Morgunblaðið - 10.10.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. OKTÓBER 2011
✝ Gísli fæddist áHvallátrum í
Vesturbyggð 21.
apríl 1921. Hann
lést á Sunnuhlíð í
Kópavogi 1. októ-
ber 2011.
Gísli var sonur
hjónanna Kristjáns
H. Sigmundssonar
frá Hvalskeri við
Patreksfjörð, f. 6.9.
1889, d. 4.11.1976,
og Sigríðar Eggertsdóttur frá
Hvallátrum, f. 12.10. 1900, d.
17.11. 1981. Þau bjuggu á Hval-
látrum. Gísli var næstelstur tíu
systkina. Þau voru: Ragnheiður,
f. 1917, d. 1982, Ingibjörg Krist-
ín, f. 1923, d. 2005, Eggert Hall-
dór, f. 1925, Hulda, f. 1926, Sig-
urður Ágúst, f. 1929, d. 2011.
Ardís Guðrún, f. 1931, Kristín
Hrefna, f. 1932, Einar Sigmund-
ur, f. 1936, og Jóna Margrét, f.
1941.
Gísli kvæntist 15.10. 1949
Þorbjörgu Magnúsdóttur, f.
26.11. 1914 í Þykkvabæ, d. 24.7.
1984, og eignuðust þau þrjú
börn. Fyrir hafði Þorbjörg eign-
ast Lilla Jónsson, f. 23.12. 1938,
d. 13.5. 1939.
Börn þeirra eru 1) Gísli Már
prófessor, f. 18.2. 1950, kvænt-
ur Sigrúnu Sigurðardóttur
hjúkrunarfræðingi, f. 22.3.
1955. Fyrri kona Gísla var
ingur og endurskoðandi, f.
31.12. 1971, kvæntur Ólöfu
Benediktsdóttur kennara, f.
25.10. 1972. Þau eiga Bjarteyju
Líf, f. 1998, Eygló Dögg, f. 2001,
og Sólbjörtu Ýri, f. 2007. 3)
Anna húsmóðir, f. 26.5. 1952,
gift Kjartani Erni Ólafssyni
verksmiðjustjóra, f. 18.10. 1952.
Börn þeirra eru a) Eygló Björk
stjórnmálafræðingur, f. 16.5.
1972, gift Birgi Þór Bieltvedt
fjárfesti og framkvæmdastjóra,
f. 15.12. 1967. Börn þeirra eru
Birgir Þór, f. 1999, og Anna
Karín, f. 2002. Fyrir á Birgir
með Lilju Sigurlínu Pálmadótt-
ur, f. 10.12. 1967, Stellu Rín, f.
1993, og b) Gísli Örn lögfræð-
ingur 21.3. 1983, unnusta Anna
Katrín Sigfúsdóttir laganemi, f.
9.11. 1987.
Gísli ólst upp á Hvallátrum
og fór ungur í vinnumennsku og
sjómennsku, fyrst frá Hval-
látrum, en síðar frá Patreks-
firði og frá öðrum útgerð-
arbæjum. Hann var með fimari
sigmönnum í Látrabjargi. Árið
1953 gerðist hann vélgæslumað-
ur í Áburðarverksmiðju ríkisins
og vann þar til sjötugs. Hann
var lengi trúnaðarmaður Dags-
brúnar. Gísli var mikill útivist-
armaður.
Gísli naut hjúkrunar síðustu
19 mánuði í Sunnuhlíð og eru
starfsfólki færðar innilegar
þakkir fyrir.
Útför Gísla fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 10. október
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Kristín Hafsteins-
dóttir lífeindafræð-
ingur, f. 24.2. 1951,
og eiga þau a) Gísla
Jökul lögreglu-
mann, f. 20.10.
1970, kvæntur Pál-
ínu Gísladóttur
verkfræðingi, f.
18.9. 1975. Þau
eiga Laufeyju, f.
2002, Kristínu, f.
2006, og Snædísi, f.
2008, b) Hafstein, MSc í fjár-
málum, f. 2.12. 1979, kvæntur
Ayanna Burrus listasafnsfræð-
ingi, f. 27.11. 1980, og c) Þor-
björgu bókmenntafræðing, f.
