Morgunblaðið - 11.04.2011, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. APRÍL 2011
✝ Erling ÞórProppé fæddist
á Akranesi 1. apríl
1946. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 4.
apríl 2011.
Foreldrar hans
voru Ástráður J.
Proppé, f. 16. ágúst
1916, d. 21. maí
1995 og Sigríður H.
Proppé, f. 17. des-
ember 1916, d. 2. nóvember
1989. Systkini Erlings eru
Hanna Carla Proppé, f. 1938 og
Örn Friðrik Proppé, f. 1942. Er-
ling giftist 2. októ-
ber 1965 Fanneyju
S. Proppé Eiríks-
dóttur, f. 12. nóv-
ember 1946. Börn
þeirra eru: 1) Anna
María Proppé, f.
1965, sonur hennar
Erling Proppé
Sturluson, f. 1987,
sambýlismaður
hennar er Þormar
Sigurjónsson. 2)
Ástráður Þór Proppé, f. 1969.
Útför Erlings fer fram í dag,
11. apríl 2011, frá Fossvogs-
kirkju og hefst athöfnin kl 11.
Elsku pabbi minn hefur nú
kvatt okkur eftir langa og erf-
iða baráttu við Alzheimer-sjúk-
dóminn. Þó að ég hafi vitað að
þetta var barátta sem aðeins
endaði á einn veg er maður
aldrei tilbúinn að kveðja þann
sem manni þykir svona óend-
anlega vænt um.
Pabbi minn var ævintýra-
maður sem lét drauma sína
rætast. Þau mamma fluttu með
mig litla til Ástralíu, hún var þá
kasólétt af Adda bróður og
mátti ekki fljúga svona langa
vegalengd. Pabbi fann lausn á
því og fór litla fjölskyldan á
skemmtiferðaskipi um hálfan
hnöttinn. Addi bróðir fæddist í
Perth og var pabbi þá komin
með Pönsu og Ponna eins og
hann kallaði okkur. Meðal
fyrstu minninga sem ég á af
snilldarverkum pabba voru koj-
urnar sem hann smíðaði í Aust-
in Mini-bílinn okkar svo við
gætum öll farið í bílabíó. Addi
svaf í sætinu, ég í efri kojunni
og gat horft á teiknimyndirnar
áður en ég fór að sofa. Pabbi
var einstaklega handlaginn,
hann bjó til sófann í stofuna og
rúmin okkar Adda sem við not-
uðum fram á fullorðinsár, það
skipti engu hvað var, hann gat
lagað eða fundið lausn á hverju
sem er, bílar, pípulagnir, raf-
magn, flísalögn – allt lék í
höndunum á honum. Þegar þau
fengu Dragaveginn afhentan þá
var hann rétt kominn inn úr
dyrunum og ekki komin úr
jakkanum þegar hann réðst
með kúbeinið á gólfteppið í stof-
unni og reif það upp í heilu lagi.
Pabbi var alltaf tiltækur og
gekk í verkin eins og fagmaður.
Nema kannski þegar hann var
einu sinni að elda fyrir okkur
Adda lítil, það kviknaði í potti
og tók nokkur viskustykki,
teppi og loks var hlaupið með
pottinn út í garð og slangan
notuð, á meðan sat pottlokið hjá
eldavélinni. En hann gat hlegið
að þessu eftir á, enda var hann
alltaf glaður og sá spaugilegu
hliðarnar á flestu. Pabbi var
aldrei aðgerðarlaus, korter fyrir
6 á aðfangadag var allt í einu
búið að búa til lampa úr forláta
trompet. Helgarnar voru oft
pakkaðar af skemmtilegum
ferðum, lautarferðum með
ömmu og afa, rúntur á bryggj-
unni, skroppið í Borgarnes eða
sumarbústað. Pabbi var líka
yndislegur afi, nafni hans var
svo flottur á fæðingadeildinni
að pabbi í sæluvímu hoppaði í
næstu skó sem hann sá og hefði
farið heim ef mamma hefði ekki
leiðrétt mistökin. Þeir nafnarnir
áttu einstakt samband þar sem
litli hermdi allt eftir afa og
saman fóru þeir út í skúr í
skúrskónum að bralla eitthvað
saman. Litli kom þó iðulega
hlaupandi út þegar pabbi setti
eitt af tækjunum sínum í gang.
