Morgunblaðið - 31.01.2011, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. JANÚAR 2011
✝ Þorvarður Guð-jónsson fæddist á
Efstabóli í Mosvalla-
hreppi í Önund-
arfirði 28. janúar
1929. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 24. janúar
2011. Foreldrar hans
voru hjónin Guðjón
Gísli Guðjónsson
bóndi á Hesti, f.
28.10. 1897, d. 29.3.
1980, og Guðbjörg
Sveinfríður Sigurð-
ardóttir húsmóðir, f.
22.8. 1901, d. 25.3. 1980. Þorvarð-
ur var elstur sinna systkina, næst í
röðinni var 2) Hervör Guðjóns-
dóttir, f. 1931, maki Guðmundur
Egilsson, 3) María Guðrún Guð-
jónsdóttir, f. 1932, 4) Helga Guð-
jónsdóttir, f. 1933, maki Pálmar
Þorsteinsson, 5) Svava Guðjóns-
dóttir, f. 1934, 6) Ingólfur Haf-
steinn Guðjónsson, f. 1935, d. 1987,
7) Sveinbjörn Guðjónsson, f. 1940,
d. 2007, maki Halldóra Sölvadóttir.
Þorvarður kvæntist Sigríði
Katrínu Halldórsdóttur, f. 21.3.
1932, d. 9.5. 1984, frá Svarthamri
við Álftafjörð. Þau eignuðust fjög-
ur börn en yngsta barnið, svein-
barn, misstu þau í fæðingu. Elstur
ólfsson, f. 1957, sonur R. Svan-
hvítar og Ólafs Guðmundssonar
Matthías Ólafsson, f. 1992. Seinni
kona Þorvarðar er Marta Bíbí Guð-
mundsdóttir, f. 9.11. 1932. Dætur
Mörtu 1) Hjördís Erlingsdóttir, f.
1959, dóttir hennar er Andrea, 2)
Jóhanna Erlingsdóttir, f. 1962,
maki Sigurður Hjálmarsson, f.
1961, synir þeirra Tómas, Hjálmar
og Marteinn, 3) Geirný Ósk Geirs-
dóttir, f. 1970, maki Erik Stöhle,
dóttir Geirnýjar er Friðrikka.
Þorvarður ólst upp á heimili for-
eldra sinna á Hesti við Önund-
arfjörð. Um 18 ára aldur fór hann
til Reykjavíkur, hóf nám í bifvéla-
virkjun og lauk sveinsprófi árið
1951. Hann starfaði hjá Áætl-
unarleiðum póststjórnarinnar og
SVR og síðar hjá Landleiðum. Árið
1958 hóf Þorvarður störf hjá sér-
leyfisfyrirtækinu Norðurleið fyrst
sem bifvélavirki og sem bílstjóri.
Árið 1971 var hann ráðinn fram-
kvæmdastjóri Norðurleiðar og
gegndi því starfi þar til fyrirtækið
var selt árið 2001. Þorvarður sat í
stjórn Félags sérleyfishafa og var
formaður þess um skeið auk þess
sat hann í stjórn Bifreiðastöðvar
Íslands. Þorvarður var stofnfélagi
í Kiwanisklúbbnum Eldey í Kópa-
vogi árið 1972 og forseti klúbbsins
1979-80.
Útför Þorvarðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 31. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
barna þeirra er 1) Ás-
geir H. Þorvarð-
arson, f. 1952, maki
Sólveig Hrafnsdóttir,
f. 1957, börn þeirra
eru a) Kolbrún Silja,
f. 1974, b) Hinrik
Már, f. 1978, sambk.
hans Sigrún Krist-
insdóttir, börn þeirra
eru Ásgeir Kristinn
og Halla Sigrún, c)
Þorvarður Hrafn, f.
1986, d) Sigríður
Dagbjört, f. 1991. Ás-
geir átti son fyrir
hjónaband, G. Valgeir Ásgeirsson,
f. 1971, maki Ingibjörg Hann-
esdóttir, f. 1973, börn þeirra a)
Baldur Freyr, b) Ágúst Logi, c)
Alma Rún. 2) Sveinfríður G. Þor-
varðardóttir, f. 1954, maki Herluf
Melsen, f. 1951, börn þeirra a)
Henrietta Ósk, f. 1976, sambm.
