Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1889, Síða 72

yður 60 þús. franka, og mun bráðum sonda yður þá 12 þús.
franka, sem ávantar. Jeg hefi ekki dregið í minn sjóð, nema
72 þús. franka.
Fyrirgefið, og gjörið ekki faðir margra barna ólukkulegan*.
Púðrið grær.
Indíáni í Ameríku, er Tom hjet, átti ekki önnur vopn en
boga og spjót, hann hafði sjeð í höndum hvítra manna bissu og
púður, og langaði til að eignast þetta, því.hann sá að það voru
miklu öfiugri drápsverksfæri en vopn hans. Hann fer því til kaup-
manns, kaupir bissu og biður um ráðlegging hvernig hann eigi
að búa púður til; kaupmaðurinn fær honumi dálítið af púðri og
segir að hann skuli sá því í jörðina og svo vaxi það af sjálfu sjer.
Tom fer heim, sáir púðrinu og vitjar um sáðreitinn á hverri viku
allt sumarið, en sjer aldrei púðrið vaxa. þegarkomfram áhaustið
fór hann að gruna að kaupmaðurinn muni hafa narrað sig.
Löngum tírna síðar kaupir Tom ýmsar vörur hjá sama
kaupmanni og fær að auki nokkuð að láni. þegar kaupmanninum
þótti borgunin dragast of lengi, sendi hann tilTom, til að heimta
skuldina, en fjekk það svar: að hann skyldi borga vörurnar, þegar
púðrið færi að vaxa.
Bindindisforinginn.
Vínsölumaður nokkur hafði byrjað verzlun sína bláfátækur,
en græddi á fám árum stóríje, hætti svo verziun sinni, settist að
á stórum búgarði, er bann keypti, og gjörðist formaður fyrir
bindindisfjelagi. — Eitt sinn mætir hann gömlum kunningja sín-
um, sem allra manna mest hafði drukkið hjá honumáfyrri árum.
Hann heilsar og segir: »þú ættir að gánga í bindindi Tómas;
hefðir þú aldrei drukkið, þá værir þú ríkur maður nú«.
»Já! en þá hefðir þú verið fátækur nú, — líklega þjónninn
minn og jeg auðmaður«.
Svefn í 73 sólarhringa »
er sannur viðburður, er skjeði næstliðið ár (1887) í Danmörku.
þegar stúlkubarnið S. Palsen var 12 ára gömul, var hún 60 pd.
að þyngd, en á stuttum tíma megraðist hún svo, að hún vóg ekki
nema 30 pd. Meðan á þessu stóð, fann hún eigi til annara veikinda,
en þreytu og verks í hnakkanum, þartil hún sofiiaði, og vaknaði
ekki fyrr en eptir 73 sólarhringa. Fyrst var hún heima hjá for-
eldrum sínum, og æfð vökukona fengin til að vera hjá henni, en
seinna var hún flutt sofandi til »Diakonissestiftelsen« í Kaup-
mannahöfn, og beztu taugaveikislæknar bæjarins fengnir til að
gæta hennar. Hún lá altaf kyr, nema ef reynt var að vekja hana,
þá gat hún hreyft handleggina. Hún var altaf nærð með mjólk,
eggjum og smátt brytjuðu kjöti, gegnum gúmí pípu, sem náði
gegnum munnin og niður í magan. þessi næring var svo mikil
og notagóð, að barnið fitnaði og þyngdist þó sofandi væri, því
hraðara sem lengra áleið. þegar hún var orðin 53 pd. vaknaði
hún einn morgun og sagði: »Hvar er jeg? — Hvar er hún mamma