Húsfreyjan - 01.12.1954, Blaðsíða 13
þunga og bitrum orðum fyrir að hafa látið
óátalið, að unglingarnir högðuðu sér eins
og fífl, eins og þau komust að orði. Það
vœri þó sannarlega meira djúp staðfest
milli þeirra en svo, að hjúskapur kæmi
til greina.
Eins og þau hefðu ekki margsinnis mælt
varnaðarorð við Lísu! Jú, þau gátu sann-
arlega haft góða samvizku þess vegna.
Aumingja Lísa litla, skelfing hafði hún
grátið sárt! Allan liðlangan daginn hafði
hún setið inni í betri stofunni og grátið
eins og hjarta hennar ætlaði að springa.
Og langur tími leið, áður en Lísa tók
gleði sína á ný — og ef til vill var það
aðeins á yfirborðinu, sem hún var kát
og hress, — hið innra sveið sjálfsagt enn
í gömlu sári.
Soninn í Engidal sáu þau aldrei fram-
ar. Hann var sendur að heiman, var er-
lendis um hríð og kvæntist síðan. Sagt
var, að hann væri foreldrum sínum til
lítillar gleði — og þau urðu víst að sjá
honum og fjölskyldu hans farborða að
mestu leyti.
Margrét gamla hafði oft lofað hamingj-
una fyrir að svo fór, sem fór, en það var
eins og Lísa gæti ekki gleymt honum —
jafnvel ekki eftir að hún giftist efnileg-
um pilti úr öðru þyggðarlagi og fór að
búa þar góðu búi.
Kristinn og Margrét gleymdu þessum
atburði ekki heldur. Hinn harði dómur,
sem óðalsbóndinn og kona hans höfðu
kveðið upp yfir þeim fyrir að láta undir
höfuð leggjast að stía elskendunum sund-
ur, lá þeim þungt á hjarta, enda hafði
allri skuldinni þar með verið skellt á
þau. Þessi ásökun hafði legið eins og
mara á Kristni alla stund, sem hann lifði
upp frá því, og Margréti gerði hún hálf-
mannfælna með köflum. Einkum forð-
aðist hún að verða á vegi fólks úr aust-
urhreppnum, af bæjunum í nánd við Engi-
dal. Fólkið þaðan leit lika varla í þá átt,
sem hún var, og lét sér ekki til hugar
koma að kasta á hana kveðju! Og úr
því að Kristinn hafði ekkert getað úr
þessu bætt, hvernig átti hún þá að geta
það?
En nú höfðu allt í einu þau undur gerzt,
að móðir Péturs hafði komið alla leið inn
í stofuna hennar og rætt við hana um
erindi sitt eins og ekkert hefði í skorizt,
— og sannarlega hafði hún verið minnt
á Lísu, því að ekki hafði Margréti gefizt
tóm til að taka myndina af henni burt
af kommóðunni; já, frúin hafði meira að
segja tekið myndina og skoðað hana. En
Katrín í Austurey hafði verið með í för-
inni og sennilega var það ástæðan til þess,
að frúin vék ekkert að liðnum atburð-
um. Og nú kvaðst hún ætla að koma ein-
sömul einhvern daginn til að sjá, hvernig
verkinu miðaði. — Margrét þorði naum-
ast að hugsa þá hugsun til enda, og hún
óskaði þess af heilum hug, að það innlit
væri þegar afstaðið.
Frúin í Engidal kom aftur og meira
að segja fyrr en Margrét hafði búizt við.
Hún varð þess ekki vör, að vagni væri
ekið í hlaðið og vissi því ekki fyrri til
en hinn tigni gestur gekk inn í stofuna
til hennar. Frúin heilsaði og sat síðan
góða stund og horfði á, hvernig Margrét
gamla teygði úr hverri kembunni á fætur
annarri og fyllti snælduna af fínu, sléttu
bandi.
Svo fóru þær að ræða um hersetuna,
sem hafði valdið svo tilfinnanlegum skorti
á ýmsum nauðsynjum, að margir höfðu
tekið upp fjárbúskap á ný til þess að fá
ull til fatnaðar. -— Að vísu var það nær
eingöngu frúin, sem talaði, en samtalið
gekk greiðlega fyrir þvi. — Að hugsa sér,
að fyrir aðeins örfáum árum munaði
minnstu, að felld yrði niður tilsögn í
prjóni í skólunum vegna þess að farið
var að nota nærri einvörðungu aðkeypt-
an ullarfatnað. — Nú prjónaði aftur á
HÚSFREYJAN 13