Teningur - 01.06.1989, Síða 23

Ég vissi ekki hvaö ég átti aö gera,
en þá tók Ferrari í taumana. Flann var
rétt kominn út úr húsinu þar sem
hann bjó. Flann horföi beint í augun á
forsprakkanum og sagði: „Ef þú vilt
skemmta þér, af hverju reynirðu ekki
aö gera það meö mér?“
Flann hélt áfram aö stara á þá, einn
af öörum, frá hvirfli til ilja, og enginn
þeirra sagði neitt. Þeir vissu allt um
hann. Ferrari yþpti öxlum, lyfti hatt-
inum og hélt sína leið. En áöur en
hann lagði af stað sagöi hann viö mig:
„Ef þú hefur ekkert þarfara að gera,
líttu þá inn á krána á eftir.“
Ég var orðlaus. „Þarna fer herra-
maöur sem ætlast til þess aö konum
sé sýnd viröing, “ kvað Sara frænka
upp.
Til aö bjarga mér sagöi móðir mín:
„Ég mundi frekar segja fauti sem þolir
ekki samkeppni."
Ég veit eiginlega ekki hvernig ég á
aö útskýra þetta núna. Ég hef unnið
mig upp, ég á þessa verslun - sem
ég ann - og ég þekki bækurnar
mínar; ég met vináttu einsog okkar,
ég á konu og börn og er meðlimur í
Sósíalistaflokknum. Ég er sannur
Argentínumaður og sannur Gyöingur.
Fólk ber viröingu fyrir mér. Einsog þú
sérö er ég næstum því sköllóttur; en í
þá daga var ég bara fátækur rauð-
hærður Gyðingastrákur sem bjó í
vafasömu hverfi. Einsog allir ungir
menn reyndi ég af fremsta megni aö
vera einsog aðrir. Samt var mér strítt.
Til aö hrista af mér Jakobinn kallaði ég
mig Santiago, en eftir sem áöur hét
ég Fischbein. Allir tileinka sér þær
hugmyndir sem aðrir hafa um þá.
Þegar ég fann hvaö fólk fyrirleit mig
tók ég aö fyrirlíta mig aö sama skapi.
A þeim tíma, og framar ööru í því
hverfi, varstu neyddur til aö vera
grófur. Ég vissi aö ég var bleyða.
Konur hræddu úr mér líftóruna, ég
skammaöist mín fyrir hvað ég hafði
litla reynslu af þeim, og ég átti enga
vini á sama aldri og ég.
Þaö kvöld fór ég ekki á krána. Flvað
ég vildi óska þess aö ég heföi aldrei
gert þaö! En sú tilfinning hélt áfram að
vaxa innra meö mér að boö Ferraris
væri nokkurs konar skipun, þannig aö
eftir kvöldmat næsta laugardag leit ég
að lokum inn á staðinn.
Ferrari sat í öndvegi viö eitt af borð-
unum. Ég þekkti alla hina mennina í
sjón. Þeir voru sex eöa sjö. Ferrari var
elstur, fyrir utan gamlan mann sem
talaði lítið og þreytulega og sem er sá
eini þeirra sem ég man enn hvaö hét
- herra Eliseo Amaro. Ör eftir hnífs-
skurö lá yfir breitt, hvapholda andlit
hans. Síöar frétti ég aö hann heföi
setið inni.
Ferrari lét mig setjast sér á vinstri
hönd, skipaði herra Eliseo að skipta
um sæti við mig. Ég var dálítið óróleg-
ur, hræddur um aö Ferrari mundi
minnast á hvað haföi gerst á götunni
nokkrum dögum áöur. En ekkert slíkt
átti sér staö. Þeir töluðu um konur,
spil og kosningar, um götusöngvara
sem var væntanlegur en kom aldrei,
og málefni hverfisins. í fyrstu virtust
þeir ekki ætla að taka mér, en síðar-
af því aö Ferrari vildi að þannig væri
það - uröu þeir liprari. Þrátt fyrir nöfn
þeirra, sem flest voru ítölsk, töldu þeir
sig allir (og álitu hver annan) Argen-
tínumenn og jafnvel kúreka. Sumir
þeirra áttu eöa óku eyki, aörir voru
slátrarar í sláturportunum, og af því
þeir þurftu að sinna dýrum líktust þeir
mjög bændum. Mig grunar aö eina
þrá þeirra hafi veriö sú aö leika útlag-
ann Juan Moreira. Að lokum tóku þeir
upp á því aö kalla mig Júðann, en þaö
var alls ekki illa meint. Af þeim lærði
ég að reykja og gera aðra hluti.
f hóruhúsi á Juníngötu var ég
spuröur hvort ég væri ekki vinur Franc-
isco Ferraris. Ég svaraöi aö svo væri
ekki, því mér fannst aö það heföi
verið raup að segja já.
Eitt kvöldiö kom lögreglan á krána og
leitaði á okkur. Tveir úr hópnum voru
settir í gæsluvarðhald, en Ferrari slapp.
Tveim vikum seinna geröist það sama
aftur; þá var Ferrari tekinn líka. Undir
beltinu var hann meö hníf. Flann hlýtur
að hafa lent upp á kant við stjórnmála-
foringjann í kjördæmi okkar.
í dag, þegar ég lít til þaka og horfi á
Ferrari, sé ég hann sem ógæfusaman
ungan mann, fullan af draumórum,
sem á seinustu stundu var svikinn; en
þá var hann mér sem guö.
Vinátta er ekki síður dularfull en ást
eða hver þáttur þeirrar ringulreiðar
sem viö köllum líf. Stundum hefur
mér fundist að þaö eina sem ekki er
dularfullt sé hamingjan, því hamingjan
er markmiö í sjálfu sér. Staðreyndin
er aö Ferrari, sá haröi nagli meö allt
sitt brambolt, vildi vingast við jafn
aumkunarverðan náunga og mig. Ég
var viss um að honum höföu orðið á
mistök. Ég var viss um að ég var ekki
verður vináttu hans, og ég geröi allt
sem ég gat til að forðast hann. En
hann vildi ekki sleppa mér. Ótti minn
var enn meiri vegna óbeitar móður
minnar. Flún þoldi ekki þann félags-
skap sem ég var í og apaði allt eftir,
og talaöi um þá sem hyski og pakk.
Þaö sem máli skiptir varðandi þaö
sem ég er aö segja þér er samband
mitt við Ferrari, ekki grátleg atburöa-
rásin, sem ég skammast mín ekkert
fyrir lengur. Svo lengi sem einhver
snefill af iðrun er til, situr sektin viö
sinn keip.
Kvöld eitt sat gamli maðurinn, sem
aftur hafði fengið sinn gamla sess við
hliðina á Ferrari, og hvíslaöi af miklum
móö í eyra hans. Þeir höföu eitthvaö í
hyggju. Frá hinum enda borösins
fannst mér ég greina nafniö á Weide-
mann, manni sem átti vefnaðarvöru-
verksmiöju í útjaöri hverfisins.
Skömmu síöar var mér sagt, án nokk-
urra skýringa, að tölta í rólegheitum í
kringum verksmiðju Weidemanns og
gefa hliðunum sérstakan gaum. Þaö
var byrjað aö dimma þegar ég fór yfir
Maldonado og gekk framhjá flutninga-
portunum. Ég man eftir húsunum,
sem urðu færri og lengra á milli, víöis-
runnum og tómum lóöum. Verksmiöja
Weidemanns var ný, en hún var
einmana og minnti á einhvern hátt á
rúst; í minningu minni blandast rauöir
múrsteinar hennar sólsetrinu. í
kringum verksmiðjuna var stór girðing.
Auk inngangsins aö framanverðu,
voru tvær stórar dyr baka til sem
opnuðust inn í suðurhluta byggingar-
innar.
Ég verö aö játa aö þaö tók mig smá
tíma aö komast aö því sem þú hefur
sjálfsagt nú þegar getið þér til um. Ég
gaf skýrslu þegar ég kom til baka sem
21