Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 83

SKRITLUE,
... Greif'inn: »Pjandans ólán var þetta, ennþá skautjegutan-
•'já, þarna hleypur bansettur hjerinn ósærður«.
... Þjónninn: »J)að er eldd hægt að gefa herra greifanum
; ?.u't á því, heldur árans hjeranum, því hefði hann setið 3 fetum
trainar, þá hefði skotið farið beint í hausinn á honum«.
^ í"
Vinurinn: »þ>að er undarlegt að þú lánar óvinum þínum
en aldrei vinum«.
, Auðmaðurinn: »Jeggjöri það til þess að fækka óvinunum,
Par í móti fjölga þeir vafalaust, ef jeg fer að Iána vinum mínum«.
* *
Mismæli Markúsar: »Mig hlustar i boruna« (á að vera:
íjt’g borar í hlustina) »Jeg held jeg heyri mannslát, það verður
tiklega jeg sjálfur«.
* * *
. Jón gamli: »Jeg ætla að kæra hann Pjetur við yður,
í’ftr að hann kallaði mig kálf, eða finnst yður jeg eigi það
ttafn skilið.
Dómarinn: »það nær engri átt Jón minn, þjer eruð of
gamall til þess að geta verið kálfur».
Hann: »Kæra yngismey!. Hjartað mitt varð eptir hjá
l'ður í gær.
Hún: »Jeg hef ekki orðið var við það, en jeg skal spyrja
; v*nnukonuna hvort hún hafi fundið það«.
* •{;
Hann: »Kæra ymgismey, má jeg leggja minn brennandi
kærleika fyrir fætur yðar«.
Hún: «Jeg þakka yður fyrir, það getur ef til vill orðið
1T|jer til heilsubóta, því jeg er svo fótköld.
*
Læknirinn: »Stattu upp maður, ogreynduaðkomastheim
þin, þú verður veikur ef' þú liggur hjer á víðavangi í forinni
1 alla nótt«.
Drykkjurúturinn: »Jú það held jeg, jeg geti reystmig,
en það verður ekki til neins«.
Læknirinn: »Ekki til neins, hvað meinarðu með því«.
Drykkjurúturinn: »Ó blessaðir verið þjer, jeg stingst ó
“ausinn í sama augnahragði aptur«.
■f- ^
Greifinn, »J>jer álitið þá að Friðrik, sonur minn, sje svo
| gjörsamlega spiltur að ekki sje hugsandi til þess, að hann komist
' nokkurt embætti«.
Presturinn: »J>ví miður herra greifi«.
Greifinn: »Hann hefur eyðilagt sig svona á drykkjuskap«.
Presturinn: »Já, öldungis*.
Greifinn: »Hann er þá óhæfur til að verða minn eptir-
niaður og setjast í minn sess að mjer látnum«.
Presturinn: »Nei — svo slæmur er hann þó ekki«.
(69)