Húsfreyjan - 01.12.1954, Blaðsíða 10

my iinii
Það var ekki alltaf eins notalegt og
flestir vildu vera láta „að vera komin í
krókinn“. Svo fannst Margréti gömlu að
minnsta kosti, þó að ýmsir hefðu orð á
því, að nú nyti hún ellidaganna, laus við
allar áhyggjur og erfiði og ætti það líka
fyllilega skilið, því að ekki hafði hún far-
ið varhluta af vinnu um dagana. Auðvitað
var þetta hverju orði sannara. En var hún
nokkru bættari að losna við allt stritið,
þegar það leiddi til þess, að hún sat auð-
um höndum og fann sárt til þess að geta
engum orðið að liði? Því að sú varð
raunin á, þótt enginn renndi grun í
það.
Að vísu gat Margrét gamla dundað
við að prjóna og sauma ýmsar flíkur á
bamabörnin fyrir jól og afmælisdaga, og
einstaka sinnum laumaðist hún með göt-
ótta sokka af Jóni, syni sínum, inn til
sín og stagaði í þá, svo að lítið bar á.
En hvað var það á móti því að mjólka
kýr, fóðra svín og kálfa og hirða hænsni
— já, að sjá blessaðar skepnurnar dafna
dag frá degi og finna líf og yndi allt í
kringum sig?
Og svo var annað. Hún átti erfitt með
að átta sig á ýmsum þeim nýjungum, sem
haldið höfðu innreið sína með breyttum
tímum. Hún botnaði eiginlega hvorki upp
né niður í þeirri matargerð, sem nú var
farin að tíðkast né heldur fatnaði yngra
fólksins, — og öll þau framandi nöfn,
sem unga fólkið notaði um matvæli og
ígangsklæðnað, gerðu henni enn erfiðara
fyrir.
Já, Margréti gömlu fannst sér alls stað-
ar ofaukið, en því fór fjarri, að starfs-
þrek hennar væri þrotið, þó að hún hefði
nú því nær áttatíu ár á herðum.
Áður fyrr, þegar hún var svo störfum
hlaðin, að hún varð oft að leggja nótt
við dag, hafði hún hugsað með tilhlökk-
un til elliáranna, hún hafði litið það ævi-
skeið sömu augum og nágrannar hennar
gerðu nú. En þá hafði hún líka vonast
eftir að njóta ævikvöldsins ásamt Kristni,
manninum sínum. Og hefði hann fengið
að lifa, hefði ævin hennar líka eflaust
verið önnur nú. Ekki svo að skilja, að
það færi ekki vel um hana, og allir voru
henni góðir —^ en samt virtist hún vera
að veslast upp og 'verða að skari.
Hún gat engum trúað fyrir raunum
sínum og enginn mátti komast á snoðir
um, hvernig henni var innanbrjósts, því
að þá yrði hún sökuð um vanþakklæti.
Nú bar svo við einn sunnudag, þegar
Margrét fór til kirkju, að María sauma-
kona vísaði húsfreyjunni í Austurey á
hana. María fór um sveitina og saumaði
fyrir fólk og var því öllum kunnug.
Margrét hafði gengið út að gröf manns-
ins síns sáluga, en þegar hún kom aftur
að kirkjutröppunum, stóðu þær þar og
biðu hennar. Margrét kannaðist vel við
Katrínu í Austurey, en hún hafði aldrei
hitt hana að máli fyrr. Það lagði sjaldan
leið sína vestur í bakkakotin, þar sem
Kristinn og Margrét höfðu búið, fólkið
af stórbýlunum austur í hreppnum! Og
þó var Kristinn svo viðmótsþýður og lip-
ur í umgengni. Hún hafði sjálf alltaf ver-
ið seinteknari. Já, hún hafði sannarlega
10 HÚSFREYJAN