Morgunblaðið - 21.09.2011, Blaðsíða 29

sívakandi hugur hennar var. Hún
hafði yndi af að velta fyrir sér
lagagreinum í þeim félögum sem
hún var þátttakandi í og ekki fóru
neinar fjárhagsáætlanir framhjá
vökulu auga hennar. Hún var
ákaflega sterkur persónuleiki og
lét aldrei deigan síga þótt á móti
blési.
Við í Soroptimistaklúbbi
Reykjavíkur minnumst Sigríðar
með söknuði og þökkum henni
samfylgdina.
Sigrún Klara Hannesdóttir
Vegferð Sigríðar Þ. Valgeirs-
dóttur er lokið, einum áfanga á
langri leið, sem skilað hefur ótrú-
legu og fjölbreyttu starfi. Við vor-
um með fyrstu nemendurnir sem
vorum svo lánsöm að njóta leið-
sagnar hennar veturinn 1948-
1949 í Íþróttaskólanum á Laug-
arvatni. Þá var hún nýkomin úr
framhaldsnámi í Bandaríkjunum.
Okkur nemendur hennar langar
til að minnast hennar með þakk-
læti og virðingu. Starfsferill Sig-
ríðar er glæsilegur, það er með
ólíkindum hverju henni tókst að
koma í verk og hversu auðvelt
hún átti með að hrífa fólk með sér
til starfa. Ýmsar nýjungar í
kennsluháttum þar er helst að
nefna áhrifin frá dansinum og
hvernig túlka mátti með hreyf-
ingu mismunandi atriði. Ógleym-
anlegur er dugnaður hennar,
þegar hún samdi verk til þess að
fara með á alþjóðlega fimleika-
sýninu í Stokkhólmi, „Linghátíð-
ina“ sumarið 1949. Þá fékk hún
tónskáldið Jórunni Viðar til þess
að semja sérstaka tónlist við
verkið og koma síðan með okkur
og leika undir á sýningunum. Sig-
ríður útskýrði fyrir okkur, að við
værum að túlka landslagið á
Laugarvatni, hverina, vatnið,
fjöllin og skóginn. Sýningin vakti
mikla athygli og var mikið skrifað
um hana í sænsku blöðunum. Sér-
staklega var skrifað um þá nýj-
ungar sem hún var að innleiða í
fimleikum.
Annað sem ætíð mun halda
nafni Sigríðar á lofti er stofnun
Þjóðdansafélags Reykjavíkur ár-
ið 1951. Til þess að minnast 60 ára
afmælis félagsins, bauð Sigríður
okkur skólasystkinum þann 17.
júní síðastliðinn í kaffi á sitt fal-
lega heimili. Þar hittum við börn-
in hennar og rifjuðum upp
ánægjulegar samverustundir.
Okkur grunaði ekki þá að þetta
væri í síðasta sinn sem við nytum
samvista við þessa merkilegu
konu.
Aðrir munu eflaust rekja ævi-
feril Sigríðar svo að við látum
þessi orð duga.
Við vottum börnum hennar og
fjölskyldu dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Sigríðar
Þóru.
Fyrir hönd nemenda ÍKÍ,
1949.
Kristjana, Ástbjörg,
Páll, Unnur.
Leið ungs fólks úr dreifbýli og
út í heim lá oft um Kennaraskól-
ann. Þar urðu fyrstu kynni okkar
Sigríðar Valgeirsdóttur, sem lést
hinn 3. sept. 91 árs að aldri. Hún
hélt góðri heilsu og andlegu
starfsþreki fram á síðasta dag.
Ég hóf nám í Kennaraskólanum
haustið 1956 og á meðal kennara
var þessi unga kona, sem að
mörgu leyti stakk í stúf við aðra
kennara. Þeir voru flestir mið-
aldra karlmenn, virðulegir í fasi
og þéruðu nemendur sína allt
fram yfir útskriftardag. Með okk-
ur Sigríði hófst þá þegar samstarf
um áhugamál okkar beggja, sam-
starf sem stóð óslitið fram að dán-
ardegi. Tíu dögum fyrir andlátið
hringdi hún til mín og þakkaði
fyrir smávægilega aðstoð við
undirbúning að útgáfu síðustu
bókar sinnar um íslenska dans-
mennt, sem henni auðnaðist að
ljúka áður en hinsta kallið kom.
