Húsfreyjan - 01.12.1954, Blaðsíða 14

móti hver kona, sem gat orðið sér úti
um bandhespu. Það vantaði aðeins einn
þátt í ullarvöruframleiðsluna, en að vísu
mjög veigamikinn þátt, — þ. e. að fá ull-
ina kembda og spunna.
,,En hvað það er annars ánægjulegt
að sitja hér og horfa á, hvernig þér, svona
háöldruð kona, leysið þennan vanda fyrir
okkur“, sagði frúin. „Það eru svo fáar
konur nú orðið, sem kunna að spinna, —
sárafáar að minnsta kosti, sem gera það
eins vel og þér!“ Og allt í einu greip hún
hönd Margrétar. „Já, mér finnst svo
fjarska vinalegt hérna vesturfrá! Það er
annars einkennilegt, að við skulum eiga
heima í sömu sveit og þekkjast þó alls
ekki nema af orðspori“.
Margrét leit á gest sinn. Svo var að
sjá, sem frúin ætti fleira vantalað við
hana, en það varð þó ekki fleira. Hún
virtist allt í einu eiga svo erfitt með að
koma orðum að því, sem hún vildi sagt
hafa, — röddin varð óstyrk og henni vafð-
ist tunga um tönn. Skömmu síðar kvaddi
hún og fór.
Margrét gamla dró andann léttara. Frú-
in í Engidal hafði, þegar allt kom til alls,
veigrað sér við að minnast á Lísu og
Pétur, þó að það hefði verið komið fram
á varir hennar.
Margrét hafði lofað að ljúka spunan-
um fyrir jól og það skyldi takast, ef hún
sæti við. Hún þeytti rokkinn í ákafa og
oft raulaði hún sér til hugarhægðar. Þeg-
ar sonur hennar og tengdadóttir heyrðu
það, litu þau oft undrandi hvort á ann-
að og brostu við. — Það var stórkostleg
breyting, sem starfið eitt hafði hér til leið-
ar komið. Þau höfðu sýnilega farið alveg
öfugt að, þegar þau léttu af henni öll-
um störfum — já, bönnuðu henni hartnær
að vinna handarvik — allt af einskærri
umhyggju fyrir henni sjálfri!
Síðasta sunnudag fyrir jól ók Jón móð-
ur sinni til kirkju. Þau höfðu meðferðis
tvo poka af bandi til frúarinnar í Engi-
dal. Það hafði talazt svo til með þeim,
að hún kæmi sjálf með bandið og vitj-
aði vinnulaunanna, og hún áleit vel henta
að gera það eftir messuna, því að fólkið
í Engidal kom oftast til kirkju á hverj-
um sunnudegi. Og það var líka við kirkju
þennan dag, en Margrét gamla náði ekki
tali af frúnni fyrr en eftir messu — og
þá var þetta allt eintómur misskilningur,
hún hafði átt að afhenda bandið heima
í Engidal.
Frúin var ströng á svip, meðan hún
skýrði þetta fyrir Margréti, en iðraðist
strax hörku sinnar, þegar hún sá ang-
istarsvipinn á andliti gömlu konunnar.
Og allt í einu veik hún henni lítið eitt
afsíðis, tók um hendur hennar og laut
niður að henni og sagði lágt: ,,Jú, gerðu
það fyrir mig að koma þangað, því að
við þurfum að ræða annað mál, — mál,
sem við hjónin álitum í eigingirni okk-
ar forðum, að hægt væri að þagga niður
og gleyma, en er óútkljáð enn í dag.
Maðurinn ímyndar sér oft, að hann sé
sjálfum sér nógur — það álitum við í
Engidal einnig. En þetta smáatvik, að
við skyldum þurfa að leita til þín, gam-
allar konu á afskekktum bæ, opnaði augu
okkar fyfir þeim sannindum, að menn-
irnir geta ekki hver án annars verið,
heldur heyra hver öðrum til. Við þurf-
um að ræðast við í einlægni um þá at-
burði, sem gerðust í sambandi við börn-
in okkar endur fyrir löngu. Það hefur
legið eins og farg á okkur öll þessi ár
og eflaust hefur þér ekki orðið það létt-
bært heldur“.
Margrét gamla stóð um stund og vissi
ekki, hvaðan á sig stóð veðrið. En allt í
einu færðist líf í hana, hún rétti úr þreyttu
bakinu og augu hennar Ijómuðu. „Já, þá
kem ég seinna í dag, ef ég má“, sagði
hún. „Það er gott að fá að tala um liðna
daga“. Hún var næstum hnakkakerrt, þeg-
14 HÚSFREYJAN