Þegar litli var orðinn eldri út-
vegaði pabbi honum barna golf-
kylfur og saman fóru þeir á
völlinn í mörg ár. Elsku pabbi,
þú kenndir mér að skipta um
klær, smíða húsgögn, flauta
eins og trukkari, keyra eins og
villingur, hengja upp ljósakrón-
ur, skipta um kerti og platínur í
bílnum og nota drullusokk.
Við Addi og Erling erum
óendanlega þakklát fyrir þann
gullna tíma sem við fengum
með þér og þú verður alltaf stór
hluti af okkur og vel geymdur í
hjörtum okkar. Við erum þakk-
lát fyrir hvíldina þína og erum
viss um að þú ert núna á betri
stað.
Hvíl í friði elsku pabbi minn
– fyrir hönd okkar Ponna,
þín dóttir,
Anna María (Pansa).
Elsku besti, langflottasti,
sterkasti og stærsti afi minn.
Ég vildi óska þess að ég hefði
fengið meiri tíma með þér til að
kynnast þér betur sem fullorð-
inn maður og læra af þér alla
þá hluti sem þú ætlaðir að
kenna mér. Það var svo margt
sem við ætluðum að gera en
aldrei náðist.
Ég man öll þau skipti sem ég
var vaknaður langt fyrir allar
aldir og beið í örvæntingu eftir
því að þú vaknaðir til að við
gætum byrjað daginn. Eldað
pönnukökur eftir uppskrift sem
þú lærðir hjá gamalli konu úti í
skógi í Ástralíu, fara út í skúr,
taka til golfdótið og spila 18
holur alveg sama hvernig viðr-
aði.
Ég man þau skipti sem við
vorum í skúrnum að gera við
bílinn hennar ömmu og þú
sagðir mér að þú mundir nú
kenna mér þetta allt saman
einn daginn, ég hlakkaði svo til
að ég lýstist upp af gleði. Tím-
arnir sem við áttum voru frá-
bærir. Þessi veikindi eru búin
að taka langan tíma og ég er
búinn að hugsa um þig á hverj-
um einasta degi. Ég sakna þín
alveg svakalega.
En núna ertu loksins búinn
að fá frið, frið frá þessum
ógeðslega sjúkdómi sem dró þig
í burtu frá okkur. Ég vildi vera
eins og þú. Þú varst afi minn,
þú varst hálfpartinn pabbi
minn, þú varst og ert fyrir-
myndin mín í lífinu.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, ég mun varðveita þig
í hjarta mínu að eilífu.
Erling Proppé JR.
Hvert gengið spor sem tíminn
burtu tekur
fær tilgang þegar lífið skoðað er,
og öll þau blóm sem glaðlegt
vorið vekur
þau virkja söng sem ávallt hljóm-
ar hér.
Því söngurinn hann fer með
tímans takti
um táradal er fögur jurt þar
grær
og sérhvert blóm sem vorið áður
vakti
í vitund manns um eilífð lifað
fær.
En þegar yfir öllu gleðin gnæfir
er gott að hafa bæði kjark og
þor
og hverri sál með hjartagæsku
hæfir
að hugleiða í þögn hvert gengið
spor.
(Kristján Hreinsson.)
Ljóðið hans Kristjáns lýsir
mági mínum svo vel, sem ég
kynntist fyrst þegar ég var
bara krakki þegar hann varð
hluti af háværu fjölskyldunni á
Laugarnesvegi 100 og við vor-
um svo óvirðuleg að kalla hann
Ella. Elli var mikill þúsund-
þjalasmiður, það var alveg sama
hvaða verkefni hann tók að sér
– smíða, mála eða gera við vélar
og bíla, allt lék þetta í hönd-
unum hans. Þannig að fyrsta
merkið um þennan óskiljanlega
sjúkdóm sem Alzheimer er, sást
þegar allt í einu gekk ekki að
gera allt eins og áður.
Ég minnist mágs míns á ótal
góðum stundum á ferðalögum
eða bíltúrum út fyrir bæinn.