Stuart Fraser, f. 1975, b) Katrín
Mörk, f. 1985, maki Egill Örn Sig-
urðsson, f. 1984, börn þeirra Erika
Rakel og Óliver Viktor, c) Viktor
Már, f. 1987, sambk. Sigríður
Ragna Hilmarsdóttir, f. 1980, dótt-
ir þeirra Elektra Hera, synir Sig-
ríðar Rögnu Alexander og Tristan.
3) R. Svanhvít Þorvarðardóttir, f.
9.4. 1957, sambm. Arnar Már Ing-
Elsku pabbi minn, ég kveð þig
með ljóðabútum sem ég hef tínt til,
sem minna mig á bíltúrana okkar
síðustu ár og vangaveltur okkar um
allt og ekkert og allt þar á milli.
Ég setti þetta ljóð með til að
blær æskuáranna í Önundarfirði
fylgdi þér. Í ferðum okkar vestur
síðustu ár varð þér tíðrætt um upp-
vaxtarárin og taldir að þú hefðir
orðið mikillar gæfu aðnjótandi að fá
að alast upp í sveitinni þinni kæru.
Vorið kom hlæjandi
hlaupandi
niður hlíðina vestan megin.
Engri sjón hef ég orðið jafn bundinn
og alls hugar feginn.
(Guðmundur Ingi Kristjánsson)
Ég setti þetta kvæði með til að
minnast þess tíma þegar þú varst
ungur maður og þið mamma fóruð í
ferðalög með Norðurleiðarfólkinu í
Mörkina:
Ennþá geymist það mér í minni,
María, María,
hvernig við fundumst í fyrsta sinni,
María, María,
upphaf þess fundar var í þeim dúr,
að ætluðum bæði í Merkurtúr,
María, María …
(Sigurður Þórarinsson)
En nú verða ferðirnar okkar ekki
fleiri, ég mun sakna þín hjartað
mitt.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Ég þakka fyrir mig pabbi minn.
Ég vona að í himnaríki
verði allir aftur lítil börn
sem leiki sér með gullna bolta
og svífi um á
skýjahnoðrum
og haldist í hendur
inn í eilífðina
(Gullbrá, 1986)
Kveðja.
Þín
Svanhvít.
Ég get ekki minnst Varða
tengdaföður míns öðruvísi en að
minnast líka hennar Siggu tengda-
móður minnar. Ég var ekki nema
16 ára þegar ég fór að vera með
elsta syni þeirra Ásgeiri. Þegar ég
kom fyrst heim til hans taldi ég
mig aldeilis hafa náð mér í snyrti-
pinna því herbergið hans var svo
fínt, allt í röð og reglu. Við vorum
búin að vera saman þó nokkurn
tíma þegar ég uppgötvaði að hún
Sigga mín sá um að hafa snyrtilegt
hjá honum eins og annars staðar á
heimilinu.
Þegar við áttum Kollu, elstu
dóttur okkar, uppgötvaði ég nýja
hlið á Varða því hann var mjög
barngóður. Síðan urðu börnin fleiri
og alltaf var jafn gaman að koma í
heimsókn og sjá Varða leika sér við
barnabörnin. Við hlógum mikið
þegar hann lá kannski á gólfinu og
var að gantast við þau. Árið 1985
fór ég að vinna á skrifstofunni hjá
Norðurleið en við Ásgeir höfðum
áður unnið við þrif á rútum á sumr-
in. Ég kynntist svolítið nýrri hlið á
honum þegar ég fór að vinna hjá
honum á skrifstofunni. Það var
gaman að sjá hvað hann var skipu-
lagður, alltaf hélt hann dagbók og
skrifaði í hana daglega hvaða bílar
fóru hvert, hver keyrði og ef eitt-
hvað kom upp á þá kom það fram.
Einnig var hann mjög passasamur
með fjárreiður fyrirtækisins. Það
þurfti alltaf að safna peningum á
sumrin til að eiga fyrir útgjöldum
um veturinn þegar minna var að
gera.