26.3. 1984, sambýlismaður
Daníel Hoe Kristjánsson garð-
yrkjumaður, f. 19.2. 1985. Son-
ur Gísla og Ingrúnar Ingólfs-
dóttur hjúkrunarfræðings, f.
3.2. 1949, er d) Hersir jarðfræð-
ingur, f. 17.3. 1971, sambýlis-
kona Carola Falk, BA í ensku, f.
13.8. 1973. Fyrir á Sigrún Jó-
hann Pétur rafvirkja, f. 1975,
Snorra viðskiptafræðing, f.
1983, Birki nema, f. 1993, og
Hlyn nema, f. 1993, Sigurjóns-
syni. 2) Halldóra myndlist-
arkennari, f. 12.4. 1951, gift Ei-
ríki Líndal sálfræðingi, f. 31.12.
1955. Fyrri maður var Ástvald-
ur Ástvaldsson prófessor, f.
23.4. 1952. Þeirra sonur er
Böðvar Kári viðskiptafræð-
Í dag kveðjum við elsku Gísla
afa. Margar góðar minningar
rifjast upp fyrir mér þegar ég
hugsa til baka um árin sem við
nafnarnir áttum saman. Á æsku-
og uppvaxtarárum mínum var
það fastur punktur í tilverunni
að afi kom dag hvern í heimsókn
til okkar í Fossvogi eftir sund-
sprett í Laugardalslauginni og
drakk morgunkaffið sitt og las
dagblöðin.
Þá eru mér kærar minningar
um þær góðu stundir sem ég
átti með honum um jól og ára-
mót í Fossvogi – þá sérstaklega
þegar fjölskyldan var saman
komin á heimili hans í árlegu
jólaboði á jóladag.
Jafnframt munu ferðalögin
með honum á Hvallátur, æsku-
stöðvar hans, aldrei hverfa úr
minningu minni en á þessum
fegursta stað landsins naut hann
sín best.
Á síðustu dögum hafa sér-
kennilegar en jafnframt
skemmtilegar minningar um afa
verið mér efst í huga. Minningar
um það þegar hann bað okkur
Eygló systur að aðstoða sig við
að stilla litlu klukkuna í Lada-
jeppanum sínum, þegar við tveir
fórum saman í dagsferð með
Ferðafélaginu og þegar hann, þá
um áttrætt, var látinn flytja
heim til okkar til þess að passa
mig, stálpaðan unglinginn, á
meðan mamma og pabbi voru í
heimsókn hjá Eygló systur í
Danmörku.
Gísli afi var mér einstaklega
traustur og góður vinur og tók
málstað minn í einu og öllu.
Jafnframt stóð hann ætíð með
mér í öllu því sem ég tók mér
fyrir hendur. Betri afa er ekki
hægt að hugsa sér.
Afa er sárt saknað og skarðið
sem hann skilur eftir sig verður
aldrei fyllt. Megi minning hans
lifa um ókomna tíð.
Hvíl í friði, elsku afi og nafni.
Gísli Örn Kjartansson.
Það er skrítið að hugsa til
þess að nú hafi afi kvatt þetta
líf. Þótt það sé sárt að kveðja þá
á ég margar dýrmætar og góðar
minningar um hann afa minn
sem munu lifa með mér um
ókomna tíð.
Afi hefur átt stóran þátt í lífi
mínu og síðar barnanna minna
en þau kölluðu hann alltaf afa
langa. Ekki af því að hann hafi
verið neitt sérstaklega hávaxinn,
þvert á móti var afi frekar lág-
vaxinn maður. Þar sem börnin
mín, Biggi Þór og Anna Karín,
eru fædd og uppalin í Danmörku
þótti þeim auðveldara að segja
afi langi í staðinn fyrir langafi
og einhvern veginn festist nafnið
við hann. Afi hafði bara gaman
af nýyrðinu og sagði að þau
mættu kalla hann því nafni sem
þau vildu. Þetta lýsir afa vel
enda man ég ekki eftir honum
öðruvísi en brosandi, jákvæðum
og glöðum manni sem hafði
gaman af fíflalátunum í mér og
krökkunum.
