Húsfreyjan - 01.10.1965, Blaðsíða 9

herbergi, sem liinn síðasti, raunverulegi
keisari Austurríkis, Franz Joseph og Elísa-
bet drottning hans, liöfðu til íbúðar. Kon-
ungur l)jó að mestu við óbrotin búsgögn í
einkaíbúð sinni og liafði rúm sitt og skrif-
borð í sama lierbergi. Elísabet drottning
mun sára sjablan bafa dvalið til langframa
í Scliönbrunn. Á málverkum, sem þar eru
af benni, er áð sjá, að bún liafi verið ein
fegursta kona, sem bugsast getur, en hún
var vansæl og eyrðarlaus mestan bluta ævi
sinnar, og ævilok bennar urðu þau, að
ítalskur anarkisti skaut bana til bana, án
nokkurs lilefnis að vitað var. Sagt er, að
tengdamóðir liennar bafi ekki viljað sleppa
við liana völdum og svo fór, að bún dvabl-
ist mikinn bluta ævi sinnar erlendis. En
slíkum yndisþokka eru málverkin af benni
gædd, að ferðamannaliópurinn, sem
streymir um böllina, stanzar eins og einn
maður frantmi fyrir þeim og starir á þung-
lyndislegt andlitið og svarta bárið, sem
brynur um grannar lierðarnar.
Elzti sonur Elísabetar og Franz Josepbs
og ríkiserfingi var Rudolf erkiliertogi, sem
fannst andaður í veiðiliöllinni Mayerling,
ásamt ástkonu sinni Maríu Yecera, en eng-
inn veit með vissu hvernig dauða þeirra bar
að.
Uti í Vínarskógi, í dal lieilagrar Helenu,
sjáum við aðeins glitta í Mayerlingböllina,
um leið og ekið er bjá. Enginn fær að svala
forvitni sinni með ]>ví að ganga þar um
garða, því þar dvelja Karmelítanunnur og
biðja fyrir sál bertogans ár og síð. Hvort
einhver þeirra minnist líka í bænum sín-
um ungu konunnar, sem lét lífið við blið
bans, veit enginn.
[ bjarta Vínarborgar er kirkja, sem sára-
lítið lætur yfir sér, en undir henni er graf-
bvelfing, sein geymir líkamsleyfar fjöl-
margra Habsborgara. Þar stóð kista kon-
ungsins af Róm, en Hitler, sem dáði Na-
póleon mjög, lél flytja liana til Parísar og
þar er bún nú. Á kistum Franz Josephs,
Elísabetar og Rudolfs lágu vendir af lif-
andi blómum. Ein kona, sem ekki er af ætt
Habsborgara, hefur lilotið leg á þessunt
II ÚSFREYJAN
stað. Það er kennslukona Maríu Tlieresíu,
sem drottningin heimtaði aö lilyti legstað
við blið sér.
Þegar María Theresía tók við völdum,
bugði bún að sæmilegum dvalarstað lianda
móður sinni og keypti veiðiliöR, skammt
frá Schönbrunn. Lét bún stækka og endur-
bæta böllina og skreyla vel, en nú eru það
ekki virðulegar birðmeyjar, sem ganga um
salina þar, beldur ungar námsstúlkur, því
þarna er skóli, sem kennir fatagerð. Að
loknu fimm ára námi útskrifast stúlkur þar
fullnuma í kvenfatagerð, prjónlesfram-
leiðslu, tízkuteikningu, leðurvörugerð eða
taumunstrun og öðru, sem að gerð klæða
lýtur.
Fyrstu árin læra þær rækilega teikningu
og meðferð lita, auk tungumála, stærðfræði
og bókhálds, en eftir tvö ár skiptist liluti
námsefnisins eftir því, livaða grein þær
vilja nema. Okkur konunum, sem vorum
á snærum fulltrúanna á ráðlierrafundinum,
var að lokinni setningaratböfn lians, boðið
að skoða skóla þenna og tízkusýningu, sem
stúlkurnar efndu til. Sýndu þær fatnað,
sem þær liöfðu teiknað og saumað, skó, sem
gerðir voru eftir teikningum þeirra, skart-
gripi og hatta. Var sýningin bugmyndarík
og skemmtileg og lauk með því, að stúlk-
urnar komu fram í skrautlegum þjóðbún-
ingum, sem þær liöfðu búið til úr krep-
pappír. Fengu þær mikiö klapp fyrir
frammistöðuna. Skólinn liefur getið sér
mjög gott orð og fengiö fyrstu verðlaun í
samkeppni austurrískra framleiðenda á
tízkuvarningi. Á sýningunni var mikið um
sterka liti og óvæntar listasamsetningar, en
á gölum Vínar og samkomustöðum tók ég
einmitt eftir því bve konurnar notuðu bóf-
samlega lili í fatnaði.
Tónlistin hefur löngum átt rík ítök í
liugum Vínarbúa. I síðustu styrjöld féllu
sprengjur margar á óperuliúsið, en menn
lélu það verða meðal fyrstu verka sinna
að endurbyggja það algerlega í sínum forna
stíl, svo bvergi sér missmíði á. Hvern ein-
asta dag, sem við gengum frambjá óper-
unni, mátti sjá langa biðröð bjá miðasöl-
7