Morgunblaðið - 21.01.2011, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JANÚAR 2011
og hlusta heldur hafði sínar eigin
sögur að segja.
Þegar við horfðum brosandi á
Fannar hlaupa um með bílana sína
vikuna eftir áramót óraði engan fyrir
því hversu dýrmæt sú stund væri.
Nú er hann horfinn frá okkur, minn-
ingar um litla brosið og glampandi
augun eru það eina sem við eigum
eftir.
Við söknum Fannars, þar sem
hann togaðist á við systur sína eða
reyndi að gera sig skiljanlegan við
matarborðið. Við söknum þeirrar
manneskju sem hann hefði getað
orðið, alinn upp af jafnyndislegu
fólki. Við söknum þess að sjá hann
vaxa úr grasi, verða að manni og
eignast sín eigin börn.
Þar sem ég sit hér og horfi á regn-
ið bræða síðasta snjóinn af götunum
úti veit ég að það er komið að síðustu
kveðjunni, þó að það sé erfitt. Með
tímanum vona ég að sorgin okkar
allra eigi smám saman eftir að breyt-
ast í gleði yfir að hafa fengið að njóta
þessara tveggja stuttu ára með
Fannari Inga. Við munum aldrei
gleyma. Á erfiðum stundum styðjum
við hvert annað.
Elsku Kári, Inga Hrund og Anna
Valgerður, hugur okkar er alfarið
hjá ykkur.
Skarphéðinn.
Fimmtudeginum 13. janúar mun
ég seint gleyma. Ég fékk símtal frá
Ingu Hrund um að Fannar Ingi væri
látinn. Að þessi litli sæti gleðigjafi
væri dáinn. Fannar Ingi var mikill
grallari og var stundum að stríða
systur sinni og Guðnýju Lilju þótt
ungur væri. Samverustundir okkar
með honum voru gleðistundir. Guð-
nýju Lilju þótti afar vænt um hann
og þegar ég spurði hana hvað hún
vildi segja við hann þá svaraði hún:
„Mig langar svo að sjá þig aftur og
leika.“
Við eyddum mörgum stundum
saman í garðinum í Bogahlíðinni
sumarið 2009. Fannar Ingi skreið á
eftir krökkunum í grasinu og endaði
stundum í mölinni. Stundum varð
sandkassinn fyrir valinu og Fannar
Ingi smakkaði aðeins á sandinum
eins og gengur og gerist þegar mað-
ur er að kanna heiminn. Anna Val-
gerður og Guðný voru duglegar að
leika við hann og eyddu dágóðum
stundum í kassanum með honum.
Fannar Ingi kom stundum í heim-
sókn til okkar þegar mamma hans
var að sækja Önnu Valgerði. Honum
þótti skemmtilegast að leika í barna-
eldhúsinu. Eitt sinn færði hann okk-
ur kaffi úr eldhúsinu, nýlega byrj-
aður að ganga, og hann geislaði af
stolti. Hann var alltaf brosandi, þessi
fallegi grallari.
Elsku Inga Hrund, Kári og Anna
Valgerður og aðrir aðstandendur.
Við viljum votta ykkur samúð á þess-
um erfiðu tímum. Missir ykkar er
mikill og sorgin ólýsanleg.
Við minnumst hans með þessari
tilvitnun:
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Aðalbjörg Sif, Steinþór, Jón
Kristinn og Guðný Lilja.
Lítill drengur, ljós og fallegur hef-
ur yfirgefið okkur allt of snemma.
Fannar Ingi snerti hjörtu okkar með
sínu prúða fasi og fallegu augum. Við
fylgdumst með Fannari Inga frá því
hann var í móðurkviði, fæðingu hans
á fallegum vetrardegi þegar fyrsti
snjór vetrarins féll og sáum hann
vaxa og dafna við hlið systur sinnar
Önnu Valgerðar. Við áttum margar
góðar og skemmtilegar samveru-
stundir í afmælum, sveita- og sauma-
klúbbsferðum. Það er sárt að vita til
þess að við munum ekki hittast að
nýju en minningin hans er ljós í lífi
okkar.
Elsku Inga Hrund, Kári, Anna
Valgerður og fjölskylda. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Missir
ykkar er mikill og fá orð geta veitt
ykkur huggun á þessum erfiða tíma.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Fannar Ingi. Þú ert án efa falleg-
asti engillinn á himnum og þegar við
horfum á snjókornin falla minnumst
við þín.
