Akranes - 01.01.1957, Qupperneq 48

sofandi. Var ég áhugalaus fyrir flestu
á þeim slóðum, ber helzt emhverja rækt
til Kolviðarhóls. Og þegar þar var kom-
ið hugrenningum minum, blasti Hóllinn
við eins og hann líka lítur út nú orðið.
Tel ég betur rækta minningu Kolviðar-
hólshjóna, sem margur á líf og heilsu
að launa, með því að fá herinn — fyrst
hann er hér — til að skjóta byggingu
þeirra í rúst, en láta hana grotna niður
eins og hún gerir. Ég held að ég kynni
nærri skár við að sjá steypubrot og
sprengjugíga um allan hólinn en þurfa
að horfa upp á fé og hross í óslegnu tún-
inu rétt fyrir göngur, einkum þegar mað-
ur getur gizkað á hvað á sig hafi orðið
að leggja við að koma þessum bletti í
rækt í fyrstu, en býlið er nú ámóta við-
bjóðslegt eins og hrafnétin pestarskrokk-
ur.
Hóllinn hvarf, Hveradalimir birtust og
síðan sást ekkert nema úrug, ’hnaus þykk
grúfuþoka allt austur á Kambabrún. Þar
sá niður úr, en reykir og brennisteins-
fýla gusu upp á móti manni. Þetta var
alveg eins og íslenzkt stjómmálalíf:
skammsýni, eitur og óþefur á meðan
nærri var verið fjöldanum.
Nú fékk það að bera eða bresta hvort
batnaði, þegar fækkaði um. Og Guð-
mundur muldi undir sig veginn á þan-
keyrslu austur að Selfossi. Þar skyldi áð
og etið.
Ég hafði ekkert húshald haft sjálfur,
var því ílátalaus undir nesti þótt keypt
hefði verið, en leizt illa á að flytja kann-
ske vikuforða í bréfpokum, svo að ég
treysti á fyrirhyggju annarra um það
efni og var það vitað í Reykjavik, svo
um áður er getið, en þegar samferðafólk-
ið var búið, að gera á mér holdafarsat-
hugun þangað austur, þótti vissara að
bæta við töluverðu, bæði af sælgæti og
undirstöðumat auk innbyrtrar máltíðar.
Var siðan haldið af stað.
Allir vita að Flóinn er ekki fjölbreytt-
ur að landslagi, en þó er þar á einum
stað farið á milli ása, svo að ögn þrengir
að og brekkur lykja um blett. Þar var
og fleiri tilbreytni: skrýfður kornakur, þó
nokkur blettur blasti þar við á aðra
hönd. Skrýtið þetta. Eina kornræktin,
sem ég sá í þessu flata héraði var við
hæðir.
Skyldu brekkurnar hafa hert þá til
áræðis?
% var að velta fyrir mér komyrkju
þessari alla leið austur fyrir Þjórsá, versl
að ég hafði enga örugga tölu að reikna
með hvort hún mundi borga sig eða
vera tilhald eitt og briarí, og þannig
komst ég austur í Holt að ég vissi ekk-
ert hvort ég átli að óska Holtamönnum
kornræktar eða ekki komræktar að ó-
breyttu veðurfari.
Þennan dag vom stórárnar austan
fjalls ekki vatnsmiklar. ölfusá sýnist nú
alla daga æði stórkonuleg alls staðar þar
sem ég hefi séð hana, en Þjórsá undir
brúnni er hreinasta fölsun. Hún rís þar
á rönd og sýnir manni aðeins í skelþunna
hliðina á sér. Hafi maður séð hana við
Sultartanga og sopann, sem Tungnaá
bætir þar við hana, þá furðar mann hve
vatnsfallið getur logið af sér allan mikil-
leik. Og vel sé henni fyrir það.
Ekki hefðum við gagn af að borga
á henni dýrari brú en hún þarf í þessari
stellingu.
Holtin tóku við. Veit ég enga sveit
heita sannara nafni. Þar er holt við
holt, en ræktimarlönd eru þar góð og
mikil. Lá leiðin þar austur um og yfir
mörg holt og mýrar allt að vegamótum
Landvegar neðan Marteinstungu. Tók-
um við þá leið. Nú skyldi haldið norð-
ar betur.
48
A K R A N E S