Húsfreyjan - 01.12.1954, Blaðsíða 6

Alltaf þarf „fóstra“ að taka þátt í
merkisatburðum í lífi þeirra, eftir að þær
eru fluttar að heiman. Fóstra þarf að sjá
unnustann, eiginmanninn, heimili þeirra
og bömin, því að hún tók þátt í gleði
þeirra og sorg á meðan þær dvöldu hjá
henni.
Það var í byrjun september, að ég heim-
sótti Nönnu Rasmussen fóstru eða „pleje-
mor“ eins og telpurnar kölluðu hana, við
eitt heimilið að Jægerspris. Þekktumst við
Nanna Rasmussen frá Rvík, því að hún
dvaldi hér á landi fyrir alllöngu síðan.
1 heimili hjá henni voru 12 telpur í þetta
sinn, sú yngsta 4 ára en sú elsta 15 ára.
Sér til aðstoðar hefur hver fósrta eina
fullorðna stúlku, en telpurnar hafa allar
sitt ákveðna starf við sitt hæfi og það
sem þær geta annað, meðfram skólagöngu
sinni.
Þegar kom inn í hallargarðinn hitti ég
telpu á hjóli og spurði hana til vegar að
þessu ákveðna heimili. Þarna eru marg-
ar byggingar og margar deildir í hverri
byggingu. Telpan sagðist geta vísað mér
á það, því að þar ætti hún heima.
Þetta var seinni hluta dags á laugardegi
og veður ágætt. Telpurnar voru úti að
leika sér, en komu smátt og smátt inn
til að heilsa íslenzka gestinum.
Inni í rúmgóðri og vistlegri dagstof-
unni var, auk annarra húsgagna, hljóðfæri
og bókaskápur fullur af bókum, barna og
unglingabókum vel með förnum, en aug-
sýnilega mikið lesnum. Inn af dagstof-
unni var stofa fóstrunnar, þar voru henn-
ar húsgögn og persónulegu munir og
myndir. „En telpurnar mínar eiga hana
með mér“, sagði fóstran, „því að þetta er
heimilið okkar allra“.
Uppi á lofti eru svefnherbergi og svefn-
salur. Eldri telpurnar búa 2 og 3 saman
í herbergi, því miður var sagt, því áríð-
andi er að einkum elztu telpurnar hafi sér-
herbergi, eitthvað, sem þær einar eiga
og bera ábyrgð á. I svefnsal sofa einar 6
telpur og er herbergi fóstrunnar þar við
hliðina á og dyr á milli. Sjaldan mun sú
hurð vera læst.
Það var kominn háttatími yngstu telpn-
anna og komu þær inn til okkar og buðu
góða nótt. Eitthvað virtist mér sú yngsta
vera hnuggin, fjögurra ára gömul, ljós-
hærð og bláeyg. Elstu telpurnar hjálpuðu
yngri telpunum við að hátta. En ekki leið
á löngu áður en tvær þeirra komu niður
aftur og inn til okkar. Hafði sú fjögurra
ára ekki viljað láta neinn annan hátta
sig en hana fóstru og þar við sat, svo
fóstra bað þá eldri telpuna að sækja
náttfötin hennar. Síðan háttaði hún upp-
áhaldið sitt og færði hana í náttfötin.
Bað hún mig að afsaka þetta, en hún
væri alltaf vön að hátta yngstu telpuna
sjálf, en í þetta sinn hafði hún ætlað að
komast hjá því, því að við hefðum nóg að
tala um, en tíminn naumur til þess. Svo
fóru þær upp á loft og innan lítillar stund-
ar kom fóstran niður aftur, eftir að hafa
beðið bænimar með litlu stúlkunni sinni-
Svona atvik þekkja allar mæður, að
yngsta barninu, sem ósjálfrátt er í mestu
uppáhaldi, einmitt af því, hve mikla hjálp
það þarf, finnst enginn geta eitt og ann-
að, nema hún mamma og þó alveg sér-
staklega, þegar gestir eru hjá henni.
Þetta litla atvik set ég hérna, vegna
þess, hve mjög það er líkt því, sem kemur
fyrir á reglulegu heimili, en barnaheim-
ilin þurfa að líkjast þeim sem mest, ef
vel á að vera.
Morguninn eftir borðaði ég morgunmat
með öllum hópnum. Auðvitað voru allar
telpurnar hæverskar og prúðar, en ófeimn-
ar að biðja um það, sem þær vantaði í
hvert sinn.
Borðstofan var við hliðina á dagstof-
unni og var gengið líka fram í eldhús úr
borðstofunni.
Eftir morgunmat var farið inn í dag-
6 HÚSFREYJAN