Morgunblaðið - 21.06.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JÚNÍ 2011
Við Siggi kynnt-
umst í Listagilinu um það leyti
sem halastjarnan Hale Bopp æddi
um himinhvolfið og var vel sýnileg
frá Íslandi í ársbyrjun 1997. Fyrir
skemmtilegan misskilning taldi
ég í fyrstu að Siggi væri listmálari
og hefði af þeim sökum eitthvað
með Gilið að gera. Eftir því sem
við kynntumst betur áttaði ég mig
á því að misskilningurinn var alls
ekki fjarstæðukenndur því auð-
vitað gat Siggi líka verið listmál-
ari, hann sem fékkst við leirkera-
smíði á Svíþjóðarárum sínum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
gegnum Gilfélagið, áhugamanna-
samtök um uppbyggingu Lista-
gils á Akureyri, þar sem við sát-
um saman í stjórn, ég sem
formaður en hann sem gjaldkeri.
Styrkleikar hans sýndu sig þar æ
ofan í æ, hvort sem á þurfti að
halda excelmanni, sáttasemjara
eða viðburðasmið. Siggi sinnti öll-
um hlutverkum sínum af alúð.
Með okkur tókst vinátta sem varð
æ sterkari með árunum.
Í mínum huga var Siggi fyrst
og fremst maður réttlætis og feg-
urðar og eiginlega forngrískur að
því leyti. Hann var gagnrýninn á
eigin skoðanir og annarra og rót-
tækur þegar svo bar undir, búinn
að móta og stæla skoðanir sínar á
agaðan hátt. Þannig reisti hann
Sigurður Heiðar
Jónsson
✝ Sigurður Heið-ar Jónsson
fæddist á Akureyri
2. maí 1942. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 7. júní
2011.
Útför Sigurðar
fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju 16.
júní 2011.
réttlætiskennd sína
á traustum grunni.
Þess vegna var unun
af samræðum við
hann.
Ef eitthvað eitt
einkennir minning-
arnar sem ég á, og
ég veit að svo er um
fleiri, þá er það feg-
urðin. Siggi var fag-
urkeri á alla lund,
hvort sem um var að
ræða tónlist, myndlist, bókmennt-
ir, leiklist eða matargerð. Og
fundvísi hans á fegurðina ein-
kenndi samskipti hans við aðra
alla tíð – líka eftir að hann var
bundinn við hjólastól og fluttur á
Hlíð. Starf hans að listum í Lista-
gilinu hafði þetta einkenni, hvort
sem það voru ljóðadagskrárnar
„Heimur ljóðsins“ sem hann stóð
fyrir af gríðarlegum metnaði eða
tónlistarferðalögin sem hann setti
saman með félögum og vinum í
Populus Tremula. Hvað sem það
var þá var fegurðin og leitin að
henni alltaf skammt undan. Og þá
kom líka í ljós feikigott ljóðskáld.
Sá sem hefur fegurð og réttlæti
að viðfangsefnum hirðir heldur
ekki um aldursmun – enda eru
vinir Sigga á öllum aldri. Hann
var fagurt dæmi um að kynslóða-
bil þarf engu máli að skipta.
Það var óendanlega gaman og
lærdómsríkt að fá að kynnast
Sigga. Á síðustu árum kenndi
Siggi mér meira en nokkur annar
hefur getað gert. Fyrir það er ég
mjög þakklátur. Þrátt fyrir djöf-
ullegan sjúkdóminn sem hann
glímdi við, náði Siggi að njóta lífs-
ins fram á hinstu stund. Fyrir að-
eins þremur vikum steiktum við
Vignir honum bleikju og dreypt-
um á hvítvíni. Lokabardaginn var
því stuttur eins og hann vildi sjálf-
ur. Ég er feginn því úr því sem
komið var. En mikið gæfi ég fyrir
eina kvöldstund í viðbót, elda-
mennsku, góða tónlist, gullnar
veigar og gáfulegt spjall.
Ég votta börnum Sigga og að-
standendum mína dýpstu samúð
og gríp að lokum til orða Laxness
úr lokaþætti Heimsljóss: „Þar
sem jökulinn ber við loft hættir
landið að vera jarðneskt, en jörðin
fær hlutdeild í himninum, þar búa
ekki framar neinar sorgir og þess-
vegna er gleðin ekki nauðsynleg,
þar ríkir fegurðin ein, ofar hverri
kröfu.“
Þórgnýr Dýrfjörð.