Sumarið sem við fjölskyldan
dvöldumst á Vopnafirði þar sem
pabbi var í vinnu komu Elli og
Fanney í heimsókn. Elli, sem
alltaf þurfti að vera að gera
eitthvað, var fljótur að finna sér
verkefni að bæta útgerð inn í
gullaleik okkar krakkanna.
Hann tók tóma olíubrúsa,
klippti og beygði úr þeim hina
fínustu báta.
Þegar sjúkdómurinn gleypti
minnið var samt lengst af eitt-
hvað eftir í brosinu hans og
kærleika til systur minnar og
fjölskyldu. Stóra hjartað hans
mundi eftir henni Fanneyju þó
svo að nöfn og andlit væru á
reiki.
Að leiðarlokum vil ég þakka
það sem ég fékk að njóta og
votta systur minni, Önnu Mar-
íu, Erlingi, systkinum Ella og
fjölskyldum samúð.
Regína.
Ég man ekki eftir mér öðru-
vísi en að hafa dáðst að Erling
móðurbróður mínum. Hann var
ellefu árum eldri en ég og mér
hefur verið sagt að ég hafi um
hríð truflað líf hans sem „litla
barnsins“ á heimilinu, þegar
stóra systir hans kom aftur í
heimahús á Akranesi og hreiðr-
aði þar um sig með mig ný-
fæddan. Ekki virtist Elli erfa
þennan tímabundna senustuld
við mig tveimur áratugum síðar
þegar ég hringdi nokkuð reglu-
lega í hann víðsvegar úr borg-
inni, þar sem einhver bíldrusl-
an, er ég átti á þeim árum,
virtist hafa valið sér endastöð.
Alltaf mætti Elli frændi á stað-
inn og kom skrjóðnum í gang.
Það lék allt í höndum hans. Á
þessum árum tengdumst við á
ný, því að á skólaárunum í
Reykjavík naut ég aftur húsa-
skjóls hjá afa og ömmu og þar
var miðstöð stórfjölskyldunnar.
Elli og Fanney voru þá ný-
lega komin heim með börn sín
eftir nokkurra ára búsetu í
Ástralíu. Það var ljómi og létt-
leiki yfir þeim hjónum, þótt lífið
hefði síður en svo sparað við
þau erfiðleikana. Þau höfðu ver-
ið óaðskiljanleg frá unglingsár-
um og hin seinni ár hefur mað-
ur skilið betur hversu þétt þau
stóðu saman og hve mikið þau
sóttu hvort til annars. Fanney
býr yfir miklum en kyrrlátum
persónustyrk sem stendur
djúpum rótum og engin áföll
hafa haggað. Elli geislaði af lífs-
orku, elju og kappsemi. Hann
kom með fjör í bæinn, hvar sem
hann staldraði við. Hann var
einstakur dugnaðarforkur en
hann gaf sér líka tíma til að
njóta lífsins.
Ekki veit ég hvort er sárara
Erling Þór Proppé
✝ Guðrún K.Karlsdóttir
fæddist að Vet-
leifsholti í Ása-
hreppi 24. júlí
1923. Hún lést 3.
apríl 2011 á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir.
Foreldrar henn-
ar voru Halla Sæ-
mundsdóttir f.
1899 að Hrauntúni
í Biskupstungum, Árn., d.
1956 og Karl Guðvarður Guð-
varðarson, f. á Stórólfshvoli,
Rang., 1899, d. 1924, fóst-
urfaðir Guðrúnar var Guð-
laugur Jónsson, f. 1896, d.
1964.
Systkini Guðrúnar sam-
mæðra eru: Þórmundur Borg-
ar, f. 1929, Þórhalla Ólöf, f.
urgeirs eru: Gísli Ingi, f .
1942, Klara, f. 1944, d. 7. nóv.
2007, hennar maður var Sig-
urður Lárus Jónsson, Hrönn f.
1947, hennar maður er Gunn-
ar Þór Birgisson, Guðlaugur
Heiðar, f. 1948, kvæntur
Helgu Austmann Jóhanns-
dóttur, Sigurgeir Rúnar, f.
