Akranes - 01.01.1957, Side 14

þeirra í vondum veðrum. Var þá venja
hans að senda um fjörðun.v), til að
spyrjast fyrir, hvort vart hefði orðið við
þau, eða hvort þau hefðu þangað homið.
Ef hann frétti þá að þau lægju á höfn-
inn varð hann glaður við og lék við
hvern sinn fingur.
Thorsteinsson var maður fríður sýn-
um. Hann var meðalmaður á hæð, en
gildvaxinn. Svipurinn oftast nokkuð al-
varlegur og stundum þungbúinn. Þegar
vel lá á honum var hann skemmtilegur
og brosmildur, einkum væri hann heima
í húsi sínu, því að hann var maður gest-
risinn og góður heim að sækja. Árris-
ull var hann mjög, og gekk út um
morgna áður vinnutími hófst, en lagði
sig jafnan fyrir stundarkom um hádeg-
isbilið, ætti hann ekki því annrikara.
Venjulegast gekk hann á svörtum eða
dökkleitum fötum, með niðurliggjandi,
stífan flibba og svart bindi um hálsinn,
svart kaskeiti eða enska húfu á höfði.
Hatt hafði hann sjaldan nema á ferða-
lagi á sumrum. Aldrei sá ég hann ljós-
klæddan. Yfirhöfn eða kápu notaði hann
sjaldan heima við, og varla þótt rigning
væri. En væri bitur kuldi, notaði hann
stundum yfirfrakka með loðbriddingum
um háls og úlnliði, og reykti þó stundum
gamla, stutta merskúmspípu. Bindindis-
maður var hann ekki, og hafði oftari
vínsölu mikla, en þótt vínbirgðir væru
bæði í verzluninni og á heimili hans
minnist ég þess aldrei að ég sæi hann
nokkru sinni ölvaðan, og ekki þótt á
samkomum eða gleðifundum væri.
Hversdagslega var hann stilltur og
ávarpsgóður við hvern sem var, en var
þó talinn bráðlyndur nokkuð ef því var
að skipta. Mun hann verið hafa nokk-
uð seintekinn, sem kallað er, en tryggur
’) Sími var þá enginn.
þeim, sem vináttu hans náðu. Væri
leitað hjálpar hans í einhverjum bágind-
um, svo sem sjúkdómstilfellum eða öðr-
um vandræðum, var hann skjótur til úr-
ræða, og gekk að því með sama dugnað-
inum og kappinu og öllu öðru. Bæði var
han talinn ráðhollur og ráðagóður þeim,
er leituðu ráða hans.
Börn áttu þau Thorsteinsson og frú
Ásthildur mörg, og komust flest þeirra
til fullorðins ára. Það þeirra, sem kunn-
ast var almenningi, var Guðmundur list-
málari (er í æsku var kallaður Muggur).
Var hann valmenni mikið og hvers
manns hugljúfi. Yngsta dóttir þeirra
hjóna hét Guðrún. Var hún á barnsaldri
þá er hún fór frá Bíldudal, en þó orðin
stálpuð. Var hún yndislegt stúlkubarn.
Hún átti síðar Gunnar Egilsson, og voru
þau nokkur ár búsett í Barcelona á
Spáni.
Mörgum þótti dofna mjög yfir Bíldu-
dal við brottför Thorsteinssonshjónanna,
því að þessi mannmarga fjölskylda hafði
haft mikil áhrif í kauptúninu bæði á
skemmtanalíf og fleira. Er mér sérlega
minnisstætt hve mikil viðbrigði það voru
að sjá á vetrarkvöldum þetta mikla hús
i svarta myrkri, þar sem dauðaþögn
ríkti, er áður hafði verið uppljómað i
skínandi birtu, og oft ómað af glaðværð,
söng og spili. Og enn er ekki laust við
það, að heimili þetta standi fyrir hug-
skotssjónum gamla fólksins sem heillandi
„Niflungaheimur“ frá löngu liðnum öld-
um.
Mjög hafa verið skiptar skoðanir
manna um það, hversu verziunarhættir
Thorsteinssons hafi hagkvæmir verið al-
menningi. Eldra fólkið litur á verzlunar-
tímabil hans sem gullöld Bílddæla, þeg-
ar það sé borið saman við hvernig þá
var í öðrum verzlunarstöðum landsins,
þar sem fólk fluttist þaðan til Bíldudals,
14
A K R A N E S