Teningur - 01.06.1989, Qupperneq 15

honum sýndist dögun, þá skildist
honum aö nú haföi brugöist með
draumana. Alla þá nótt og liðlangan
daginn var manninum fyrir augum
óþolandi skýrleikinn sem einkennir
svefnleysi. Hann reyndi aö kanna
skóginn, ef það mætti þreyta hann.
Úti á meðal þallanna náði hann að
vísu nokkrum blundum, æðaberum af
óhæfum drögum. Hann reyndi að ná
fram nemum sínum, en varla hafði
hann flutt nokkur eggjunarorð þegar
hópmyndin afskræmdist og hvarf. í
allt að því óslitinni vökunni sviðu reiði-
tár gamla hvarma.
Honum varð Ijóst að erfiðasta verk
sem nokkur maður getur tekist á
hendur, er að fást við að móta iðandi
og samhengislaust efni drauma. Jafn-
vel þó hann ráði allar gátur hinna
hærri jafnt sem lægri lögmála. Miklu
torleystara, en að flétta reipi úr sandi
eða slá mynt úr andlitslausum vindi.
Hann skildi að í upphafi er óhjá-
kvæmilegt að illa fari. Hann sór þess
eið að gleyma stórfenglegri ofskynjun
sinni, sem farið hafði fyrir svo lítið og
ákvað að reyna aðra aðferð við verkið.
Áður en látið var til skarar skríða,
varði hann mánuði til að ná aftur þeim
kröftum sem sóast höfðu í óráðinu.
Hann hætti allri íhugun drauma og
fljótlega tókst honum að sofa þolan-
lega lengi dag hvern. Þá sjaldan hann
dreymdi, gaf hann ekki gaum að slíku.
Áður en hafist yrði handa á ný varð að
bíða þess að tungl yrði fullt. Undir
kvöld daginn áður, hreinsaði hann sig
í vatni árinnar. Hann bað til stjarnguð-
anna, fór með voldugt nafnið, sér-
hljóðin öll svo sem fyrir er lagt. Að því
búnu lagðist hann til svefns. Hann tók
óðara að dreyma og hjartað að berjast
í brjóstinu.
Hann dreymdi það slá, það fór leynt
en ákaflega. Hjartað var á stærð við
krepptan hnefa. Það var hárautt að lit
í hálfskugga mannlegs líkama, sem
ennþá var andlits og kynlaus. í fjórtán
skínandi nætur dreymdi hann um
hann af smásmugulegri ást. Og með
hverri nóttu skýrar. Hann snerti ekki.
Leyfði sér aðeins að vera til vitnis,
virða hann fyrir sér, og stöku sinnum
færa eitthvað til betri vegar með
augnaráði. Hann hugsaði hann og lifði
frá öllum sjónarhornum, og hugsan-
legum fjarlægðum. Á fjórtándu nóttu
snerti hann létt með vísifingri við
lungnaslagæðunum. Þá fór hann
höndum um allt hjartað og var
ánægður að lokinni skoðun. Af vilja
dreymdi hann ekki næstu nótt. En þar
á eftir tók hann hjartað upp, ákallaði
nafn plánetu einnar og hófst handa
við mynd annars meginlíffæris. Áður
en árið var liðið var komið að beina-
grindinni og augnlokunum. Ef til vill
reyndust óteljandi hárin erfiðust
viðfangs. Hann dreymdi manninn að
fullu - ungan mann sem þó gat ekki
risið við dogg eða talað, og ekki
heldur opnað augun. Nótt eftir nótt
dreymdi manninn hann sofandi.
Samkvæmt gnostískum fræðum
um uppruna veraldar, eru heimssmið-
ir veikir fyrir því að skapa Adam leir-
rauðan að lit og óhæfan til að standa
óstuddur. Þessi Adam sem töframað-
urinn mótaði um nætur í svefnförum
var ámóta grófur, klunnalegur og
frumstæður og sá Adam sem af jörðu
er kominn. Dag nokkurn síðdegis lá
honum við að eyðileggja verk sitt. En
skipti þá um skoðun (hefði betur látið
verða af því). Hann var kominn í þrot
með bænir til guða jarðar og árinnar,
þegar hann fleygði sér að fótum
ímyndarinnar sem ef til vill er tígur en
kannski villihestur og beiddi leyndra
hjálpræða. í rökkrinu um kvöldið,
dreymdi hann styttuna. Hann dreymdi
hana með lífi og nötrandi: ekki hrylli-
legan blending úr tígri og villihesti,
heldur báðar þessar kröftugu skepnur
í senn og einnig naut, rós og ofviðri.
Margeinn guðinn gerði honum kunn-
ugt, að á jörðu nefndist hann Eldur og
að í þessu hringlaga hofi (og öðrum
sömu gerðar) hefði hann fyrrum verið
blótaður. Að hann myndi blása með
töfrum lífi í hina dreymdu vofu, svo
allt nema Eldur sjálfur og dreymand-
inn héldi mann af holdi og blóði. Hann
sagði svo fyrir að jafn skjótt og nem-
inn teldist fullnuma í helgisiðum, ætti
að senda hann niður með ánni til
rústa annars hofs þar sem píramíð-
arnir standa enn uppi. Þar skyldi guð-
inn vegsamaður á ný. í draumi hins
dreymandi manns, vaknaði nú hinn
dreymdi.
Töframaðurinn fór að eins og fyrir
var lagt. Hann helgaði sig því (jsað
reyndist taka tvö ár) að fræða hann
um leyndardóma alheimsins og eld-
dýrkun. í leynum kvaldi hann sú
vissa, að þeir yrðu að skilja. Daglega
fjölgaði stundum sem varið var til
drauma og með sjálfum sér bar hann
við að enn vantaði á uppeldið. Hann
endurdreymdi líka hægri öxl, en
henni var nokkuð áfátt. Stundum kom
fyrir að raskaði rónni sú kennd að allt
hefði þetta gerst áður... En að mestu
voru þó dagarnir hamingjuríkir, þegar
hann lagði aftur augun, hugsaði hann:
„Nú mun ég dvelja með syni mínum".
Eða, en það var sjaldgæfara: „Sonur
minn bíður, hann sem er getinn af
mér og verður ekki til nema ég komi
til hans“.
Smám saman fór hann að venja
hann við veruleikann. Dag nokkurn
skipaði hann honum að fara og reisa
flagg á tindi einum fjarri. Næsta dag
blakti flaggið þar á tindinum. Hann
reyndi aðrar slíkar tilraunir og var hver
áræðnari þeirri fyrri. Það var ekki
beiskjulaust þegar honum skildist að
nú væri sonurinn þess fullbúinn að
fæðast - og ef til vill orðinn óþolin-
móður. Hann kyssti hann þá um nótt-
ina í fyrsta sinn og sendi á leið niður
með ánni, til hofrústar sem gerist nú
bleik og máð af veðrum. Leiðin lá
mílur vega um frumskógarflækjur og
fen. En áður (og til þess að sonurinn
kæmist aldrei að því að hann var
svipur, til þess að hann héldi sig
13