Teningur - 01.06.1989, Qupperneq 45

aftur þar
rekandi flóttann
og eirsólirnar
Ijóma svo
í ennum aö svíður
og brennir í augum mér
og lófum
en ósköp
þau líða á burt
líkt og veðrin og elding
í jörðu
og askan og súrinn
í munninum hverfur
um síðir
og ég
tek að kyrrast
að fleiðrum mínum
og sári
- og tek til
að snúa upp á frestinn
magnaðan hnút -
ég
ég megna vel
og ég megna lengi
og ég megna lok
við hæfi
geng svo inn
til veggjar míns
teygi hendurnar óravegi;
dreg betri sýnir
aldraða drauma
dreg mér öllum
hamingjublindu
ónæmissælu
yfir mig allan
- og þá finn ég ekki
lengur til
að raftárin standa
storkin
í augum gyðju minnar
og táknin flökta
döpur og dauf
á æðaberum veggjum
4
5
allt hljótt
í helli mínum
blátt Ijós varla
sjáanlegt lengur
rennur í myrkrið
mammútloðið og mjúkt
og umlykur allt
miklum krafti
öllu er brugðið
sjónarmunur á birtunni
þeyrinn
er kaldur og rakur
og ég
allur tekinn að sölna
út frá augunum
- og eg
ég skal mana þá
mana þá upp ægifagra
og viðbjóðslega
svona líka andskoti
ógeðslega hressa
- og sveipirmr
fullkomnir sveipir
snjóa og myrkra
á snúningi aftur
snautlega að fótum mér
flaðrandi
ég seiði þá fram
með ennin öll logandi
og glæsta
kistla herðanna
gráhvíta í framan
og rauða um neglur
ég magna þá
magna þá svona og upp
óvörum að stökkva
úr kolbrunnu koki sólar
og sökkva
í rotin sín dimm
- þá er ekki
kuldinn í beinunum
bjarmar lengi af ofsa
og kulnar seint
meðan óttinn
smýgur myndina
safnast
í svartan eld
úruxans og hala
og heift mín
hún herðist í odda
augna minna og dýranna
- og ég
ég legg svo á
og mæli svo um
að þeim
verði eins og mér
návindur í nösum
vefurinn
fyrir vitum
undanhaldið langt
hringast og storkna
við eldinn
í tröllslegar myndir
langfeðga minna
- og ég
ég dreg mér björg
úr hverju tári
6
þegar neanderthalis
þótti öllu því eytt
sem grandað yrði
þá gróf hann gyðju sína
í gori
þakti tákn sín
af ástúð
veggina alla
með blautri ösku
hlóð upp í hellismunnann
og tók stefnu út og vestur fjöll
allan þann dag
hafði hann veður af æti
og nærri almyrkt orðið
þegar hann tók eftir því
að sá
sem fer síðastur sinna
varpar engum skugga á hjarnið
43