Fyrir nokkrum árum fóru systk-
inin frá Hesti að gera upp gamla
húsið á Hesti. Varði fór yfirleitt
með okkur í bíl og hann átti minn-
ingar frá mjög mörgum stöðum á
leiðinni, og alltaf þegar við ókum
framhjá Arnardal benti hann okkur
á gamalt hús sem var samkomuhús
í gamla daga og sagði: „Þarna hitti
ég Siggu mína fyrst,“ og honum
vöknaði alltaf um augu.
Þessar árlegu ferðir að Hesti
voru eins konar ættarmót. Fólk fór
að tínast á staðinn með tjöld, felli-
hýsi og húsbýla og allir með verk-
færi. Eitt sumarið var byggður
pallur og systkinin höfðu þann
heiðurssess að þau voru bara að
fylgjast með og segja til en létu
yngra fólkið að mestu um vinnuna.
Hann Varði minn var ekki lítið
ánægður þegar hann var kominn í
fjörðinn sinn, fallegasta fjörð á Ís-
landi, sagði hann, með allt fólkið
sitt í kringum sig. Þá geislaði af
honum enda var oft á kvöldin glatt
á hjalla, mikið sungið og hlegið.
Þau systkinin voru óþreytandi að
segja okkur, þeim yngri, sögur af
lífinu í Önundarfirði í gamla daga.
Þetta eru okkur ómetanlegar minn-
ingar.
Fyrir nokkrum dögum fluttu
Varði og Marta, seinni kona hans, í
íbúð fyrir eldri borgara í Fannborg
8 og var hann mjög glaður að sitja í
garðstofunni þegar tók að rökkva
og horfa á upplýsta Kópavogs-
kirkju. Eftir að heilsunni fór að
hraka var hann ekki sáttur. Sjónin
versnaði mikið síðustu vikurnar og
hann átti erfitt með að fylgjast
með. Varði var ekki sáttur við það
líf og ég held að hann sé á góðum
stað núna þar sem veikindi hrjá
hann ekki.
Ég vil þakka Varða og Siggu fyr-
ir mikla væntumþykju og allar
góðu stundirnar í lífi okkar og fjöl-
skyldu minnar. Blessuð sé minning
þeirra.
Sólveig Hrafnsdóttir.
Það er indælt á sumrin við Önund-
arfjörð
Þegar aftansól gullroða sveipar um
jörð
Þegar logn er um allt, svo að andar
ei blær
Þegar algróin hlíðin við geislunum
hlær
Grípa hugina seiðandi átthagabönd
Það er indælt á sumrin við Önund-
arfjörð
Þegar aftansól gullroða sveipar um
jörð
(Sveinn Gunnlaugsson.)
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við munum ávallt
geyma. Við systkinin sitjum hérna
saman í Logasölunum og rifjum
upp minningar um afa. Þar sem
aldursbilið á milli okkar systkin-
anna er talsvert þá þekktum við afa
með misjöfnum hætti. Öll þekktum
við samt afa í Kópavogi sem bjó yf-
ir blíðu hjartalagi og einstakri góð-
mennsku, okkur og öðrum til fyr-
irmyndar. Við minnumst
ótalmargra góðra samverustunda, á
Kiwanis-jólaböllunum, á skrifstof-
unni á Norðurleið eða BSÍ og í
heimsókn hjá ömmu og afa í Auð-
brekkunni.
Afi var Vestfirðingur í húð og
hár. Það leyndi sér ekki í mat-
argerðinni, sem stundum fór fram í
bílskúrnum í Lyngbrekkunni, og í
miklu eftirlæti á hertum antík-
kringlum úr Gamla bakaríinu á Ísa-
firði. Þeir sem fóru til Ísafjarðar
áttu von á pöntun frá afa og þótti
honum óskaplega vænt um ef við
komum honum á óvart með
kringlusendingu. Hann valdi líka
harðfiskinn af kostgæfni og voru
margar ferðir farnar í Kolaportið í
fjársjóðsleit að hinum ýmsu vest-
firsku sælkeravörum.
