Vera - 01.02.1985, Blaðsíða 3

I Veru núna:
3—4 Bréf frá lesendum
5 Afmæliskveðja til
Kvennasögusafnsins
6—8 Viötalið endalausa:
Ingibjörg Hafstað er fyrsti viö-
mælandi okkar í röö viötala um
baráttuna.
9 Skrafskjóðan
Guðrún Ólafsdóttir skrafar
10—11 Eru konur sjúkar?
Er starfsemi kvenlíkamans
sérkenni eöa sjúkdómur?
12—13 Ef karlar færu á túr.
Já, hvaö þá?!
14 Martröð skattpíndrar
móður,
viðtal
15 Tíðadagatal 1985
15 Ljóð
eftir Þórunni Magneu
17—20 Borgarmálin:
Fjárhagsáætlun,
hækkar útsvarið eða lækkar?
21—24 Þingmál:
Utanríkismál,
Störf fjárveitinganefndar
Húsnæðismál
25 Laugardagskaffiö
Dagskráin næstu vikurnar
27 Viðtal við Bryndísi
Guðmundsdóttur, kennara
28—29 Álfrún
Viðtal við Álfrúnu
Gunnlaugadóttur, rithöfund
30 Erlend myndlitst:
Alice Neal
21—34 Dómar:
Agnes guðsbarn
Úr lífi og starfi íslenskra
kvenna
Öskubuskuáráttan
35 Hvað er á döfinni
á lokaári Kvennaáratugs?
26—37 Kvennanefndir
eins og þær gerast í London
39 Myndasaga
VERA
,,bréf”
Hótel Vík
Reykjavik
Skaupið
Elsku Vera mín.
Þar kom að því að við blátt áfram verð-
um að tjá okkur á prenti og erum auk þess
til í skoðanaskipti út af þessu helvítis
skaupi. Síðastliðið ár er eitt það viðburða-
ríkasta ár í íslensku þjóðfélagi sem við höf-
um upplifaö (en höfum þó náð því að verða
32 og 37 ára gamlar). Leikhús fáránleik-
ans var með stöðugar sýningar þar sem
ráðamenn þjóðarinnar voru í aðalhlutverk-
um. Satt best að segja vonum við innilega
að aldrei aftur gefist svo gott tækifæri til að
draga upp svipmyndir af atburðum ársins
á frjóan og skoplegan hátt, þannig að ekki
fari milli mála hverjir eru hlægilegir í þessu
þjóðfélagi og hvers vegna.
Gömlu kvennabaráttuhjörtun glöddust
því ekki lítið þegar fréttist að áramóta-
skaupið yrði unnið af eintómum konum og
ekki bara konum heldur m.a. Hlín og Eddu
sem eiga heiðurinn af hinum óborganlega
Guðmundi (láttu ekki deigan síga.)
En hvað fengum við? Þátt þar sem öllu
er snúið við. Húmorinn snérist ekki um það
sem er í raun hlægilegt en jafnframt skiptir
sköpum fyrir almenning í þessu landi. Áls-
kyns fatlanir líkamlegar, andlegar og fé-
lagslegar hins vegar eru alveg svakalegar
fyndnar. Það er skoplegt að vera smá-
mæltur, sjúklega skemmtilegt að fylgja
ekki akademískri beygingarfræði, ofsa-
lega fyndið að hafa stórar tennur og vera
alki samtímis, spastískir eru hlægilegir, of-
fita og húðsjúkdómar eru algjör brandari
en ofbeldi gagnvart konum er þó skemmti-
legast af öllu. Það þykir víst líka fínt að
gera grín að ákveðnum fjölskylduharm-
leikjum þar sem börnin í viðkomandi fjöl-
skyldum væntanlega hlökkuðu til að sjá
áramótaskaupið eins og allir hinir.
Það er líka obboðslega gaman að gera
grín að hinu kyninu, sérstaklega þegar
það talar mikið og er miðaldra og tölum nú
ekki um ef það á maka sem er ekki í hefð-
bundnu kynhlutverki. Sígildur brandari
reyndar, og okkur rámar i að hafa bæði
heyrt hann og séð áður.
En elsku stelpur, af hverju tókuð þið ekki
með nauðganir, barnaklám, barnamis-
þyrmingar, gjaldþrot og vonleysi fjöl-
skyldna og eins og tvö sjálfsmorð. Okkur
fannst bara vanta þetta, þá væri það full-
komið.
í alvöru, það var sorglegt að vera kona
síðastliðið gamlárskvöld (tölum nú ekki
um hvað það var leiðinlegt að vera barn
eða unglingur eða eldri en 68 kynslóðin)
og ekki fengum við valíumsendinguna
eins og þær skaupstöllur höfðu þó lofað
kvennabaráttukonum fyrir skaupið (sbr.
viðtal í Mannlíf.)
Vert er að taka fram að hingað til hefur
enginn vænt okkur um húmorsleysi enda
erum við bráðskemmtilegar konur, eins og
við vonum ennþá að allflestar íslenskar
konur séu.
Ingibjörg Hafstað.
Hjördís Hjartardóttir.
Enginn sjens?
Reykjavík, 21. 1. ’85
Ég hef gluggað nokkuð reglulega í Veru
þessi ár sem blaðið hefur komið út. Ég er
ánægður með blaðið og hef lesið þar
margtog mikið mértil fróðleiksog vonandi
líka gagns. Takk fyrir mig.
Það er ekki margt sem ég hef hnotið um
í blaðinu í gegnum tíðina, en núna finnst
mér tilefni til að rísa upp á afturlappirnar:
Tema síðasta tbl. er ástin, og þar má
lesa í inngangi að „Jafnréttissinnuðustu
karlmenn bjóðasttil ,,að hjálpatil” við hús-
verkog „passafyrir” konunaogverðasár-
ir ef þeim er ekki þakkað fyrir örlætið.”
Þetta finnst mér ekki nógu gott.
Ef maður skrifar undir þann fatalisma
sem þarna birtist, til hvers er þá að garfa
í þessum jafnréttismálum yfirhöfuð? Ef
þetta er það lengsta sem hægt er að
nudda körlum í jafnréttisátt, til hvers yrði
þá ykkar starf, jafnvel þóað sumrin yrðu
sexhundruð?
Auk þess sem mér finnst það vitlaus
taktík að gefa okkur þessum örmu djöflum
engan séns sem vilja meina að jafnréttis-
málin heima fyrir séu í lagi.
En vonandi hef ég misskilið eitthvað.
Húsfreyr í Vesturbænum
Ágœti húsfreyr, já þú hefur misskilið eitt-
hvað! Það er ekki verknaðurinn sjálfur, sem
gert vargrín að ígreininni heldur orðin, sem
jafnvei jafnréttissinnuðustu karlmenn”
nota um hann. Orðanna merking ber með
sér viðhorf þeirra, sem taka sér þau í munn
ekki satt? Þess vegna gæsalappir.
3