Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1880, Side 39

L
J>að fengi hann að sjá. Hann fékk líka að sjá það, þegar hún
emn góðan veðurdag um vorið lofaðist Magnúsi.
„l>á er nú séð fyrir henni; nú kemur að okkur hinum“,
sögðu stúlkurnar, og þar brostu enn þá vinalegar en fyrr til
Bjarna, þegar þar mættu honum á leið sinni.
En hann tók ekki eptir því; hann leit út fyrir að hafa enn
meira að hugsa en fyrr. Hún móðir hans gamla hristi höfuðið,
Þegar hann sat svo heima hjá sér í haðstofunni, og var alltaf
nugsandi; það var eins og steini væri af henni létt, þegar hanu
t, *°r norður til kaupavinnu um sumarið eins og Magnús. Hún
nélt kannske, að hann fengi annað að hugsa um þar.
En hvað leið nú Guðrúnu? það fer margt undarlega í
heiminum. Áður hafði hún verið skemmtin og glaðlynd, en
nú var hún þögul og fálát, og væri hún stöku sinnum kát,
þótti vinstúlkum hennar sem gleði sú væri henni ekki eiginleg,
enda var hægt að sjá, að hún kom ekki frá hjartanu. Var það
af því Magnús var í'arinn burt? Engann veginn; því hún var
orðin þannig áður en hann fór. Enginn skildi neitt í þessu.
Hún tók ekkert eptir þvf, þegar márinn flaug rétt yfir
höfði hennar, eða stakk sér niður í sjóinn, svo nálægt henni, að
skvetturnar vættu hana, þegar hún var að ganga fram með
sjónum. Hún tók ekki eptir neinu. Tryggi hundurinn hennar,
hann Snati lagði trýnið sitt í kjöltu hennar, þegar hún sat á
túninn, og einblíndi svo á hana; hún klappaði honum, en
. hugurinn fylgdi ekki hendinni; hún gjörði allt eins og í
draumi, en sál hennar var langt bnrtu. Grösin og blómin
greru að vorinu og visnuðu aptur að haustinu — en hún hafði
naumast vitað af sumrinu.
Haustið kom, og ungu mennirnir komu allir heim úr
kaupavinnunni. þeir höfðu nóg að tala um, og nóg að gjöra
að gainni sínu að, og Magnús sparaði hvorugt. Hann þurfti að
gorta af svo mörgu, að hann hafði ekki tíma til, að taka eptir,
að Guðrún hló ekki með að sögum hans og kinnar hennar voru
orðnar fölar.
Hún hló ekki, hún hlýddi heldur ekki á sögur hans, þó að
svo kynni að sýnast. Hvað var hún að hugsa um? Hún hugs-
aði um augun, djúpu og dreymandi, sem höfðu horft á hana,
um höndina, sem hafði titrað í hennar, og um röddina hljóm-
fögru, sem einungis hafði sagt: „þar sjáumst við aptur, Guðrún!“
Yfir allar Magnúsar löngu ræður hljómuðu þau orð, eins og
sálmalag heyrist í kirkjunni yfir óp barnanna, sem leika sér
w fyrir utan hana.
Yfir fjallinu stóðu skýflókar nokkrir. „Hann ætlar að gjöra
storm", sögðu sjómennirnir. Bara að honum skelli ekki á, fyrr
en briggið, seinasta verzlunarskipið, sem einmitt nú er að létta
akkerum, er komið fyrir skerin í útnorðri frá kaupstaðnum.
Fáninn danski hékk á hvítu stöngum veralunarhúsanna, og frá
gaffalrá briggskipsins; skipverjar sungu, meðan þeir voru að
■ létta akkerum. Kveðjuskotum var skotið frá fjórum gömlu
fallbyssunum, sem voru hálfsokknar niður í jörðina á „fallbyssu-