Einu sinni sátum við á Hótel
KEA nokkrir saman og skiptumst
á sögum. Eitt sem stendur upp úr
því sagnaflóði var þegar þú sagðir
okkur frá því þegar þú varst að
þjóna þarna í sölunum. Helsta
fyrirmennið sem þú mundir eftir
var jú danska drottningin og sú
staðreynd að þér var fólgið það
verkefni að tæma öskubakkann
hennar. Þá sagðistu hafa staðið
fyrir aftan hana þögull og ekki lát-
ið neitt fyrir þér fara og laumast
til að taka öskubakkann í hvert
sinn sem stubbað var í hann, alltaf
varð að vera hreinn bakki til stað-
ar.
Það kristallaðist í sögunni
þetta hlutverk sem þér fannst þú
vera að sinna fyrir okkur vinina,
standandi á bakvið okkur og þú
sást til þess að það væri alltaf
hreinn bakki til staðar. En ég er
ekki frá því að þetta hafi verið al-
rangt. Þitt hlutskipti var ekki
þetta, ekki í mínum huga. Þú tog-
aðir vagninn, ekki bara okkar,
heldur í gilinu og varst drifkraftur
og hvatamaður í svo mörgu.
Síðasta rósin í hnappagatinu
þínu, minn kæri, var svo Populus
Tremula, sem hófst með Cornelis
Vreeswijk-verkefninu og Tom
Waits tribute-árinu seinna. Það
verkefni, vinur minn, er að
stórum hluta arfleifð þín og hún
er ekkert slor. Við sem nutum
þeirra forréttinda að vera með
þér í því, eiga með þér stundirnar
ófáar við æfingar, planlagningar
og jafnvel þrifin erum ríkari fyrir
vikið.
Það var með ástúð sem við
hengdum á þig nafngiftir á borð
við „his Excellency“ og Papa
Populus. Hið fyrra vegna nánast
smásmugulegra tímarammanna
sem okkur voru gefnir í upphafi í
prógrömmum, hvar hver sekúnda
var mæld, skráð og jafnvel Stjána
Pétri gefnar ákveðið margar sek-
úndur til þess að segja sögur milli
laga. Á æfingum sastu og mældir
okkur, þjappaðir saman í þann
ramma sem þér fannst að ætti að
ná utan um verkið. Lést okkur,
helvítis gígjuásláttarmennina,
vita að „less is more“ þegar þér
fannst nóg um átroðninginn og til-
raunir okkar til að gera meira en
þurfti. Papa-nafnið skýrir sig
sjálft, því í senn varstu höfuð
populus fjölskyldunnar, félagi
okkar, forgöngumaður og frum-
hvati.
Við deildum elsku á ákveðnum
hlutum, rjúpunni, reyknum og
dægurþrasi pólitíkur. Ég man eft-
ir því að þegar þú sagðir við mig
einu sinni, ekki laust við að væri
ákveðið stolt í rómnum: „Ég hélt
einu sinni að þú værir bara góð-
hjartaður kjáni, það er löngu liðin
tíð.“ Þessi setning þín er svo frá-
bær á margan hátt, þú bæði gætir
verið að lasta mig í henni en lofa
um leið. Aldrei á mér eftir að tak-
ast að segja þér aftur hversu vænt
mér þykir um þig og það sem þú
hefur gefið okkur vinum þínum,
en mig grunar, elsku Siggi minn,
að þú vitir það.
Elsku vinur minn, það voru for-
réttindi að fá að deila með þér
þeim tíma sem okkur gafst sam-
an. Það eru forréttindi að eiga
þessar minningar um þig, hafa átt
þær stundir sem gáfust og eiga
þig sem vin, betri verða þeir ekki.
Guðmundur Egill Erlendsson.
Mig langar að deila ljúfri minn-
ingu sem við áttum saman en það
var fyrir 12 árum að við hittumst
fyrst, aðeins örfáum dögum eftir
að ég hafði flutt til Skagastrandar
án þess að þekkja þar nokkurn
mann, þú varst fróðleiksfús um
mína hagi en sagðir ekki margt
um þig. Það var svo aðeins örfáum
vikum síðar að við hittumst aftur
og þá í Kántrýbæ, þá spurðir þú
mig hvort þú gætir ekki pantað
mig fyrir tengdadóttur, þig vant-
aði einmitt svona manneskju og
hlóst svo, eins og þér einum var
lagið. Það var svo síðar þetta
kvöld að ég hitti núverandi sam-
býlismann minn og komst ég fljót-
lega að því að það var einmitt son-
ur þinn. Þetta rifjaðir þú oft upp
þegar við vorum eitthvað að brasa
við kindurnar þínar eða bókhaldið,
að þetta hefðir þú sko strax séð og
hlóst. Þú varst alltaf svo ánægður
með tengdabörnin þín, sagðir
stundum að nú vantaði þig bara
kjötiðnaðarmann en allt í gríni. Þú
varst alltaf eitthvað að tralla og
reyndir endalaust að ná fram
brosi hjá öllum, það var einkenn-
andi fyrir þig.
Það er svo sárt að þurfa að
kveðja þig, elsku vinur, svona allt-
of fljótt, en margar góðar minn-
ingar munu lifa áfram í mínum
huga.
Farðu í friði.
Erla.
Ásgeir Axelsson
✝ Ásgeir Ax-elsson frá
Litla-Felli á Skaga-
strönd var fæddur
7. maí 1942. Hann
lést miðvikudaginn
8. júní 2011.
Ásgeir var jarð-
sunginn frá Hóla-
neskirkju laug-
ardaginn 18. júní
2011.
Elsku afi minn, nú
segir bóndakonan
ekki gott.
Af því að þú ert
ekki hérna lengur
hjá mér, til þess að
stríða mér og vera
fyndinn eins og þú
varst alltaf, og eins
og þú ert örugglega
núna einhvers stað-
ar með Gunnu ömmu
að gantast og hlæja.
Þið voruð svo miklir vinir og ég
veit að hún tók vel á móti þér með
fleyginn á lofti ef til vill.
Þó það sé erfitt, þá verðum við
hérna sem lifum að halda áfram,
án þín, sú hugsun er svo skelfileg,
því fyrir mér er þetta enn svo
óraunverulegt, mér finnst ég eigi
eftir að sjá þig svo oft aftur, á fjór-
hjólinu þínu á leiðinni í fjárhúsin, á
dráttarvélinni í heyskap, labba úr
fjósinu í bláa vinnugallanum þín-
um, á bláa bílnum þínum einhvers
staðar að veifa mér, eða á reiðhjól-
inu þínu, síðasta farartækinu sem
ég sá þig á.
Ég minnist þeirra gömlu góðu
daga þegar gerðir voru baggar en
ekki rúllur, hvað það var gaman í
heyskap, þegar allir sameinuðust
upp á Fell til þess að hjálpa til.
Mér fannst skemmtilegast að
sitja á baggavélinni og láta bagg-
ana svo ýta mér niður þegar þeir
komu út. Þá var svo gott veður og
allir karlarnir komnir á bumbuna
og það var bara fyndið að sjá þig
beran að ofan, með brúnar hendur
og háls en skjannahvítan maga og
bak.
Við krakkarnir gátum svo búið
til marga leiki úr böggunum, búið
til hús og fleira og skemmtum
okkur konunglega.
Þú varst svo yndislegur og
skemmtilegur og gafst þér alltaf
tíma til þess að tala við okkur
barnabörnin þín og við elskuðum
og dýrkuðum þig, því þú varst svo
laginn við að láta öllum í kringum
þig líða vel.
Það var alltaf svo gott að spjalla
við þig við eldhúsborðið á Felli og
þú lást á bekknum á milli svefns og
vöku, eða við lágum saman úti á
túni, eins og í fyrra þegar ég, Ey-
dís og Heiðrún fórum í veiðiferð
upp á Skaga og komum við hjá
þér, þá var svo notalegt að leggjast
saman á túnið og spjalla um allt og
ekkert.
Þú sagðir alltaf að við værum
góðar saman, við breddurnar.
Ég á eftir að sakna þín svo mik-
ið, það er svo sárt að líða svona.
Ég veit það er ekki neitt sem ég
get gert eða sagt til að fá þig aftur,
bara til þess að vera meira með
þér og búa til enn fleiri minningar,
en þeim sem ég á gleymi ég aldrei
og mun varðveita þær vel.
En ég veit að ekkert varir að ei-
lífu og ég vissi að þessi dagur
myndi koma fyrr eða síðar, ég var
bara að vona að hann kæmi miklu
síðar.
Elsku besti afi, yndislegi afi
minn á Felli, ég gleymi þér aldrei.
Þín afastelpa,
Brynja Hödd Ágústsdóttir.
Elsku afi minn. Ég trúi ekki að
þú sért farinn og ég sjái þig aldrei
aftur.
Þú varst besti vinur minn og
það getur enginn tekið þinn stað.
Þú varst svo skemmtilegur og
alltaf stutt í grínið hjá þér, þér
fannst ekki leiðinlegt að láta fólk
fara að hlæja og þú lést mig svo
sannarlega fara oft að hlæja.
Það var svo gaman að vera upp
á Felli með þér, við vorum alltaf að
stelast eitthvað saman, þú gafst
mér kaffi þegar ég var smápolli,
mamma var nú ekkert alltof
ánægð með það þegar ég kom
heim og sagði henni frá því. En
það var ekki hægt að vera reið eða
reiður við þig því þú varst svo mik-
ið gull af manni.
Ég kom nú samt oftast upp á
Fell til þess að hjálpa þér í bú-
skapnum. Þú tókst alltaf vel á móti
mér og sagðir: „Nei, ertu nú kom-
inn, Belgur minn.“ Þú kallaðir mig
alltaf Belg litla.
Ég man eftir einu af mörgum
skiptum þegar þú varst nýbúinn
að skera þig í fingurinn og ég kom
til þín og sá stærðar skurð og
spurði þig hvort þú ætlaðir ekki að
fara og láta sauma þetta, og þú
horfðir á fingurinn og sagðir:
„Þetta er nú bara smá-skeina“.
Okkur fannst líka gaman að
fara saman upp á ruslahauga að
grúska aðeins í draslinu sem þar
var og hirða allskonar dót sem
okkur fannst nothæft.
Við áttum margar góðar stundir
saman sem ég mun aldrei gleyma.
Ég ætla að vera duglegur að
fara upp á Fell og hjálpa ömmu, ég
sé á Línu að hún saknar þín líka og
hún er að leita að þér allstaðar, ég
vildi að ég gæti sagt henni að þú
sért ekki hér lengur.
Það fá engin orð því lýst hvað ég
sakna þín mikið og hversu sárt það
er að þú sért farinn.
En elsku afi minn, ég mun aldr-
ei gleyma þér, minning þín mun
lifa í hjarta mér að eilífu.
Þinn afastrákur,
Elvar Geir Ágústsson.
Elsku afi minn á Felli.
Þetta er ég, Bylgja, eða krulla
litla eins og þú kallaðir mig alltaf.
Þegar ég hugsa um þig þá man
ég hvað þú varst skemmtilegur og
fyndinn og það var alltaf gaman að
vera í kringum þig.
Þú varst alltaf að stríða mér og
mér fannst það svo skemmtilegt.
Ég ætla að fara oft upp á Fell til
ömmu en það verður skrýtið að þú
sért ekki þar líka.
Þú varst oft sofandi á eldhús-
bekknum og mér fannst fyndið að
sjá þig hrjótandi þar.
Ég sakna þín alltof mikið og ég
mun aldrei gleyma þér.
Þín afastelpa,
Bylgja Hrund Ágústsdóttir.
✝
Móðir okkar og tengdamóðir,
RAGNHILDUR SIGURÐARDÓTTIR
frá Sólheimakoti
í Mýrdal,
verður jarðsungin frá Breiðabólstaðarkirkju í
Fljótshlíð laugardaginn 25. júní kl. 13.30.
Ragnhildur Guðrún Bogadóttir,
Sigrún Gerður Bogadóttir, Sævar Sigursteinsson,
Ragnheiður Bogadóttir, Magnús Kolbeinsson,
Geirþrúður Fanney Bogadóttir, Haraldur Árni Haraldsson.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs bróður okkar, mágs og frænda,
MAGNÚSAR HÁKONARSONAR,
Skeljagranda 7,
Reykjavík.
Helga Hákonardóttir, Þór Garðarsson,
Hildur Hákonardóttir, Þorgeir Guðmundsson
og fjölskyldur.
✝
Bróðir minn,
PÁLL ÓLAFSSON,
Norðurbrún 1,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 10. júní, verður jarð-
sunginn frá Áskirkju í dag, þriðjudaginn
21. júní kl. 13.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigurður Ólafsson.
✝
Einlægar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
og útför ástkærrar móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
SIGRÚNAR HREFNU
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Dalbraut 23.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Velferðarsviðs Reykja-
víkurborgar.
Guðfinna Sif Sveinbjörnsdóttir, Kjartan Ó. Kjartansson,
Hrefna Sigríður Briem, Bjarni Þór Þórólfsson,
Guðbjörg Forberg
og barnabörn.
✝
Okkar ástkæra
GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR
kjólameistari
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 22. júní kl. 13.00.
Guðmundur Helgi Haraldsson, Helga Þorkelsdóttir,
Kristrún Haraldsdóttir, Þorbjörn Rúnar Sigurðsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Einlægar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
SVERRIS RAGNARS BJARNASONAR,
Skipholti 29B,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fá Karitas, líknardeildin
Landakoti og hjúkrunarheimilið Mörk fyrir góða umönnun.
Steinunn Árnadóttir,
Guðrún Sverrisdóttir,
Bjarni Sverrisson, Hanna María Oddsteinsdóttir,
Árni Sverrisson,
Ingibjörg Steinunn Sverrisdóttir, Hrólfur Jónsson,
Gunnar Sverrisson, Karen Bergsdóttir,
afa- og langafabörn.