Ég varð fljótt mikil afastelpa
og samband okkar afa var alltaf
mjög sterkt og náið þrátt fyrir
það að ég væri komin með mína
eigin fjölskyldu og hefði búið er-
lendis í langan tíma.
Atvik sem er mér ofarlega í
huga nú þegar ég lít yfir farinn
veg var þegar afi fór með mig í
leikskólann. Við höfðum sofið yf-
ir okkur og til að flýta fyrir þá
klæddi hann mig í fötin yfir
náttfötin. Þegar ég spurði afa
hvort ég ætti ekki að fara úr
náttfötunum þá sagði hann að
þetta væri hið besta mál enda
kalt úti. Eflaust hefur mér ekki
orðið kalt þann daginn og enn í
dag hlýnar mér um hjartarætur
þegar ég hugsa til baka til þessa
dags.
Aðrar minningar eru frá
Galtalæk, Þingvöllum og að
vestan frá Látrum. Þar leið afa
best enda þekkti hann hvern
krók og kima fyrir vestan. Það
var yndislegt að labba með afa
og láta hann segja sögur úr
sveitinni. Sumarið 2008 fórum
við með afa í hans síðustu ferð
vestur, eða eins og við köllum
það, að fara í sveitina hans afa.
Það var ógleymanleg ferð fyrir
okkur öll. Afi fór með okkur út
um allt, eldaði góðan mat fyrir
okkur og naut þess að sitja í
stólnum sínum, horfa út á hafið
og lesa blaðið.
Eftir að amma dó hélt afi
áfram að bjóða fjölskyldunni
heim á jóladag. Yndisleg hefð,
sem gerði það að verkum að öll
fjölskyldan sameinaðist yfir há-
tíðarnar.
Þegar afi varð áttatíu og
fimm ára kom hann í heimsókn
til Danmerkur ásamt Gilla, Dóru
og mömmu. Það var ótrúlega
gaman að fá afa í heimsókn. Við
fórum á veitingastaði og söfn og
Biggi maðurinn minn fór með
hann yfir brúna til Svíþjóðar.
Þeir heimsóttu síðan fríríkið
Christiania og enduðu daginn á
því að drekka einn kaldan bjór
og borða smørrebrød úti í Dra-
gør. Gilli frændi labbaði með
okkur um götur Kaupmanna-
hafnar og sagði sögur af Íslend-
ingum í Kaupmannahöfn á árum
áður, sem afi hafði mjög gaman
af, enda áttu þeir feðgar það
sameiginlegt að muna allt sem
þeir lásu. Ég hef alltaf sagt að
afi væri með límheila en mér var
sagt að þegar afi var lítill strák-
ur fyrir vestan hafi hann verið
sendur á næsta bæ til að hlusta
á útvarpsfréttir og endurtaka
þær svo fyrir fólkið heima á bæ.
Minningarnar eru óteljandi
og er ég afar þakklát fyrir þær.
Elsku afi, ég mun sakna þín
ákaflega mikið en ég veit að þú
ert kominn á góðan stað.
Þín afastelpa,
Eygló Björk Kjartansdóttir.
Á kveðjustund leitar hugurinn
heim á æskuslóðir okkar systk-
inanna að Hvallátrum við Látra-
bjarg, heim á Heimabæ þar sem
foreldrar okkar bjuggu allan
sinn búskap og við öll 10 systk-
inin erum fædd og uppalin. Nú
eru fjögur látin, Ragnheiður,
Ingibjörg Kristín, Sigurður
Ágúst, sem lést fyrr á þessu ári,
og nú Gísli.
Á Hvallátrum lifði fólk á land-
búnaði, aðallega sauðfjárrækt,
en mesta björg í bú veittu sjó-
sókn og eggja- og fuglatekja í
Látrabjargi.
Á barnmörgu heimili þurftu
allir að hjálpast að og Gísli
vandist því fljótt við öll almenn
sveitastörf og sjómennsku.
Gísli byrjaði snemma að
stunda sjóróðra á opnum vél-
bátum með bændum frá Látrum
og Breiðavík. Hann var liðtækur
í öllum þeim störfum sem hann
tók sér fyrir hendur. Bjargferð-
irnar voru stór hluti af lífi
bræðranna á Heimabæ og ann-
arra drengja á Látrum. Gísli var
kattliðugur sigmaður og tók full-
an þátt í að síga eftir eggjum á
vorin og einnig að fara á bátum
undir bjarg, fara þar í land upp í
urðirnar og klifra upp á syll-
urnar til að tína egg undir hinu
hrikalega bergstáli Látrabjargs.
Gísli var 19 ára gamall þegar
hann réð sig á togara, fyrst frá
Patreksfirði og síðan frá
Reykjavík. Hann var sjómaður
öll stríðsárin og sigldi til er-
lendra hafna með aflann. Í
minningunni kom hann heim
færandi hendi með matar- og
kaffistell handa mömmu og fal-
leg föt handa systrum sínum.
Slíkar gersemar höfðu ekki sést
áður á fábrotnu heimili.
Gísli var farsæll sjómaður en
það var honum mikil lífsreynsla
þegar hann tók út af togaranum
Ísólfi frá Seyðisfirði út í ólgandi
brimið. Þá vann einn skipsfélaga
hans, Erlingur Klemenzson,
ólýsanlegt afrek er hann stakk
sér á eftir honum og bjargaði lífi
hans.
Gísli veiktist eftir þetta og
var í landi á meðan hann var að
jafna sig. Þessi landlega varð
honum til gæfu því þá hitti hann
Þorbjörgu tilvonandi eiginkonu
sína. Þau Þorbjörg giftu sig
haustið 1949 og á næstu þremur
árum fæddust börnin þeirra
þrjú.
Þorbjörg veiktist af berklum
og varð að yfirgefa litlu börnin
sín, það elsta nýorðið þriggja
ára. Gísli leitaði þá til fjölskyldu
sinnar. Ardís systir hans flutti
inn á heimilið í byrjun, en síðan
tók Hulda systir hans Önnu,
yngsta barnið, sem þá var á
fyrsta ári, inn á heimili sitt í
Hafnarfirði. Tvö eldri börnin,
Gísli Már og Halldóra, fóru til
afa og ömmu vestur að Hval-
látrum. Sem betur fer náði Þor-
björg þokkalegri heilsu eftir
dvöl sína á Vífilsstöðum og fjöl-
skyldan sameinaðist á ný.
Eftir 1980 tókum við systk-
inin okkur til og byggðum sum-
arhús á bæjarstæði Heimabæj-
ar. Gísli undi sér vel á Látrum
og það var gaman að vera með
honum þar og njóta leiðsagnar
hans. Hann var hafsjór af fróð-
leik um lifnaðarhætti fyrri tíma
og um örnefni á heimaslóðum
okkar.
Gísli hlaut ekki langa skóla-
göngu en hann var vel greindur,
víðlesinn og fróður um flesta
hluti. Gísli var mikið prúðmenni.
Hann gat verið glettinn og
spaugsamur og oft var stutt í
stríðnina.
Við vottum börnum Gísla og
fjölskyldum þeirra samúð okkar.
Megi Gísli bróðir okkar hvíla í
friði.
Systkinin,
Eggert, Hulda, Ardís,
Hrefna, Einar og Jóna Mar-
grét.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Framangreind orð úr Háva-
málum eiga vel við okkar góða
vin Gísla Kristjánsson sem nú er
látinn. Við göngufélagar hans
söknum hans sárt og í huganum
hrannast upp góðar minningar.
Það var fyrir alllöngu að skáld-
konan okkar hún Kristbjörg
ákvað að halda upp á afmælið
sitt og bauð 11 göngufélögum í
sumarbústað í Grímsnesinu. Þar
var Grautargengið formlega
stofnað. Lítil skyldleikatengsl
voru innan hópsins en forsenda
þessa vals var hafragrautur sem
hún Bryndís eldaði í ferðum með
Ferðafélagi Íslands og Útivist
og fyrrnefndir einstaklingar
drógust að.
Stefnuskráin var svo sem
ekki merkileg en við ákváðum
að ferðast saman, borða hafra-
graut í morgunmat, vaða ár og
læki og ganga um fjöll og dali.
Auk þess að borða saman góðan
mat og stunda leikhús eða í
fáum orðum sagt njóta líðandi
stundar. Þegar Gísli varð átt-
ræður var hann gerður að heið-
ursfélaga. Að vísu fylgdu því
ekki mikil hlunnindi nema ef
vera skyldi að héðan í frá þurfti
hann ekki að taka þátt í upp-
vaski eða matargerð. Hann
sagðist sáttur við það því hann
hefði um árabil haft „ofnæmi“
fyrir handþurrkum og uppvaski.
Gísli var höfðingi heim að
sækja. Þess nutum við ríkulega
þegar við heimsóttum hann vest-
ur að Heimabæ á Hvallátrum.
Hann hafði mikinn áhuga á að
kynna fyrir okkur örnefni og
það sem náttúran við Látra-
bjarg býður upp á. Þrammaði
með okkur um bjargið endanna
á milli og sagði sögur. Hann átti
það til að fara, að okkar mati,
allt of nálægt bjargbrúninni og
stundum gripum við andann á
lofti og áttum eiginlega von á
því að sjá hann svífa fram af.
Þarna var hann á heimaslóðum,
þekkti bjargið út og inn, hafði
sigið eftir eggjum á yngri árum.
Gísli hafði góða nærveru og
átti það til að gefa sig á tal við
ferðafélaga sem hann sá að voru
að hefja sinn gönguferil. Stapp-
aði í þá stálinu og bætti því við
að hann sjálfur væri nú búinn að
fá hjartáfall en kæmist þó það
sem hann vildi. Oftar en ekki
varð tjaldið hans aðalsamveru-
staðurinn í ferðum.
Við minnumst Gísla sem góðs
vinar og ferðafélaga. Hann vildi
hafa allt í röð og reglu, átti það
til að vera smástríðinn og gafst
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Hann hugsaði vel um sitt fólk og
oft dró hann upp koníakspela
þegar komið var í næturstað.
Gaf öllum smátár en sagði jafn-
framt að við mættum ekki koma
óorði á koníakið, það væri ein-
ungis til að njóta en ekki ofnota.
Við í Grautargenginu sendum
fjölskyldu Gísla innilegar sam-
úðarkveðjur. Við þökkum for-
sjóninni fyrir að vegir okkar
Gísla sköruðust í þessu lífi því
við höfum svo sannarlega notið
þess að arka lífsveginn saman.
Minningin um þann góða dreng
mun lifa með okkur.
Grautargengið,
Sigurbjörg, Kristbjörg,
Bryndís, Erla, Svavar þór,
Eysteinn, Sigrún, Jón,
Bára, Fanney, Ísak.
Leiðir okkar Gísla Kristjáns-
sonar lágu saman fyrir rúmum
hálfum öðrum áratug. Þá var að
fæðast hópur sem fékk það
frumlega nafn Grautargengið.
Nafnið varð til vegna þess að
það var fastur siður hjá þessu
fólki að borða saman hafragraut
á morgnana í ferðalögum sínum.
Hafragrautur er holl og
undirstöðugóð fæða á morgnana.
Það er gaman að geta nefnt að
núna fyrstu helgina í september
var rúmlega hálft Grautargengið
í svonefndri óvissuferð Ferða-
félags Íslands og borðaði þá
saman hafragraut, eins og svo
oft áður. Það var mjög ljúft, þó
svo að Gísla vantaði. Það veit
eiginlega enginn hvernig Graut-
argengið varð til. Þetta var tólf
manna hópur fólks sem átti það
sameiginlegt að vera eitt á báti,
ókvænt, ógift, fráskilið, ekklar
eða ekkjur. Líka hafði allur hóp-
urinn stundað ferðir hjá Ferða-
félaginu og Útivist og kynnst
þar. En á árunum 1994-1996 var
þessi hópur smátt og smátt að
verða til. Og síðan hefur hann
átt ótalmargar og ógleymanleg-
ar stundir saman. Það hafa verið
matarboð, sumarbústaðaferðir
með veislumat, göngur og ferðir
vítt og breitt um landið. Og 1998
komumst við í samband við aust-
urrískan fararstjóra, og upp úr
því fórum við svo í hverja
gönguferðina annarri mikilfeng-
legri um Alpafjöllin.
Það sem líklega hefur dregið
mig mest að Gísla var brosið
hans. Það byrjaði við annað
munnvikið og færðist síðan út
yfir andlitið svo það ljómaði allt.
Viðmót hans var jafnan bæði al-
úðlegt og vinsamlegt. Lífsgleði
hans og lífsfjör voru óstöðvandi
og ég minnist þess ekki að hafa
heyrt hann hallmæla nokkrum
manni.
Kannski var Gísli dálítill
glanni. Okkur stóð stundum ekki
á sama þegar við horfðum á
hann príla fram á fremstu nafir
á klettabjörgum, ekki síst fyrir
vestan, en við róuðumst þegar
við sáum að hann var öruggur
og kunni þetta. Lofthræðsla var
ekki til í hans orðabók. Og það
sem mestu máli skipti var já-
kvæða gamansemin og gleðin
sem alltaf var fastur fylgifiskur
hans. Það geislaði beinlínis svo
góðu frá honum að það skapaði
ánægju og vellíðan hjá okkur
öllum hinum sem í kringum
hann vorum. Kannski má segja
að honum hafi tekist að losna við
það að verða að gamalmenni,
hann var ungur í anda og eig-
inlega töluverður strákur í sér
alveg fram undir það allra síð-
asta. Ég er þakklátur fyrir sam-
fylgdina með Gísla vin minn all-
an þennan tíma. Allar minningar
mínar um hann eru góðar.
Eysteinn Sigurðsson.
Gísli Kristjánsson
Mig langar til að minnast og
þakka samfylgd Hólmfríðar.
Hólmfríður Kristjana Eyjólfs-
dóttir kvaddi þetta líf á hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð í Kópa-
vogi þann 13. júlí síðastliðinn, þá
tæplega 94 ára gömul. Minning
hennar er björt og falleg og ég
er þakklát fyrir þá gleði sem hún
kom með inn í líf pabba og okkar
allra.
Hólmfríður og pabbi, Jón
Björn Benjamínsson, kynntust í
Sunnuhlíð árið 1990, þá bæði bú-
in að missa maka sína. Vinátta
þeirra varð báðum mikil gæfa.
Hólmfríður var hógvær kona og
hæglát sem þó geislaði af orku
og krafti. Þessi lífskraftur henn-
ar og jákvæðni voru kostir sem
höfðu svo mikil og góð áhrif á
pabba að hann blómstraði í ná-
vist hennar. Saman tóku þau
virkan þátt í félagsstarfi eldri
Hólmfríður Krist-
jana Eyjólfsdóttir
✝ HólmfríðurKristjana Eyj-
ólfsdóttir fæddist
23. september
1917. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 13.
júlí 2011.
Útför hennar fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 19. júlí 2011.
borgara í Kópavogi
og var kórastarfið
og dansinn í sér-
stöku uppáhaldi.
Þau ferðuðust mikið
bæði innanlands og
erlendis, eignuðust
stóran vinahóp og
kunnu að njóta lífs-
ins gæða á meðan
tækifæri gafst.
Vinátta Hólm-
fríðar og pabba var
einlæg og falleg. Þau gættu
hvort annars og nutu ævikvölds-
ins saman þar til pabbi lést árið
2004.
Þó svo að Hólmfríði væri þrot-
inn kraftur undir það síðasta þá
var alltaf þessi einstaka birta í
kringum hana, þessi einlægni í
augum hennar og fallegt brosið
sem snart mig alltaf svo djúpt.
Ég vil þakka fjölskyldu Hólm-
fríðar fyrir alla þá umhyggju og
hlýju sem þau umvöfðu pabba
alla tíð. Hann kunni svo sann-
arlega vel að meta það. Megi
Guð gefa ykkur huggun og styrk
í sorginni.
Elsku Hólmfríður, takk fyrir
samfylgdina.
Takk fyrir allt sem þú gafst
okkur með nærveru þinni.
Guð geymi þig og blessi minn-
ingu þína.
Sigrún Anna Jónsdóttir.