Morgunblaðið - 21.06.2011, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JÚNÍ 2011
8. júní sl. var Bar-
bara María Suchanek, góðvinkona
mín til margra ára, borin til grafar
að lokinni minningarathöfn í
Hrunakirkju. Tengsl mín við Bar-
böru hófust fljótlega eftir komu
hennar til Íslands 1965. Barbara
var þá einungis tvítug að aldri. Ég
kynntist henni á St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði. Þar störfuðum við
báðar við aðhlynningu sjúklinga.
Á St. Jósefsspítala eignaðist Bar-
bara vinkonu, sem síðar varð
henni mjög kær. Það var systir
Barbara, ein af St. Jósefsnunnun-
um, sem störfuðu þar í sjálfboða-
vinnu um margra ára skeið á veg-
um kaþólska trúboðsins á Íslandi.
Að sögn Barböru var nafna henn-
ar henni sem önnur móðir og
myndaðist á milli þeirra mikill
kærleikur. Systir Barbara kenndi
nöfnu sinni ýmsa íslenska búskap-
arhætti, þ.á m. sláturgerð o.fl.
Sjálf sagði Barbara mér að starfs-
tíminn á St. Jósefsspítala liði sér
seint úr minni.
Kaþólsk trú var eitt af mörgu,
sem sameinaði okkur Barböru.
Þegar hún heimsótti mig til Hafn-
arfjarðar sóttum við reglulega
messur í Karmelklaustrinu og St.
Jósefskirkju. Vinaböndin efldust
með árunum þrátt fyrir að nokkur
fjarlægð væri á milli heimila okk-
ar eftir að hún kynntist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Eiríki Stein-
dórssyni bónda. Áhugamál okkar
voru svipuð, þ.á m. voru hannyrð-
ir. Þar átti hún framúrskarandi
spretti. Umfram allt var hún þó
fyrirmyndar húsfreyja, eiginkona
og móðir. Börn þeirra hjóna, Guð-
rún, Helena og Steindór, eru vitn-
isburður um hið síðastnefnda.
Íslenska og pólska eru ólík
tungumál og ekki öllum gefinn sá
hæfileiki að tileinka sér mál ann-
arra þjóða. Barbara náði fljótt
góðum tökum á íslensku, svo góð-
um að vart mátti greina að hún
væri af pólskum uppruna. Það af-
rek er annar vitnisburður um
hæfileika Barböru.
Ásamt Eiríki bónda sínum
lagði Barbara grundvöllinn að því,
sem ég kýs að nefna stórbýlið að
Ási. Við skiptumst á að heimsækja
hvor aðra og ég naut stundanna á
stórbýlinu, sem oft urðu lengri en
í fyrstu var áætlað. Tíminn á Ási
leið hratt og þar leið mér vel. Vin-
kona mín og bóndi hennar töfruðu
einfaldlega fram gæðastundir fyr-
ir vini sína.
Ég votta þér kæri Eiríkur og
ykkur Guðrún, Helena og Stein-
dór og börnum ykkar allra mína
dýpstu samúð.
María Stolpmann
Albertsdóttir.
Útför húsfreyjunnar í Ási, sem
mér var einkar kær, hefur farið
fram. Kveðjustundin í Hruna-
kirkju í Árnesprófastsdæmi líður
mér seint úr minni.
Þegar fögur kistan, sem geym-
ir jarðneskar leifar Barböru Mar-
íu Suchanek var borin framhjá
Barbara María
Suchanek
✝ Barbara MaríaSuchanek
fæddist í Póllandi
28. júlí 1945. Hún
lést á Fossheimum,
Selfossi, 31. maí
2011.
Barbara var
jarðsungin frá
Hrunakirkju 8. júní
2011.
mér á leið til grafar
brutust fram tár og
góðar minningar,
sem aldrei munu
gleymast. Um leið
og það er eðlilegt hjá
okkur kristnum
mönnum, að sorgin
fái útrás við slíkar
aðstæður, eigum við
að vita, að trúin
kennir, að þegar
jarðvist okkar lýkur
taki við hin eilífa vist í himnaríki.
