Morgunblaðið - 09.08.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. ÁGÚST 2011
✝ Þórdís ErlaÓlafsdóttir sem
alltaf var kölluð
Erla fæddist í
Reykjavík, á afmæl-
isdegi móður sinn-
ar, 8. ágúst 1928.
Hún lést á dval-
arheimilinu Skjóli
31. júlí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Vil-
borg Loftsdóttir frá
Stóra-Kollabæ í Fljótshlíð-
arhreppi, f. 8.8. 1894, d. 16.4.
1966 og Ólafur Guðnason frá
Brú í Biskupstungum, f. 23.6.
1887, d. 18.9. 1965. Erla var
fimmta dóttir foreldra sinna.
Systurnar voru sjö: 1) Aldís, f.
5.11. 1930, d. 4.12. 1990. 2) Sig-
urlaug Halla, f. 21.4. 1922. 3)
Gríma, f. 18.1. 1924, d. 12.10.
1998. 4) Sigríður, f. 22.3. 1926, d.
30.3. 1928. 5) Þóra Björk (Dúa),
Karlssyni, f. 17.10. 1956, börn
þeirra eru a. Arnar, f. 29.12.
1982. b. Aldís, f. 16.2. 1985, sam-
býlismaður hennar er Jóhann G.
Kolbrúnarsson, f. 25.7. 1984 c.
Bryndís, f. 1.11. 1987. c. Þórdís
Erla, f. 17.2. 1992. 3) Ólafur, f.
12.7. 1960, kvæntur Valdísi
Finnsdóttur, f. 27.8. 1960, börn
þeirra eru: a. Hallur, f. 1.5. 1990,
b. Muggur, f. 10.5. 1996 og c. Na-
talía, f. 19.8. 2001. 4) Haraldur, f.
21.2. 1968, börn hans eru a. Fre-
derik Vase, f. 17.4. 2005. b.
Andreas Vase, f. 5.1. 2007.
Erla fór snemma að starfa við
hárgreiðslu sem varð ævistarf
hennar ásamt húsmóðurstarfi.
Hún starfaði sem lærlingur frá
14 ára aldri en lauk námi í iðn-
greininni og stofnaði hár-
greiðslustofuna Lótus ásamt
samstarfskonu sinni einungis 17
ára að aldri. Erla vann samfellt
að iðngrein sinni í 60 ár, lengst
af á eigin stofu. Útför Erlu fer
fram í Langholtskirkju í dag, 9.
ágúst 2011, og hefst athöfnin kl.
15.
f. 13.9. 1931, d. 6.5.
1999. 6) Hulda, f.
7.9. 1935.
Erla giftist eft-
irlifandi eiginmanni
sínum Sigurði Sig-
urðssyni, f. 27.12.
1922, 4.8. 1954.
Erla og Sigurður
eignuðust saman
fjögur börn. Þau
eru:
1) Sigurður, f.
26.5. 1955, kvæntur Loidu Luisu
Walker Ochoa, f. 4.5. 1971. Börn
Sigurðar eru: a. Sigurþór, f.
21.4. 1985, sambýliskona hans er
Dagný Hermannsdóttir, f. 14.6.
1985 og eiga þau Rakel Köru, f.
5.2. 2010. b. Sigurjón Sverrir, f.
21.3. 1989. Uppeldissonur Sig-
urðar er c. Sigurður Ragnar
Kristinsson, f. 4.12. 1981, dóttir
hans er Nadia Sif, f. 27.12. 2005.
2) Anna, f. 1.9. 1956, gift Sveini
Komið er að tímamótum sem
enginn fær umflúið. Tengdamóð-
ir mín, Erla, hefur lagt í sína
hinstu för. Síðasti spölurinn var
heldur langur og erfiður en
æðrulaus mætti hún örlögum
sínum.
Samleið við tengdaforeldra
mína, þau Erlu og Sigga, hófst
fyrir um 30 árum og allan þann
tíma hef ég aðeins mætt hlýju og
umhyggju í minn garð.
Börnin mín kölluðu Erlu alltaf
„amma Siggi“ aðallega vegna
þess að þeim fannst afi Siggi svo
skemmtilegur og skrýtinn. Erla
var nú ekki hrifin af þessu til að
byrja með en þegar yngsta barn-
ið fæddist og hélt uppteknum
hætti var hún orðin nokkuð sátt
við þessa nafngift.
Erla hafði gaman af matseld
og lagði sig alla fram ef haldnar
voru veislur á hennar vegum. Oft
hringdi hún til að spyrja hvað ég
ætlaði að hafa í matinn og hvort
ég væri búin að elda. Ég fékk
gjarnan að heyra matarsögur af
hennar heimili og hvað hún gaf
börnunum sínum að borða.
Á seinni árum hafði Erla gam-
an af að hlusta á sögur, einkum
ævisögur, hún endursagði oft
sögurnar og þá kom í ljós að hún
var ágætis sögumaður, sagði
bæði skýrt og skemmtilega frá.
Í Erlu voru miklar andstæður,
hún gat verið dul og flíkaði ekki
tilfinningum sínum og hún gat
líka komið fram á mjög hispurs-
lausan hátt og fylgin sér ef því
var að skipta. Hún var lítillát við
sjálfa sig en rausnarleg og gjaf-
mild við fjölskyldu sína.
Ung stofnaði hún hárgreiðslu-
stofuna Lótus og vann við þá iðn
óvenju langa starfsævi. Sumir
viðskiptavinir hennar voru hjá
henni í hartnær 50 ár sem segir
mest um að það hljóti að hafa
verið gott til hennar að leita.
Reyndar varð ég vitni að því fyr-
ir u.þ.b. þremur vikum þegar
Erla hitti hundrað ára gamla
konu á Skjóli sem sagðist vel
muna eftir henni og hárgreiðslu-
stofunni í Bankastrætinu. Þar
sannaðist að gott orðspor deyr
aldrei.
Erla er alin upp í stórum
systrahópi, þær voru sjö syst-
urnar, mjög samrýndar og áttu
mikla samleið alla tíð, eða svo
lengi sem þeim entist heilsa og
aldur til. Það var ávallt mikil
samgangur á milli þeirra og
barna þeirra og lengi vel var ég í
vandræðum með að átta mig á
því hver þeirra væri í raun
tengdamóðir mín. Það gat alveg
eins verið að þær allar væru það,
en ég vissi þó, að það væri aldrei
lagt á eina manneskju að eiga sjö
tengdamæður í einu. Samband
þeirra systra var svo mikið og
sterkt að Erla leitaði nánast
aldrei út fyrir þennan systr-
aramma. Það hefur kannski mót-
að hana sem manneskju: hægláta
og nægjusama og umhyggju-
sama um fjölskyldu sína.
Að leiðarlokum þakka ég Erlu
samfylgdina og allt sem hún
gerði fyrir mig og fjölskyldu
mína.
Blessuð sé minning hennar.
Valdís Finnsdóttir.
Við kveðjum ömmu Erlu í dag
og minnumst hennar sem dug-
mikillar og elskulegrar konu.
Hún var glæsileg, ávallt vel til
höfð og með nýlagt hár. Þegar
hún gekk eða hljóp við fót var
eins og hún væri álfadrottning,
tiplandi á tánum og ýtti hönd-
unum örlítið út. Hún var vandlát
og vildi bara hið besta, ekki endi-
lega fyrir sjálfa sig heldur fyrir
alla sem voru henni nákomnir.
Amma Erla og afi Siggi voru
ávallt reiðubúin í skemmtiferðir
með okkur barnabörnunum.
Stundum fórum við á kaffihús í
sveitinni (sem er kölluð Hafnar-
fjörður í dag), stundum fengum
við aur til að kaupa jólaskraut í
Kringlunni eða fórum rúnt niður
Laugarveginn. Ef vel lá á þeim
hjónum þóttumst við lukkuleg að
fá að gista hjá þeim eftir þessar
ferðir. Enn betra var ef einhver
frændsystkini fengu að vera
með. Þá var hægt að drekka
drullukakó fyrir svefninn
(„heitt“ kakóduft í kalda mjólk)
og horfa á bannaða mynd, en
bara þar til amma sá hvað gekk á
og sendi okkur í bólið. Daginn
eftir áttum við til að gægjast inn
um rifuna á dyrunum á hár-
greiðslustofunni í kjallaranum
því okkur langaði að sjá ömmu.
Það skipti engu hversu laumu-
legar þessar ferðir voru, alltaf
tóku kúnnar ömmu eftir okkur,
fengu að sjá okkur betur og
reyndu að spjalla við okkur. Þá
urðum við feimin og vildum held-
ur fara aftur upp og borða kókó-
puffs í náttfötunum.
Amma hélt jólaboð árlega á
heimili sínu fyrir afkomendur.
Maturinn var með eindæmum
góður og vel útilátinn eins og
góðri ömmu sæmir, hangikjöt
með uppstúfi, kartöflum, græn-
um baunum, harðsoðnum eggj-
um og frómas í eftirrétt. Þegar
borðhald stóð yfir settist amma
ekki niður því hún var of upp-
tekin í eldhúsinu, hún vildi að öll-
um liði vel og gætu átt góða
stund með fjölskyldunni.
Síðastliðinn áratug hafði hún á
orði að hvert boð yrði líklega
hennar síðasta, ekki vegna þess
að hún sæi sér ekki fært að halda
annað, heldur vegna þess að hún
yrði fallin frá. Nú verða þessi
boð ekki fleiri og ömmu Erlu
verður sárt saknað.
Arnar, Aldís, Bryndís
og Þórdís Erla.
Í dag kveðjum við elskulega
móðursystur okkar hana Erlu
sem alla tíð hefur skipað stóran
sess í lífi okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Á uppvaxtarárum okkar voru
tengslin og samskipti milli systra
Erlu svo mikil og náin að við
systkinabörnin litum á þær allar
sem mæður okkar.
Það er margs að minnast þeg-
ar horft er til baka. Erla var ein-
staklega falleg og glæsileg kona
sem alltaf tók vel á móti okkur
og var gott að heimsækja.
Ógleymanlegar eru gistinæturn-
ar í Drekavoginum þegar við
vorum börn þar sem stjanað var
við okkur og oftar en ekki bakaði
Erla pönnukökur sem hurfu
jafnóðum af pönnunni, enda vor-
um við sammála um að hún bak-
aði bestu pönnukökur í heimi,
ökuferðir norður í land þar sem
sungin voru öll lögin sem við
kunnum á leiðinni, spekúlasjónir
um háralit, blástur og nýjustu
línurnar í hártískunni eða bara
notalegt spjall um daginn og
veginn, því Erla hafði alltaf mik-
inn áhuga á því sem við vorum að
gera. Erla unni starfi sínu í hár-
greiðslunni og naut þess að eiga í
samskiptum við viðskiptavini
sína sem margir hverjir fylgdu
henni áratugum saman. Þrátt
fyrir langan vinnudag stóðu
dyrnar alltaf opnar fyrir okkur
systradæturnar að koma í klipp-
ingu, litun eða blástur þótt það
þýddi enn lengri vinnudag hjá
henni.
Við kveðjum þig, kæra
frænka, með söknuð í hjarta og
þökk fyrir allt.
Ragnheiður, Steinunn
og Vilborg.
Erla Ólafsdóttir
✝ Elín Jónsdóttirfæddist 24. júlí
1937 í Nýjabæ á
Seltjarnarnesi. Hún
lést á Landakots-
spítala 31. júlí 2011.
Hún var næst-
yngsta dóttir
hjónanna í Nýjabæ,
þeirra Jóns Guð-
mundssonar, bónda
og endurskoðanda,
f. 14.3. 1899 á Hvoli
í Mýrdal, d. 27.7. 1964, og Bryn-
dísar Ólafíu Guðmundsdóttur,
húsmóður, f. 20.6. 1900 í Nýjabæ
á Seltjarnarnesi, d. 23.9. 1966.
Systur Elínar voru: 1) Ragnhild-
ur, f. 5.4. 1929, d. 28.7. 1985,
maki Sigtryggur Hallgrímsson,
d. 24.9. 1994, en börn þeirra eru
a) Vigdís, búsett í Kanada og á
hún tvö börn, b) Ragnhildur
Björg, búsett í Reykjavík og á
hún tvö börn, c) Kristín, búsett í
Danmörku og á hún þrjú börn,
börn, c) Ólafur, búsettur í
Bandaríkjunum og á hann tvö
börn, d) Bryndís Elín, d. 26.12.
1988. 4) Guðmunda, f. 7.8. 1939,
d. 2.3. 1940.
Hinn 31. desember 1960 gift-
ist Elín eftirlifandi eiginmanni
sínum, Almari Gestssyni, f.
29.10. 1932. Foreldrar hans
voru Gestur Jónsson, f. 11.12.
1906 í Geirshlíð í Miðdölum í
Dalasýslu, d. 1.7. 1994, og Guð-
rún Sigurjónsdóttir, f. 20.8.
1905 í Hreiðri í Holtum, d. 13.1.
2003. Elín og Almar byggðu sér
hús á Lindarbraut 31 á Seltjarn-
arnesi og hafa búið þar síðan
1967. Elín útskrifaðist frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1957. Veturinn 1957 til 1958
stundaði hún nám við hús-
mæðraskóla í Svíþjóð. Við heim-
komuna réðst hún til Útvegs-
banka Íslands, síðar
Íslandsbanka, og vann hún hjá
þeim banka alla sína starfsævi
við ýmis bankastörf.
Útför Elínar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. ágúst
2011, kl. 15.
d) Hallgrímur, bú-
settur í Bandaríkj-
unum og á hann
þrjú börn. Áður átti
Ragnhildur Guð-
mund Jón Helgason
og á hann tvö börn
og gekk Ingólfi
Árna Jónssyni í
móðurstað og á
hann eitt barn. 2)
Guðrún, f. 21.10.
1932, d. 1.3. 2011,
maki Snæbjörn Ásgeirsson, en
börn þeirra eru a) Bryndís Hild-
ur, búsett í Bretlandi og á hún
þrjú börn, b) Jón, búsettur á Sel-
tjarnarnesi og á hann fjögur
börn, c) Ásgeir, búsettur á Sel-
tjarnarnesi og á hann tvö börn
og eina fósturdóttur. 3) Ingi-
björg, f. 17.10. 1935, maki Einar
Ólafsson, en börn þeirra eru a)
Jón, búsettur í Garðabæ og á
hann þrjú börn, b) Halldóra, bú-
sett í Kópavogi og á hún tvö
Í dag kveð ég móðursystur
mína, Ellu frænku, eins og ég
kallaði hana. Ella er þriðja for-
eldrasystirin sem ég kveð á inn-
an við einu ári og er enn ein
áminningin um að reyna að
hægja aðeins á þeirri hraðferð
lífsins, sem ég er á, til að getað
hlúð betur að þeim sem skipta
mig mestu máli.
Það sem kemur mér efst í
huga þegar ég hugsa til Ellu
frænku er gleði hennar þegar
komið var í heimsókn til þeirra
Alla, hvað það var stutt í hlátur,
söngl og gamansemi, og um-
fram allt áhugi hennar á og um-
hyggja fyrir systrabörnum sín-
um og börnum þeirra. Hún
gerðist facebooknotandi til að
geta verið í enn betri tengslum
við fjölskylduna og fannst henni
ekki síður gaman að skrifast á
við frænkur og frændur sem
bjuggu eða búa erlendis enda
var hún vel upplýst um það sem
var að gerast í þeirra lífi.
Ella var lengst af gjaldkeri
hjá Útvegsbanka, síðar Íslands-
banka, og held ég að hvaða at-
vinnurekandi sem er hefði verið
ánægður með slíkan starfs-
mann. Dugnaðurinn, samvisku-
semin og hollustan gagnvart at-
vinnurekandanum var númer
eitt, tvö og þrjú. Reglum átti að
fylgja og rétt skyldi vera rétt,
enda muna ófáir ættingjar eftir
því að hafa þurft að framvísa
skilríkjum í erindaferðum hjá
henni í bankanum.
Það er ekki hægt að segja
annað en að Ella og Alli hafa
alltaf skipað sérstakan sess í lífi
mínu og kannski í lífi allra
systrabarna og kveð ég hana
því með söknuði og þökk fyrir
allt og allt. Alla vottum við fjöl-
skyldan okkar dýpstu samúð.
Halldóra Einarsdóttir.
Okkur systur langar að minn-
ast okkar elskulegu Ellu
frænku, sem var stór og ómiss-
andi þáttur í lífi okkar. Þegar
við horfum til baka eru þær ófá-
ar minningarnar sem upp koma.
Allt frá unga aldri vorum við
systur duglegar að kíkja í heim-
sókn til Ellu frænku og Alla.
Þar var ávallt tekið vel á móti
okkur og boðið upp á eitthvað
gott með spjallinu. Yfirleitt var
það kók og rjóma- eða suðu-
súkkulaði eða annars konar
sætindi. Með árunum urðum við
þó meðvitaðri um heilsu og
heilsusamlegt fæði og hættum
að vilja kókið og vildum vatn í
staðinn, Ellu til mikillar furðu.
Henni fannst ekkert séstaklega
gaman að bjóða gestum upp á
vatn. Þá skildi hún ekki allt
þetta „heilsutal“ í okkur og
nefndi það ósjaldan að of mikil
hreyfing hlyti að vera skaðleg
heilsunni. Við vorum nú ekki al-
veg sammála henni og hún við-
urkenndi nú að á sínum yngri
árum hefði hún gengið töluvert
(frá Nýjabæ upp að gamla Mýró
á hverjum degi) sem hefði að
öllum líkindum gert henni gott.
En þrátt fyrir að við værum
ekki alltaf sammála var alltaf
svo gaman að sitja og spjalla við
Ellu frænku og við fundum að
hún hafði virkilega áhuga á lífi
okkar og því sem við vorum að
gera. Ella sagði okkur ófáar
sögur af sér og fyrstu hjúskáp-
arárum hennar og Alla auk þess
sem hún sagði okkur frá upp-
vaxtarárum þeirra systra í
Nýjabæ, frá foreldrum sínum
og öðrum ættingjum sem flestir
voru frá Seltjarnarnesi. Ella
frænka var með ættfræðina á
hreinu og það var undravert að
hlusta á hana telja upp alla
frændurna og frænkurnar sem
hún (og við) áttum.
Jólaboðin sem Ella og Alli
héldu hér áður fyrr á hverju ári
á jóladag eru okkur einnig
minnisstæð. Þar voru afkom-
endur ömmu og afa úr Nýjabæ
samankomnir og gæddu sér á
kræsingunum sem Ella hafði
matreitt. Fyrir okkur voru
þessi boð einn af hápunktum
jólanna.
Þeir sem þekkja Ellu frænku
vita að brosið, hláturinn og
þéttu knúsin voru aldrei langt
undan. Jafnvel þegar hún var
orðin sem veikust brosti hún,
gaf fingurkoss og hló til okkar.
Hún vildi líka ávallt vera vel til-
höfð, með hárið fínt og sleppti
sjaldan bleika varalitnum. Þó
svo að drægi af henni síðustu
dagana áður en hún lést passaði
hún upp á að hafa varalitinn á
sér svo hún liti sem best út.
Þannig var hún Ella.
Elsku Ella frænka. Takk fyr-
ir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Þú munt alltaf
eiga sérstakan stað í hjarta
okkar. Við vitum að amma
Gunna hefur tekið vel á móti
þér og að þér líður vel á þeim
stað sem þú ert núna. Þetta fal-
lega ljóð á vel við:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þínar
Elín og Jakobína.
Margar voru stundirnar góð-
ar. Í skólastofunni okkar í MR, í
Selsferðum og víðar og síðast
en ekki síst í svonefndum
saumaklúbbi, þar sem lítt bar á
nálum eða öðrum hannyrða-
áhöldum. Samt sem áður var
talað um „saumaklúbbinn“ og
glaðst yfir honum alla ævi.
Við vorum fimm skólasystur
sem að þessum félagsskap stóð-
um og hófust samkomur þessar
með veglegum boðum í Nýjabæ
á Seltjarnarnesi. Þar bjó Elín
Jónsdóttir, skólasystir okkar,
yngst fjögurra systra. Alin upp
af góðum foreldrum við göfug
gildi sem sannarlega skiluðu sér
allt lífið.
Á sínum tíma kom inn í líf El-
ínar Almar Gestsson, góður og
sannur lífsförunautur. Drengur
góður í orðsins fyllstu merk-
ingu. Saman reistu þau sér
glæsilegt hús á Nesinu, en um-
fram allt reistu þau sér trygga
og gæfusama tilveru. Til þeirra
var gott að koma.
Nú hefur Elín kvatt þetta líf,
sú fyrsta okkar „saumasystra“.
Við vinkonur og skólasystur El-
ínar, sem á stundum kenndum
okkur við iðju handanna en vor-
um þó meira fyrir gleði andans,
sendum Almari hjartans sam-
úðarkveðjur.
Þökk fyrir allt.
Auður Guðjónsdóttir,
Guðlaug Torfadóttir,
Hugrún Gunnarsdóttir,
Pálína Snorradóttir.
Elín Jónsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800


  


 



 
    
       
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson