Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1891, Side 44

rígurinn ríkur. Ibsen veittist því snemma tækifæri á a
kynnast, þótt í smáum stíl væri, því, sem skáldskapur hans
hefur mest um fjallab sf&ar, nfl. mátsetningu og mdtsógn
á milli hæíileika og efna, vilja og möguleika, einstaklingsm^
eilífa stríbi vib ójöfnuf) mannfjelagsins og eigin hálfleik.
Faöir Ibsen var í fyrstu efnabur, og hús hans súttu p
allir heldri mennirnir; var þar oft glatt á bjaila og úspar
veitt. En þab fór af, er fabir Ibsens missti allar eignr
sínar, og varb ab flytja á útibú lítib, þá var heldri manna
hringurinn orSinn ab múr, og hann fyrir utan. þa& er
ekki úiíklegt, ab þetta hafi orbib Ibsen minnisstætt, og
hnekkt virbingu hans fyrir mælisnúru mannanna á mann-
gildinu, um leib og þaf> ijet hann finna mun á skini og
skugga lífsins; hann segir á einum stabi »Annabhvort
bobib úbar þjer til unabssemda lífsins er, eba þú mátt
úti hýma einn um kaldan næturtfma, og inn í gegnum
gluggan bara á glabar dýrbir lífsins stara«.
Dndir eins og Ibsen komst á legg, varb hann ab fara
af> reyna af) hafa ofan af fyrir sjer, og var honum þá
komib á Apúthekib í »Grímstad«. Hann var þá 16 ára.
»Grímstad« var ennþá minni gríta en Skien; Ibsen gerbist
þar nokkub uppvöbslumikill, átti í hnútukasti vib hina og
þessa, hrutu oft vísur af munni, sem heldriborgurunum
í bænum var sár illa vib, því Ibsen var snemma napur-
hæbinn og úhlífinn í orbum. Hann drú Iíka upp háb-
myndir, sem mönnum þútti svipa til sumra í bænum, því
ab Ibsen Ijet snemma sú list, ab draga upp myudir, og
sem drengur ljek hann sjer ab því, ab festa myndir, sem
hann hefbi gert, á spítu, svo ab þær gætu stabib, og
setti þær svo saman, sem væru þær ab tala saman; sjest
þar hin fyrsta tilraun leikskáldsins. Ibsen var talinn
óalandi og óferjandi af öldungaiýb og »töntu«fjelaginu í
Grímstab, hann fjekk á sig úorb eins og oft verbur
þegar miklum anda er hleypt inn í kotungssálnaliúp, sem
ekkert kunna nje vita annab, af lífinu, en ab þab þarf
ab jeta — og þab þarf eitthvab ab jeta. Og menn höfbu
í Grímstab núg ab jeta; hafib bar byrbingana hlabna í
höfn, og vib og vib skolabi þab skipskrokk á land, og
hvab varbabi menn svo um veröldina hinumegin vib hafib---
þar var allt á tjá og tundri um þetta leyti, 1844—49.
(se)