Okkur þótti öllum mjög vænt um
árlegu ferðirnar okkar í Önund-
arfjörð. Afi hlakkaði alltaf svo til að
fara og hitta alla og njóta þess að
vera með fólkinu sínu í fallegasta
firði landsins. Það voru dýrmætar
stundir á Hesti þegar við hlust-
uðum á sögur, sungum og hlógum
með afa og systkinum hans þegar
þau rifjuðu upp æskuárin í Önund-
arfirði, dansleikina og bernsku-
brekin. Við munum sakna hans
mikið á Hesti og minnast þessara
skemmtilegu samverustunda.
Afi var alltaf stoltur af okkur og
vildi alltaf heyra af því sem við vor-
um að fást við hverju sinni. Honum
þótti mjög vænt um hversu sam-
heldin við erum og samkomulagið
gott á milli okkar systkinanna. Afi í
Kópavogi og amma Sigga verða
alltaf með okkur hvar sem við verð-
um og okkar styrkur er að hafa átt
þau að.
Kolbrún, Hinrik,
Þorvarður
og Sigríður.
Mamma og Varði. Allt okkar full-
orðinslíf hefur það alltaf verið
„mamma og Varði“ eða síðustu 25
árin. Stuttu eftir að þau kynntust
ákváðu þau að rugla saman reytum
sínum og keyptu sér hæð í Kópa-
vogi. Sumarið sem þau fluttu í
Lyngbrekkuna munum við systur
mjög vel eftir og það var oft legið í
leti undir húsvegg og málin rædd.
Þetta sumar, 1986, var eina sum-
arið sem við systur vorum barn-
lausar því 1987 fæddist Tómas og
þá var mjög mikið sótt í Lyng-
brekkuna. Bæði af því það var svo
gott að biðja mömmu og Varða að
passa og svo var bara líka svo gott
að sækja þau heim. Pönnukökur í
stöflum en það var nefnilega þann-
ig að Varði var ekkert rosalega
sleipur í eldhúsinu en einhvern
veginn varð hann meistari með
tvær pönnukökupönnur. Nú börn-
um okkar systra fjölgaði með
hverju árinu sem leið. Hjálmar
fæddist 1988 og svo Andrea 1989
og Marteinn 1990. Svo á fyrstu
fjórum árum mömmu og Varða í
sambúð fylltist allt af barnabörn-
um. Við mæðgur höfum löngum
verið fyrirferðarmiklar enda bjugg-
um við fjórar saman allan uppvöxt
okkar systra og höfðum vanið okk-
ur á ýmislegt sem maður kannski
ekki myndi gera ef karlmenn hefðu
deilt húsi með okkur. Varði fór
semsagt ekki bara í sambúð með
Mörtu Bíbí, heldur fylgdum við
systur með í kaupunum og síðan
börn okkar og makar. En alltaf
hélt Varði ró sinni og tók þessum
börnum eins og sínum eigin barna-
börnum og var alltaf kallaður Varði
afi.
Friðrikka fæddist síðan 1994 en
þá var Geirný flutt til Noregs svo
ekki var Rikka litla með í laug-
ardagsheimsóknum í Lyngbrekk-
una. En hún bætti bara um betur;
þegar Rikka kom í heimsókn þá
var hún bara í lengri tíma, svo vik-
um skipti ár eftir ár þar sem það
var bara best að vera í Lyngbrekk-
unni. Fullt að gera og mikil athygli
bæði frá Varða afa og ömmu Bíbí.
Allir lærðu að borða harðfisk,
lærðu að finna harðfisk í bílskúrn-
um og stelast í hann. Krakkarnir
okkar eru fullorðnir núna en þau
þekkja Varða bara sem „afa“. Varði
sýndi krökkunum og okkur systr-
um einatt ástúð og umhyggju.
Hann lét okkur aldrei finna að við
værum ekki hans.
Það hefur verið sárt að sjá Varða
eldast. Hann hefur alltaf verið
sjálfstæður maður en nú síðustu
misseri var heilsan farin að gefa sig
og það fór ekki framhjá neinum að
honum líkaði það ekki. Hann átti
erfitt með að sætta sig við að vera
öðrum byrði.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um renna minningarnar fram um
Varða, þennan yndislega og góða
mann sem var okkur systrum og
okkar börnum svo góður þó að við
yfirleitt værum fyrirferðarmiklar
og værum ekkert að gera boð á
undan okkur.
