Húsfreyjan - 01.10.1965, Blaðsíða 50

eranna“, ofi; ekki flanp lionuin í lmg, að bet-
nr Jief’ði sér vegnaA’, ef liann liefðii plægt
jörðina eða smíðað skó. En Iiann var ang-
nrvær nt af |iví, að' liann væri eins og út-
slitið verkfæri, sem engum kæmi framar að
notum. Engan er um að saka, ef sönglúð-
nrinn er brotinn eða gítarinn sífellt falskur.
Þá er aðeins öllu lokið fyrir þeim. Á sama
liátt varð lionnjn Ijóst, að nú var úti um
bann sjálfan. Sulturinn eða kuldinn hlutu
að gera út af við bann, ]iví að nú var bann
óhýtur lil alls og átti enga vini, er tækju
bann að sér.
Loks nam sleðinn staðar, Bjart varð xun-
bverfis hann og vingjarnlegar raddir óm-
uðu í eyrum lians. Einbver hjálpaði lion-
um af sleðanum, leiddi bann inn í lilýtt
berbergi og bellti í bann heitu tei. Honum
var bjálpað úr loðkápunni, margar radd-
ir buðu hann velkominn og lilýjar liendur
leituðust við að nudda loppna fingur hans.
Hajm varð svo ringlaður af þessu öllu sam-
an, að liann áttaði sig ekki fyrr en stundar-
fjórðungur var liðinn á |iví, að Iianu væri
aftur kominn að Laufdölum. Honum bafði
ekki hugkvæmzt, að pilturinn vairi orðinn
leiður á að aka svona fram og aftur í óveðr-
inu og að Iiann hefði svo tekið stefnuna
heim. Hann skildi heldur ekki, hvers vegna
bann fékk svona góðar viðtökur á beimili
Liljekrona. Hann vissi ekki, að Iiúsfreyju
var kunnugt um píslargöngu bans Jiennan
aðfangadag, þegar bonum liafði bvarvetna,
]>ar sem bann drap á dyr, verið vísað til
]>ess mesta. Nú fann konan svo sárt til með
honum, að hún gleymdi sínum eigin
ábyggjiim.
Liljekrona hélt áfram fiðluleiknum í
einkaherbergi sínu. Honum var ókunnugt
uin, að Ruster var kominn aftur og enn síð-
ur vissi bann, að nú sat Ruster inni í saln-
um lijá húsmóðurinn og börnunum. En
vinnufólkið, sem venjulega sat þar inni á
jólunum, bafði flutt sig út í eldliúsið frá
öllum leiðindunum í salnum. Húsmóðirin
vék sér, innan stundar, að Ruster og sagði:
Ruster beyrir auðvitað, að Liljekrona
gerir ekkerl annað en að leika á fiðlu inni
48
í sínu berbergi í allt kvöld. Eg verð því
bæði að annast um matinn og bera á borð.
Börnin eru svo erfið, að nú verður Ruster
að taka að' sér tvö þau yngstu fyrir mig.
Ruster bafði ablrei um ævina umgengist
börn. Þau höfðu ekki orðið á vegi lians,
livorki í lierþjónustunni né á Eikarbæ og
ekki beldur á þjóðvegum eða knæpum.
Það lá við, að bann væri feiminn við þau
og ekki vissi hann, hvað bann ætti eiginlega
að segja við þau. Hann tók því upp flaut-
una sína og fór að útskýra fyrir þeim lok-
urnar og götin á henni. Drengirnir fengu
nú lítils liáttar tilsögn í flautuleik og urðu
þegar í stað ákaflega áhugasamir nemend-
ur.
— Þetta er nú A, sagði Ruster, — og
]>ella er C. Svo lofaði hann þeim að beyra
lónana. En drengirnir vildu endilega fá að
sjá, hvernig þetla A og C liti út. Þá tók
Ruster nótnapappír og penna og skrifaði
fácinar nótur.
— Nei, sögðu þeir litlu. — Þetta er ekki
rétl. Svo sóttu þeir stafrófskverið silt.
Þá datt Ruster í hug að grennslast eftir
|>ví, bvort þeir þekktu stafina. Suma
þekktu þeir, aðra ekki. Raunar kunnu þeir
furðu lítið. Áliugi vaknaði í Ruster. Hann
tók drengina sinn á livort bné og fór að
segja þeim til. Kona Liljekrona gekk þarna
ýiriíst út eða inn og fylgdist með ]>ví, sem
fram fór full undrunai •, því að drengj-
unum farinst víst þeir vera að leika sér.
Hún heyrði, að stundum ráku þeir upp
skelliblátur, en auðheyrt var, að þeir fylgd-
ust vel með og lærðu.
Ruster liélt kennslunni áfram góða
stund. Þó virtist bann ekki liafa liugann
alveg við starfið. Hugrenningarnar, sem
brutust um bið’ innra með lionuni úti í
óveðrinu, gerð’u enn vart við sig. Að vísu
leið Iionum bærilega þessa stundina. Þó var
víst úti 11111 allt fyrir lionuni. Hann var út-
slitinn garmur og átti í vænduni aðeins það
að vera alstaðar útskúfað. Allt í einu tók
hann höndunum fyrir andlit sér og brast í
grát. Konan flýtti sér til lians.
— Ruster, sagði hún, — ég skil það vel
HÚSFREYJAN