Vera - 01.05.1994, Blaðsíða 32

„Ef Sjálfstæðisflokkurinn heföi gert
Katrínu Fjeldsted að borgarstjóra en
ekki Markús Örn á sínum tima
hefói karlremban í þessum ummæl-
um kannski ekki verið jafn grímu-
laus. En til þess voru flokksbræá-
urnir of „uppteknir af hinu háa
embætti", eba kannski báru þeir
svo „óttablandna virbingu fyrir því"
aó þeir gátu ekki séb fyrir sér konu
leysa þetta starf af hendi."
borgarstjóra gengur hann út með þriggja mán-
aða biðlaun og þau laun eru ekki greidd úr
kosningasjóði Sjálfstæðisflokksins. Það nötur-
lega er að kjósendur borga reikninginn af
björgunaraðgerðunum og hvort sem um er að
kenna sljóleika eða einhverju öðru er þetta látið
óáreitt.“
Valdakonan meb skotthúfuna
Fjölmiðlar og afþreyingarmiðlar hafa undan-
farin ár verið iðnir við að kollvarpa ímynd kon-
unnar sem vill ná langt, konunnar sem þorir að
sækjast eftir auknum völdum. Framakonan á
ekki lengur upp á pallborðið á hvíta tjaldinu,
hún er karlkona og í besta falli vitskert. Sam-
kvæmt forskriftinni nú er fátt jafn óaðlaðandi
og tortryggilegt og kona sem sækist eftir völd-
um, jafnvel þótt hún hafi prjónadót í poka og
skotthúfu á hausnum. Ingibjörg Sólrún hefur
ekki farið varhluta af þessum vangaveltum um
innræti áhrifakvenna. Nýlega birti Björn
Bjamason þingmaður Sjálfstæðisflokksins
grein í Morgunblaðinu þar sem hann leitaðist
við að sálgreina frambjóðandann. Hann sagði
þá meðal annars að það heyrði til undantekn-
inga að frambjóðandi væri svo „upptekinn af
háu embætti. ...Engu er þó líkara en hún hafi
fyllst óttablandinni virðingu fyrir því. Hcnni
vaxi það raun í augum.“
„Ég er í sjálfu sér ekkert undrandi á þessum
viðbrögðum enda kristallast í þeim óttinn við
að tapa borginni sem hefur verið helsta vígi
flokksins en er nú að falla. Ef Sjálfstæðisflokk-
urinn hefði gert Katrínu Fjeldsted að borgar-
stjóra en ekki Markús Öm á sínum tíma hefði
karlremban í þessum ummælum kannski ekki
verið jafn grímulaus. En til þess voru flokks-
bræðurnir of „uppteknir af hinu háa embætti",
eða kannski bára þeir svo „óttablandna virð-
ingu fyrir því“ að þeir gátu ekki séð íyrir sér
konu leysa þetta starf af hendi. En með því að
veifa þessari gömlu grýlu framan í konur
móðga þeir réttlætiskennd þeirra í stað þess að
laða heim einhver atkvæði sem straku úr
heimahaganum í von um breytingar."
Stríb og fribur
Þeir sem rífast hvað harðast á þingi og era
mestir andstæðingar eru þeir sem klappa hverj-
ir öðrum á bakið í kokkteilboðum. Þetta tvö-
falda siðgæði hefur ekki síst verið gagnrýnt af
Kvennalistanum og stundum líkt við þverpóli-
tískan saumaklúbb. En hörðustu átökin og þau
sem vilja svíða hvað sárast era átökin við eigin
flokkssystkin. Eftir slíkar sviptingar era stjóm-
málamenn ekki dús. Kvennalistinn hefur sjald-
an tekist jafn harkalega á og eftir landsfundinn
haustið 1992.
„Fólk getur tekist á og það getur verið dálít-
ið harkalegt á stundum en að sjálfsögðu verður
fólk hörundsárara þegar hlutirnir fara niður á
eitthvað persónulegt plan.“
En nú er fólk ekki kosið á þing til að vera
fyrst og fremst málsvarar eigin hagsmuna?
„í þeim umræðum, sem þú ert að vitna til,
var tekist á um málefni en ekki völd. Stjórn-
málamenn eru mannlegir eins og allt annað
fólk. Það getur komið upp öfund og leiðindi
Ljósm. Sóla