Morgunblaðið - 21.09.2011, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. SEPTEMBER 2011
✝ Guðmunda Er-lendsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 26. febrúar
1920. Hún lést í
Landspítalanum í
Fossvogi 11. sept-
ember 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Er-
lendur Pálmason,
stýrimaður og síð-
ar útgerðarmaður,
fæddur í Nesi í Norðfirði 17.
desember 1895, d. 22. febrúar
1966 og Hrefna Ólafsdóttir,
verslunarmaður og húsmóðir,
fædd á Reykjum á Skeiðum 5.
september 1894, d. 14. sept-
ember 1980. Systkini hennar
eru Haukur, f. 1915, d. 1981,
Guðlaug, f. 1918, d. 2002, Erna,
f. 1921, d. 2003, Ólafur Pálmi, f.
1924, d. 1981, Hrefna, f. 1925,
d. 1981 og Margrét, f. 1927.
Guðmunda giftist 20. júní
1942 Gunnari Val Þorgeirssyni,
f. 15. apríl 1918, brunaverði.
Hann er sonur hjónanna Þor-
ember 1962, m.h. Þórhallur K.
Jónsson, f. 15. apríl 1957. Barn
Auðar er Nína Louise, f. 1988
og börn Þórhalls eru Viktor, f.
1987 og Sonja, f. 1996. Barna-
börn Guðmundu eru 9, hún átti
13 barnabarnabörn og eitt
barnabarnabarnabarn.
Guðmunda bjó alla sína ævi í
Reykjavík. Hún fæddist á
Laugavegi 18, ólst upp í stór-
fjölskyldu á Ásvallagötu 17 þar
til þau Gunnar Valur hófu bú-
skap á Njálsgötu 60. Guðmunda
tók gagnfræðapróf og lauk síð-
an námi í hattagerð frá Iðn-
skólanum í Reykjavík. Sam-
hliða heimilisstörfum og
uppeldi fjögurra dætra vann
hún stærstan hluta starfs-
ævinnar við hattagerð hjá föð-
ursystur sinni, Soffíu Pálma-
dóttur, í Hattaverslun Soffíu
Pálma að Laugavegi 12. Síðar á
starfsævinni stundaði hún
verslunarstörf. Hún bjó eitt ár í
London, 1938 til 1939, þar sem
hún var í vist og lagði stund á
enskunám. Hún stundaði einnig
píanónám á sínum yngri árum.
Tónlist og lestur voru alla tíð
ríkur þáttur í lífi hennar.
Útför Guðmundu fer fram
frá Áskirkju í dag, 21. sept-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
geirs Jörgenssonar
stýrimanns frá
Hala í Ölfusi, f. 1.
mars 1865, d. 17.
október 1938 og
Louisu Sím-
onardóttur hús-
móður frá Hesti í
Álftafirði, Ög-
urhreppi, f. 31.
desember 1877, d.
20. desember 1966.
Börn Guðmundu
og Gunnars Vals eru: 1) Hrefna
Guðrún, f. 2. október 1941, m.h.
Jónas S. Ástráðsson, f. 24. nóv-
ember 1940. Börn þeirra eru:
Gunnar Valur, f. 1961, Marín
Björk, f. 1963 og Jónas Hrafn,
f. 1977. 2) Louisa, f. 3. mars
1949, m.h. Birgir Þór Jónsson,
f. 23. júlí 1947. Börn þeirra eru:
Hrund, f. 1967, Brynja Ása, f.
1972 og Guðmundur Þór, f.
1974. 3) Erna, f. 29. nóvember
1955, m.h. Haukur Ólafsson, f.
29. nóvember 1950. Börn þeirra
eru: Salka, f. 1986 og Jökull, f.
1988. 4) Auður Björk, f. 3. nóv-
Í dag, miðvikudaginn 21. sept-
ember, kveðjum við sæmdarkon-
una Guðmundu Erlendsdóttur.
Ég man enn þegar ég hringdi
bjöllunni á Rauðarárstígnum,
ekki var ég uppburðarmikill enda
að spyrja eftir heimasætunni í
fyrsta sinn. Til dyra kom ung og
glæsileg kona með svo mild og
djúp gráblá augu að feimnin og
öryggisleysið hvarf. Þarna lágu
leiðir okkar Dídíar saman í fyrsta
sinn og ylurinn sem mætti
ókunnum unglingi á þessari
kvöldstund reyndist vera aðals-
merki Dídíar í gegnum tíðina
gagnvart fólki almennt. Í áranna
rás hef ég ekki kynnst ljúfari
manneskju, hún hélt sig við það
jákvæða og fann oftar en ekki
betri hliðina á þeim logandi uppá-
komum sem efstar voru á baugi í
þjóðfélaginu, enda var henni ekki
tamt að flíka stóryrðum. Sykstk-
inahópur hennar var stór, tveir
bræður og fimm systur. Allar
höfðu þær auga fyrir fallegum
klæðnaði og snyrtimennsku, þær
voru hver annarri glæsilegri og
oft kallaðar Slæðugengið þegar
þær mættu á hinar ýmsu uppá-
komur.
Dídí lærði hattagerð á unga
aldri og vann nokkuð við hana en
þegar ástin kom í spilið í mynd
Vals og síðar ávöxtur hennar
snérist líf hennar um fjölskyld-
una. Dídí var hagleikskona, list-
ræn, vandvirk og hugmyndarík.
Fátt var að hafa í verslunum á
fyrstu búskaparárum Vals og
Dídíar en hvað saumaskap og
hagkvæmni varðar lék allt í
höndum hennar. Oftar en ekki
heyrði ég spurt hvar þessi eða
hin flíkin fengist en svarið var í
saumavélinni hennar mömmu.
Dídí var ein þeirra sem létu ekki
klukkuna stjórna sér og stöku
sinnum heyrði ég hana segja að
nóttin væri sinn tími. Valur var í
slökkviliðinu og því oft á nætur-
vakt og þegar börnin voru sofnuð
naut hún þess að handleika
saumavélina og lífga við það efni
sem var við höndina hverju sinni.
Undantekningar voru þó þegar
Dódó systir hennar sem bjó
steinsnar frá birtist og þær
kveiktu á sjónvarpinu og fylgd-
ust með kananum, drukku kaffi
og hlógu hátt þegar best lét.
Dídí var staðfastur lesandi
Hjemmet og Familie Journalen
sem oftar en ekki voru upp-
spretta frábærra hugmynda, þá
spilltu sögurnar ekki fyrir, hvað
þá krossgáturnar sem hún leysti
af stakri snilld. Dídí notaði sög-
urnar ótæpilega til að hvetja
dæturnar til að leggja sig eftir
dönskunni og benti þeim á þegar
hún sá áhugaverða lesningu fyrir
þær í blöðunum. Dídí gaf mikið af
sér og börn og barnabörn áttu
hauk í horni og alltaf hafði hún
tíma til að velta málum fram og
til baka þegar eftir var leitað og
skipti aldur spyrjanda þá ekki
máli. Vitur maður sagði eitt sinn
að það eina sem manneskjan ætti
væri það sem hún gæfi. Dídí var
gjöful kona, hafði allan tíma fyrir
sitt fólk sem leitaði mikið til
hennar við hinar ýmsu aðstæður.
Þegar heilsan gaf sig var skarð
fyrir skildi, en hugljúf og
ógleymanleg mamma, amma og
tengdamamma á stórt rými í
hjarta okkar sem eftir stöndum.
Ég votta systrunum fjórum
Hrefnu, Louisu, Ernu og Auði,
mökum og niðjum þeirra svo og
Val tengdaföður mínum sem
misst hafa mikið, mína dýpstu
samúð. Sjálfur þakka ég fyrir að
hafa átt samleið með Dídí og
hennar fólki í gegnum tíðina.
Jónas Ástráðsson.
Látin er í hárri elli tengda-
móðir mín, Guðmunda Erlends-
dóttir. Guðmunda, sem ætíð var
kölluð Dídí innan fjölskyldunnar,
var einstök kona. Hún átti ein-
staklega farsælt líf í rúm níutíu
ár og nú að leiðarlokum syrgir
hana stór ættbogi. Þrátt fyrir há-
an aldur varð Dídí eiginlega aldr-
ei gömul því hún hélt reisn sinni
allt fram á síðustu ár. Dídí hafði
hlýja og blíða nærveru og sér-
stakt lag á að láta öðrum líða vel í
návist sinni. Hún var kletturinn í
fjölskyldunni sem allir gátu leit-
að til um ráð og leiðsögn. Hún
var elskuð og virt enda bar hún
umhyggju fyrir stórfjölskyld-
unni. Ekki þurfti hún að hafa
mörg orð um hlutina. Það hvíldi
ætíð yfir henni tignarleg ró, reisn
og heiðríkja.
Síðan 1942 var hún í farsælu
hjónabandi með Gunnari Val
Þorgeirssyni sem nú syrgir ævi-
félaga sinn. Það fór ekki fram hjá
neinum hversu náin þau voru og
máttu ekki hvort af öðru sjá.
Hjónaband þeirra Dídíar og Vals
var kærleiksríkt og tilgerðar-
laust. Samhent hjón enda búin að
þekkjast frá barnsaldri. Guð-
munda var alin upp í Reykjavík,
þar sem Erlendur faðir hennar
var stýrimaður og síðar útgerð-
armaður og Hrefna móðir henn-
ar húsmóðir á stóru heimili.
Systkini hennar voru sex og alla
tíð var náið samband milli þeirra.
Að lokinni hefðbundinni skóla-
göngu dvaldi Dídí um tíma í
Bretlandi, lærði síðar hattasaum,
sinnti heimili og fjórum dætrum
og stundaði verslunarstörf.
Aldrei bar skugga á okkar
samskipti enda hafði Dídí ein-
staklega ljúfa skaphöfn. Hún var
draumlynd, oft djúpt niðursokkin
við lestur og aðra iðju og þá hvarf
henni allt tímaskyn. Ég minnist
æskuljósmyndarinnar af henni,
þessari fallegu konu með skýru
og skörpu andlitsdrættina. Þegar
Salka, dóttir mín, fæddist í Bonn
var Dídí strax mætt á vettvang.
Ég tók á móti henni síðdegis á
járnbrautarstöðinni í Köln og æ
síðan minnist ég samræðna okk-
ar á veitingahúsi um kvöldið um
lífið og framtíðina. Þar treystum
við vináttu okkar og frá og með
þeim tíma átti hún í mér hvert
bein.
Dídí ætlaðist ekki til neins af
öðrum en var ætíð reiðubúin að
fórna sér fyrir aðra. Hún var af
þeirri kynslóð Íslendinga sem
hugsaði fyrst um aðra áður en
hún hugsaði um sjálfa sig, gaf allt
en átti erfitt með að þiggja af
öðrum. Aðeins allra síðustu ár
voru Dídí erfið en þá hvarf hún
inn í sinn eigin heim, en átti sér
skjól á hjúkrunarheimilinu Skóg-
arbæ.
Um Dídí er hægt að segja
einsog skáldið Gunnar Gunnars-
son segir um móðurina í Fjall-
kirkjunni: Ljúfur friður og unun
fylgir henni hvar sem hún geng-
ur.
Haukur Ólafsson.
Ég á svo margar og góðar
minningar með ömmu Dídi. Eitt
af því marga sem mér fannst
skemmtilegt að gera með ömmu
var að púsla. Amma átti alltaf
risastór púsl sem hún gat dundað
sér við heillengi, hafði bara púslið
á borðstofuborðinu og setti svo
dúk yfir ef nota þyrfti borðið.
Mér fannst þetta alltaf vera frek-
ar leiðinlegar myndir sem amma
púslaði, helmingurinn af púslinu
var kannski blár himinn, ég skildi
ekkert í henni ömmu. Þegar ég
varð eldri hins vegar leit ég öðru-
vísi á myndirnar og sá að þetta
voru allt ótrúlega fallegar lands-
lagsmyndir. Enda var amma
mjög hrifin af náttúrunni og naut
þess oft að fara í bíltúr með afa
uppí sveit og voru það ófá skiptin
sem ég fékk að fljóta með.
Amma var líka ótrúlega góður
kokkur. Allur hennar matur var
svo góður og ég hlakkaði alltaf til
að fara í mat til ömmu og afa og
yfirleitt var tvíréttað. Þó að
amma hafi sjálf ekki verið mikið
fyrir eftirrétti þá var hún samt
alltaf tilbúin með ís eða eitthvað
annað fyrir mig og afa. Amma
gerði líka heimsins bestu pönnu-
kökur og þegar hún bakaði gerði
hún iðulega mjög stóra uppskrift
þó ekki væri margmenni í heim-
sókn. Alltaf borðaði maður yfir
sig af þeim og í afmælisveislum
voru pönnukökurnar hennar
ömmu alltaf pantaðar og kláruð-
ust fyrst.
Amma Dídí var svo góð amma.
Ég á svo margar og góðar minn-
ingar sem ég á alltaf eftir að
geyma. Amma var yndisleg við
alla og alltaf tilbúin að taka á
móti gestum. Þegar ég var yngri
eyddi ég miklum tíma hjá ömmu
og afa og er mjög þakklát fyrir
allar þessar góðu stundir sem ég
fékk að eyða hjá þeim. Hún var
alltaf svo ánægð og manni leið vel
að koma í heimsókn til hennar.
Hún reyndi alltaf að passa að öll-
um liði vel og þau skipti sem ég
var eitthvað lasin kom hún gjarn-
an heim til mín og sat hjá mér yf-
ir daginn þangað til mamma var
búin í vinnunni, amma lagði þá
kapal eða las dönsku blöðin sín á
meðan ég horfði á misskemmti-
legar bíómyndir eða þegar ég var
yngri kom hún með litabók og liti
og við lituðum saman yfir daginn.
Öll jólin sem ég eyddi hjá
ömmu afa eiga alltaf eftir að vera
mér mjög minnisstæð, ég hjálp-
aði til við að skreyta heima hjá
þeim og það sem ég hlakkaði allt-
af mest til var að setja upp jóla-
húsið þeirra með ömmu, amma
og afi höfðu keypt þetta jólahús
fyrir fyrstu jólin þeirra saman og
þegar jólahúsið þeirra var komið
upp máttu jólin byrja.
Þú lifðir löngu og góðu lífi og
við fjölskyldan þín mjög lánsöm
að hafa haft þig hjá okkur svona
lengi. Ég á eftir að sakna þín svo
mikið, elsku amma, og ég á aldrei
eftir að gleyma öllum þeim
skemmtilegu stundum sem við
áttum saman. Hvíldu í friði, elsku
besta amma mín, og við skulum
passa hann afa fyrir þig.
Þín
Nína Louise.
Í dag kveðjum við okkar ynd-
islegu ömmu Dídí sem átti stóran
þátt í uppeldi okkar systkina.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann þegar við sitjum og
rifjum upp tímann sem við áttum
með henni. Fyrstu minningarnar
um ömmu eru úr Barmahlíðinni
þar sem við vorum tíðir gestir hjá
ömmu og afa. Við systkinin byrj-
uðum flesta morgna í pössun hjá
ömmu áður en við fórum í Ísaks-
skóla. Þessir morgnar eru mjög
eftirminnilegir en þeir byrjuðu
oft á því að maður fékk að leggja
sig aðeins lengur hjá ömmu og þá
var hún vön að pakka manni inn í
teppi á meðan morgunleikfimin
hljómaði í útvarpinu á rás 1.
Amma vakti okkur svo tímanlega
þannig að við náðum að borða vel
áður en hún fylgdi okkur í skól-
ann.
Hjá ömmu lærði maður alls
kyns hluti, t.d. vandist maður á
að drekka te og fá sér ristað
brauð en við fengum þó ekki að
drekka teið úr undirskálinni eins
og hún gerði.
Það var gaman að koma til
ömmu því amma var oft með
stórt púsluspil eða kapal á borð-
stofuborðinu og þótti okkur
krökkunum afskaplega skemmti-
legt að koma og fá að spreyta
okkur á þessum hlutum. Einnig
var amma alltaf til í að byggja
með manni hús úr spilum og þá
var borðstofan undirlögð og stór-
ar spilahallir risu um allt og auð-
velt var að gleyma sér svo tím-
unum skipti.
Fyrstu dönskuna lærðum við
hjá ömmu en hún var alltaf með
nýjustu dönsku blöðin og iðin við
að leysa krossgátur í þeim og þá
lærðum við gjarnan eitt og eitt
orð.
Amma Dídí og afi Valur voru
einkar samrýmd hjón. Við urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
ömmu og afa oft með í sumarbú-
staðarferðum á Laugarvatn og
Munaðarnesi. Þá var margt skoð-
að og ýmislegt brallað saman.
Stór partur af því sem fjöl-
skyldan gerði saman var að hitt-
ast heima hjá ömmu Dídí og afa á
sunnudögum, þá fengum við ný-
bakaðar pönnukökur og svo sett-
ist öll fjölskyldan saman inn í
stofu og horfði á Húsið á slétt-
unni. Jólaboðin á jóladag voru
fastur liður og þótt afi stæði
vaktina hjá slökkviliðinu var
byrjað á heitu súkkulaði og jóla-
kökum og síðan sest að jólaborð-
inu þegar afi kom heim og jóla-
kvöldsins var notið saman. Við
kveðjum með söknuði elsku
ömmu Dídí sem umvafði okkur
með ást og umhyggju og minn-
umst allra ljúfu stundanna sem
við áttum með henni. Biðjum
góðan guð að styrkja afa Val í
sorginni.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín barnabörn,
Hrund, Brynja Ása
og Guðmundur Þór.
Elsku amma okkar, Guð-
munda Erlendsdóttir, hefur nú
kvatt þennan heim og það er með
söknuði sem við kveðjum hana.
Amma Dídí, eins og hún var allt-
af kölluð, var ljúf og góð kona
sem alltaf var gott að koma til.
Henni var annt um sína og
reyndi að passa upp á að öllum
liði vel. Ástríkari ömmu er vart
hægt að hugsa sér.
Við systkinin ólumst upp er-
lendis og hittum því ekki stórfjöl-
skylduna nema í fríum okkar á
Íslandi eða þegar við fengum
hana í heimsókn til okkar. Við
hlökkuðum alltaf mest til að hitta
ömmu og afa þegar við komum
heim til Íslands. Amma tók alltaf
svo hlýlega á móti okkur, bakaði
pönnukökur, hlustaði á sögurnar
okkar og spilaði við okkur. Hún
var dugleg að spyrja um lífið er-
lendis, skólann, vinina, áhuga-
málin og fleira. Það skipti hana
máli hvernig okkur liði.
Amma og afi komu einnig og
heimsóttu okkur þegar við
bjuggum í Danmörku og Sviss.
Það var gaman að geta sýnt þeim
húsið okkar, skólann og leik-
svæðin í kring. Þess á milli vor-
um við dugleg að skrifast á og
amma sendi okkur alltaf vegleg-
ar afmælisgjafir, jólagjafir og ís-
lensk páskaegg. Minnisstæðast
er eitt árið þegar við opnuðum
jólagjöfina frá ömmu og upp kom
ísbox. Við systkinin horfðum
undrandi hvort á annað og hugs-
uðum með okkur að nú væri
amma farin að rugla, það þýðir
ekki að senda ís á milli landa. Svo
kom í ljós að umbúðirnar sögðu
ekkert til um innihaldið því auð-
vitað var ekki ís í boxinu.
Amma var hugulsöm og góð.
Hún passaði upp á að við fylgd-
umst með því sem var að gerast
hjá stórfjölskyldunni heima á Ís-
landi og að við færum ekki á mis
við neitt þó við byggjum erlendis.
Það er sárt að kveðja ömmu en
við erum þakklát fyrir allan þann
tíma sem við áttum með henni í
Barmahlíðinni, á Kleppsvegin-
um, í Skógarbæ og erlendis hjá
okkur. Minningarnar lifa áfram
og við trúum því að henni líði vel
á nýjum stað.
Salka Hauksdóttir
og Jökull Hauksson.
Guðmunda
Erlendsdóttir
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
✝
Við þökkum allan stuðninginn og samúðina
við andlát elsku
ÖNNU BJARGAR BJÖRNSDÓTTUR,
sem var okkur allt í senn góð móðir, tengda-
móðir, amma og langamma.
Sigrún Hjaltadóttir, Sævar Sigmarsson,
Jón Hjaltason, Lovísa Björk Kristjánsdóttir,
Hrönn Hjaltadóttir,
Þorsteinn Hjaltason, Hrafnhildur Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR
sjúkraliði,
andaðist í faðmi fjölskyldu sinnar á heimili
sínu föstudaginn 16. september.
Útför hennar fer fram frá Garðakirkju fimmtu-
daginn 22. september kl. 15.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Þóra Einarsdóttir,
Guðmundur Einarsson,
Sigurjón Einarsson.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
RAGNAR BENEDIKTSSON,
Stekkjargötu 7,
Hnífsdal,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 14. sept-
ember.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn 24. september
kl. 14.00.
Jarðsett verður í kirkjugarðinum í Hnífsdal.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Ragnheiður, Jón Ólafur,
Sigurður Hólm og Júlíus Sigurbjörn Ragnarsbörn.