Húsfreyjan - 01.12.1954, Blaðsíða 4

þessu, að vísu elckí með neinni gleði og
stundum með hryllingi, en þó sem sigur-
vegari, án djúpra tilfinninga fyrir þeim
yfirunnu. Hér á rústum alls þess, sem
honum sjálfum var kært, birtist honum
í leiftursýn, hvað hann sjálfur og þjóð
hans höfðu leitt yfir aðrar þjóðir, önn-
ur heimili.
Enn er heimurinn langar leiðir frá því
að skilja friðarboðskap jólanna, langar
leiðir frá því að reyna að koma í fram-
kvæmd hinu einfalda boðorði um að gera
ekki öðrum það, sem maður vill ekki láta
gera sér. Hver framtíðarþróun heimsmál-
anna verður á þessu sviði getur enginn
sagt um, en um hitt verður ekki deilt,
að á framkvæmd þessarar hugsjónar velt-
ur líf og framtíð alls mannkyns. Svo mikla
þýðingu hefur hinn gamli boðskapur jól-
anna þann dag í dag.
En til hvers er að tala um þetta hér?
Ekki eru það lesendur Húsfreyjunnar, sem
ráða gangi heimsmálanna. Nei, en sem
betur fer er heiminum svo vísdómslega
fyrir komið, að hver einasti maður getur
haft og hefur sín áhrif til góðs eða ills.
Það verður aldrei friður í heiminum, aldr-
ei kærleiksrik, kristileg sambúð á meðal
þjóða, fyrr en einstaklingamir hafa lært
að taka tillit hver til annars í daglegu lífi.
Hér er hið mikla hlutverk, hin mikla
köllun hvers einasta manns. Ef við, hver
sem við erum, getum gert hugsjónina þá,
að koma fram við aðra, eins og við vilj-
um láta koma fram við okkur, að lifandi
afli í lífi okkar, þá höfum við af okkar
veika mætti hjálpað til að koma hug-
sjón kristindómsins, boðskap jólanna, í
framkvæmd í heiminum.
Þetta finnst mér full ástæða til að rifja
upp og leggja áherzlu á um þessi jól.
Um leið og ég óska lesendum Húsfreyj-
unnar gleðilegra jóla, vil ég biðja þess
til handa bæði mér og þeim, að allar okk-
ar jólaannir og jólasamlíf við annað fólk
STJARNAN í AUSTRI
A jólum vér lítum drottins draum
sem djásn yfir himins brám,
er stjarnan oss tindrar úr austurátt
frá ómœlisvegum hám,
þar brennur hnattanna leiSarljós
á loftsœvi fagurblám.
Og stjarnan fegurstu birlu ber,
svo blikskœrt er hennar Ijós,
aS hjá því er dagsólin döpur á hvarm
og dauSaföl rnánans rós
og norSljósaaldan bláföl og bleik,
sem brimar viS himins ós.
Á skugganna vœng um skelfda jörS
fer skammdegisnóttin hljóS.
/ vestrinu opnast daúSans dyr
um dreyruga heljarslóS.
En geislinn tilrar meS töfrastaf
gegnum tár, er hníga sem blóS.
Því stjarnan í austri viS myrkramátt
á morguneldanna svör.
Hún eykur hjartanu lofsöngslag,
þótt IjóSiS frjósi á vör
og fortjald rökkursins rofnar í tvennt,
er reiSir hún Ijóssins hjör.
Frá hirSingjans jötu hún lýsir leiS,
sem liggur aS krossins trjám,
sem hugsjónaeldblys eilíft skín
yfir aldanna fjöllum blám.
Mót henni vér göngum hinn grýtta veg,
þótt göngum síSast á hnjám.
GuSfinna Jónsdóttir
frá Hömrum.
megi mótast af þessari speki kærleikans,
sem er jafnný og þýðingarmikil í dag og
hún var í upphafi:
,,Það, sem þér viljið að mennirnir geri
yður, það skuluð þér og þeim gera“.
4 HÚSFREYJAN