Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1891, Qupperneq 80

isrinn sýndi hjónunum fram á, að þetta. væri sjer ómögnlegt, Þar
eð hann hefði ekki önnur efni enn launin sín, og þau væru sýð
lítil, að þau ekki hrykkju til fyrir þessari upphæð. Frúin lje‘
sjer þó ekki segjast, en varð æ æfari, og krafðist að lokum, aö
hermaðurinn fylgdi þeim hjónum fyrir íjettinn, til þess að þo'a
þar dónt sinn, ef hann ekki þegar innti af hendi peningan»i
og varð svo að vcra, sem frúin vildi. þegar fyrir rjettinn kotu,
bar frúin upp kæru sína, og bað dómarann að láta sig ná rjetti sínum-
»Hvað getið þjer fært yður til varnar gegn kæru þessari"i
spurði dómarinn hermanninn.
»Svo sem ekkert« svaraði herm. »Jeg steig í ógætm a
kjólfaldinn, og jeg er svo fátækur, að rnjer er ekki hægt að grei3a
hjer 200 rúblur, annars væri jeg búinn að því. Jeg liefi beðto
frúna auðmjúklega íýrirgefningar, og gjöri það enní áheyrn allra
þessara vitna. það er það eina, sem jeg get gjört.
»þjer sjáið, frú mín«, sagði dómarinn, »að manninum et
ekki hægt að borga kjólinn. það eina, sem þjer vinnið við að
halda kæru yðar áfram, er að fá þennan mann settan í skulda-
fangelsi. Við það missir hann stöðu sína, og verður máske
aumingi alla æfi sína. Viljið þjer nú ekki íyrirgefa manninum,
eða viljið þjer halda kæru yðar áfram?
»Jeg krefst að rjetturinn gjöri skyldu sína«, svaraði frúin í reiði-
I því bili gekk maður nokkur tígulegur upp að dómgrind-
unum, og sagði hátt: »Jeg skal borga fyrir hermanninn«. Haun
sneri sjer síðan að hermanninum, fjekk honum tvo 100 rúblu
seðla, og hvíslaði einhverju að honum um leið, sem kom honum
til að brosa. Hermaðurinn gekk nú til frúarinnar, íjekk henni
seðlana, og spurði hana hvort hún væri nú ánægð. Frúin kvað
já við því, og ætlaði að fara út, glöð í bragði yfir sigri sínuni.
En hermaðurinn bað hana að bíða ofurlítið, því hann sagðist nu
eiga kjólinn, sem hún væri í, og kvaðst vilja fá hann undir eins.
»Verið þjer ekki að þessu spaugi«, sagði frúin; »haldiðþjcr
að jeg gangi eptir strætunum í nærklæðunum einum. Jeg skal
senda yður kjólinn strax þegar jeg er komin heim«.
»Nei, þakka yður fyrir«, svaraði hermaðurinn, »Kjólinn vil
jeg íá undir eins, og jeg vil spyrja dómarann, hvort jeg ekki han
rjett tiþað taka hjer eign mína, sem jeg hefi keypt og borgað.
Dómarinn kvað já við, og gjörði tveimur lögregluþjónum
bendingu, að þeir skyldu vera frúnni hjálplegir með að komast
úr kjóinum, ef á þyrfti að halda.
Nú fór frúnni ekki að verða um sel. Hún bauð hermann-
inum peninga iians aptur, en hann þverneitaði að taka við þeim,
en heimtaði kjólinn.
»Hvað viljið þjer þá hafa fyrir kjólinn?» spurði frúin grát-
andi, og var nú allur annar bragur á henni, en þegar hún kom inn.
»KjóUinn er nú orðin dýrgripur fýrirmig«, svaraði hermað-
urinn, og jeg læt hann ekki fyrir minna en 2000 rúblur.
»|>að verður að vera svo« sagði maður frúarinnar, sem alla
stnnd hafði staðið þegjandi á meðan á þessu stóð. Hann tók
síðan upp pyngju sína, og borgaði hermanninum 500 rúblur i
(66)