Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1880, Qupperneq 40

garðinum'1 sem kallaður var. Briggið sigldi fyrir öllum seglum
út úr höfninni; vindur stóð á hlið, og bylgjurnar léku að
skipinn svo dælt, að það iagði sig meir og meir, og seglunum
var óðum fækkað, því að golan hafði þegar vaxið og var nú
orðin bálviðri. Skipstjóra þótti engu hætt og hlýddi því eigi
ráði stýrimanns síns, að leita aptur til hafnar, „Við náum fyrir
skerin", sagði hann, „og þá stendur hann prýðisvel".
En vindurinn tók á almætti sínu, éins og til að sýna
honum, hver þeirra væri sterkari. það hvein í köðiunum,
rærnar svignuðu og sundruðust í mél, seglin rifnuðu, og pjötl-
urnar þutu og flugu út yflr sæinn, er reis í ofurreiði. Storm-
urinn lék að skipinn eins og knetti, það hoppaði á bárunum,
og einum skaflinum eptir annan velti yflr það og sveiflaði Öllu
írá, er fyrir varð. Eyin, er lá fyrir hafnar mynninu, skyggði
á, svo að nú sást skipið eigi lengur af ströndinni; þar stóðu
mörg hundruð manna á öndinni af ótta, í hlé við kiappirnar
og hátana, sem stóðu uppi. Sumir tóku aldrei sjónpípurnar frá
augunum og horfðu alltaf út á sjóinn, en enginn mælti orð.
„Nú tekur því fyrir eyna", sagði gamall sjómaður loksins.
„það heggur niðri", hrópaði annar, og manngrúinn á
strönainni hljóðaði upp af skelflngu og meðaumkun.
Briggið var strandað. — Möstrin voru höggvin, og bátuin
skotið fyrir borð, en þeir brotnuðu við hliðar skipsins og tveir
menn drukknuðu þegar. Hinir tóku dauðahaldi í það, sem eptir
var af þiljuskjólinu, og hvað, sem þeir gátu fest hönd á — en
var nokkur bjargarvon í þessu ofsaveðri?
þeir, sem á ströndinni stóðu og horfðu á, voru alveg utan
við sig. j>á heyrðist einhver segja með bænarrödd: „Magnús,
þú mátt til að hjálpa, þú verður að fara á stað með bátshöfnina
þína, annars drukkna þeir allir. Sérðu ekki, að þeir eru að
baða höndunum. Heyrirðu það ekki, ég bið þig að gjöra það
fyrir mig.“
En Magnús hirti eigi um bænir Guðrúnar'; hann lét ser
nægja að yppta öxlum, því að við skipbrotið var ekkert að gjöra
— hann átti annars að vænta en dauðans í bárusænginni
köldu.
„Vilji Magnús ekki gjöra það, þá skal ég fara“, sagði ein-
hver í dimmum karlmannsróm. „Hver kemur með?“ j>að var
Bjarni, sem talaði. Hann stóð á ströndinni og sýndist hærri
en ella, og andlit hans var enn alvarlegra, en það átti að sér.
„Mér er ekki meira að reyna það en Bjarna", sagði fyrst
einn, og svo annar, og þannig varð dugnaðardæmi hans fljótt
til fyrirmyndar. Sex röskir menn stóðu þegar sjóklæddir.
Margir hjálpuðu til að setja hátinn fram, og mörg hjörtu báðu
honum góðrar ferðar, þegar hann loksins var kominn út úr
briminu. þá mættust augu tveggja, og sá fundur færði förinni
heill. Bjarni fékk það svar í augum Guðrúnar, að ást hans
væri tekið, og það lypti þreki hans á flug og margfaldaði
styrkleik vilja hans.
Förin heppnaðist vel; hann hreif skipbrotsmennina úr kverk-
(38)