Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1889, Qupperneq 71

mönnura hans mætti fylgja henni með hringinn til vinar síns, og
sagði að liann mundi þá undireins fá borgunina. Kaupmaðurinn,
spurði ekki frekar um þetta, og ljet einn af undirtillum sín-
um fylgja konunni. Hún ók með honum beina leið til lækn-
isins, gekk fyrst ein inn til hans og sagðist hafa frænda sinn í
för með sjer, og af því að það væri sárt fyrir sig, að sjá upp á
hvað þeirra færi á milli, bað hún um að lofa sjer að bíða í her-
berginu við hliðana á. Læknirinn ijet svo unglinginn, sem beið
með hrínginn fyrir utan, koma inn, og þá tók konan hringinn
írá honum og sagði brosandi: þarna er nú maðurinn, sem ætlar
að borga reikninginn. Hún fór svo út og sagðist ætla að bíða í
herberginn við hliðina á; en þegar hún var pangað komin fiýtti
hún sjer burt og ók af stað það sem hestarnir komust. Búðar-
maðurinn stóð á meðan frammi fyrir lækninum og beið eptir að
fá reikninginn borgaðann. »pjer vitið góðurinn minn að jeg er
læknir«, sagði læknirinn, »segið mjer nú hvað að yður gengur«.
»það gengur enginn skapaður hlutur að mjer» sagði maðurinn,
sem fór að gruna margt. Já, það veit jeg vel að þjer ekki
haldið, en látið þjer mig taka á lífæðinni. Búðarmaðurinn hjelt
að læknirinn væri að gjöra gabb að sjer, og svaraði í bræði, að
hann væri kominn til þess að fá borgaðann reikninginn, sem
hann væri með. J>arna koma grillurnar fram í honum hugsaði
læknirinn. það er hægt að hugsa sjer hvernig nú fór. Lækn-
irinn vildi, eins og auðvitað er, ekki borga, og búðarmaðurinn
hjelt, að læknirinn væri í vitorði með þjófnum, varð fokreiður og
hótaði að láta sækja lögreglu þjónana. það lág við, að læknirinn
ljeti flytja búðarmanninn á vitflrringahús, en til allrar heppni
töluðust þeir nánar við, og þá sá læknirinn, að konan hafði
gabbað hann herfilega. Barónsfrúin var horfin, og fannst ekki,
Kaups kaups.
Stúdent nokkur sem var á ferð í fjarlægu landi, sendi systir
sinni af stríði bijef, sem ekkert var í annað en »mjer líður vel«,
og ekki greitt burðargjald fyrir.
Systirin skyldi spaugið, og sendi samdægurs þunganböggul
án þess að greiða burðargjald. þegar sendingin kom til bróð-
urins, átti hann erfltt með að greiða gjaldið, en þorði þó eigi að
senda böggulin tilbaka, af því hann hjelt, vegna þýngslanna, að
eitthvað fjemætt væri í honum, sem einsog á stóð, hefði komið
honum vel; en þegar hann reif upp böggulin, sá hann, að send-
ingin var ekki annað en blágrýtis-stcinri, og miði hjálagður, er
þetta stóð á: »Við fijettina að þjer liði vel, fjell þessi þungi
steinn frá hjarta mínu«.
Heppilegur misgáningur.
Stjórnendur stórrar verksmiðju, þóttust hafa ástæðu til að
efast um ráðvendni verkstjórans, þeir skrifuðu honumþvíog skip-
uðu honum að finna sig næsta ruorgun. Af gáleysi var skrifað
ntan á bijeflð til fjehirðisins. Næsta morgun fjekk stjórnar-
nefndin svo látandi bijef frá fjehirðinum. »Hjermeð sendi jeg