Akranes - 01.01.1957, Qupperneq 46

Sigurður Jónsson, frá Brún:
TIL FJALLA OQ FRÁ
— FYRSTI HLUTI —
Svefnixm var að verða óvær. Ég fann
það í gegnum syfjuna, að 'g var að
missa af einhverju, sem ég hafði hlakk-
að til. Og þarna mundi ég hvað það var.
— Ég var að verða of seinn í ferðina,
sem Jón Eyþórsson, veðurfræðingur,
hafði gefið mér kost á að fara með sér
og fleira fjallelsku fólki, sem ætlaði upp
í Tungnaárbotna eða lengra iaugardag-
inn 15. september síðast liðinn.
Ég rauk á fætur, fleygði á mig flíkun-
um hringdi í bíl og greip hvílupokann,
nesti var ekki mitt fag að sjá um, og á
síðustu mínútunum náði ég að Þverholti
15, þar sem Guðmundur Jónasson frá
Múla var að hýsa farþegahópinn í fjalla-
bíl sínum R-346. Var þá að vörmu spori
ekið af stað, og þá fyrst niður í Lindar-
götu til að sækja þangað úrkomumæli, er
upp skyldi setja hjá skála Jöklarann-
sóknafélagsins, Jökulheimum, við Vonar-
skarð sunnanvert.
Sóttum við þetta verkfæri inn í Blikk-
smiðju Reykjavikur og reyndist það hið
mesta ferlíki og hvergi nærri húshæft i
bílnum, bárum við því báknið þangað,
sem Guðmundur stóð á bílþakinu og
batt hann þar draslið niður. Var það
ljótur ábaggi, enda þóttu þeir sjaldan
fararprýði né flýtisauki, en Guðmundi.r
kunni svo upp á að búa, að hvorki þurfti
síðan um að bæta né í að taka, og var
fljótur að, tóku menn sér þá sæti. Voru
þar átta fomir og samvanir ferðafélagar
og skipuðu sér svo, hvort sem ráðið hef-
46
ir kunnátta til starfa, mannvirðingar,
fríðleikur, kynferði eða kunningsskapur,
að Guðmundur sat við stýrið, og farar-
stjórinn, Jón Eyþórsson, honum til hægri
handar, en aftur frá þeim kom næst hið
fríða kynið: Margrét Halldórsdóttir og
Ingibjörg Sigurðardóttir og þá Sigríður
Árnadóttir og Hanna Brynjólfsdóttir, á
milli þeirra hafði Magnús Jóhannsson
aðsetur sitt, en aftast var yngsti maður
fararinnar, Halldór Ólafsson, og undir-
ritaður, maður öllum ókunnur nema Jóni
og lítið eitt Guðmundi. Bak við okkur
var skrani fyllt aftur í skott. Ferðin
hófst, og þurfti nú ekki fleiri útúrkróka.
Virtist Guðmundur ráðinn í að nota
tímann og hafði drjúga ferð.
Dimmt var í lofti og súld, svo að til
lítils fagnaðar var að líta út. Þó varð
mér á að skyggnast um inn með Suður-
landsbrautinni. Það svæði hafði eitt sinn
fallið í minn smekk. Þá var þar þétt
byggð, eins konar smábýlasveit, ný tún
og fögur, ný hús og mennilegar flestar
framkvæmdir.
Nú voru sum túnin komin í njóla,
önnur undir götur og þau þriðju upp-
rist til lóðaþakningar, eða útfjönduð af
nýjum, svörtum skurðum, framleiðslan,
sem þá var auðséð og fögur: græn taða
var nú vafasöm, ósýnileg eða engin.
Mörg er framförin. En Sogamýrin lá
eftir og billinn rann áfram og ólund min
yfir sumum framförunum viðraðist af
mér. Ég var jafngóður orðinn að minnsta
AKRANES