Akranes - 01.01.1957, Blaðsíða 58

ir að geta ráðið í sálarsorann, sem undir
býr. Rúrik þarf sem sagt að láta úlfs-
hárin verða greinilegri undir sauðargær-
unni þegar frá upphafi vega, þvi að
brotalamir eru í skapgerð þessa glæsi-
lega manns þegar frá leiksbyrjun.
Ævar Kvaran leikur Hinrik Bjálka
með miklum ágætum. Kemur þar hvort
tveggja til að Bjálki er vel gerður frá
hendi höfundar og Kvaran er algerður
Tordenskjöldshermaður í gervi æðri em-
bættismanna og því engin undur þótt
hann sé farinn að hafa góð tök á hlut-
verkinu. Segja má, að höfundi hafi tek-
izt mun betur að mynda danskar per-
sónur en íslenzkar i leik þessiun, og
verður þó ekki annað sagt en hann tali
máli Islendinga af fullum drengskap.
Heiðveig Soffía, dóttir Bjálka, er mjög
sennileg jómfrú á 17. öld. Ef til vill
hefði Helga Valtýsdóttir átt að gera
hana ögn skyldari landi brosandi beyki-
skóga en hún gerir, en annars leikur
Helga prýðilega, sérstaklega er svip-
brigðaleikur hennar athygliverður.
Eiríkur Galti (Haraldur Björnsson) er
ágætlega mynduð persóna. Er ekki ó-
sennilegt, að ríkishofmeistari þeirra tíma
hafi ekki sparað slóttugheit ef á þurfti
að halda. Haraldur Bjömsson má vara
sig á því að gera ekki þennan tigna
mann kátbroslegan. Þetta er valdamaður,
sem á að bera sig karlmannlega, en læ-
visin birtist með ísmeygilegheitum yfir
bikari Bjálka.
Söguþekking séra Sigurðar hefur að
öðrum þræði orðið honum að fótakefli.
Hann hefur ekki takmarkað svið sitt
eins og hann hefði átt að gera. Allt í
einu hleypir hann heim á hlað i Einars-
nesi, Einari bónda í Ausu (Gestur Páls-
son), sem kominn er til að kvarta und-
an galdratrúarofsóknum. Galdratrúin var
að vísu ekki mikil hér á landi í saman-
burði við það, sem víða var annars stað-
ar, en svo umfangsmikið er þetta efni,
að vel mætti séra Sigurði endast það i
nýtt leikrit, og væri hann að mörgu
leyti vel fallinn til að rita um slíkt
efni, bæði sökum menntunar, söguþekk-
ingar og persónulegrar reynslu. 1 þessu
leikriti kemst galdratrúin ekki fyrir, og
þótt Gestur Pálsson leiki bóndann ágæt-
lega, hljóta leikhússgestir að finna, að
hann er utanveltu eins og á stendur.
Þriðji þáttur þessa leiks gerist í Kaup-
mannahöfn og er sá þáttur langbezt
gerður, og hið eina í leiknum, sem gef-
ur nokkur veruleg fyrirheit að því er
varðar framtíð Sigurðar Einarssonar, sem
leikritaskálds. Það cr góður og farsæll
siður að dæma menn einkum eftir því,
sem þeir gera bezt, og þegar sá mæli-
kvarði er lagður á leikrit Sigurðar, er
ekki annað hægt að segja en vænta mætti
sæmilegra verka af honum í framtið-
inni. Vegur þessa leikrits mun ekki verða
mjög mikill, en það á samt ekki skilið að
lenda í skammarkróknum.
Þjóðleikhúsið hefur ekkert til sparað
þannig að sýningin mætti verða skraut-
leg, einkum hefur vel til tekizt með sýn-
ingu þriðja þáttar. Islenzka umhverfið
finnst mér ekki vera í samræmi við það,
sem ég hefði hugsað mér, en vera má
að leikhúsið hafi kvatt sagnfræðinga sér
til aðstoðar, þannig að allt megi teljast
rétt, sem þarna er sýnt.
Vafalaust gefur tónlist Páls Isólfssonar
sýningunni fallegri blæ en annars hefði
orðið og heyrði ég það af tali sumra
manna á sýningunni, að Sigurður mundi
hafa grætt á Páli, en Páll lítið á Sigurði.
Ekki tel ég mig færan að dæma um slíkt,
heyrt hef ég lög eftir Pál Isólfsson, sem
mér hafa fallið betur.
Ólafur Gunnarsson.
58
AKRANES