Sigríður var driffjöðrin í að skapa
fjölbreytni í skemmtanalífi skól-
ans og á árshátíðum var ýmislegt
gert, sem enn lifir í minningu um
ánægjulega dvöl í skólanum. Eft-
irminnileg er uppfærsla á ör-
smárri „óperu“ um þau skötuhjú-
in Harlequin og Colombine, þar
sem ég og saklaus sveitastúlka af
landsbyggðinni vorum í aðalhlut-
verkum. Bæði fengum við í föður-
og móðurarf löngun til þátttöku í
listgreinum sem hæst eru metnar
á menningarsviðinu en standa þó
einna næst lítt forfrömuðu al-
þýðufólki og flestir iðka sér til
lífsfyllingar, en það eru söngur og
dans. Sigríður Valgeirsdóttir
stofnaði Þjóðdansafélag Reykja-
víkur 17. júní 1951 og var pott-
urinn og pannan í starfi félagsins
í áratugi. Samhliða kennslustarfi
og uppeldi barnanna gaf hún sér
tíma til að sinna þessu áhugamáli
af ótrúlegri elju og fórnfýsi. Hún
ferðaðist um allt land á sumrin
ásamt Mínervu Jónsdóttur. Þær
tóku viðtöl við fólk, skráðu dansa
og dansvísur, sem fólkið kunni.
Sumt var tekið upp á tónbönd. En
því miður var vídeó-tæknin þá
ekki nægilega þróuð hérlendis. Á
veturna var hún aðalkennari á
námskeiðum Þjóðdansafélagsins
fyrir börn og fullorðna og frum-
kvöðull að samkomum á vegum
félagsins, kvöldvökum og dansi-
böllum. Þjóðdansafélagið stóð
fyrir sýningarferðum erlendis, til
frændþjóða á Norðurlöndum,
Þýskalands og Austurríkis. Oft-
ast var það Sigríður sem lagði
grunn að því prógrammi sem
sýnt var í ferðunum, en of sjaldan
gat hún sjálf tekið þátt vegna
annríkis.
Sigríður átti í fórum sínum
óhemjumikið efni sem safnast
hefur í starfi hennar á langri ævi.
Hún hefur gefið út nokkrar bæk-
ur um rannsóknir sínar og er þar
umfangsmest ritið „Gömlu dans-
arnir í tvær aldir“ sem hún tók
saman ásamt Mínervu Jónsdótt-
ur og út kom 1994. Sigríður hafði
ákveðnar skoðanir á þróun ís-
lenskrar menningar og þar með
dansins. Hún benti oft á, að Ís-
lendingar voru í mjög nánu sam-
bandi við mið-evrópskar hefðir og
taldi ýmsa menningarstrauma
hafa borist fyrst til Íslands og
þaðan til Norðurlanda. Íslending-
ar hafi þannig verið bæði gefend-
ur og þiggjendur og áhrif evr-
ópskrar menntunar íslenskra
embættismanna stórlega van-
metin. Vonandi tekst í náinni
framtíð að vinna úr þessu safni
Sigríðar og gera það aðgengilegt
fræðimönnum síðari kynslóða.
Guðmundur Guðbrandsson.
Amma var kraftmikil og hóg-
vær kona sem sat samt ekki á sín-
um skoðunum. Hún ferðaðist
mikið í sambandi við nám, störf
og áhugamál og var á langt á und-
an sinni samtíð. Við barnabörnin
fengum oft á síðari árum heyra af
ferðalögum hennar og ævintýr-
um.
Amma var menntakona mikil
sem hætti aldrei að læra. Hún var
alla sína tíð iðin hvort sem það var
í tengslum við menntun, kennslu
eða áhugamál.
Hennar aðaláhugamál var
samt dansinn sem átti hug henn-
ar og hjarta og var hún frum-
kvöðull í varðveislu dansa og sögu
þeirra á Íslandi. Heimili hennar í
Skaftahlíð og síðar við Klappar-
stíg var þéttsetið bókum bæði
fræðiritum og skáldverkum.
Amma var í minningu okkar
orkurík kona sem maður bar virð-
ingu fyrir. Ætíð vel til fara og
með allar tækninýjungar á
hreinu, hvort sem það var notkun
á tölvu eða farsíma. Hún var sí-
ung í anda, létt í spori og hikaði
ekki við að upp úr þurru kenna
lipur dansspor. Amma var sjálf-
stæð og þeyttist út um allt á bíln-
um sínum, allt að dánardeginum.
Hún var sterkur karakter, með
ákveðnar skoðanir en alltaf sann-
gjörn.
Við ömmubörnin og lang-
ömmubörnin munum ávallt varð-
veita dýrmætar minningar okkar
um ömmu Siggu.
Hjörleifur, Þórhildur, Sig-
urþór og langömmubörnin.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. SEPTEMBER 2011
✝ SveinbjörgÓlena Eiríks-
dóttir fæddist á
Eskifirði 8. sept-
ember 1929. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 8. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Eiríkur
Kristjánsson f. 5.
ágúst 1903, d. 15.
júní 1964 og Ingunn Þorleifs-
dóttir f. 30. maí 1906, d. 21.
febrúar 1984. Systkini Svein-
bjargar eru Lovísa Eiríksdóttir
f. 30. júní 1928, Sigríður Ei-
ríksdóttir f. 26. febrúar 1931,
Hörður Eiríksson f. 21. ágúst
1937, Þorleifur Eiríksson f. 15.
Már Logason f. 11. maí 1972,
Oddný Þóra f. 28. október 1973
og Óskar f. 30. maí 1980, d. 5.
janúar 1998. b) Sigríður Ósk
Lárusdóttir f. 21. apríl 1957,
maki Þorsteinn Alexandersson
f. 23. maí 1957, börn þeirra eru
Björg f. 12. maí 1981, unnusti
Davíð Valdimarsson f. 28. júlí
1981 og Sveinbjörn f. 28. ágúst
1986, unnusta Sara Bianchi f.
1. september 1979. c) Lárus
Ágúst Lárusson f. 19. maí 1961,
d. 2. október 1997, maki Val-
gerður Ragnarsdóttir f. 4. apríl
1960, börn þeirra eru Eiríkur
Ingi f. 13. október 1980, Jakob
f. 1. desember 1988 og Andri
Þór f. 9. nóvember 1995. Sam-
býlismaður Valgerðar er Barði
Ingvaldsson f. 18.3. 1962.
Sveinbjörg á eitt barna-
barnabarn, Valgarð Orra Ei-
ríksson f. 27. júlí 2011.
Útför Sveinbjargar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag 21.
september 2011 og hefst at-
höfnin klukkan 13.
október 1945. Hinn
22. október 1949
giftist Sveinbjörg
Lárusi Óskari Þor-
valdssyni frá
Reykjavík f. 15.
júní, 1926 d. 9.
desember 2004.
Foreldrar hans eru
Þorvaldur Óskar
Jónsson f. 10. sept-
ember 1892, d. 25.
apríl 1970 og Sig-
ríður Guðrún Eyjólfsdóttir f.
15. ágúst 1895, d. 13. desember
1993. Börn Sveinbjargar og
Lárusar eru: a) Ingunn Lár-
usdóttir f. 30. desember 1949,
d. 31. janúar 2004, maki Logi
Guðjónsson f. 19. desember
1949, börn þeirra eru Gylfi
Í dag kveð ég Sveinbjörgu Ei-
ríksdóttir, sem lést eftir stutta
sjúkralegu þann 8. september síð-
astliðinn. Kallið kom mér að óvör-
um, ég hafði vonast til að hún
fengi lengri tíma meðal okkur.
Sveinu kynntist ég árið 1979
eftir að ég fór að vera með Lárusi
syni hennar. Fyrstu kynni okkar
voru í afmælisveislu hennar þeg-
ar hún varð 50 ára. Þar tók á móti
mér sérlega skemmtilegt og vina-
legt tengdafólk, sem allt tók mér
opnum örmum. Hefur mér alla tíð
síðan þótt vænt um móttökurnar.
Við Lárus stofnuðum okkar heim-
ili og eignuðumst þrjá syni sem
Sveina umvafði og var þeim ynd-
islega góð og umhyggjusöm
amma. Margar góðar minningar
eigum við saman fjölskyldan frá
þessum árum.
Lífið hefur ekki farið mjúkum
höndum um fjölskyldu þeirra
hjóna Sveinu og Lárusar. Fyrsta
stóra áfallið verðum við fyrir
haustið 1997 þegar Lárus maður-
inn minn og ástkær sonur þeirra
lést. Áfallið var mikið og reyndi
mjög á fjölskylduna og vini. Aftur
varð fjölskyldan fyrir áfalli aðeins
þremur mánuðum síðar, þegar
Óskar barnabarn Sveinu og Lár-
usar lést aðeins 18 ára gamall.
Ingunni dóttur þeirra, móður
Óskars, misstu þau síðan árið
2004. Sama ár lést Lárus tengda-
faðir minn eftir langa og erfiða
baráttu við Parkinsonsjúkdóm-
inn. Blessuð sé minning þeirra
allra.
Þessi áföll í lífi Sveinu tóku
eðlilega mjög á hana og árin sem
á eftir komu voru henni erfið og
söknuðurinn mikill. Trú mín er sú
að nú sé Sveina mín komin til
þeirra sem farnir eru úr okkar
litlu fjölskyldu og munu þau um-
vefja hana kærleik sínum.
Að lokum langar mig að þakka
Sveinu fyrir mig og drengina
mína. Þakka alla fórnfýsnina,
gjafmildina og væntumþykjuna
sem Sveina ætíð sýndi okkur.
Megi friðurinn og ljósið umvefja
Sveinu og minningin um góða
konu mun lifa.
Valgerður Ragnarsdóttir.
Í dag er til moldar borin
tengdamóðir mín Sveinbjörg Ei-
ríksdóttir. Sveinbjörgu kynntist
ég fyrir rúmlega þrjátíu árum.
Strax við fyrstu kynni tókst með
okkur góð vinátta sem aldrei bar
skugga á.
Sveinbjörg fæddist á Eskifirði
og ólst þar upp við gott atlæti
fram á unglingsár. Hún hleypti
heimdraganum og fór til Reykja-
víkur í vist.
Í Reykjavík kynntist hún
mannsefni sínu Lárusi Þorvalds-
syni ungum vélskólanema og
gengu þau í hjónaband 22. októ-
ber 1949. Lárus lauk vélstjóra-
námi sínu og ungu hjónin stofn-
uðu heimili.
Sveinbjörg lauk námi frá Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur árið
1949 og helgaði hún sig húsmóð-
urhlutverkinu eftir það og sinnti
því af mikilli alúð. Sveinbjörg
eignaðist þrjú börn, Ingunni, Sig-
ríði Ósk og Lárus Ágúst. Svein-
björg sinnti heimilinu og barna-
uppeldinu af stakri prýði og ól
börn sín upp við gott atlæti og
innrætti þeim allt hið besta sem
finna má í fari fólks.
Fyrstu búskaparár Svein-
bjargar og Lárusar hvíldi ábyrgð
á heimilishaldi og uppeldi
barnanna á herðum Sveinbjargar
þar sem Láus starfaði sem vél-
stjóri á farskipum Sambandsins
og var oft langdvölum fjarri heim-
ilinu vegna starfa sinna.
Sveinbjörg átti stöku sinnum
kost á því að ferðast með manni
sínum er hann sigldi um heimsins
höf og allt frá þeim tíma hafði
Sveinbjörg mikla ánægju af
ferðalögum og ferðuðust þau
hjónin víða bæði innanlands og
utan. Lárus starfaði í landi eftir
að sjómennsku hans lauk og vann
lengi við viðgerðir og uppsetn-
ingu á kælivélum og var einn af
stofnendum kælismiðjunnar
Frost hf.
Sveinbjörg lagði metnað sinn í
að búa eiginmanni sínum og börn-
um gott heimili og var eftir því
tekið hversu smekkvíst og mynd-
arlegt allt var er laut að heimilinu.
Sveinbjörg var húsmóðir af
gamla skólanum þar sem allt var í
röð og reglu, alltaf var gengið að
því vísu að fá heimabakaðar kök-
ur og annað góðgæti þegar komið
var í heimsókn.
Lárus eiginmaður Sveinbjarg-
ar lést árið 2004 eftir erfiða bar-
áttu við parkinsonssjúkdóminn
en í þeirri baráttu komu mann-
kostir Sveinbjargar vel í ljós og
var aðdáunarvert hversu vel hún
hlúði að honum til dauðadags.
Sveinbjörg fór ekki varhluta af
erfiðleikum lífsins, hún missti son
sinn Lárus á voveiflegan hátt árið
1997, dótturson sinn Óskar árið
1998 og dótturina Ingunni af af-
leiðingum bílslyss árið 2004.
Þó svo að þessi áföll hefðu
vissulega áhrif þá urðu þau ekki
til þess að buga hana. Sveinbjörg
var trúuð kona þó svo hún flíkaði
því ekki en það fór ekki fram hjá
þeim sem hana þekktu að hún
trúði á einhvern æðri mátt.
Þrautseigja Sveinbjargar kom
vel í ljós síðustu ár þegar heils-
unni fór að hraka. Hún tók heilsu-
leysinu af æðruleysi og aldrei
heyrði ég hana kvarta. Það var
aðeins undir það síðasta að hún
sagðist vera farin að þreytast.
Það er okkur sem eftir lifum
huggun að Sveinbjörg hafði sann-
færingu fyrir því að eitthvað tæki
við eftir veru okkar hér í heimi.
Með Sveinbjörgu Eiríksdóttur
tengdamóður minni er gengin
mikil mannkostakona og bið ég
Guð að blessa minningu hennar.
Þorsteinn Alexandersson.
Elsku amma, við þökkum þér
fyrir allt sem þú varst og gerðir
fyrir okkur. Takk fyrir stuðning-
inn og áhugann sem þú sýndir
okkur í handboltanum sem var
þín uppáhaldsíþrótt. Það þótti
okkur vænt um elsku amma.
Við kveðjum þig með tregans þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Amma, minningin um þig er
mynd af því sem ástin lagði á sig.
Eiríkur Ingi Lárusson,
Jakob Lárusson,
Andri Þór Lárusson.
Elsku amma mín dó á afmæl-
isdaginn sinn 8. september síðast-
liðinn.
Hún var farin að missa móðinn,
orðin þreytt á líkama en kraft-
mikli andinn var til staðar. Í
minningunni er amma alltaf eins,
með hlutina á hreinu og fylgdist
vel með fjölskyldunni sinni.
Ég gisti oft hjá ömmu og afa á
Sogaveginum, mér er helst minn-
isstæður dagurinn sem Svenni
fæddist, helgarferð til ömmu sem
gaf mér kasettu með Stjórninni
þegar ég saknaði foreldra minna
og allt góðgætið sem leyndist í
skápum og kæliskápum. Hún átti
alltaf nammi í veskinu sínu og var
óspör á að gefa gotterí.
Við frændsystkinin vorum
dugleg að leika okkur þar um allt
húsið og í hverfinu og eftir leikina
var ekki að spyrja að því, amma
beið með sandköku og djús eftir
ærsl.
Amma var sólbrún og útitekin,
sumar, vetur, vor og haust. Þegar
amma var heimsótt í Frostafold-
ina að sumri til, sat hún á svöl-
unum hlustandi á Gufuna í sól-
baði. Amma hafði gaman af því að
ferðast bæði innanlands og utan.
Hún hafði alltaf áhuga á því hvað
barnabörnin aðhöfðust og var
glöð að heyra sögur okkar úr dag-
lega lífinu.
Ég er afskaplega heppin að
hafa átt tvær dásamlegar ömmur
sem sýndu mér ást og umhyggju
frá því ég kom í heiminn. Þær
kenndu mér og sýndu svo margt.
Það eru forréttindi að hafa átt
svona góðar konur að. Í dag kveð
ég móðurömmu mína með sorg í
hjarta en er um leið svo þakklát
fyrir tímann sem við áttum sam-
an.
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín
Björg.
Elsku amma, elsku yndislega
amma, ég sakna þín svo mikið.
Þú varst svo yndisleg, enda
varstu miklu meira en bara
amma; varst í raun eins og önnur
mamma mín. Minn besti vinur og
ég treysti þér og við þig gat ég
talað um allt. Vellíðan fylgir til-
hugsuninni um þig.
Amma var glæsileg kona, alltaf
vel tilhöfð, flott klædd, sólbrún og
fín. Hjartahlýja, gjafmildi ein-
kenndi hana og fólk laðaðist að
henni enda var hún vinmörg. Frá-
bær í alla staði og ung í anda.
Minningar um ömmu eru enda-
lausar sem ég mun ávallt geyma í
hjarta mínu. Minningar frá
Frostafoldinni, Sogaveginum,
Funafoldinni, Blöndunni, bíltúr-
ar, búðaráp, sólböðin, elda saman,
veislurnar, ferðalögin og ferðirn-
ar til mömmu.
Við amma horfðum oft á fót- og
handbolta saman enda hafði
amma mikinn áhuga á íþróttum.
Ömmu þótti mjög vænt um
fjölskylduna sína og vildi allt fyrir
hana gera.
Mér er efst í huga þakklæti
þegar ég hugsa um ömmu því hún
var svo góð við mig, góð við
mömmu og afa þegar þau voru
veik. Ég á eftir að sakna þess
mikið að heyra ekki oftar frá
henni og njóta samverustund-
anna okkar.
Elsku amma, mér þykir svo
vænt um þig og elska þig.
Hvíl í friði.
Gylfi.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast móðursystur minnar,
Sveinbjargar Eiríksdóttur eða
Sveinu frænku eins og hún var
alltaf kölluð í minni fjölskyldu.
Ótal minningar streyma fram um
eiginleika hennar til að slá á létta
strengi þrátt fyrir að ganga í
gegnum miklar raunir.
Ofarlega í huga er síðasta
spjall okkar saman fyrir nokkrum
dögum. Þá rifjaði hún upp minn-
ingar um þegar hún heimsótti
mig á barnaspítalann hérna í
Reykjavík en foreldrar mínir
voru austur á fjörðum. Hún sagði
að ekki hefði mátt milli sjá hvor
okkar grét meira eftir heimsókn-
artímana. En þannig var Sveina
frænka, alltaf til staðar og tilbúin
að rétta hjálparhönd. Fjölskylda
mín fékk oft að njóta þess. Um
leið og ég minnist hennar með
hlýhug og virðingu, votta ég að-
stendendum hennar innilega
samúð mína og bið algóðan Guð
að blessa minninguna um Sveinu
frænku.
Harpa Arnþórsdóttir.
Sveinbjörg
Eiríksdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
BRYNJAR FRIÐLEIFSSON
húsasmíðameistari,
Seljahlíð 11e,
Akureyri,
sem andaðist í faðmi fjölskyldu sinnar á
heimili sínu laugardaginn 10. september, verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju föstudaginn 23. september kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Kærar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks lyflækningadeildar
Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri.
Sérstakar þakkir til heimahjúkrunar sem annaðist hann af
einstökum kærleika og fagmennsku. Alúðarþakkir fá einnig allir
þeir sem heiðra minningu Brynjars.
Svandís Ingjaldsdóttir,
Friðleifur Ingi Brynjarsson,
Sigríður Brynjarsdóttir, Hólmar K. Þórhallsson,
Bryndís Brynjarsdóttir,
Bjarki Heiðar Beck Brynjarsson, Brynhildur M. Sölvadóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.