Á þetta minnti sóknarpresturinn í
Hrunakirkju, séra Eiríkur Jó-
hannesson, í fallegum minningar-
orðum um Barböru, þegar hann
tengdi saman andlát hennar og
upprisu Jesú Krists. Fegurra og
eftirsóknarverðara hlutskipti en
það sem kristin trú boðar um líf að
loknu þessu er vart hægt að hugsa
sér.
Síðustu samskipti okkar Bar-
böru hér á jörðu voru á sjúkrahús-
inu á Selfossi. Þrátt fyrir að vera
orðin nokkuð veikburða þekkti
hún mig og móður mína, sem
komum til að heimsækja hana. Við
Eiríkur bóndi hennar studdum
Barböru um bjarta ganga sjúkra-
hússins. Sólargeislarnir sleiktu
vanga okkar og greina mátti, að
þessi tilbreyting gerði henni gott.
Stundum þarf ekki mikið til að
fylla í oft gleðisnautt líf sjúklinga,
sem bundnir eru við rúm sín á
sjúkrastofnunum.
Önnur ógleymanleg endur-
minning var stutt ferð, brot úr
degi, sem ég og sambýliskona mín
buðum Barböru og Eirík í fyrir
þremur árum. Við fórum í Veiði-
vötn, en þangað munu þau ekki
hafa komið áður. Þá var þetta mitt
fyrsta skipti sem bílstjóri á þess-
ari leið. Á leiðinni þurfti að takast
á við það, sem vanir jeppamenn
kalla lækjarsprænur, en voru í
okkar huga ógnandi stórfljót.
Hjörtu okkur slógu hraðar í hvert
skipti, sem vatn gusaðist á bílinn,
en að lokum náðum við áfanga-
stað. Á leiðinni heim í fagurri
kvöldsólinni lýstu Barbara og Ei-
ríkur sveitinni sinni. Það er dýr-
mæt minning að hafa fengið „að
gefa“ þeim Veiðivötn í stutta
stund. Gleðin skein úr andlitum
beggja að ferð lokinni.
Á meðal beztu minninga minna
frá Ási eru heimsóknir í fjósið.
Uppgötvun á leyndardómum þess
og einkum þó íbúanna þar yljaði
mér um hjartarætur. Vel aldar
kýrnar, baulið í þeim, ilmurinn og
návistin við dýrin var mér andleg
næring. Umfram allt var það þó
andinn á Ási, sem Barbara og Ei-
ríkur byggðu upp saman, sem
endurtekið minnti mig á, að ég
ætti að leggja leið mína þangað
sem oftast. Þær heimsóknir hafa
þó orðið alltof fáar. Andinn, sem
yfir Ási svífur, verður aldrei tek-
inn frá þessu fagra býli, enda trúi
ég því, að þar standi áfram vakt-
ina tveir höfðingjar. Húsfreyjan
hefur ekki lokið verki sínu þar,
þótt hún hafi verið kölluð snemma
burt á annað og æðra tilverustig.
Hún mun halda áfram að styðja
þar við bóndann sinn.
Gangi ykkur báðum vel við bú-
störfin, Eiríkur og Barbara. Farn-
ist ykkur, börnum þeirra hjóna,
Guðrúnu, Helenu og Steindóri, vel
í lífi og starfi. Þess sama óska ég
afkomendum ykkar. Að hafa
kynnst húsfreyjunni í Ási gerði
mig ríkari en ég ella hefði orðið.
Árni Stefán Árnason.
✝ Stefán LárusJónsson fædd-
ist 19. janúar
1955. Hann and-
aðist á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 8. júní
2011.
Foreldrar: Sig-
urlaug Lárus-
dóttir, f. 8. júní
1928, d. 10. sept.
2006, og Jón Stef-
ánsson, f. 6. ágúst 1930. Systur
Stefáns eru: 1) Elínborg, maki
Börkur Aðalsteinsson, börn
þeirra a) Arnór, maki Laufey
Axelsdóttir, b) Harpa, maki
Jean Marc Plessy, c) Einar. 2)
Sigrún Jónsdóttir, maki Krist-
ján Þór Sigurðsson, dóttir
þeirra Rós og
sonur Sigrúnar
af fyrra hjóna-
bandi Hallgrímur
Friðrik Hall-
grímsson, maki
Maria Moth.
Sonur Stefáns
og Ragnheiðar
Eggertsdóttur er
Eggert Már,
kona hans er
Linda Dögg
Hólm, dóttir þeirra er Ragn-
hildur Freyja, börn Lindu frá
fyrra sambandi eru Óskar
Andri og Aníta Bjartmars-
börn.
Útför Stefáns fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 21. júní
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Kynni okkar Lalla mágs
míns hófust fyrir um tuttugu
árum. Samskipti okkar voru
stopul en það sem sameinaði
okkur var ástríða fyrir fótbolta
og einkum fyrir Skyttunum frá
London en við vorum báðir
stuðningsmenn þess flotta fé-
lags. Oft ræddum við fótbolt-
ann, veltum fyrir okkur vafa-
sömum atvikum, tuðuðum um
rangstöður og vanhæfni dóm-
ara. Það sem gerir fótbolta eins
vinsæla íþrótt og raun ber vitni
er að hann endurspeglar líf
okkar mannanna meira en aðr-
ar íþróttir. Hann virðist ein-
faldur en er flókinn, það er ekki
alltaf rétt gefið, besta liðið
vinnur ekki alltaf, heiðarleiki
borgar sig ekki alltaf, vafasam-
ir dómar falla og geta haft af-
gerandi áhrif á úrslitin. Rétt-
lætiskennd Lalla olli því að
ranglæti fór fyrir brjóstið á
honum þegar það skipti sköpum
og voru það oft dómararnir sem
fengu það óþvegið. Lalli var
viðkvæmur fyrir slíku, kannski
vegna þess að hann hafði sjálf-
ur orðið fyrir því að vera
dæmdur rangstæður í lífinu –
sem er ekki hægt að taka aftur,
þótt ranglátt sé. Dómar breyta
leikjum, úrslitum og hafa afger-
andi áhrif á framhaldið. Það eru
til margs konar dómar – dómar
í fótboltaleik og dómssal, dómar
samferðafólks og svo sá dómur
sem margir telja að bíði manna
þegar þessu lífi lýkur. Þótt
Lalli hafi stundum verið dæmd-
ur rangstæður, réttilega eða
ranglega, í þessu lífi, er ég viss
um að sá dómur sem hann fær
á endanum verður honum í hag.
Lalli, takk fyrir frábæra ferð til
London í fyrrahaust þar sem
við könnuðum borgina á tveim-
ur jafnfljótum og sáum svo okk-
ar menn í sigurleik.
Kæri Lalli, takk fyrir kynnin,
leikinn og megi Guð blessa
minningu þína.
Þinn mágur,
Kristján Þór.
Mig langar hér í fáum orðum
að minnast vinar míns Stefáns
Lárusar Jónssonar sem kallað-
ur var Lalli. Ég man í sjálfu sér
ekki hvenær leiðir okkar lágu
fyrst saman, við vorum alla
vega ungir menn. Næstu árin
áttum við töluverð samskipti en
það var núna síðustu 15 árin
sem með okkur þróaðist mikill
vinskapur þar sem við áttum
oft í daglegum samskiptum. Oft
sátum við heima hjá Lalla og
spiluðum. Einnig horfðum við á
leiki saman í sjónvarpinu eða
skelltum okkur á völlinn til að
horfa á liðið okkar sparka
bolta. Við fórum svo nokkrum
sinnum ásamt kærustunum í
sumarbústað og áttum þar góð-
ar stundir.
Lalli var mjög hjálpsamur og
var mikið að aðstoða vini og
kunningja og ég grínaðist
stundum með það og kallaði
hann „félagsmálastjórann“.
Lalli var einnig óspar á að gera
grín að sjálfum sér og þegar
hann var pirraður eða illa fyrir
kallaður sagði hann að nú væri
Stefán í heimsókn.
Alltaf mundi Lalli eftir af-
mælinu mínu og stundum hafði
hann mikið fyrir því að finna
fyrir mig gjöf sem hann vissi að
myndi gleðja mig. Sumar þess-
ara gjafa prýða heimili mitt í
dag og minna mig þannig á
þennan látna vin minn á hverj-
um degi. Nú sit ég hér og er
einum vininum fátækari með
sorg í hjarta en þó gleði líka yf-
ir þeim mörgu minningum sem
ég á. Þær minningar lifa með
mér.