Við kunnum Varða miklar þakkir
fyrir þá umhyggju sem hann veitti
mömmu í hennar veikindum. Hann
tók á sig hlutverk sem hann hafði
ekki áður reynslu af eins og að
versla, elda, þrífa og annað. En nú
er mamma ein eftir og hennar
söknuður er sár.
Okkar missir að Varða er mikill
en þó hlýtur missir hans eigin
barna og barnabarna að vera
stærri og sendum við þeim okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Varði, hvíl í friði.
Hjördís, Jóhanna, Geirný
Ósk, makar og börn.
Flest vissum við að senn drægi
að ævilokum hjá ástkærum bróður
og mági, Varða, eins og hann var
jafnan nefndur á meðal ættingja
sinna og vina. Við ólum þó þá von
með okkur að heilsu hans færi fram
og að við mættum eiga samleið með
honum lengur, þegar kallið kom
skyndilega.
Það var fyrir rúmlega fimmtíu
árum síðan sem kynni okkar Varða
og fyrri konu hans, Sigríðar Hall-
dórsdóttur frá Ísafirði, tókust.
Ég hafði þá kynnst einni heima-
sætunni á Hesti og við höfðum
ákveðið að eiga samleið í lífinu. Það
var því sjálfgefið að með okkur
tækist góð vinátta sem hefur hald-
ist alla tíð.
Varði var elstur sinna 7 systkina
á Hesti sem komust á fullorðinsár,
en alls voru þau 13 börn hjónanna
á Hesti.
Um leið og Varði hafði aldur til
flutti hann að heiman til að velja
sér lífsstarf og hóf nám í bifvéla-
virkjun. Um tíma dvaldi Varði á
Bergþórugötunni hjá Hafsteini,
yngri bróður sínum sem var að
læra klæðskeraiðn og studdi Varði
hann dyggilega til að honum væri
unnt að ljúka náminu. Hervör kona
mín, er Varða ævinlega þakklát
fyrir þá miklu hjálp sem hann veitti
Hafsteini, en Hafsteinn og Hervör
voru sérstaklega náin og samrýmd
systkini. Þau komu ung að árum
langa vegalengd að vestan til að
stunda nám í gamla Málleysingja-
skólanum og studdu hvort annað af
miklum kærleika.
Í tímans rás hefur margt breyst.
Kynni milli ættingja og vina voru
mun nánari en nú tíðkast. Þegar
tengdaforeldrar mínir brugðu búi
bjuggu þau um tíma í sambýli með
okkur hjónum og föður mínum í
Heiðargerði 5 á meðan þau voru að
koma sér fyrir í eigin húsnæði.
Þetta voru sannarlega skemmtileg-
ir tímar og kynnin við Varða og hin
systkinin urðu nánari. Á milli okkar
Varða ríkti mikið traust og við vor-
um til skiptis ábyrgðarmenn á víxl-
um hjá hvor öðrum í mörg ár. Á
þessum árum voru margir að
byggja sér húsnæði á höfuðborg-
arsvæðinu og oft varð að treysta á
skammtímalán til að allt gengi upp.
Það má taka það fram að aldrei bar
skugga á þessi „viðskipti“ okkar
Varða.
Varði missti konu sína, Sigríði, á
miðjum aldri og varð hún öllum
harmdauði. Seinni kona Varða er
Marta Bíbí Guðmundsdóttir, en
saman hafa þau búið sér gott heim-
ili, notið samvistanna við hvort ann-
að og gert víðreist. Bíbi, sem er
fyrrverandi skíðadrottning, vakti
m.a. áhuga Varða á skíðaíþróttinni
og lofaði Varði dýrð fjallanna á
þeim svæðum sem þau sóttu.
Varða var treyst til góðra verka.
Hann starfaði lengst af hjá Norð-
urleið og var framkvæmdastjóri í
mörg ár, áður en hann hætti störf-
um sökum aldurs. Afkomendur
hans og fjölskylda er mannkosta-
fólk, svo af ber.
Við þökkum áratuga vináttu og
sendum ættingjum og vinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Hervör, Guðmundur
og fjölskylda.
Þorvarður Guðjónsson
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar
 Fleiri minningargreinar um Þor-
varð Guðjónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.