1950, kvæntur Maríu B. Gunn-
arsdóttur. Börn Guðrúnar og
Sveins eru: Stefán, f. 1955,
kvæntur Díönu Báru Sigurð-
ardóttur, Karl Hallur, f. 1957,
kvæntur Hafrúnu Magn-
úsdóttur, Soffía, f. 1960, gift
Friðjóni Viðari Pálmasyni,
Ólafur, f. 1962, kvæntur Mar-
gréti Gylfadóttur, Rannveig, f.
1964 og Sigurgrímur Ingi, f.
1965. Barnabörnin eru 23 og
barnabarnabörnin eru 30.
Guðrún átti unglingsárin á
Eyrarbakka og fer svo til
Hafnarfjarðar 1939 og býr þar
til 1967 en flyst þá til Reykja-
víkur og býr þar til æviloka.
Útför Guðrúnar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 11.
apríl 2011 kl. 13.
1932, d. 1989, Jón
Vilberg Ingi, f.
1934, Guðlaug, f.
1936 og Anna
Klara, f. 1938.
Guðrún kynntist
fyrri eiginmanni
sínum þegar hún
kom til Hafn-
arfjarðar 1939,
Sigurgeiri Gísla-
syni, f. 6. júní
1919, d. 4 mars
1953, og gengu þau í hjóna-
band 25. des 1942 og byggðu
sér hús á Öldugötu 23 í Hafn-
arfirði. Seinni maður Guð-
rúnar var Sveinn Stefánsson,
f. 9. sept 1919, d. 3 mars 1982
og gengu þau í hjónaband 10.
sept. 1955 og keyptu sér íbúð
að Unufelli 48 í Reykjavík.
Börn Guðrúnar og Sig-
Mig langar að minnast móður
minnar í fáum orðum ef það er
hægt, því árin eru að verða
nokkuð mörg. Þú varst hæg og
það var ekki hávaðinn í þér, en
þú fórst það sem þú ætlaðir þér
eins og þegar þú ákvaðst að fara
út á vinnumarkaðinn eftir öll ár-
in sem þú varst heimavinnandi
með öll þessi börn.
Talandi um öll systkinin á
Öldugötu 23, þá var oft ansi
glatt á hjalla, eins og þegar við
krakkarnir fórum niður í holt
eins og það var þá kallað, þetta
var um haust og klukkan orðin
margt og áttum við að vera
komin inn, en hlýddum ekki, þá
ákvaðst þú að gera at í okkur og
hentir yfir þig hvítu laki og
þóttist vera draugur, og stóð
okkur nú ekki á sama þegar við
sáum draug koma niður holtið,
en við vorum mörg og sner-
um vörn í sókn og fórum að
henda grjóti í draugsa með
þeim afleiðingum að draugsi
flúði af hólmi, en okkur var
brugðið og vorum við fljót að
koma okkur heim. Svona varstu
uppátektarsöm stundum.
Þegar við vorum orðin full-
orðin og komin með fjölskyldur
voru margar góðar stundir í
sumarbústöðum og allskonar
ferðum um landið, þú komst
með okkur til Kanaríeyja sem
var mjög gaman og þú fórst
einnig í ótal margar ferðir til út-
landa með börnum, systrum
þínum og vinafólki.
Það voru margar skemmti-
legar stundir en líka daprar á
langri ævi, eins og þegar Klara
systir dó, en þá stóðst þú þig
eins og hetja og varst svo sterk
eins og þú hefur svo oft þurft að
vera. Jæja, nú fer ykkur fækk-
andi, sterkustu kynslóð þessa
lands og við tökum við, og von-
andi gengur það. Þú ert búin að
skila þínu til samfélagsins og
getur skilið sátt við guð og
menn.
Elsku mamma mín, missir
okkar er mikill og við eigum eft-
ir að sakna þín um ókomna tíð,
en eftir standa góðu minning-
arnar um yndislega mömmu,
tengdamömmu, ömmu og lang-
ömmu.
Hér hvílast þeir, sem þreyttir
göngu luku
í þagnar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár
mitt struku
einn horfinn dag.
Ó, guðir, þér, sem okkur örlög
vefið
svo undarleg.
Það misstu allir allt, sem þeim
var gefið,
og einnig ég.
