Húsfreyjan - 01.12.1954, Blaðsíða 7

stofuna og morgunsálmur sunginn og
reyndar fleiri, sem telpurnar kunnu úr
skólanum.
Margar voru þær myndirnar sem fóstra
átti af telpunum sínum eftir 20 ára starf
við heimilið. „Þarna er hún lítil og þetta
er fermingarmyndin en hérna er mynd af
henni og unnustanum". Eða þá: „Hérna er
brúðkaupsmyndin“. Nóg af slíku átti hún
Nanna Rasmussen. Þessi heimili sem önn-
ur falla og standa með þeirri manneskju,
sem tekur þau að sér. Ekki var þægind-
unum fyrir að fara þarna, kola-eldavél var
í eldhúsinu og annað eftir þvi. En telp-
urnar fundu ekki til þessa. Þeim var nóg
að vita, að þetta var heimili þeirra, þar
sem þær áttu öruggan samastað í skjóli
og hjartahlýju fóstru sinnar og þangað
gátu þær leitað, einnig eftir að þær voru
farnar að heiman til að vinna fyrir sér.
1 Kaupmannahöfn gafzt mér tækifæri
til að skoða smábarna-systkinaheimili.
Það er nýlega stofnað, en Diakonissur við
St. Lúkasarstofnunina reka það.
Á því heimili eru drengir og telpur á
aldrinum 6 mán. til 2—3 ára.
Hver fóstra hefur 5 börn á mismunandi
aldri og annast þau að öllu leyti.
Fóstran og börnin hennar búa í björtu
herbergi, en framan við öll herbergin, því
að fóstrur eru þarna margar, liggur gang-
ur og er gluggi á hverju herbergi út á
ganginn. Þannig er hægt að fylgjast með
því af ganginum, hvað fram fer í her-
berginu án þess að trufla.
Fóstran sefur inni hjá börnunum sín-
um á nóttunni. Börnin eru öruggari að
vita af henni hjá sér.
Ég kom þama einmitt á matartíma
barnanna og var fróðlegt að horfa inn
í herbergin. Þarna sátu lítil „systkini",
sjálfsagt ekkert skyld, og mötuðust við
borð og í stólum við þeirra stærð. Fóstr-
an hafði í nógu að snúast, því litli „bróð-
ir“ eða ,,systir“ svo sem 8—9 mán. lá
skælandi í háa rúminu sínu yfir því að
fá matinn sinn ekki strax, en fóstran
var að sinna þeim börnum, sem reyndu
að matast sjálf, binda á þau hökusmekki
og því líkt. Einn drengur var þama auð-
sjáanlega nokkuð eldri en hin börnin.
„Við tímum ekki að láta hann frá okk-
ur, en hann er búinn að vera ári lengur,
heldur en við getum haft börnin“, sagði
fóstra sú, sem sýndi mér heimilið. „Bless-
að barnið, við erum alltaf að vona að
einhver taki hann að sér, annars verður
hann að fara á annað barnaheimili“.
Fólkinu, sem starfar við barnaheim-
ilin, er löngu orðið ljóst, að systkina-
heimili er eina rétta lausnin fyrir böm
þau, er þurfa að alast upp á barnaheimili.
Það opinbera er tregt til að breyta
núvprandi fyrirkomulagi, það hefur ríkt
lengi og er fast í skorðum. Eini mögu-
leikinn til, að þessu hefðbundna fyrirkomu-
lagi yrði breytt er, ef hægt væri að sanna
með tölum, að rekstur slíkra heimila sé
ódýrari og árangurinn betri af starfi
þeirra.
Þetta kom glöggt fram í viðræðum
ýmsra um mál þetta.
Sums staðar eru hin ýmsu barnaheim-
ili byggð í nágrenni hvers annars þannig,
að þó að barnið flytji af einu á annað,
getur það haft samband við fyrri fóstrur
sínar. Það er samt ekki nóg.
Hér á landi í fámenninu, samanborið
við aðrar þjóðir, og því fá börnin, sem
þurfa að alast upp á barnaheimili, er til-
valið tækifæri til að taka þenna hátt
upp og setja á stofn systkinaheimili.
Ýms félög hafa hug á því og vonandi
verður þess ekki langt að bíða að bless-
uð munaðarlitlu börnin fái að alast upp
í ,,systkinahóp“ undir umsjá sinnar góðu
fóstru og fari þannig ekki á mis við ör-
yggistilfinningu þá, sem góð móðir veitir
börnum sínum.
HÚSFREYJAN 7