Teningur - 01.06.1989, Blaðsíða 25

Teningur - 01.06.1989, Blaðsíða 25
JORGE LUIS BORGES ÚLRÍKA Hann tekr sverðit Gram ok leggr í meðal þeira bert. Völsungasaga, 27. Frásögn mín mun verða staðreynd- unum trú eða að minnsta kosti per- sónulegri minningu minni um stað- reyndirnar, sem er eitt og hið sama. Atburðirnir áttu sér stað fyrir mjög skömmu, en ég veit að það er jafn- framt hefð í bókmenntunum að fella inn í frásögn einstök atriði um aðstæður og að undirstrika áherslur- nar. Ég ætla að segja frá fundum mínum við Úlríku í Jórvik (föðurnafn hennar vissi ég ekki og mun ef til vill aldrei vita). Frásögnin spannar eitt kvöld og einn morgun. Mér væri það engin ofraun að segja frá því að ég sá hana fyrst hjá Systr- unum fimm í dómkirkjunni í Jórvík, þessum steindu gluggum sem púrí- tanar Cromwells virtu vegna þess að á þeim eru ekki helgimyndir, en sann- leikurinn er sá að við kynntumst í litlu vínstofunni í Northern Inn sem er staðsett utan við borgarveggina. Við vorum saman komin lítill hópur fólks og hún sneri í mig baki. Einhver bauð henni í glas og hún afþakkaði. - Ég er kvenréttindakona, sagði hún. Ég hef engan áhuga á að líkja eftir karlmönnum. Ég kann hvorki að nneta tóbak þeirra né áfengi. Setningin átti að vera hnyttin og ég sá að þetta var ekki í fyrsta sinn sem hún tók hana sér í munn. Seinna varð otér Ijóst að þessi orð voru ekkert ein- kennandi fyrir hana, en það sem við segjum líkist okkur ekki alltaf. Hún sagði frá því að hún hefði komið seint á safnið, en verið hleypt inn þegar hún kvaðst vera norsk. Einn viðstaddra sagði: - Þetta er ekki í fyrsta sinn sem Norðmenn koma til Jórvíkur. - Alveg rétt, svaraði hún. Við áttum England og misstum það, ef á annað borð er unnt að eiga eitthvað eða missa eitthvað. Þá varð mér litið á hana. í Ijóði eftir William Blake segir frá stúlkum sem líkjast mildu silfri eða ógnþrungnu gulli, en í Úlríku var bæði gullið og mildin. Hún var grönn og hávaxin, skarpleit og gráeyg. Andlit hennar hafði minni áhrif á mig en sú dularfulla rósemd sem yfir henni hvíldi. Hún átti létt með að brosa og brosið virtist gera hana fjarræna. Hún var svartklædd sem er óvenjulegt á norðurslóðum þar sem fólk reynir að lífga upp á drungalegt umhverfið með björtum litum. Hún talaði skýra og nákvæma ensku og raddaði errin örlítið. Ég er ekki eftir- tektarsamur, þessi atriði uppgötvaði ég smám saman. Við vorum kynnt hvort fyrir öðru. Ég sagðist vera kennari við Andeshá- skólann í Bogotá. Ég kvaðst vera Kól- umbíumaður. Hún spurði mig hugsi: - Hvað er að vera Kólumbíumað- ur? - Ég veit það ekki, svaraði ég. Það er trúarjátning. - Eins og að vera norskur, sagði hún til samþykkis. Ekki man ég fleira sem sagt var þetta kvöld. Morguninn eftir fór ég árla niður í matsalinn. Út um gluggana sá ég að hafði snjóað, lyngheiðin rann út í sjóndeildarhringinn. Aðrir voru enn ekki komnir niður. Úlríka bauð mér að setjast við borð sitt. Hún kvaðst hafa yndi af að fara ein út að ganga. Mér kom í hug brandari eftir Schopenhauer og ég svaraði: - Ég hef það líka. Við gætum farið saman. Við fjarlægðumst húsið, yfir nýfallinn snjóinn. Ekki var nokkur sála á ferli. Ég stakk upp á því að við gengjum að Þórsgötu sem er niðri við ána í nokk- urra mílna fjarlægð. Ég veit að ég var orðinn ástfanginn af Úlríku, ég hefði ekki kosið að hafa nokkra aðra mann- eskju mér við hlið. Skyndilega heyrði ég að úlfur ýlfr- aði í fjarska. Ég hef aldrei heyrt úlf ýlfra, en ég veit að þetta var úlfur. Úlríka sýndi engin viðbrögð. Eftir stundarkorn sagði hún eins og hún væri að hugsa upphátt: - Þessi fáu og fábrotnu sverð sem ég sá í dómkirkjunni í gær snertu mig dýpra en stóru skipin í Oslóarsafninu. Leiðir okkar höfðu legið saman. Síðdegis héldi Úlríka áfram ferð sinni til Lundúna, ég til Edinborgar. - í Oxford Street, sagði hún við mig, mun ég feta í fótspor De Quincey sem leitaði að Önnu týndri í mannfjöldanum í Lundúnum. - De Quincey, svaraði ég, hætti að leita hennar. Ég held leitinni áfram í tímans rás. - Ef til vill, sagði hún lágt, hefurðu fundið hana. Það rann upp fyrir mér að óvæntur hlutur var mér ekki forboðinn og ég kyssti munn hennar og augu. Hún ýtti mér frá sér blíðlega en ákveðið og mælti: 23
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Teningur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Teningur
https://timarit.is/publication/820

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.