Og ég sem drykklangt drúpi höfði
yfir
dauðans ró,
hvort er ég heldur hann, sem
eftir lifir,
eða hinn, sem dó?
(Steinn Steinarr.)
Hvíl í friði, elsku mamma
okkar
Þinn sonur,
Sigurgeir.
Elsku mamma og tengda-
mamma.
Móðir mín kæra er farin á braut,
til mætari ljósheima kynna.
Hún þurfti að losna við sjúkdóm
og þraut,
og föður minn þekka að finna.
Vönduð er sálin, velvildin mest,
vinkona, móðir og amma.
Minningin mæta í hjartanu fest,
ég elska þig, ástkæra mamma.
Þakka þér kærleikann, hjartalag
hlýtt,
af gæsku þú gafst yl og hlýju.
í heimi guðsenglanna hafðu það
blítt,
uns hittumst við aftur að nýju.
(Höf. ók.)
Stefán og Díana.
Í dag kveðjum við yndislega
konu, hana Rúnu okkar. Biðjum
við góðan Guð að geyma hana
fyrir okkur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þú hefur verið hin mjúka
mamma, sem kunni ei að hlífa
sér.
Ekki síður einstök amma,
það eftirlæti mun fylgja þér.
(Benedikt Björnsson.)
Kveðja.
Karl Hallur, Hafrún,
Arnór Hrannar og
Karl Rúnar
Arnórsson.
Elsku tengdamamma. Nú er
komið að því að við kveðjumst –
í bili.
Minningarnar eru margar og
þær streyma fram og verða mér
ómetanlegur fjársjóður um
ókomna tíð. Þú varst einstök
kona. Hlýjan sem stafaði frá þér
ásamt æðruleysi og glettni
gerði það að verkum að nærvera
þín var svo notaleg. Það var al-
veg sama hvernig áraði, alltaf
varstu jafn nægjusöm og þakk-
lát fyrir allt.
Það var aðdáunarvert hversu
mikið þér tókst að gera úr litlu.
Þér þótti gaman að ferðast inn-
anlands sem utan og voru ófáar
ferðirnar í dalinn eða bara í
tjaldútilegur sem við fórum í og
svo fórum við til Kanarí og var
það skondin og skemmtileg
ferð.
Þau eru ófá handtökin þín
sem liggja að baki velferð fjöl-
skyldu þinnar, þú saumaðir,
bakaðir og eldaðir daginn út og
inn, enda með stóra stóra fjöl-
skyldu og var heimili þitt okkar
samkomustaður og voru allir
velkomnir hvort sem það voru
félagar barnanna eða tengda-
barnanna eða vinir vinanna, all-
ir voru velkomnir. Ekki minnist
ég þess að þú hafir nokkurn
tímann byrst þig eða hallmælt
nokkrum manni. Allt lék í hönd-
um þínum og ekki skorti á heil-
ræði og hnyttin tilsvör. Glettni
og glaðværð voru þín einkenni
og tókstu þig aldrei of hátíð-
lega. Jafnan barst grínið að
sjálfri þér frekar en náungan-
um.
Nú verða fagnaðarfundir hjá
ykkur mæðgum, en af öllum
þeim áföllum sem þú lentir í á
lífsleiðinni var missir þinn sár-
astur þegar Klara okkar dó og
er gott til þess að hugsa að nú
sitjið þið mæðgur saman og
spjallið eins og forðum daga og
njótið ykkar á nýjum stað – og
fylgist með okkur þaðan.
Einhverra hluta vegna hefur
erindi úr ljóði Davíðs Stefáns-
sonar „Konan sem kyndir ofn-
inn minn“ alltaf verið að skjóta
upp kollinum í hausnum á mér.
Ég veit að hún á sorgir
en segir ekki neitt,
þó sé hún dauðaþreytt,
hendur hennar sótugar
og hárið illa greitt.
Hún fer að engu óð,
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð. –
Sumir skrifa í öskuna
öll sín bestu ljóð.
(Davíð Stefánsson.)
Ég kveð þig með söknuði,
hlýju og þakklæti til 35 ára.
María Gunnarsdóttir.
Guðrún Kristjana
Karlsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar