Morgunblaðið - 26.08.2011, Blaðsíða 29

„Gullvagninn“ með Bjögga heima
hjá Hildi Magg og við náðum varla
andanum uppi í sófa. Það vantaði
aldrei gleðina í kringum þig enda
ómetanleg vinkona og brosið þitt
lýsti upp daginn. Ó hvað það er
gott að eiga allar þessar fallegu
minningar. Þú varst svo einstök
Stjarnan mín. Þú varst alltaf mikil
fyrirmynd í vinahópnum, lést ekk-
ert stoppa þig. Varst dugleg að lifa
lífinu og ferðaðist mikið um heim-
inn og ávallt tók heimurinn vel á
móti þér og sögurnar sem þú
sagðir manni voru alltaf frábærar
og þú fékkst mann alltaf til að
hlæja. Litla rauðhærða stjarnan á
flakki um heiminn.
Svo tók erfiðasta tímabilið í lífi
þínu við. Það var aldrei neitt ann-
að í boði en að sigra í þessari bar-
áttu. Það var alveg sama hvenær á
þessu tímabili við spjölluðum sam-
an, þú varst alltaf svo bjartsýn og
hafðir engar áhyggjur af að þetta
ætti ekki eftir að fara á besta veg.
Þú sýndir svo mikið hugrekki og
lést manni alltaf líða vel eftir sam-
tölin og leyfðir manni að trúa því
að það væri að hjálpa til allir góðu
straumarnir sem þér voru sendir.
Varst alltaf svo hress og aldrei var
hægt að finna það í gegnum þig að
þú værir hrædd og vissir ekki
hvað tæki við.
Nú ertu komin á betri stað í
hvíldina. Takk fyrir samveru-
stundirnar hjartað mitt, þær
verða ávallt geymdar á góðum
stað í hjarta mér. Góða heimferð
dýrmæti engill.
Hildur Gyða Ríkharðsdóttir.
Elsku hjartans stjarnan mín
skærust. Ég hefði aldrei getað
trúað því hversu nánar við áttum
eftir að verða þegar Magga sagði
mér frá Stellu vinkonu sinni sem
var að fara sem skiptinemi til
Frakklands eins og ég. Það var
það fyrsta sem ég heyrði af þér og
þarna áttum við bara þetta eitt
sameiginlegt að vera að fara út
saman. Frakkland átti svo eftir að
færa okkur svo miklu miklu
meira, eitthvað sem orð fá ekki
lýst. Strax fyrsta kvöldið stálumst
við til að sofa uppi í hvor hjá ann-
arri og hughreystum hvor aðra yf-
ir heimþránni sem helltist yfir
okkur. Hvað okkur fannst við nú
vitlausar að vera að fara út í þetta.
Það voru nú sem betur fer bara
gleðitár sem við áttum síðar eftir
að fella saman í þessari dvöl. Það
sem við hlógum og skemmtum
okkur. Hjartað mitt tekur kippi
þegar ég hugsa um allar góðu
minningarnar okkar. Heimsókn-
irnar, bréfin og símtölin.
Ást okkar á París, kebab og
crêpes með nutella, að ógleymdu
Kinder Schocobons sem við hám-
uðum í okkur, enda mættum við
iðulega saddar í kvöldmatinn hjá
fjölskyldunni þinni. Þetta blessað-
ist nú allt saman hjá okkur og eftir
að heim var komið var þessi dvöl
alltaf eitthvað sem við gátum hleg-
ið yfir, jafnvel grenjað úr hlátri.
Elsku Stella, ég mun sakna þín
svo mikið. Þú varst mér svo kær
vinkona. Ég verð ævinlega þakk-
lát fyrir að hafa kynnst þér og
upplifað þennan einstaka tíma í lífi
okkar saman. Þú varst einstök.
Megi englarnir vaka yfir fjöl-
skyldu þinni og veita þeim styrk á
þessum erfiðu tímum.
Hvíldu í friði elsku vinkona.
Þín
Hildur Grímsdóttir.
Hjartans Stella. Ég veit að ég
var búin að lofa þér að skrifa ekki
minningargrein um þig, en stund-
um fara hlutirnir ekki eins og
maður planar og óskar og það á
svo sannarlega við um þig og þín
veikindi. Sorrí en ég skal lofa að
lofsyngja þig ekki um og of og ég
skal líka nota mín orð.
Við áttum svo góðan tíma sam-
an, við vorum einhvern veginn
alltaf í sambandi hvor við aðra.
Allar stundirnar okkar á te&kaffi,
með kaffi í hendi og gott slúður og
við tvær. Bjór og gleði og glaumur
og gott spjall, öll trúnóin hér og
þar. Ég og þú.
Ég sakna þín svo svakalega
elsku hjartans stjörnukonan mín.
Þú varst svo mikill karakter og
hvar sem þú komst þá tóku allir
eftir þér, Stella Víðis var mætt.
Ég efast ekki um að þú eigir
eftir að gera góða hluti, hvar sem
þú ert, og ég ætla að vera dugleg
að fara eftir því sem þú varst alltaf
að minna mig á, að hugsa fallega
um fólkið í kringum mig og passa
fjölskylduna mína. Ég ætla líka að
vera dugleg við að halda fallegri
minningu um þig á lofti, endalaust
og alltaf.
Hjartans fjölskylda, þið eigið
alla þá ást og umhyggju sem til er
í heiminum skilið. Þið eruð búin að
standa ykkur eins og hetjur í öllu
þessu.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir mig
á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert
hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi svolítið
hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
(Megas)
Þín vinkona,
Viktoría J.
Elsku hjartans Stella, þú varst
tekin frá okkur allt of snemma.
Erfitt er að sætta sig við þessa
staðreynd. Það er ótalmargt sem
okkur dettur í hug þegar við
minnumst þín, svo margar sögur,
svo margir kaffibollar, svo mikill
hlátur. Þú varst svo einstakur kar-
akter, með svo einstakan húmor.
Naust þín vel í góðra vina hópi og
áttir óskipta athygli allra.
Við erum svo þakklátar fyrir að
hafa kynnst þér og fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Öll matar- og kökuboðin, búðar-
rápin og kaffihúsaferðirnar verða
ekki eins án þín, elsku Stella.
Hetjuleg barátta þín við veikindin
kenndi okkur að njóta hverrar
stundar.
Við söknum þín, það er svo sárt
að kveðja þig, elsku vinkona, en
allar yndislegu minningarnar lifa
áfram í hjörtum okkur allra.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Elsku Víðir, Jóna, Valdimar,
Jón Eggert, Halldóra og aðrir að-
standendur, guð veri með ykkur
og styrki ykkur í sorginni.
Kveðja,
Heiður Lilja, Ragnhildur
og Birna Blöndal
Stella var besta vinkona Birnu
systur. Við vorum allar saman á
leikskóla í Bolungarvík en fjöl-
skylda hennar flutti á Ólafsfjörð
þegar hún var sjö ára og það var
ekki fyrr en við vorum allar nem-
endur við Menntaskólann á Akur-
eyri að við endurnýjuðum vin-
skapinn.
Birna hefur frá því ég man eftir
mér átt bestu vinkonur sem eru
með henni nótt og dag. Í Bolung-
arvík var það Alberta, á Akureyri
var það Stella, og þessar stelpur
voru svo samtvinnaðar henni að
þær urðu að systrum manns.
Partur af daglegu lífi og órjúfan-
legur partur af manni sjálfum.
Ég hitti Stellu aldrei eftir að
hún veiktist. Ef hún var á Íslandi
var ég í Kína og ef ég var á Íslandi
var hún í Frakklandi. Ég hitti
hana í síðasta skiptið heima í Bol-
ungarvík um páskana 2009. Við og
góðir vinir vorum í stofunni á
Holtastígnum að syngja eins hátt
og við mögulega gátum við lagið
Tiny Dancer með Elton John.
Ég sé Stellu ekki öðruvísi fyrir
mér en stelpu fulla af lífsgleði og
orku, sem ferðaðist um heiminn,
upplifði og naut og var ávallt um-
kringd góðu fólki. Hún var sú sem
ég ræddi við um málefni líðandi
stundar. Við skiptumst á skoðun-
um og oftar en ekki þannig að all-
ur matsalurinn á heimavistinni
fékk að heyra hvað okkur fór á
milli. Það gustaði af henni þegar
hún mætti í hópinn, það var tekið
eftir henni.
Það er þannig sem ég á eftir að
muna eftir henni. Þessari
ákveðnu, ófeimnu stelpu sem var
alltaf auðvelt að koma til að brosa
en átti sjálf auðveldara með að fá
fólk til að hlæja.
Hugur minn er allur hjá Jónu,
Víði, Valdimar, Nonna og Hall-
dóru, ég samhryggist ykkur inni-
lega, og Birnu, sem ég veit að var
að missa svo miklu meira en góða
vinkonu.
Kristín Ketilsdóttir.
Elsku Rauðhaus. Ég er búin að
vera að pæla í því hvort það sé
óviðeigandi að byrja þessi skrif á
„Elsku Rauðhaus“ og ég er mjög
viss um að ef ég spyrði þig mynd-
irðu svara: „Af hverju gerirðu það
ekki bara?“ – frekar svona
hneyksluð á svipinn. Þú varst allt-
af svo drífandi og skildir mig bara
alls ekki þegar ég velti hlutunum
of mikið fyrir mér.
Þú vildir helst drífa í hlutunum,
varst einhvern veginn alls staðar
og vissir allt. Það er svona helst
það erfiðasta við það að þú sért
farin, þú áttir eftir að gera svo
margt. Og við áttum eftir að gera
svo mikið saman. Þú varst svo
ótrúlega fyndin, svo skemmtileg
að það er varla hægt að segja sögu
um þig án þess að fara að hlæja.
Sérstaklega þegar maður hugsar
til þess hvernig þú hefðir sagt sög-
una, því það er engin okkar jafn
orðheppin og þú varst.
Ég var alltaf viss um þú myndir
verða ein af þeim sem maður sér á
forsíðum tímarita og alltaf ein-
staklega vel klædd, með fjall-
myndarlegan mann upp á arminn.
Ég mun sakna þín að eilífu elsku
vinkona,
Þín
Björg.
Stjarnan sem ávallt skein
skærast. Alltaf til staðar til að
skemmta þér og öðrum í kringum
þig. Rauðhausinn okkar, þú fram-
kallaðir bros og fékkst hjörtu til
að hlýna. Þú varst skemmtikraft-
ur og sögumaður með svo mikinn
húmor fyrir sjálfri þér. Það var
ótrúlegt hversu lengi þú gast hald-
ið þér í karakter stórkostlegra
persónugerða þótt við værum
komnar niður á gólf, máttlausar af
hlátri.
Þú varst alltaf svo fróðleiksfús
og ákveðin, hafðir drifkraft í ótrú-
leg ævintýri. Þú varst forvitin um
þennan skrítna heim sem við lifum
í. En á sama tíma svo meðvituð um
fólkið í kringum þig. Af um-
hyggjusemi vildir þú vita hvernig
aðrir höfðu það og hvað aðrir
væru að brasa.
Þú naust þín og nýttir stutta
tímann þinn.
Vinátta okkar er eins og hring-
ur, einlægur og umfram allt sjálf-
um sér nægur. Hann er órjúfan-
legur og óendanlegur. Þú ert hjá
okkur og við hjá þér, að eilífu.
Við eigum eftir að sakna þín svo
sárt, elsku Stella.
Við hittumst aftur. Þangað til
komumst við af með smáræðis
hjálp frá vinum okkar og horfum
til stjarnanna. Þaðan munt þú
veifa okkur úr hæstu hæðum með
blóm í hárinu.
Þínar
Sara og Auður.
 Fleiri minningargreinar
um Stellu Víðisdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. ÁGÚST 2011
✝ Jóhann SigfúsSigdórsson
fæddist í Reykjavík
19. apríl 1956.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi föstudaginn
18. ágúst síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Sigdór Ólafur
Sigmarsson, f. á
Neskaupstað 1.8.
1927, d.5.12. 2009, og
Anna Jóna Loftsdóttir, f. í
Hafnarfirði 20.8. 1930, d. 15.3.
1986.
Þau skildu 1962. Seinni maður
Önnu Jónu var Kristján Jóhanns-
son, f. 1935. Systkini Jóhanns
eru: Guðbjörg f. 1947, Þorsteinn
f. 1949, Hafdís f. 1952, d. 2009,
Loftur f. 1957, Dagbört Hanna f.
1960, Halldóra f. 1961, Kristjana
f. 1963, Eva Mary f. 1966, Berg-
ljót f. 1967. Jóhann kvæntist
1976 Ólöfu Ólafsdóttir, f. 1956,
þau skildu. Synir þeirra eru
1) Ólafur Kr. Jóhannsson f.
1978, sambýliskona
hans er Lára Magn-
úsdóttir f. 1979,
sonur Láru, fóst-
ursonur Ólafs, er
Kristján Júníus f.
1998. Sonur Ólafs
og Matthildar Hólm
er Jakob Dagur f.
2001. 2) Jóhann Kr.
Jóhannsson f. 1981,
sambýliskona hans
er Guðrún Guðjóns-
dóttir f. 1981. Börn þeirra eru
Andri Snær f. 1999 og Heiða
Diljá f. 2005.
Jóhann ólst upp í Hafnarfirði
og Reykjavík. Hann fór ungur til
sjós og starfaði við það í mörg
ár. Seinni árin starfaði hann sem
málari og síðastliðin 20 ár var
hann að mestu búsettur í Kaup-
mannahöfn. Síðastliðin 2 ár hef-
ur hann barist við erfið veikindi
þar til hann lést hinn 18. ágúst
síðastliðinn.
Jóhann verður jarðsunginn
frá Seljakirkju í dag, 26. ágúst
2011, klukkan 13.
Elsku besti pabbi okkar, nú
þegar við þurfum að kveðja þig
allt of snemma með miklum sökn-
uði og sorg eru margar minningar
sem renna í gegnum huga okkar.
Ekki óraði okkur bræðurna
fyrir því að við ættum svo stuttan
tíma eftir með þér. Það er svo ótal-
margt sem við hefðum viljað ná að
gera með þér sem ekki var gert í
æsku, þar sem Bakkus var oft þér
við hlið, þess vegna áttum við
bræður færri stundir með þér en
við hefðum viljað sem börn. Seinni
árin fengum við að eyða meiri
tíma með þér og kynnast þér bet-
ur en sá tími varð alltof stuttur.
Því svo elskaði Guð heiminn
að hann gaf son sinn eingetinn,
til þess að hver sem á hann trúir glatist
ekki,
heldur hafi eilíft líf.
(Jóhannes. 3:16)
Elsku pabbi, við munum ávallt
geyma minningarnar um þig í
hjarta okkar.
Kveðja frá okkur öllum.
Ólafur K. (Óli) og Lára,
Jóhann Kr. (Kiddi) og
Guðrún (Gugga).
Elsku frændi, þá ert þú farinn
snöggt eins og mamma, nákvæm-
lega tveimur árum á eftir henni.
Ég veit að hún tekur vel á móti
þér enda voruð þið alltaf svo góðir
vinir. Mamma leit alltaf á þig sem
uppáhaldsbróður sinn og elskaði
þig svo mikið. Sama hvað á dundi
þá tók hún á móti þér og beindi
þér á rétta braut því þú áttir alltaf
greiðan aðgang að okkar heimili
og ég man að þú varst þar svo oft.
Lífið er eitthvað sem maður á
að njóta hef ég á undanförnum ár-
um áttað mig á og sem betur fer
gast þú notið síðustu ára þrátt fyr-
ir veikindi þín. Þú varst alltaf stóri
frændi minn og þótt við höfum
ekki alltaf verið sammála held ég
að við höfum alltaf verið vinir. Þú
tókst mér alltaf vel og leyfðir mér
að vinna með þér og hældir mér
fyrir dugnað sem gladdi mömmu
mikið. Eftir að mamma dó höfum
við ekki hist mikið, en ég hef hugs-
að til þín, Óla og Kidda sem ég veit
af eigin reynslu að eiga erfiða
daga framundan. Við munum öll
sakna þín mikið og hugsa til ykkar
sem farin eruð.
Ég sendi þér góðar kveðjur og
votta frændum mínum og fjöl-
skyldunni dýpstu samúð mína og
pabba sem ekki treysti sér til að
fylgja þér. Þegar ég sagði honum
að þú værir farinn hafði hann á
orði hvað hann hefði alltaf kunnað
vel við þig og að þú hefðir verið vel
gerður sem þú líka varst.
Þinn frændi,
Aralíus Gestur Jósepsson.
Mig dreymdi þig og þú veifaðir
mér og sagðir: „Ég er farinn.“ Þú
leist svo vel út og varst svo glaður.
Ég setti þessa kveðju ekki í sam-
hengi við þá frétt sem ég fékk af
andláti þínu en nú vil ég trúa að þú
hafir komið til að kveðja mig.
Við kynntumst fyrir þrjátíu og
sex árum og erum búin að vera
vinir síðan þó oft hafi liðið mörg ár
á milli þess sem við höfum hist. Þú
fluttir til Danmerkur og bjóst þar
í mörg ár. Árið 2009 í einni af
heimsóknum þínum til Íslands
komst þú við í vinnunni hjá mér,
og eftir það fórum við að hafa sam-
band og hittast reglulega. Við vor-
um saman síðustu jól á Kanarí,
það var yndislegur tími og var
okkur dýrmætur. Rétt áður hafðir
þú fengið góðar fréttir varðandi
sjúkdóminn sem þú varst haldinn
og varst fullur bjartsýni. Þú
keyptir þér íbúð á Íslandi og þá
urðu heimsóknirnar tíðari heim.
Eftir sem áður þurftir þú að fara
til eftirlits á spítala í Danmörku,
öll meðferðin þín fór þar fram. Í
vor kom ég til þín til Danmerkur.
Við áttum góðan tíma þar saman
og þar á meðal var það ferðin okk-
ar til Jótlands þar sem við heim-
sóttum bróður minn sem vann þar
á hestabúgarði og ferðin okkar til
Svíþjóðar þar sem við heimsóttum
gamla vinkonu sem við höfðum
ekki hitt í yfir þrjátíu ár. Þrátt fyr-
ir að ég vissi að sjúkdómurinn
hefði heltekið þig aftur af fullum
krafti þá trúði ég því alltaf að þú
myndir komast frá þessu. Þú
barst þig svo vel og kvartaðir aldr-
ei. Ég hélt að við fengjum lengri
tíma saman, við ætluðum að gera
svo margt. Okkur langaði að
ferðast meira og sjá heiminn.
Nú ertu farinn einn í þitt hinsta
ferðalag. Ég er þakklát fyrir þetta
rúma ár sem við fengum saman,
hver minning er mér sem perla.
Ég á eftir að sakna þess að geta
ekki lengur talað við þig um alla
skapaða hluti, við þig gat ég talaði
um allt.
Ég votta Kidda og Óla, barna-
börnum og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Blítt og rótt
breiðir nótt
blæju um fjöll og voga
Augun þín,
ástin mín,
eins og stjörnur loga.
Sonur kær!
svefninn vær
sígur brátt á hvarma.
Sofðu rótt
– sumarnótt
svæfir dagsins harma.
(Jón frá Ljárskógum.)
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Þín
Hulda.
Jóhann Sigfús
Sigdórsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi okkar, með
þessum fáu línum kveðjum
við þig í hinsta sinn.
Í hjarta mér þú verður
þaðan aldrei hverfur.
Ég minningu þína geymi
en aldrei gleymi.
(Ágústa Kristín Jónsdóttir)
Kveðja.
Þín afabörn,
Andri Snær, Jakob Dagur
og Heiða Diljá.
Jórunn Andrésdóttir, eða
„Lóa“ í Hellukoti eins og hún er í
minni minningu, var einlæg og
góð kona. Fjölskylda okkar á
sumarbústað beint á móti Hellu-
koti á Stokkseyri og þannig hóf-
ust vináttuböndin. Yngri systkini
mín fóru oft yfir til „Lóu“ til að
leika við barnabörn hennar og til
að skoða hið mikla safn leikfanga
sem þar voru og í leiðinni að fá
Jórunn Andrésdóttir
✝ Jórunn Andr-ésdóttir fædd-
ist í Hellukoti á
Stokkseyri 16. nóv-
ember 1916. Hún
lést á Dvalar-og
hjúkrunarheimil-
inu Kumbaravogi 6.
ágúst 2011.
Jórunn (Lóa) var
jarðsungin frá
Stokkseyrarkirkju
13. ágúst 2011.
að kíkja á kettina og
njóta heimilisins og
umhverfisins þar.
Jórunn var höfðingi
heim að sækja, allt-
af heitt á könnunni
og veitingar í köku-
boxunum. Afmælis-
dagbókin hennar
var sterkur tengilið-
ur við umhverfið og
aldrei brást að á
morgni afmælis-
dags einhvers í okkar fjölskyldu
hringdi „Lóa“ og óskaði okkur til
hamingju og skal hún hafa fyrir
það miklar þakkir. Ég minnist
þess fyrir alllöngu að hafa komið
í Rjómabúið þegar þar var versl-
un og stóðu þær vaktina þar
systurnar. Hellukot hefur staðið
autt um tíma enda Jórunn verið
bæði á sjúkrastofnun í Reykjavík
svo og á Kumbaravogi steinsnar
frá Hellukoti. Hefði komið í jarð-
arförina en var staddur á Ak-
ureyri í nokkra daga við störf og
því miður ógjörningur að fara
suður vegna þessa en hugur
minn var svo sannarlega í
Stokkseyrarkirkju á útfarardegi.
Hugur minn er oft í Hellukoti
enda er Hellukot vin í eyðimörk
hins furðulega þjóðfélags sem
við búum í þar sem allir eru að
eltast við Mammon og sýndar-
mennsku. Svo var ekki farið um
Jórunni. Hún var ánægð með sitt
og elskaði sína ættingja og vini
og ræktaði sambönd. Innilegar
þakkir fyrir að hafa fengið að
kynnast Jórunni, Möggu og fleir-
um sem tengdust Hellukoti og
hennar ættingjum öðrum og vin-
um.
Blessuð sé minningin um Jór-
unni og ættingjum sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur.
Friðrik Ásmundsson
Brekkan.