Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1907, Blaðsíða 43

ar-prins. En Friðrik príns hirti ekki um þá tign,
enda var honum kunnugt um til hvers liugir manna,
— og þar á meðal konungsins sjálfs, — hnigu hvað
það mál snertir, en það var til mágs hans, Kristjáns
Prins. Að hugir manna hnigu lil hans, var ekki svo
mjög því að þakka, að hann var 9. maður i beinan
karllegg frá Kristjáni III. konungi, né heldur þvi, að
hann var kvæntur systurdóttur Kristjáns VIII., er var
ein meðal þeirra, sem næstir stóðu til ríkiserfða,
heldur var það aðallega að þakka fullreyndri trygð
hans við Danmörku og margreyndu kærleiksþeli hans
«1 lúnnar dönsku þjóðar. Pess vegna var því al-
nient fagnað í Danmörku, er kjörið lenti á Kristjáni
þrins með Lundúna-samþyktinni 1852. En þar var
Það atkvæði Nikulásar Rússakeisara, sem réði úrslit-
uiii. þegar hann hafði sýnt hver alvara honumvarí
aö styðja Kristján prins til rikis, með því meðal annars
að afsala rétti sínum til Hertogadæmanna (Holtseta-
lands) í hendur Kristjáni prins og niðjum hans, urðu
allar raddir, sem i móti voru, að þagna. Og ári síðar
(31- júli 1852) var kjör prinsins samþykt af danska
nkisþinginu í einu hljóði.
Sem ríkiserfingi tók Kristján lítinn þátt í opin-
berum málum, enda mun hann ekki hafa sózt eftir
því, eins og á stóð. í leyndarrikisráðinu fékk hann
ekki sæti fyr en 1856. Nokkrum árum seinna var
honum boðin landstjórastaða á Hollsetalandi, en
hann þá ekki tilboðið, sem ekki heldur var við að húast.
Deila Hertogadæmanna við konungsrikið hafði
harðnað með ári liverju og stóð nú sem hæst. Deilan
var um Slésvík. Danir vildu tengja hana alla sem
nánast við Danmörku, innlima hana í konungsríkið.
Hins vegar vildu íbúar Holtsetalands og þýzkumæl-
andi íbúar Slésvíkur, að þessi lönd sameinuðust og
ein lög gcngju yfir bæði, en þar stóð aftur ríkjasam-
bandið þýzka á bak við og hlés að kolunum af öllum
mætti. Þegar þvi ríkisþingið danska 13. nóv. 1863
(31)