Ný saga - 01.01.1999, Síða 81

„Þín frænka Lóa“
Þrjú fréttabréf
til Sambands
sunnlenskra kvenna
1. maí 1951
Elsku frænka mín og kæru konur.
Bestu þakkir fyrir síðustu samfundi. Ég vildi
óska að ég gæti sagt ykkur eitthvað skemmti-
legt en það er ekki því að heilsa. Þótt ég sjái
margt, þá er nú annað en gaman fyrir
ómenntaða og illa skriffæra kerlingu að færa
það í letur sem mér kom í huga ... í fyrri daga
fannst mér vera meira samband og kunn-
ingsskapur meðal fólks en nú er orðið. Þá var
siður að kunningjar komu saman og skemm-
lu sér í heimahúsum og svo var slegið í dans,
en nú á dögum eru gólfin orðin svo fín hjá
fólki að það má ekki draga fæturna eflir þeim,
og líka hitt að ýmis félög og jafnvel einstak-
lingar leigja samkomuhús og setja upp dansa
til þess að græða peninga. Þetta finnst mér
vera með líkum hætti og hjá ykkur heima
nema ég hefi aldrei vitað að hér hafi þurft að
loka samkomu fyrir ólæti eða óspektir. Við
höfum líka góða lögreglu hér og veitir ekki af
því, og stundum óska ég að ég gæti sent ykk-
ur heirn fáeina lögregluþjóna.
Hér í landi er orðin svo mikil dýrtíð að í
sögu þessa lands hefur aldrei verið annað eins
og hvað allt þetta á að þýða veit víst enginn
nema þeir stóru. Útlitið er mjög ískyggilegt
hér um slóðir. Meiri menntun, meiri auður,
meiri hörmungar. Slík er okkar menning á
jörðu hér. Það sem hér er að gerast er rnjög
umhugsunarvert að minnsta kosti. Á sarna
tíma og þeir reka eða heimta útí þann heljar
dauða hrausta gáfaða og menntaða unglinga
(fólk) þá er viss sort af hyski sem dekrar við
dýr, hunda og ketti sem heilagar verur væru.
Mig langar að segja ykkur sögu af þess
háttar fargani. Þegar ég var stödd í Los Ang-
eles í Californíu, var ég að lesa dagblað eitt
kvöld. Þar las ég ntér til ntikillar undrunar
þessa yfirskrift: „(Mr og Mrs Smitt) Frú Smitt
og hennar maður misstu hundinn sinn á
mánudaginn var og á að jarða hann kl. 2 á
miðvikudag.“ Ég kallaði í vinkonu mína sem
ég var hjá og segi við hana: „Nei sjáðu, hlust-
aðu bara á þetta, þetta hlýtur að vera einhver
vitleysa í þessari fregn.“ Nei, nei, Dóra, segir
hún það er æfinlega ein blaðsíða í blaðinu um
þessi pets. Svo eru þessir uppáhalds hundar
eða kettir kallaðir og fer hún þá að segja mér
um þessi pets. Þetta ríka fólk í Los Angeles
hefur pets og þegar þau verða veik eru þau
send á spítala og sýndi hún mér tvær stærðar
byggingar sem voru bara fyrir pets. Svo þegar
þau deyja þá kemur vinafólk þess með sín
pets að fylgja þeim til grafar. Þetta er menn-
ingin í Hollywood eða Los Angeles. Ég held
að þetta sé nú hámark í hundafargani...9 Svo
mörg eru þessi orð, kæru konur, nú verð ég að
biðja ykkur velvirðingar á öllu þessu rugli hjá
mér og verðið þið að taka viljann fyrir verkið.
Það er gaman að sambandið slitni ekki al-
veg strax. Ég get séð ykkur í anda, þekki and-
litin, en veit ekki hvað þið heitið. Ein konan
var með yndislegt bjart hár, krullað, önnur
dökkt hár, indælt, hún var prestskona. Líka
ntan ég vel konuna sem korn með okkur að
Laugarvatni, líka yfirsetukonuna í Rangár-
vallasýslunni, svo frú Stephensen og frænku
mína Benediktsdóttur og síðast en ekki síst
Myndir 4-5.
Halldóra Jónasdóttir
(Lóa) um 1950, t.v.
Frænka hennar Hall-
dóra J. Guðmunds-
dóttir í Miðengi t.h.
Þetta ríka fólk
í Los Angeles
hefur pets og
þegar þau verða
veik eru þau
send á spítala
og sýndi hún
mér tvær stærð-
ar byggingar
sem voru bara
fyrir pets. Svo
þegar þau deyja
þá kemur vina-
fólk þess með
sín pets að fylgja
þeim til grafar