann
oftast við spil hjá mömmu og pabba
enda þau auðfús að halda honum fé-
lagskap. Þá er ég kom vildi hann fá
fréttir af sjónum, enda alltaf með
hugann við sjómennsku. Afi spilaði
fram undir það síðasta dag og mun-
aði ekki um að taka hálfa eða heila í
vist þótt 92 ára væri. Hann sagði
mér að hann færi sáttur enda búinn
að eiga góða ævi. Blessuð sé minn-
ing hans.
Ingi Stefán Guðmundsson
(Ingi Mumma, Sigga Lall.)
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Þökkum allar samverustundirnar
í bústaðnum fyrir austan og heima
hjá Siggu og Sæma.
Sporin þín verða seint fyllt.
Söknum þess að geta ekki fylgt
þér þín síðustu spor í þessari jarð-
vist en hugur okkar verður hjá þér.
Elsku Sigga, Sæmi og fjölskylda,
systkinum Siggu og þeirra fjöl-
skyldum sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Jóhann, Helga og fjölskylda.
Sigurður Lárusson