Síðast þegar við Lalli hitt-
umst fórum við á völlinn sam-
an. Þetta var um miðjan maí og
var hann þá í góðu skapi og ég
hélt að ég ætti eftir að hitta þig
aftur gamli vinur en svo var
ekki.
Að lokum vil ég votta fjöl-
skyldu og vinum Lalla samúð
mína.
Brynjar Baldursson.
Stefán Lárus
Jónsson
Í barnshuganum var heim-
urinn ekki ýkja stór; Græna-
mýri var miðpunkturinn og
tveir aðrir fastir punktar, ná-
grannabæirnir Hjaltastaðir og
Hvammur, fallega stílhreina
húsið uppi við fjallið með stóra
garðinn fyrir sunnan og neðan
bæinn og fyrir ofan klifuðu
hjallarnir hver af öðrum í fjall-
inu.
Þar bjuggu Sigga og Steini
og í huga barnsins voru þau tvö
og Hvammur óaðskiljanleg,
þrenning ein. Okkur systrunum
þótti mikið til um að fá að fara
með afa Boga í heimsókn upp í
Hvamm þótt stundum væri
brekkan óneitanlega strembin.
Strax í þvottahúsinu var hrein-
lætislykt og alls staðar röð og
regla á hlutunum. Þegar inn
var komið mætti okkur hlýja,
alúð og dálítill skammtur af
glettni gagnvart litlu gestun-
um. Enn annað í minningunni
um Hvamminn er þögnin og
kyrrðin sem þar ríkti, þar var
talað með hægð og hvorki of-
fors né læti.
Steini var líka kærkominn
gestur í Grænumýri. Oft kom
hann færandi hendi með glaðn-
ing, silung, bláber eða tómata,
eftir því hver árstíðin var, en
án þess að flagga því heldur
laumaði hann pokanum með
innihaldinu á eldhúsbekkinn,
stundum við vaskinn eða rétti
mömmu, með hógværð. Þegar
honum var þakkað leit hann
gjarnan til hliðar kankvís og
hálfbrosandi og sagði á þá leið
að ekkert væri að þakka, hann
hefði nú bara gaman af þessu.
Steini var hugulsamur granni.
Þorsteinn
Sigurðsson
✝ Þorsteinn Sig-urðsson fædd-
ist á Hjaltastöðum í
Skagafirði 16.
mars 1918. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki 1. júní
2011.
Þorsteinn var
jarðsunginn frá
Flugumýrarkirkju
13. júní 2011.
Eftir að fréttir
bárust af andláti
hans sátum við
systurnar og
mamma og rifjuð-
um upp liðna tíð.
Mömmu voru
minnisstæð atvik
úr búskapnum
þegar Steini birt-
ist óumbeðinn og
rétti fram hjálp-
andi hönd. Eitt
sinn á frumbýlisárum hennar í
Grænumýri höfðu verið veik-
indi á bænum, einnig mikil
vetrarveður og slæm færð.
Þetta var áður en foreldrar
okkar eignuðust bíl og treysta
þurfti á ferðir með mjólkurbíln-
um eða aðrar ferðir. Steini kom
þá og bauðst til að keyra
mömmu á Krókinn til að ná í
vörur sem farið var að vanhaga
um. Þegar á Krókinn var komið
keyrði hann hana til konu sem
áður hafði búið í sveitinni en
var nú flutt á mölina og spurði
mömmu jafnframt hvort hún
hefði nokkuð verið búin að
skrifa á miða það sem vantaði
og hvort hann mætti sjá hann.
Að svo búnu dreif hann sig af
stað í innkaupin, fór inn eftir í
Gránu og vefnaðarvörudeildina
og kom líka við á apótekinu.
Steini kom svo aftur nokkru
síðar með aðföngin öll, tilbúinn
til brottfarar fram í sveit.
Nú er að vora og við syst-
urnar álítum að Steini sé und-
irbúinn fyrir sumarið og ylinn
eftir kuldatíð. Okkur langar til
að kveðja fyrrum nágranna
okkar með stöku um náttúruna,
fjallið og vorið eftir föður hans,
Sigurð á Hjaltastöðum, og
þökkum Steina um leið góð
kynni.
Fer að roðna fjallshlíðin
fossinn hækkar róminn.
Sumarástarylurinn
er að vekja blómin.
(Sigurður Einarsson.)