Ykkar vinir,
Elín, Hildur Eygló, Guðrún,
Ingibjörg, Karen, Ragnheiður
og fjölskyldur.
Hvað er hægt að segja við fjöl-
skyldu sem hefur misst eitt barnið
sitt? Eru einhver orð sem hugga eða
sefa harminn þegar lítill drengur
hefur skyndilega verið hrifinn á
brott úr faðmi foreldra sinna? Sterk
tilfinning vanmáttar okkar hinna
sem stöndum á hliðarlínu harmleiks-
ins kemur berlega í ljós við svo
hörmulegar aðstæður.
Við hjónin vorum þeirrar gæfu að-
njótandi að vera dagforeldrar Fann-
ars litla í þónokkra mánuði. Við er-
um bæði yfirbuguð af sorg yfir
fráfalli hans, enda stóð hann nærri
hjarta okkar eins og öll þau börn sem
við höfum í gæslu. Við eigum líka
þrjú lítil börn sjálf svo að þetta sting-
ur beint í hjartastað. Vanmáttar-
kenndin kemur fram vegna þess að
maður veit að ekkert sem hægt er að
segja eða gera mun vekja Fannar
aftur til lífsins. En það er samt
möguleiki á að horfa á það jákvæða
við hið sorglega.
Fannar fékk ekki langan tíma með
okkur en tilvist hans hafði samt
djúpa merkingu. Hann snerti líf allra
sem að honum stóðu. Hann var ljós í
lífi foreldra sinna, hann var lítill
bróðir yndislegrar stúlku og hann
fyllti líf ömmu sinnar gleði og stolti.
Þetta eru mikilvæg hlutverk og þau
voru fleiri.
Við hjónin höfum grátið hann sam-
an undanfarna daga. Það er líka létt-
ir í því að gefa sorginni farveg á þann
hátt. En við settumst svo niður og
ræddum um hann eina kvöldstund.
Fyrst veltum við þessum klassísku
spurningum fyrir okkur: Af hverju
Fannar? Af hverju þessi fjölskylda?
Af hverju þarf nokkurt barn að deyja
eða foreldri að upplifa slíka martröð?
Niðurstaðan er að enginn getur
svarað þessu.
Hvað getum við þá gert? Við get-
um fagnað lífi hans Fannars. Við get-
um fagnað því að hann var fallegur.
Við getum fagnað því að hann átti
foreldra sem elskuðu hann og hugs-
uðu um hann af kostgæfni. Hann bjó
við gott atlæti og kærleika. Hann gaf
ást og fékk ást. Hann átti systur og
ömmu og fleiri manneskjur sem
elskuðu hann. Þetta eiga ekki öll
börn í heiminum. Þetta eru forrétt-
indi sem hann naut.
Við hjónin fórum að rifja upp þeg-
ar hann var hjá okkur í daggæslunni.
Þegar hann hló, þegar hann var
svangur, þegar hann var ósáttur,
þegar hann hljóp fram og eftir gang-
inum í leik með hinum krílunum.
Þegar hann bað með látbragði um að
vera þurrkað um munninn. Áður en
við vissum af vorum við farin að
brosa í gegnum tárin. Minningarnar
um Fannar eru nefnilega svo mik-
ilvægar. Þær verðum við að varð-
veita og nýta okkur til að komast í
gegnum sorgarferlið.
Elsku fjöskylda: Fannar var ein-
stakur, fallegur og yndislegur
drengur. Það var ekki síst ykkur að
þakka fyrir að gefa honum kærleika
og gott líf. Við munum aldrei gleyma
honum og þökkum fyrir að hafa
fengið að vera dagforeldrar hans.
Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.
Tekinn var litríkur fífill frá mér
og ferðast einn um sinn.
Í kærleiksljósi leita að þér
og leyndardóminn finn.
Vonarkraftur vermir trú
og viðjar sárar brýtur.
Ótrúleg er elska sú
sem eilífðinni lýtur.
(Jóna Rúna Kvaran)
Nína og Lazaro.
Nú er harmur í hjarta mér
því Fannar Ingi farinn er.
Eftir lifir minning hans
hann er í huga mér.
Úr augum mínum tárin falla
því fallegan dreng er búið að kalla
til annarra starfa á nýjum stað
ég minningu hans ber í hjartastað.
(Eydís Eyþórsdóttir)
Við á Klömbrum kveðjum í dag lít-
inn vin. Ungan, lífsglaðan og bjartan
dreng sem við erum svo lánsöm að
hafa fengið að kynnast og njóta nær-
veru hans, en þau kynni voru því
miður alltof stutt. Minning um góðan
dreng lifir með okkur.
Elsku Kári, Inga Hrund, Anna
Valgerður og aðrir ástvinir. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur á þess-
um erfiðu tímum.
Fyrir hönd leikskólans Klambra,
Eydís Eyþórsdóttir deildarstjóri.
✝ Kristín Henriks-dóttir fæddist á
Höfn í Hornafirði 16.
desember 1920. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ í
Reykjavík 9. janúar
2011.
Foreldrar hennar
voru hjónin Henrik
Stefán Erlendsson,
héraðslæknir á
Hornafirði, f. í
Reykjavík 27. febrúar
1879, d. 27. desember
1930, og Súsanna
Henriette Friðriksdóttir, f. í Mýr-
arkoti á Álftanesi 3. desember 1887,
d. 2. mars 1968. Systkini Kristínar
voru: Erlendur, f. 13. maí 1912, d.
24. apríl 1933. Steingrímur, f. 20.
maí 1914, d. 24. janúar 1979. Þór-
hallur, f. 11. júlí 1916, d. 7. febrúar
1964. Halldóra, f. 3. júní 1918, d. 22.
janúar 2001. Sigríður, f. 16. júní
1922, d. 6. júlí 1977. Friðrik, f. 21.
maí 1925, d. 5. nóvember 1983.
Bjarni, f. 9. maí 1927, d. 29. sept-
ember 1989. Samfeðra: Jóhanna
Zoëga, f. 6. apríl 1906, d. 26. apríl
1986.
Kristín giftist 26. apríl 1942 Sig-
sept. 1971. Jón Brynjar, f. 13. júní
1974, kvæntur Miriam Guerra, f. 4.
okt. 1976. Ívar Tjörvi, f. 21. febr.
1980. 5) Egill Vilhjálmur, f. 30. mars
1952, kvæntur Hafdísi Sveinsdóttur,
f. 5. júní 1956. Börn þeirra: Kristín,
f. 9. júní 1983, gift Ellert Ágústi
Pálssyni, f. 19. ágúst 1982, og Davíð,
f. 16. júlí 1985. 6) Fóstursonur Bald-
vin Garðarsson, f. 23. ágúst 1958.
Langömmubörnin eru 12.
Kristín fæddist á Höfn en fluttist
um 11 ára aldur ásamt móður sinni
til Reykjavíkur við andlát föður síns.
Hún lauk námi í Verslunarskólanum
og vann skrifstofustörf og eftir það
húsmóðurstörf er hún giftist. Þau
hjón stofnuðu heimili á Laufásvegi
26, en fluttu að Laugarásvegi 55 í
nýbyggt hús þeirra hjóna og bjuggu
þar meðan Sigurður lifði. Síðar sett-
ist hún að í Árskógum 8 uns heilsu
hrakaði og dvaldi loks á hjúkr-
unarheimilinu Skógarbæ þar til hún
lést. Kristín tók virkan þátt í fé-
lagsmálum, einkum í Kvenfélagi Ás-
kirkju. Hún lagði stund á tungu-
málanám og kynnti sér mannlíf víða
um lönd á ferðalögum með eig-
inmanni sínum. Hún lagði alla tíð
mikla rækt við fjölskylduna, afkom-
endur og tengdabörn.
Útför Kristínar fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 21. janúar 2011, og
hefst athöfnin kl. 13. Jarðsett verð-
ur í Fossvogskirkjugarði.
urði Egilssyni, f. 30.
ágúst 1921, d. 26.
ágúst 2000. Foreldrar
hans voru Egill Vil-
hjálmsson stór-
kaupmaður, f. í Hafn-
arfirði 28. júní 1893, d.
29. nóvember 1967, og
Helga Sigurðardóttir,
f. í Reykjavík 9. októ-
ber 1898, d. 25. júlí
1982. Börn Kristínar
og Sigurðar: 1) Hen-
rik, f. 23. okt. 1940, d.
26. okt. 1987. 2)
Helga, f. 8. ágúst
1942, gift Guttormi Pétri Ein-
arssyni, f. 15. mars 1938. Synir
þeirra: Einar f. 15. sept. 1964,
kvæntur Guðrúnu Svövu Gunn-
laugsdóttur, f. 15. des. 1968, og Sig-
urður Egill, f. 27. júní 1969, kvæntur
Sigrúnu Edvald, f. 8. júní 1962. 3)
Súsanna, f. 5. sept. 1945, maki Matt-
hías Pálmason, f. 17. mars 1946.
Sonur þeirra: Kristinn Már, f. 4.
sept. 1982, maki: Steinunn Lilja
Smáradóttir, f. 22. sept. 1983. 4) Ing-
unn, f. 3. júlí 1948, var gift Má Jóns-
syni, f. 17. jan. 1948. Þau skildu.
Synir þeirra: Arnar Þór, f. 15. ágúst
1971. Maki Ásdís Káradóttir, f. 18.
Nú þegar ég kveð tengdamóður
mína, Kristínu Henriksdóttur,
vaknar enn á ný minningin um það
kærleiksríka og hjálpsama viðmót
hennar og gjörðir sem hún lagði
mér og Helgu til, er við hófum bú-
skap í notalegri íbúð á heimili henn-
ar og Sigurðar á Laugarásvegi 55.
Við Helga höfðum bundist tryggða-
böndum og giftum okkur að loknu
námi mínu erlendis. Sonur okkar
Einar fæddist þar, en Sigurður Eg-
ill eftir að við fluttum í eigin íbúð í
Hraunbæ 178.
Fyrstu skrefin í hjúskap og
hjónabandi eru óreyndum að jafnaði
vandasöm en nærvera Kristínar og
hógvær alúð glæddi mér og Helgu
þann þroska sem leitt hefur okkur
til farsæls hjónabands. Hlutdeild
hennar á þeirri vegferð og návist
við ömmubörnin var alla tíð vegur
ljóssins mót hreggi lífs og döprum
stundum. Kristín var gædd góðum
námsgáfum og víðlesin. Hún lagði
stund á erlend tungumál og kynnti
sér þjóðabrag og sögu á ferðalögum
með eiginmanni sínum. Einnig tók
hún virkan þátt í félags- og líkn-
armálum og var um tíma samstiga
öðrum í fararbroddi Kvenfélags Ás-
kirkju.
Í raun lék allt það í höndum
hennar sem hún sinnti, hvort heldur
í hannyrðum eða við heimilishald.
Hún töfraði ávallt fram gómsætan
mat og kökur með lítilli fyrirhöfn,
sem lyfti hrífandi veislum þeirra
hjóna á hátind glaðværðar og ljúfr-
ar samveru í hópi afkomenda og
tengdabarna. Í minningu hennar er
ég bundinn ævarandi þakklæti fyrir
allt sem hún var okkur. Blessuð sé
minning hennar. Friðhelg veri sála
hennar.
Guttormur Einarsson.
Í dag skrifa ég örfá kveðjuorð um
hanna ömmu mína sem fallin er frá
eftir að hafa skilað sínu hlutverki
með mikilli reisn. Það er margt sem
mótar mann í æsku. Foreldrar, vin-
ir, umhverfi og skóli, eiga allir stór-
an þátt í því að kenna manni þær
lífsreglur, sem maður notar til að
mynda sér það líf sem maður kýs að
lifa eftir. Hún amma mín átti stóran
þátt í að móta þær lífsreglur sem ég
legg mig fram við að lifa eftir í dag.
Amma Stína, eins og hún var kölluð,
var alltaf til staðar fyrir mann, hún
var sannarlega hetja hversdagsins
og sýndi það svo sannarlega í verki
án þess að eigna sér heiðurinn af
því.
Á þessari stundu koma upp minn-
ingar frá löngu liðnum tíma á Laug-
arásveginum þar sem ég átti mér
samastað löngu eftir að ég flutti
þaðan upp í Árbæinn. Amma átti
þar stærstan þátt, en hún tók alltaf
svo hlýlega og vel á móti mér, eins
og hún gerði gagnvart öllum sem til
hennar leituðu, og þeir voru margir.
Ég minnist þess að Laugarásveg-
urinn var sem ævintýraheimur fyrir
mig sem barn, en þar var frum-
skógur, dýflissa, fótboltavöllur,
tarsan-rólur og rifsberjatré, allt á
sama blettinum í garðinum hjá
ömmu.
Þegar maður kom svo inn var
amma alltaf tilbúin að taka á móti
okkur strákunum með kaffibrauð og
mat, og þrátt fyrir öll uppátækin og
lætin sem í okkur voru hafði amma
einstaklega gott lag á að róa okkur
niður eða benda manni á hvernig
best væri að leiðrétta hlutina. Þegar
maður sat svo inni hjá ömmu eydd-
um við löngum tíma í að tala um
framandi og ævintýraleg lönd, ég að
reyna að þylja upp allar höfuðborg-
ir heimsins og hún að segja mér
sögur frá þeim löndum sem hún og
afi fóru til, en þau voru mörg.
Hún amma mín kenndi mér hvað
kærleikur og auðmýkt er, það án
þess að segja manni það, heldur
með því að sýna það í verki. Hún
var alltaf tilbúin að hjálpa þeim sem
minna máttu sín, enda voru margir
sem leituðu á náðir hennar.
Elsku amma Stína. Með þessum
örfáu orðum vil ég þakka þér fyrir
allt sem þú ert og varst í lífi mínu,
takk fyrir að gefa mér þann kær-
leika og umburðarlyndi sem ég
reyni að feta mitt líf eftir.
Þín minning mun lifa.
Einar Guttormsson.
Í dag kveð ég ömmu mína sem
fyrir fáeinum vikum náði þeim
áfanga að verða níræð en lést 9. jan-
úar sl. Amma var hlý og létt í lund
og hafði gaman af að segja frá. Hún
hafði ásamt afa ferðast heimshorna
á milli í miklum ævintýraferðum
sem þau fóru í árlega í nokkur ár.
Hún sagði mér frá þessum ferðum.
Sérstaklega var henni minnisstætt
ferðalag til Evrópu snemma á 6.
áratugnum. Þau flugu til Danmerk-
ur og tóku þaðan rútu suður Evr-
ópu, alla leið til Ítalíu. Ummerkin
um síðari heimsstyrjöldina voru
áberandi og minntu þau á hversu
vel Ísland komst frá þeim hildar-
leik. Hún var stolt af því að hafa
ferðast til allra heimsálfanna, að
Eyjaálfu undanskilinni.
Amma lauk prófi frá Verzlunar-
skóla Íslands sem ekki var algengt
fyrir stúlkur undir lok fjórða ára-
tugarins. Hún vann skrifstofustörf
um hríð eða þar til þau afi giftust og
sá eftir það alfarið um heimilið. Oft
voru margir í mat og sjaldnast sett-
ist amma niður við matarborðið
heldur sá til þess að allir hefðu nóg.
Hún vildi ekki láta mikið fyrir sér
fara en hafði unun af að fá heim-
sóknir og spjalla við gesti og gang-
andi. Hún var eldklár og hafði t.d.
gaman af því að spila Trivial Pursu-
it við börn og barnabörn í jólaboð-
um og hafði oft betur. Sérstaklega
var hún góð í landafræði. Hún
fylgdist grannt með fréttum, hlust-
aði á útvarpssögurnar og las bækur,
að ógleymdum dönsku blöðunum
sem hún heklaði og prjónaði upp úr
peysur, vettlinga og húfur á alla
fjölskylduna. Þótt heimilisstörfin
væru alfarið á hennar herðum kom
hún ótrúlega miklu í verk.
Þegar sagt er frá ömmu kemur
Höfn í Hornafirði fljótt upp í hug-
ann. Þrátt fyrir að amma væri
Reykvíkingur og byggi þar lengst
af ævi sinnar var hún fædd á Höfn
þar sem faðir hennar gegndi lækn-
isembætti. Þar ólst hún upp fyrstu
11 árin og staðurinn skipaði stóran
sess í hjarta hennar alla tíð. Síðustu
misserin var hugur hennar oftast á
Höfn. Af svip hennar mátti ráða að
þar leið henni vel.
Amma og afi bjuggu við Laug-
arásveg sem mér fannst alltaf eins
og Disney-land fyrir krakka. Húsið
var stórt og nóg að gera og sjá, t.d.
hlutir sem þau höfðu eignast á
ferðalögum sínum, og risastór garð-
ur þar sem við krakkarnir lékum
okkur. Jólin á Laugarásveginum
eru sérstaklega eftirminnileg, þegar
öll stórfjölskyldan kom þar saman á
aðfangadagskvöld og jólatréð var
umkringt pökkum. Eftir að amma
fluttist í Árskógana keyrði ég hana
iðulega í búðir og til annarra erinda.
Þá spjölluðum við um heima og
geima og hún sagði mér frá ýmsu
sem á daga hennar hafði drifið. Ég
met mikils þann góða tíma sem ég
átti með ömmu.
Ívar Tjörvi.
Kristín Henriksdóttir