Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1891, Side 48

vetna 'meistaraverk. Á íslenzku er ekkert til eftir Ibsen,
nema kafli iir leikritinn »Brandur«, og í blabinn * Heimdall-
ur« nokkur kvæBi, sem H. Hafstein hefur þýtt. Heyrst
hefur, ab vort mesta skáld, Mattías Jochumsson, sem þýt4
hefur »f>orgeir í Vík« hafi þýtt »Brand«, enda skyldi menn
ætla, aB efnib þar lægi sjerleg vel vi& fyrir hann. Er vonandi,
a?) ekki verbi þess lengi ab bíba, ab bæbi »Brandur« og
fleiri rit Ibsens verbi abgongíleg fyrir íslendinga, og þetr
kunni ab meta þau. þab er erfibara en margur kann ab
hyggja, ab ætla sjer ab rekja innhald rita Ibsens, og gera
mönnum þab ljóst í stuttu máli, þegar ekki er hægt, ab
orbfæra neitt eptir hann, í von um, aí> menn reki minni
til þess, eba geti skilib til fullnustu.
Henrik Ibsen hefur í brjefi einu ritab þessi orb: »Allt,
sem jeg hefi orkt, stendur í nákvæmu og föstu sambandi
vib þab, sem jeg hefi lifab, þdtt jeg hafi ekki ætíb stabib
framarlega í atburímnum. Hvert nýtt rit hefur fyrir mig
verib hreinsun, lækning, játning, bát, því ab mabur er
aldrei ábyrgbarlaus á móti, og án mebsakar meb því mann-
fólki, sem maíur er einn af. þessvegna skrifabi jeg einu
sinni þessa vísu:
»A& lifa, — er stríS vib hjátrd heyja
í hjarta sínu og anda.
Ab yrkja, — er ddm yfir sjer ab segja
sjálfum, — reikning standao.
Ibsen hefur meb vísu þessari sýnt hvab hann skilur
vib skáldií), hvab hann skilur vib sjálfan sig, sem skáld.
þab er lífib, sem hann fyrst tekur; lífib lífsins skylda er,
afe berjast vife hjátrd og hindurvitni, alda-gamlan vana í
tilfinningum og skilningi, reyna afe verfea samferfea sínum
tíma, ná í sannfæringu síns tíma, hvafe sem þafe kostar.
Hver tími — jeg segi mefe vilja ekki hver þjdfe, þafe
er of þröngt — hver tími, öld, áratugur, á sínar sjerstöku
skofeanir, fæfeir sínar framsýnir mefe þrautum og þjáning-
um, og berst fyrir afe koma þeim á legg, til frambdfear
eftirkomandi tíma. þafe er samband sitt vife þessar skofe-
anir, sem skáldife á afe athuga, standa reikningsskap á,
»færa drauma fdlks í orfe, og framsýnir hugans skíra«.
þafe er ekki skáldanna afe skapa skofeanir tímans;
(40)