Ný saga - 01.01.1999, Síða 57

gur í tísku“
um sagnaritun á Vesturlöndum.
fræðingar skrifa fyrir breiðari lesendahóp
þótt meirihlutinn geri það ekki.
Þú talar um aðgreiningu vísindagreinanna
hverrar frá annarri. En sér maður ekki nokk-
ur merki þess nú á dögum að þœr séu að renna
saman? Scekja ekki t.a.m. bókmennta-, stjórn-
mála-, list- og sagnfrœðingar œ meir í smiðju
hvers annars?
Það er alveg rétt. Við megum ekki gleyma
því að skipting vísindanna í fræðigreinar er
tilbúningur og þess vegna getur hún tekið á
sig hlægilegar myndir. Ég get nefnt dæmi frá
háskólanum í Buffalo þar sem sagnfræðin
hefur aðstöðu í byggingu sem hýsir félagsvís-
indi. Á ganginum á móti okkur sitja stjórn-
málafræðingar sem við þekkjum nánast ekki
neitt og ég nefndi eitt sinn við skorarformann
þeirra að þetta sambandsleysi væri til skamm-
ar. Hann hélt nú ekki og benti á að þetta væru
tvær sjálfstæðar vísindagreinar.
Það er hins vegar augljóst að viðfangsefni
félags-, stjórnmála- og sagnfræðinga skarast.
Þá hefur sagnfræðin einnig orðið fyrir áhrif-
um frá mannfræðinni. Á hinn bóginn hefur
þessi skipting í vísindagreinar, sem varð til á
19. og öndverðri 20. öld, fest sig í sessi. Ég
minni á að hver „stétt“ hefur komið sér upp
öflugum samtökum til að verja hagsmuni
sína. Sjálfur átti ég í erfiðleikum með að fá
starf á sínum tíma vegna þess að ég er ekki
með próf í sagnfræði. Ég tók BA-próf í
rómönskum málum við háskólann í
Richmond og MA-próf í germönskum bók-
menntum við Chicagoháskóla. Ég stundaði
nám í félagsfræði og heimspeki við The New
School for Social Research og að lokum tók
ég doktorspróf í Chicago við rannsóknar-
stofnun sem tvinnaði saman ýmsar greinar
mannvísindanna. Þetta var fyrir tæpurn 50
árum en þá var umræða í gangi um að slík
samtvinnun væri æskileg. Nú eru menn ekki
lengur bara sagnfræðingar. Sérhæfingin er
orðin slík að menn einbeita sér ekki aðeins að
sögu eins lands heldur eru menn orðnir sér-
fræðingar í sögu stutts tímabils.
Mynd 1.
Georg G. Iggers
fyrir framan inn-
ganginn að
Schillerstrasse 50
í Göttingen þar
sem hann býr
hálft áriö.
Það er þá ekki rétt að saka sagnfræðinga
um hræðslu við almenning?
Það held ég ekki. Á 19. öld varð einfald-
lega til þessi hugmynd um „vísindalega“ sagn-
fræði þannig að fleiri og fleiri sagnfræðingar
fóru að skrifa fyrir „sérfróðan“ hóp lesenda.
Ef við horfum til 18. aldar þá voru nokkrir
þekktir fræðimenn sem rituðu sagnarit sem
höfðuðu til almennra, menntaðra lesenda.
T.d. gæti ég nefnl Englendinginn Gibbon,
55