Ljósmæðrablaðið - 01.07.1993, Page 33

fyllast þeir ótta og hatri og beina hvoru
tveggja að konunni. Það þarf að hefna
sín á henni, og það þarf sífellt að halda
konum, hinum ímynduðu óvinum í skefj-
un. Aðferðir eru mismunandi eftir stað
og tíma, en hugsunin er sú sama. Meðan
kirkjan var voldug stofnun voru prestarnir
uppteknir af því að endurreisa syndugar
konur og reka úr þeim Djöfulinn". (14)
Hér á landi féll t.d. ekki ákvæðið um
syndaaflausn kvenna vegna barnsburðar,
úr handbók presta fyrr en árið 1910.
Athöfnin fór þannig fram: „Þá er prestur
leiðir konu í kirkju stökkvi hann á hana
vígðu vatni og taki í hönd hennar hægri,
leiðandi hana inn með ljósi og með
þessum orðum: Gakk inn í musteri drott-
ins til þess að þú hreinsuð af öllum
ávirðingum, getir verðuglega gengið upp
að altari drottins guðs þín. Amen.“ (7)
Sagnir segja að þessi syndaaflausn hafi
verið konum mikil andleg raun og pína.
Eins og ég hef áður getið um fengust
konur við Iækningar, en einnig lyfjagerð.
Þessi lyfjagerð hefur verið undanfari nú-
tíma lyfjaframleiðslu. „Vísindin" sem
hinn rangsnúni hugsunarháttur bjó til,
sem runninn vom undan rifjum kirkjunn-
ar manna, sögðu að konurnar væm í
þingum við Djöfulinn, þær væru göldrótt-
ar og þess vegna yrðu þær að deyja og
voru brenndar á báli sem nornir. En í
raun hafa þessar konur verið meðal
mestu vísindamanna þeirrar tíðar vegna
sinnar sérstöku kunnáttu. í upphafi
vísindaalda 1400-1700 kostaði allur
þessi fyrirgangur margar milljónir kvenna
lífið. (7,12,14,15)
Um þátt lækna og sérfræðinga segja
þessar fræðikonur: „Það hefur verið
skrifað mikið um uppgang læknastétt-
arinnar, völd hennar og áhrif í nútíma-
samfélagi. Þeim tókst að sveipa sig og
starf sitt dulúð og helgiljóma og tryggja
sér þar með völd, áhrif og peninga.
Gagnvart almenningi urðu þeir álíka
áhrifamiklir og prestarnir vom, meðan
kirkjan var valdastofnun. Það mátti ekki
spyrja lækninn og hann hélt þekkingu
sinni leyndri. Umfram allt mátti ekki
rengja orð hans eða draga alvisku hans í
efa. Og það mátti alls ekki óhlýðnast
honum. Ekki frekar en Guði, slíkt gat
hefnt sín. Sem fyrr fóm konur verr út úr
þessu en karlar. Á tíð prestanna sótti að
þeim Syndin. Nú varð Syndin að sjúk-
dómi í höndum valdastéttarinnar nýju.
Og eins og Djöfullinn hafði verið að tæla
konur tvö hundmð árum áður, tók sjúk-
dómurinn sér vitaskuld bólfestu í æxlun-
arfærum kvenna. Og þá varð kven-
sjúkdómafræðin til, raunar ekki án mót-
stöðu. Margir voru þeir sem vildu að
þessi sérgrein næði til æxlunarfæra
beggja kynja. En með því að einskorða
fræðigreinina við konur var búið að gera
kvenleikann að sjúkleika. I orði kveðnu
var líkami kvenna ekki lengur saurugur
og syndugur, en hann var „sjúkur“. Og
hvert áttu allar þessar sjúku konur að
snúa sér ef ekki til lækna?" Sérstök fræði-
grein, sem tekur til æxlunarfæra karla
hefur ekki ennþá séð dagsins ljós, öðm-
vísi en sem ónafngreint og óskilgreint
viðhengi á Urology. (14)
Á endurreisnartímanum urðu nokkrar
ljósmæður í Evrópu mjög þekktar fyrir
skrif sín. En þeim hefur greinilega orðið
það ljóst, það að skrifa sjálfar fræði-
bækur og koma þannig þeirri þekkingu
á framfæri, sem ljósmæður bjuggu yfir,
yrði til þess að styrkja þær í starfi og jafn-
framt að forða því að læknar eignuðu sér
alla þekkingu á þessu sviði, sem hafði
___________________________________ 31
UJÓSMÆÐRABLAÐIÐ