Sigríði, eftirlifandi konu Þor-
steins, sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Elinborg og Gunnhildur
frá Grænumýri.
Með miklum söknuði kveð ég
í dag Magnús Daníelsson vin og
tengdaföður. Ég kynntist
Magnúsi fyrir nær 20 árum og
man ég vel okkar fyrstu sam-
skipti. Ég var leiddur af yngstu
dóttur „Magga Dan“ til hans
þar sem hann sat fyrir framan
sjónvarpið. Hann teygði hönd-
ina fram, kynnti sig með fullu
nafni og lét fylgja að hann væri
„kommúnisti“. Ég þakkaði hon-
um kurteislega fyrir þessar ít-
arlegu upplýsingar og kynnti
mig sem Theodór Ásgeirsson,
yfirleitt kallaður „Teddi“. Þá
greip hann fram í fyrir mér og
tjáði mér að föðurbróðir hans
hefði nú átt tengdason sem allir
létu vel af, en hann hét „Toni“
og var ég ekki kallaður annað
en Toni fyrsta árið af okkar
kynnum. Það var svolítið erfitt
að átta sig á því hvort Maggi
hefði ekki heyrt rétt eða fyndist
erfitt að muna nafnið mitt, en
það skýrðist á næstu árum því
hans sterkustu karakterein-
kenni voru kímni og fýsn í allra
handa fróðleik. Maggi var
ávallt við lestur þegar hann var
sóttur heim. Þegar ég varð
hluti af fjölskyldu Magga sá
hann sér leik á borði og fór að
lesa sér til um ýmiss konar
lækningar. Hann dáðist sér-
staklega að skurðlækningum
enda sjálfur handverksmaður
góður með vel útbúið verkstæði
í samtengdum bílskúr í Goða-
túninu. Hann bauð mér sam-
starf og aðstöðu eftir að ég lyki
framhaldsnámi og þóttist vel
fær til botnlanga- og gall-
blöðrutöku.
Ég sá Magga á lífi í síðasta
Magnús
Daníelsson
✝ Magnús Daní-elsson fædd-
ist á Tindstöðum
á Kjalarnesi 3.
nóvember 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum í
Fossvogi 4. júní
2011.
Útför Magn-
úsar fór fram frá
Vídalínskirkju 14.
júní 2011.
sinn fyrir rétt um
ári. Þegar við
kvöddumst var
hann greinilega
meyr, hélt þétt-
ingsfast utan um
mig og lengur en
hann hafði áður
gert. Ég skynjaði
þá að hann var
hugsanlega að
kveðja mig í hinsta
sinn.
Lífið verður tómlegt án
Magga en við getum öll huggað
okkur við það sem hann hefur
skilið eftir á æviskeiði sínu.
Hann eignaðist stóra fjölskyldu
barna og barnabarna sem munu
halda minningu hans á lofti.
Hugur minn er hjá tengdamóð-
ur minni, Elínu Ringsted, á
þessum erfiðu tímum og megi
guð veita henni styrk. Magga
verður sárt saknað.
Theodór Ásgeirsson.
Afi minn er dáinn eftir stutt
veikindi sem reyndust öldnum
líkama hans ofviða, enda lík-
aminn orðinn lúinn þótt hug-
urinn hafi verið í toppástandi.
Ég mun minnast þín, afi, sem
mjög skemmtilegs félaga, þú
kenndir mér margt og spurðir
mig alltaf margs allt til dauða-
dags og var húmorinn og for-
vitnin aldrei langt undan. Ég á
margar yndislegar minningar
um þig frá æsku, ekki síst frá
því þegar ég heimsótti þig þeg-
ar þú varst einn heima þegar
amma skrapp norður. Þú varst
duglegur að minna mig á með
brosi á vör að það gengi ekki að
hafa bara einn meistara á heim-
ilinu, enda er kona mín hún
Hulddís sem deilir ein þeim
heiðri á heimilinu. Þér var ein-
staklega annt um okkur fjöl-
skylduna þegar við komum að
heimsækja þig og ömmu og
skein kærleikurinn frá þér.
Elsku amma, missir þinn er
mikill og bið ég góðan Guð að
styrkja þig og blessa.
Davíð, Hulddís,
Kolbrún Marín
og Róbert Dagur.
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson